Dorośli. Przed zabiegiem chirurgicznym: zwykle 1 g co 1 h przez 4 h, następnie 1 g co 4 h przez następne 24 h; lub 1 g 19 h, 18 h i 9 h przed operacją. W encefalopatii wątrobowej: 4-12 g/dobę w dawkach podzielonych (1-3 g co 6 h), przez 5-7 dni. Dzieci. Przed zabiegiem chirurgicznym: dzieci>12 lat - zwykle 1 g co 4 h przez 2-3 dni przed operacją. Dzieci 6-12 lat: zwykle 250-500 mg co 4 h przez 2-3 dni przed operacją. U dzieci <6 lat nie zaleca się stosowania preparatu. o W encefalopatii wątrobowej: 50-100 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych do uzyskania poprawy. U pacjentów z niewydolnością nerek stosowanie neomycyny zwiększa ryzyko wystąpienia ototoksyczności i nefrotoksyczności. U pacjentów tych dawkowanie neomycyny należy ustalić indywidualnie na podstawie stężenia antybiotyku we krwi. Konieczne są również okresowe kontrolne badania audiometryczne oraz badanie moczu i krwi z oznaczeniem stężenia leku. Duże stężenie neomycyny we krwi może być przyczyną uszkodzenia nerek oraz nerwu przedsionkowo-słuchowego.

Nadwrażliwość na neomycynę lub inne antybiotyki aminoglikozydowe lub którykolwiek składnik leku. Stany zapalne, owrzodzenia lub niedrożność jelit. Uszkodzenie słuchu. Miastenia.

W przypadku leczenia neomycyną należy zwrócić szczególną uwagę by nie przekraczać koniecznego czasu leczenia. Długotrwałe stosowanie neomycyny lub stosowanie doustnie w dawce >12 g/dobę, powoduje zespół złego wchłaniania składników pokarmowych, takich jak tłuszcze, azot, cholesterol, karoten, glukoza, laktoza i jony metali. Neomycyna stosowana doustnie zwiększa wydzielanie z kałem kwasów żółciowych i zmniejsza aktywność jelitowej laktazy. Pacjenci stosujący neomycynę doustnie wymagają ścisłej obserwacji w związku z ototoksycznym i nefrotoksycznym działaniem leku. Na toksyczne działanie neomycyny najbardziej wrażliwe są wcześniaki, noworodki, pacjenci z zaburzeniami czynności nerek oraz pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów tych zaleca się ustalenie dawki neomycyny indywidualnie na podstawie oznaczeń jej stężenia we krwi. Zalecenie to powinno być również przestrzegane u pacjentów z nadwagą lub mukowiscydozą. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest zmniejszenie dawki antybiotyku. Aminoglikozydy, bez względu na drogę podania, mogą spowodować blokadę nerwowo-mięśniową. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów ze schorzeniami nerwowo-mięśniowymi i parkinsonizmem. U pacjentów z owrzodziała lub podrażnioną błoną śluzową lub w stanach zapalnych jelita wchłanianie leku może być znacznie większe i wywołać ogólnoustrojowe działania niepożądane, w tym również głuchotę. Długotrwałe stosowanie neomycyny doustnie może powodować nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami, szczególnie grzybami. W takim przypadku konieczne jest zastosowanie odpowiedniego leczenia. Konieczne są również okresowe kontrolne badania audiometryczne oraz badania moczy i krwi z oznaczeniem stężenia leku. Duże stężenie neomycyny może być przyczyną uszkodzenia nerek oraz nerwu przedsionkowo-słuchowego. Preparat zawiera sacharozę, dlatego pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni go przyjmować. Brak danych o niekorzystnym wpływie leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.

Pacjenci uczuleni na jakikolwiek antybiotyk aminoglikozydowy mogą również wykazywać nadwrażliwość na inny antybiotyk z tej grupy (nadwrażliwość krzyżowa). Neomycyna podana doustnie zmniejsza wchłanianie fenoksymetylopenicyliny, metotreksatu, digoksyny, witaminy A i witaminy B₁₂. Aminoglikozydy działają synergistycznie z większością antybiotyków β-laktamowych, jakkolwiek w kilku przypadkach u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek obserwowano zmniejszone działanie aminoglikozydów. Jednoczesne podawanie z neomycyną kwasu etakrynowego, furosemidu oraz innych leków mających właściwości nefrotoksyczne (np. inne aminoglikozydy, niektóre cefalosporyny, amfoterycyna, cyklosporyna, kapreomycyna, polimyksyny, leki zawierające platynę, teikoplanina, wankomycyna) lub ototoksyczne (np. diuretyki pętlowe, kapreomycyna, teikoplanina, wankomycyna, leki zawierające platynę) nasila oto- i nefrotoksyczne działanie leku. U pacjentów przyjmujących neomycynę jednocześnie z lekiem bądź lekami wymienionymi powyżej należy zachować szczególną ostrożność. Jednoczesne podawanie neomycyny z lekami zwiotczającymi mięśnie (np. toksyna botulinowa) lub z lekami hamującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe (np. halogenowanymi węglowodorami wziewnymi stosowanymi do znieczulania, opioidowymi lekami przeciwbólowymi) powoduje zwiększenie blokady nerwowo-mięśniowej, co prowadzi do obniżenia sprawności układu mięśniowo-szkieletowego, zaburzeń oddychania, a nawet bezdechu. Aminoglikozydy mogą zmniejszać działanie leków parasympatykomimetycznych (np. neostygmina, pirydostygmina). Neomycyna może nasilać hipoglikemizujące działanie akarbozy, co w konsekwencji prowadzi do nasilenia działań niepożądanych ze strony układu pokarmowego. Aminoglikozydy stosowane jednocześnie z bisfosfonianami mogą zwiększać ryzyko hipokalcemii. Neomycyna zmniejsza skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych. Doustne szczepionki przeciw durowi brzusznemu są inaktywowane przez antybiotyki.

