Dawkowanie u dorosłych, również w podeszłym wieku, oraz u dzieci o mc. powyżej 45 kg. Zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenie ucha środkowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich (z wyjątkiem rumienia wędrującego i trądziku pospolitego). Całkowita dawka azytromycyny wynosi 1,5 g w ciągu 3 dni (500 mg raz/dobę przez 3 dni). Rumień wędrujący. Dawka całkowita wynosi 3 g i należy ją podawać w następującym schemacie: pierwszego dnia 1 g (2 tabl. powl. po 500 mg), a następnie 500 mg (1 tabl. powl.) od 2-go do 5-go dnia, w pojedynczych dawkach dobowych. Trądzik pospolity o umiarkowanym nasileniu - wyłącznie u dorosłych. Dawka całkowita wynosi 6 g i zalecana jest do podania w następującym schemacie: 1 tabl. powl. 500 mg raz/dobę przez 3 dni, następnie 1 tabl. powl. 500 mg raz/tydzień przez kolejnych 9 tyg. W drugim tyg. kuracji lek należy podać po 7 dniach od podania 1-szej dawki, a następne 8 dawek podawać, zachowując 7-dniowe przerwy w stosowaniu. W związku ze stosowaniem dużej dawki azytromycyny w powyższym schemacie dawkowania u pacjentów z trądzikiem pospolitym o umiarkowanym nasileniu, konieczne jest monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych przed rozpoczęciem i w okresie prowadzonego kursu leczenia azytromycyną. Powyższy schemat leczenia trądziku pospolitego o umiarkowanym nasileniu (3 dni + 9 tyg.) może być u danego pacjenta zastosowany tylko raz, gdyż nie ma dotychczas kontrolowanych badań klinicznych, których wyniki wykazałyby bezpieczeństwo i skuteczność powtarzania tego schematu leczenia trądziku pospolitego. Niepowikłane zakażenia wywołane przez Chlamydia trachomatis. 1 g (2 tabl. powl. po 500 mg) w pojedynczej dawce. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawki. U pacjentów w podeszłym wieku, u których występuje zwiększone ryzyko wydłużenia czasu repolaryzacji serca, należy zachować szczególną ostrożność ze względu na możliwość wystąpienia zaburzeń rytmu serca i torsade de pointes. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w stopniu lekkim do umiarkowanego (Cl_Cr >40 ml/min) modyfikacja dawki nie jest konieczna. Brak danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u pacjentów z Cl_Cr <40 ml/min, dlatego w takich przypadkach zaleca się zachowanie ostrożności. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w stopniu lekkim do umiarkowanego, nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. Jednak z uwagi na fakt, iż azytromycyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z żółcią, produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania azytromycyny u tych pacjentów.

Azytromycynę należy podawać raz/dobę. Produkt w postaci tabl. powl. 500 mg można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać w całości. Pominiętą dawkę należy podać tak szybko, jak to jest możliwe, a następne dawki podawać zgodnie z zaleconym schematem dawkowania.

Stosowanie azytromycyny jest przeciwwskazane u pacjentów, u których występuje nadwrażliwość na azytromycynę, erytromycynę lub na którykolwiek z antybiotyków makrolidowych lub ketolidowych albo na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Zgłaszano rzadkie przypadki ciężkich reakcji alergicznych, w tym obrzęk naczynioruchowy i reakcję anafilaktyczną (rzadko zakończone zgonem). Niektóre z tych reakcji na azytromycynę powodowały nawrót objawów i konieczność dłuższej obserwacji i leczenia. Wątroba jest główną drogą eliminacji azytromycyny, dlatego produkt ten należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Podczas stosowania azytromycyny zgłaszano przypadki piorunującego zapalenia wątroby, prowadzącego do zagrażającej życiu niewydolności wątroby. U niektórych pacjentów mogła występować wcześniejsza choroba wątroby lub przyjmowali oni inne leki hepatotoksyczne. Jeśli wystąpią przedmiotowe i podmiotowe objawy zaburzeń czynności wątroby, takie jak szybko postępująca astenia z jednoczesną żółtaczką, ciemno zabarwiony mocz, skłonność do krwawień lub encefalopatia wątrobowa, należy niezwłocznie przeprowadzić badania (testy) czynności wątroby. Należy przerwać stosowanie azytromycyny, jeżeli wystąpiły zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów, otrzymujących alkaloidy sporyszu, jednoczesne podawanie niektórych antybiotyków makrolidowych prowadziło do zatrucia sporyszem. Nie badano interakcji pomiędzy alkaloidami sporyszu i azytromycyną. Jednak ze względu na możliwość wystąpienia zatrucia sporyszem, nie należy jednocześnie stosować azytromycyny i pochodnych alkaloidów sporyszu. Podczas leczenia azytromycyną należy obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy nadkażenia innymi, opornymi drobnoustrojami, w tym grzybami. Notowano występowanie biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD), o nasileniu od lekkiej biegunki po zapalenie jelita grubego zakończone zgonem. Podawanie substancji przeciwbakteryjnych zmienia prawidłową florę jelita grubego, prowadząc do nadmiernego rozwoju C. difficile. Clostridium difficile wytwarza toksyny A i B, które przyczyniają się do rozwoju CDAD. Wytwarzające hipertoksyny szczepy C. difficile wywołują zwiększenie zachorowalności i umieralności, ponieważ zakażenia te mogą być oporne na leczenie przeciwdrobnoustrojowe i może być konieczne wykonanie kolektomii. CDAD należy brać pod uwagę u każdego z pacjentów, u którego po zastosowaniu antybiotyku występuje biegunka. Konieczne jest zebranie dokładnego wywiadu chorobowego, ponieważ zgłaszano występowanie CDAD nawet po 2 m-cach po podaniu leku przeciwbakteryjnego. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (GFR <10 ml/min) obserwowano zwiększenie o 33% całkowitego wpływu azytromycyny na organizm. Podczas leczenia antybiotykami makrolidowymi, w tym azytromycyną, obserwowano wydłużenie czasu repolaryzacji serca i odstępu QT, wiążące się z ryzykiem rozwoju zaburzeń rytmu serca i częstoskurczu typu torsade de pointes. Nie można zatem wykluczyć, że stosowanie azytromycyny może doprowadzić do zwiększenia ryzyka rozwoju komorowych zaburzeń rytmu serca (w tym torsade de pointes), co z kolei może prowadzić do zatrzymania akcji serca. Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów ze zwiększonym ryzykiem arytmii (zwłaszcza u kobiet oraz osób w podeszłym wieku), a zwłaszcza u pacjentów: z wrodzonym lub potwierdzonym w badaniach wydłużeniem odstępu QT; równocześnie otrzymujących inne substancje czynne, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT, takie jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA (chinidyna, prokainamid) i klasy III (dofetylid, amiodaron, sotalol), cyzapryd, terfenadyna, leki przeciwpsychotyczne, np. pimozyd, leki przeciwdepresyjne, np. cytalopram, flurochinolony, np. moksyfloksacyna i lewofloksacyna; z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza z hipokaliemią i hipomagnezemią; z istotną klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością serca. Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności długotrwałego stosowania azytromycyny w wymienionych wskazaniach. Jeśli zakażenie szybko nawraca, należy rozważyć zastosowanie innego leku przeciwbakteryjnego. W trakcie leczenia azytromycyną obserwowano zaostrzenie objawów miastenii lub wystąpienie zespołu miastenicznego. W leczeniu zapalenia gardła i migdałków podniebiennych, wywołanego przez Streptococcus pyogenes, oraz w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej, lekiem z wyboru jest zwykle penicylina. Azytromycyna jest skuteczna w leczeniu zakażeń gardła wywołanych przez paciorkowce, nie przeprowadzono badań potwierdzających jej skuteczność w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej. Podczas leczenia chorób przenoszonych drogą płciową należy upewnić się, czy u pacjenta nie współistnieje zakażenie T. pallidum. Należy zachować ostrożność podczas stosowania azytromycyny u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi lub psychicznymi. Nie należy stosować azytromycyny w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy. Nie ma danych, świadczących o tym, że azytromycyna może mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn przez pacjenta. Należy jednak brać pod uwagę możliwość wystąpienia takich działań niepożądanych, jak zawroty głowy i drgawki.

Zaleca się ostrożność podczas stosowania azytromycyny u pacjentów leczonych innymi lekami, które mogą wydłużać odstęp QT. W badaniu farmakokinetycznym, w którym oceniano jednoczesne stosowanie leków zobojętniających i azytromycyny, nie zaobserwowano wpływu na całkowitą biodostępność azytromycyny, chociaż najwyższe stężenia w surowicy były zmniejszone o około 25%. U pacjentów przyjmujących zarówno azytromycynę, jak i leki zobojętniające, leków tych nie należy podawać jednocześnie. Azytromycynę należy podawać co najmniej 1 h przed lub 2 h po przyjęciu leków zobojętniających. U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie przez 5 dni azytromycyny i cetyryzyny w dawce 20 mg nie doprowadziło w stanie stacjonarnym do interakcji farmakokinetycznej ani do istotnych zmian odstępu QT. Jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 1200 mg/dobę i dydanozyny w dawce 400 mg/dobę (w grupie 6 ochotników z dodatnim mianem HIV), nie wpłynęło na farmakokinetykę dydanozyny w stanie stacjonarnym w porównaniu do placebo. Jednoczesne podawanie antybiotyków makrolidowych (w tym azytromycyny) z substratami P-glikoproteiny, takimi jak digoksyna, może prowadzić do zwiększenia stężenia substratu P-glikoproteiny w surowicy. Dlatego u pacjentów leczonych jednocześnie azytromycyną i digoksyną, należy brać pod uwagę możliwość zwiększenia się stężenia digoksyny. Podanie azytromycyny w jednorazowej dawce 1000 mg lub podawanie wielokrotnych dawek 600 mg lub 1200 