Tylko do podawania dożylnego po odpowiednim rozcieńczeniu. Podanie dooponowe produktu może prowadzić do zgonu pacjenta. Produkt należy podawać we współpracy z lekarzem z dużym doświadczeniem w leczeniu cytostatykami. Wskazówki dotyczące rozcieńczenia produktu leczniczego przed podaniem, patrz CHPL. Produkt może być podawany w powolnym bolusie (w ciągu 6 do 10 minut) po rozcieńczeniu w 20 do 50 ml roztworu soli fizjologicznej lub w 5% (50 mg/ml) roztworze glukozy. Po podaniu produktu leczniczego należy zawsze zastosować infuzję z co najmniej 250 ml soli fizjologicznej w celu przepłukania żyły. Niedrobnokomórkowy rak płuc. W monoterapii zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-30 mg/m2 pc., podawanych raz w tyg. W chemioterapii wielolekowej schemat dawkowania zależy od protokołu chemioterapii. Produkt leczniczy może być stosowany w zwykłej dawce (25-30 mg/m2 pc.), ale częstość podawania należy zmniejszyć, np. do podawania co trzy tyg. w 1. i 5. dniu lub w 1. i 8. dniu, w zależności od schematu chemioterapii. Rak piersi z przerzutami. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 25-30 mg/m2 pc., podawanych raz w tygodniu. Maksymalna dawka tolerowana na jedno podanie: 35,4 mg/m2 pc. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się podawania produktu leczniczego dzieciom, gdyż nie ustalono u nich skuteczności i bezpieczeństwa stosowania. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka produktu nie zmienia się. Mimo to dla ostrożności zaleca się stosowanie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby zmniejszonej dawki 20 mg/m2 pc. i dokładne kontrolowanie parametrów hematologicznych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na niewielkie wydalanie nerkowe winorelbiny, nie ma farmakokinetycznych podstaw do zmniejszenia jej dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku. Doświadczenie klinicznie nie wskazuje na istotne różnice wśród pacjentów w podeszłym wieku w odniesieniu do współczynnika odpowiedzi na leczenie, chociaż nie można wykluczyć większej wrażliwości niektórych z nich na winorelbinę. Wiek pacjenta nie ma wpływu na farmakokinetykę winorelbiny.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancją pomocniczą. Liczba granulocytów obojętnochłonnych <1500/mm³ lub ciężkie zakażenie, występujące obecnie lub niedawno przebyte (w ciągu ostatnich 2 tyg.). Liczba płytek krwi poniżej 100 000/mm³. Ciąża. Karmienie piersią należy przerwać w czasie leczenia winorelbiną. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej antykoncepcji. W połączeniu ze szczepionką przeciwko żółtej gorączce (żółtej febrze).

Preparat należy podawać pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w stosowaniu chemioterapii. Wyłącznie podanie dożylne. W trakcie leczenia należy ściśle monitorować parametry hematologiczne (stężenie hemoglobiny oraz liczbę leukocytów, neutrofilów i płytek krwi przed każdą kolejną infuzją), gdyż głównym zagrożeniem podczas leczenia winorelbiną jest zahamowanie czynności układu krwiotwórczego. Neutropenia, która nie nasila się i osiąga najniższą wartość (nadir) między 7. a 14. dniem po podaniu produktu leczniczego oraz szybko ustępuje (w ciągu 5-7 dni), jest główną reakcją niepożądaną ograniczającą możliwość zwiększania dawki. Jeśli liczba granulocytów obojętnochłonnych jest mniejsza niż 1500/mm³ i/lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100 000/mm³, leczenie należy przerwać do czasu normalizacji tych wartości. Jeśli u pacjenta występują przedmiotowe lub podmiotowe objawy sugerujące zakażenie, należy niezwłocznie przeprowadzić badania. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie zalecana jest szczególna ostrożność. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka produktu leczniczego nie zmienia się. Dostosowanie dawki dla pacjentów tej szczególnej grupy. Produktu leczniczego nie należy podawać łącznie z radioterapią, jeśli zakres leczenia napromienianiem obejmuje obszar wątroby. Nie wolno dopuścić, aby produkt leczniczy dostał się do oka; istnieje ryzyko ciężkiego podrażnienia, a nawet owrzodzenia rogówki w przypadku kontaktu z lekiem rozproszonym pod ciśnieniem. W takiej sytuacji należy natychmiast przemyć oko roztworem soli fizjologicznej i skontaktować się z okulistą. Silne inhibitory lub induktory CYP3A4 mogą wpływać na stężenie winorelbiny, dlatego należy zachować ostrożność. Ten produkt leczniczy jest szczególnie przeciwwskazany do stosowania