Neomycyna przenika przez barierę łożyskową i może powodować uszkodzenie nerek płodu. Ponadto niektóre aminoglikozydy (np. streptomycyna, tobramycyna) powodowały nieodwracalną obustronną wrodzoną głuchotę. Ponieważ u kobiet w ciąży nie przeprowadzono odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań klinicznych oraz ze względu na fakt, że inne aminoglikozydy powodują uszkodzeniu słuchu u płodu, neomycyna może być stosowana u kobiet w ciąży, gdy jej zastosowanie jest bezwzględnie konieczne, a stosowanie bezpieczniejszego leku alternatywnego jest niemożliwe lub przeciwwskazane. Antybiotyki aminoglikozydowe wydzielają się z mlekiem w małych, ale oznaczalnych ilościach; ich wchłanianie z przewodu pokarmowego jest niewielkie. U niemowląt karmionych piersią przez matki leczone aminoglikozydami mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane, dlatego podczas stosowania neomycyny należy przerwać karmienie piersią.

Badania diagnostyczne: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy krwi, zaburzenia elektrolitowe (hipomagnezemia, hipokalcemia, hipokaliemia). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: nieprawidłowy skład krwi, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu nerwowego: blokada nerwowo-mięśniowa, stan splątania, dezorientacja, parestezja, oczopląs. Zaburzenia ucha i błędnika: ototoksyczność słuchowa (utrata słuchu, brzęczenie, szum lub uczucie zatkanych uszu) i przedsionkowa (niezdarność w poruszaniu, zawroty głowy, nudności, wymioty, zaburzenia równowagi). Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, biegunka, zwiększone wydzielanie śliny, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zespół złego wchłaniania charakteryzujący się tłuszczowymi stolcami, zmniejszeniem wchłaniania ksylozy, zmniejszeniem mc., zmniejszeniem stężenia karotenu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów leczonych długotrwale lub dużymi dawkami neomycyny. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: nefrotoksyczność (znacznie zmniejszona częstotliwość oddawania moczu lub ilość oddawanego moczu, wzmożone pragnienie) może wystąpić podczas stosowania dużych dawek leku i w konsekwencji doprowadzić do martwicy kanalików nerkowych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: zakażenia grzybicze skóry i błon śluzowych, nadkażenia opornymi bakteriami (Staphylococcus spp., Pseudomonas spp.). Zaburzenia układu immunologicznego: gorączka polekowa, wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: zmiany skórne w postaci wysypki, świąd, podrażnienie lub bolesność w okolicy twarzy.

Objawami przedawkowania neomycyny są nasilone działania niepożądane, jak np. nudności, biegunka, nefrotoksyczność, ototoksyczność. Postępowanie po przedawkowaniu neomycyny jest przede wszystkim objawowe i polega na monitorowaniu czynności nerek oraz słuchu, monitorowaniu i podtrzymywaniu podstawowych czynności życiowych. Należy dążyć do jak najszybszego usunięcia leku z organizmu. W celu zmniejszenia wchłaniania neomycyny należy podać węgiel aktywowany, a w cięższych przypadkach w celu usunięcia wchłoniętego leku z krwi należy zastosować hemodializę. Leczenie objawów zahamowania przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, charakteryzującego się osłabieniem układu mięśniowo-szkieletowego oraz zaburzeniami oddychania lub bezdechem, polega na podawaniu leków hamujących aktywność cholinoesterazy, soli wapnia lub mechanicznym wspomaganiu oddychania. Pacjentów, u których przedawkowano neomycynę lub podejrzewa się jej przedawkowanie należy skierować na konsultację psychiatryczną.

Neomycyna jest antybiotykiem aminoglikozydowym wytwarzanym przez Streptomyces fradiae. Bakteriobójczy mechanizm działania antybiotyku polega na wiązaniu z podjednostką 30S rybosomu, co prowadzi do błędnego odczytu mRNA w procesie translacji, a w konsekwencji do syntezy nieprawidłowych białek i śmierci komórki bakteryjnej. Neomycyna jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Działa na bakterie Gram-(-) - Escherichia coli, Enterobacteraerogen.es, Klebsiella pneumoniae, Pasteurella spp., Proteus vulgaris, Salmonella spp., Shigella spp., Haemophiliis influenzae, Neisseria meningitidis, Vibrio cholerae, Bordetella pertussis; Gram-(+) - Bacillus anthracis, Corynebacterium diptheriae, Staphylococcus aureus, Streptococcus faecalis, histeria monocytogenes, Mycobacterium tuberculosis. Nie działa na Pseudomonas aeruginosa.

1 tabl. zawiera 250 mg neomycyny w postaci siarczanu.