razem ze szczepionką przeciw żółtej febrze i zasadniczo nie jest zalecany w połączeniu ze szczepionkami zawierającymi żywe, atenuowane drobnoustroje, a także z fenytoiną i itrakonazolem. Informacje dotyczące ciąży, karmienia piersią i wpływu na płodność znajdują się, (patrz " Wpływ na płodność, ciąże i laktację). Aby uniknąć ryzyka wystąpienia skurczu oskrzeli (zwłaszcza w przypadku leczenia skojarzonego z mitomycyną C) można rozważyć odpowiednią profilaktykę. Pacjentów leczonych ambulatoryjnie należy poinformować, że w razie wystąpienia duszności lub bólu w klatce piersiowej powinni powiadomić lekarza. Ponieważ wydalanie leku przez nerki jest niewielkie, nie ma podstaw farmakokinetycznych do zmniejszenia dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Nie przeprowadzono badań wpływu produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ale profil farmakodynamiczny winorelbiny nie wskazuje, aby zaburzała ona wykonywanie tych czynności. Jednak ze względu na możliwość wystąpienia niektórych działań niepożądanych pacjenci leczeni winorelbiną muszą zachować ostrożność.

Interakcje specyficzne dla winorelbiny: połączenie winorelbiny z innymi lekami o znanym działaniu toksycznym na szpik kostny prawdopodobnie nasila działania niepożądane związane z mielosupresją. CYP3A4 jest głównym enzymem biorącym udział w metabolizmie winorelbiny, a jednoczesne stosowanie z lekiem, który indukuje jego aktywność (takim jak fenytoina, fenobarbital, ryfampicyna, karbamazepina, ziele dziurawca) lub ją hamuje (takim jak itrakonazol, ketokonazol, inhibitor proteazy HIV, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon) może wpływać na stężenie winorelbiny. Winorelbina jest substratem P-glikoproteiny, dlatego jednoczesne stosowanie innych leków, które hamują (np. rytonawir, klarytromycyna, cyklosporyna, werapamil, chinidyna) lub indukują to samo białko transportowe, może wpływać na stężenie winorelbiny. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego jednocześnie z lekami, które są silnymi modulatorami aktywności tego błonowego białka transportowego. Połączenie winorelbiny z cisplatyną (bardzo często stosowane) nie prowadzi do interakcji wpływających na parametry farmakokinetyczne winorelbiny. Jednak u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone winorelbiną z cisplatyną częściej notowano występowanie granulocytopenii niż u pacjentów otrzymujących samą winorelbinę. Interakcje specyficzne dla alkaloidów barwinka: jednoczesne podawanie alkaloidów barwinka i mitomycyny C może zwiększać ryzyko skurczu oskrzeli i duszności, a w rzadkich przypadkach obserwowano śródmiąższowe zapalenie płuc. Itrakonazol: jednoczesne stosowanie z winorelbiną nie jest zalecane ze względu na możliwość nasilonej neurotoksyczności. Interakcje wspólne dla wszystkich leków cytotoksycznych: ze względu na zwiększone ryzyko zakrzepicy u pacjentów z chorobami nowotworowymi, często stosowane są leki przeciwzakrzepowe. Ponieważ parametry krzepnięcia krwi w przebiegu różnych chorób wykazują dużą zmienność wewnątrzosobniczą oraz z uwagi na możliwość interakcji doustnych leków przeciwzakrzepowych z lekami przeciwnowotworowymi, w przypadku podjęcia decyzji o włączeniu leczenia przeciwzakrzepowego należy zwiększyć częstość monitorowania wskaźnika INR (ang. International Normalised Ratio - międzynarodowy współczynnik znormalizowany). Skojarzone leczenie przeciwwskazane: szczepionka przeciw żółtej febrze: ryzyko śmiertelnej uogólnionej choroby szczepiennej. Skojarzone leczenie niezalecane: żywe atenuowane szczepionki (z wyjątkiem szczepionki przeciwko żółtej febrze): ryzyko ogólnoustrojowej, potencjalnie śmiertelnej choroby. Ryzyko jest większe u osób z odpornością osłabioną przez chorobę podstawową. Jeśli jest to możliwe, należy użyć szczepionki inaktywowanej (np. szczepionka przeciwko poliomyelitis). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fenytoiny i winorelbiny. W związku ze zmniejszonym wchłanianiem żołądkowo-jelitowym fenytoiny, spowodowanym przez winorelbinę, istnieje zwiększone ryzyko nasilenia drgawek. Ponadto możliwa jest zwiększona toksyczność spowodowana powstawaniem metabolitów i/lub zmniejszoną skutecznością winorelbiny na skutek zwiększonego metabolizmu wątrobowego winorelbiny wywołanego przez fenytoinę. Skojarzone leczenie do rozważenia: cyklosporyna, takrolimus: należy rozważyć możliwość nasilenia działania immunosupresyjnego z ryzykiem limfoproliferacji.

Dane dotyczące stosowania winorelbiny u kobiet w ciąży są niewystarczające. Badania dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję u zwierząt wykazały, że winorelbina powoduje śmierć zarodka i płodu oraz działa teratogennie. Produktu leczniczego nie należy stosować w czasie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia produktem leczniczym i poinformować lekarza, jeśli zajdą w ciążę. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia, powinna zostać poinformowana o zagrożeniach dla płodu oraz być uważnie monitorowana. Należy również rozważyć możliwość poradnictwa genetycznego. Nie wiadomo, czy winorelbina przenika do mleka kobiecego. Nie badano przenikania produktu leczniczego do mleka zwierząt w okresie laktacji. Karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym. Winorelbina może wykazywać działanie genotoksyczne, dlatego zaleca się, aby mężczyźni leczeni winorelbiną nie płodzili dzieci podczas leczenia i w okresie do 6 m-cy (minimum 3 m-cy) po jego zakończeniu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia winorelbiną i do 3 m-cy od jego zakończenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy zasięgnąć porady dotyczącej przechowania nasienia ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności spowodowanej leczeniem winorelbiną.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi związanymi z działaniem leku są: zahamowanie czynności szpiku kostnego z neutropenią, niedokrwistość, zaburzenia neurologiczne, toksyczne działanie na przewód pokarmowy z nudnościami, wymiotami, zapaleniem błony śluzowej jamy ustnej i zaparciem, przemijające zwiększenie wartości wyników badań czynności wątroby, łysienie i miejscowe zapalenie żyły. Dodatkowe działania niepożądane występujące z nieznaną częstością w okresie po wprowadzeniu preparatu do obrotu wymieniono zgodnie z klasyfikacją MedDRA. Szczegółowe informacje o działaniach niepożądanych. Działania opisano stosując klasyfikację WHO (stopień 1=G1; stopień 2=G2; stopień 3=G3; stopień 4=G4; stopień 1-4=G1-4; stopień 1-2=G1-2; stopień 3-4=G3-4. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie bakteryjne, wirusowe lub grzybicze o różnej lokalizacji (w układzie oddechowym, moczowym, pokarmowym), o nasileniu lekkim do umiarkowanego, zwykle przemijające w wyniku właściwego leczenia; (niezbyt często) ciężka posocznica z niewydolnością narządów wewnętrznych. Posocznica; (bardzo rzadko) powikłana posocznica, niekiedy zakończona zgonem; (nieznana) posocznica neutropeniczna. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku kostnego, powodujące głównie neutropenię (G3:24,3%; G4:27,8%), ustępującą w ciągu 5-7 dni i nienasilającą się w czasie trwania. Niedokrwistość (G3-4:7,4%); (często) małopłytkowość (G3-4:2,5%), rzadko ciężka; (nieznana) gorączka neutropeniczna, pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) ogólnoustrojowe reakcje alergiczne, takie jak anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny lub reakcja rzekomoanafilaktyczna. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko)ciężka hiponatremia; (nieznana) jadłowstręt. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zaburzenia neurologiczne (G3-4: 2,7%), w tym osłabienie głębokich odruchów ścięgnistych. Po długotrwałej chemioterapii notowano osłabienie kończyn dolnych; (niezbyt często) ciężkie parestezje z objawami czuciowymi i ruchowymi. Zaburzenia serca: (rzadko) choroba niedokrwienna serca (dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego czasami zakończony zgonem); (bardzo rzadko) tachykardia, kołatanie serca i zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca i ziębnięcie kończyn; (rzadko) ciężkie niedociśnienie tętnicze, zapaść. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność i skurcz oskrzeli podczas leczenia produktem leczniczym i innymi alkaloidami barwinka, (rzadko) śródmiąższowa choroba płuc u niektórych pacjentów leczonych produktem leczniczym w skojarzeniu z mitomycyną. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zapalenie jamy ustnej (G1-4: 15%) podczas stosowania produktu leczniczego w monoterapii). Nudności i wymioty (G 1-2:30,4% i G 3-4:2,2%). Leczenie przeciwwymiotne może zmniejszyć ich częstość. Zaparcie jest głównym objawem (G3-4:2,7%); rzadko postępuje do niedrożności porażennej jelit po zastosowaniu produktu leczniczego w monoterapii i w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w chemioterapii (G3-4: 4,1%); (często) biegunka, zwykle lekka do umiarkowanej; (rzadko) niedrożność porażenna jelit; leczenie można podjąć ponownie po uzyskaniu prawidłowej czynności przewodu pokarmowego. Opisano przypadki zapalenia trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) Przemijające zwiększenie wartości wyników badań czynności wątroby (G1-2) bez objawów klinicznych (AlAT w 27,6% przypadków, AspAT w 29,3% przypadków. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, zwykle lekkie (G3-4: 4,1%), po zastosowani u produktu leczniczego w monoterapii; (rzadko) uogólnione reakcje skórne; (nieznana) rumień na dłoniach i stopach. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów, w tym ból szczęki i ból mięśni. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym rumień, piekący ból, przebarwienie i miejscowe zapalenie żyły (G 3-4:3,7% po zastosowaniu produktu leczniczego w monoterapii); (często) osłabienie, uczucie zmęczenia, bóle o różnej lokalizacji, w tym ból w klatce piersiowej i ból w okolicy guza u pacjentów leczonych produktem leczniczym; (rzadko) martwica w miejscu wstrzyknięcia. Reakcję tę można ograniczyć przez właściwe umieszczenie igły lub cewnika dożylnego oraz podanie preparatu w krótkim wstrzyknięciu, a następnie obfite przepłukanie żyły.

Przedawkowanie może powodować ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego z gorączką i zakażeniem, opisywano również niedrożność porażenną jelit. Zaleca się leczenie objawowe z zastosowaniem przetoczenia krwi, czynników wzrostu i antybiotyków o szerokim zakresie działania. Nie jest znana swoista odtrutka. Ponieważ brak swoistej odtrutki w przypadku przedawkowania winorelbiny podanej dożylnie, konieczne jest postępowanie objawowe, np.: stałe kontrolowanie parametrów życiowych i uważna obserwacja stanu pacjenta. Codzienna kontrola morfologii krwi w celu oceny konieczności przetoczenia krwi, zastosowania czynników wzrostu, leczenia w warunkach oddziału intensywnej terapii oraz zminimalizowania ryzyka zakażenia. Profilaktyka lub leczenie niedrożności porażennej jelit. Kontrola układu krążenia i czynności wątroby. W przypadku powikłań spowodowanych zakażeniem może być konieczne zastosowanie antybiotyków o szerokim zakresie działania.

Winorelbina jest lekiem cytostatycznym z rodziny alkaloidów barwinka różowatego. Winorelbina hamuje polimeryzację tubuliny i wiąże się głównie z mikrotubulami mitotycznymi. Wpływ na mikrotubule aksonalne zaznacza się tylko przy dużych stężeniach. Indukcja spiralizacji tubuliny jest mniejsza niż po zastosowaniu winkrystyny. Winorelbina hamuje podziały mitotyczne w fazie G2-M, powodując śmierć komórki w interfazie lub podczas następnej mitozy. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności winorelbiny u dzieci i młodzieży. Dane kliniczne z dwóch jednoramiennych badań II fazy, w których dożylną winorelbinę (w dawkach 30-33,75 mg/m² pc. w dniu 1. i 8. co 3 tyg. lub raz w tyg. przez 6 tyg. co 8 tyg.) podawano 33 i 46 pacjentom pediatrycznym z nawracającymi guzami litymi, w tym z mięsakiem prążkowanokomórkowym, innymi mięsakami tkanek miękkich, mięsakiem Ewinga, tłuszczakomięsakiem, mięsakiem maziówkowym, włókniakomięsakiem, guzami OUN, mięsakiem kościopochodnym, nerwiakiem zarodkowym, nie wykazały znaczącej klinicznie aktywności. Profil działań toksycznych był podobny do notowanego u pacjentów dorosłych.

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera winorelbiny winian w ilości odpowiadającej 10 mg winorelbiny. 5 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera winorelbiny winian w ilości odpowiadającej 50 mg winorelbiny.