mg miało niewielki wpływ na farmakokinetykę w osoczu i wydalanie przez nerki zydowudyny lub jej glukuronidowego metabolitu. Jednakże podawanie azytromycyny zwiększało stężenia fosforylowanej zydowudyny, czynnego metabolitu o znaczeniu klinicznym, w komórkach jednojądrzastych krwi obwodowej. Znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane, jednak może być ono korzystne dla pacjenta. Azytromycyna nie wchodzi w istotne interakcje z układem wątrobowego cytochromu P450. Uważa się, że nie wchodzi ona w interakcje farmakokinetyczne, obserwowane dla erytromycyny i innych makrolidów. W przypadku azytromycyny nie występuje indukcja ani inaktywacja wątrobowego cytochromu P450 poprzez kompleks metabolit-cytochrom. Ze względu na teoretyczną możliwość zatrucia alkaloidami sporyszu, nie zaleca się jednoczesnego stosowania azytromycyny i pochodnych ergotaminy. Przeprowadzono badania farmakokinetyczne z użyciem azytromycyny i wymienionych poniżej leków, które są w istotnym stopniu metabolizowane za pośrednictwem cytochromu P450. Jednoczesne podawanie atorwastatyny w dawce 10 mg/dobę i azytromycyny w dawce 500 mg/dobę nie powodowało zmiany stężenia atorwastatyny w osoczu (na podstawie testu hamowania reduktazy HMG-CoA). Jednakże po wprowadzeniu azytromycyny do obrotu zgłaszano przypadki rabdomiolizy u pacjentów otrzymujących azytromycynę w połączeniu ze statynami. W przeprowadzonym wśród zdrowych ochotników badaniu interakcji farmakokinetycznych nie zaobserwowano istotnego wpływu jednoczesnego podawania azytromycyny na stężenie w osoczu karbamazepiny i jej aktywnego metabolitu. W badaniu farmakokinetycznym, pojedyncza dawka cymetydyny, podawana 2 h przed przyjęciem azytromycyny, nie wpływała na farmakokinetykę azytromycyny. W badaniu interakcji farmakokinetycznych, podawanie azytromycyny nie zwiększało działania przeciwzakrzepowego warfaryny zastosowanej w pojedynczej dawce 15 mg u zdrowych ochotników. Obserwowano nasilenie działania przeciwzakrzepowego po jednoczesnym podaniu azytromycyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych z grupy pochodnych kumaryny. Chociaż nie ustalono związku przyczynowego tego zjawiska, należy zwrócić uwagę na właściwą częstość kontrolnych oznaczeń czasu protrombinowego podczas stosowania azytromycyny u pacjentów otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy pochodnych kumaryny. W badaniu farmakokinetycznym przeprowadzonym u zdrowych ochotników, którym podawano doustnie azytromycynę w dawce 500 mg/dobę przez 3 dni, a następnie cyklosporynę w pojedynczej dawce doustnej 10 mg/kg mc., stwierdzono istotne zwiększenie C_max i AUC_0-5 cyklosporyny. Dlatego należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych produktów. Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie azytromycyny i cyklosporyny, należy monitorować stężenia cyklosporyny i odpowiednio modyfikować jej dawkę. Jednoczesne podawanie pojedynczej dawki dobowej 600 mg azytromycyny i 400 mg efawirenzu przez 7 dni nie spowodowało klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie wpłynęło na parametry farmakokinetyczne pojedynczej dawki 800 mg flukonazolu. Całkowite narażenie na działanie azytromycyny i jej T_0,5 pozostały bez zmian podczas jednoczesnego podawania flukonazolu. Jednakże obserwowano klinicznie nieistotne zmniejszenie się wartości C_max (18%) azytromycyny. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg azytromycyny nie miało statystycznie istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne indynawiru podawanego w dawce 800 mg 3x/dobę przez 5 dni. W przeprowadzonym wśród zdrowych ochotników badaniu interakcji farmakokinetycznych stwierdzono, że azytromycyna nie ma istotnego wpływu na właściwości farmakokinetyczne metyloprednizolonu. U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg/dobę przez 3 dni nie spowodowało klinicznie istotnego wpływu na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne midazolamu podawanego w pojedynczej dawce 15 mg. Jednoczesne podawanie azytromycyny (1200 mg) oraz nelfinawiru w stanie stacjonarnym (750 mg 3x/dobę) powodowało zwiększenie stężenia azytromycyny. Nie zaobserwowano klinicznie istotnych działań niepożądanych i nie jest konieczna modyfikacja dawki. Jednoczesne stosowanie azytromycyny i ryfabutyny nie miało wpływu na stężenie w surowicy obu substancji czynnych. U pacjentów otrzymujących jednocześnie azytromycynę i ryfabutynę zaobserwowano neutropenię. Chociaż neutropenia wiązała się ze stosowaniem ryfabutyny, nie ustalono związku przyczynowego z jednoczesnym leczeniem azytromycyną. U zdrowych ochotników płci męskiej nie stwierdzono wpływu azytromycyny (500 mg/dobę przez 3 dni) na AUC i C_max syldenafilu lub jego głównego metabolitu we krwi. W badaniach farmakokinetycznych nie uzyskano dowodów na występowanie interakcji pomiędzy azytromycyną a terfenadyną. Rzadko opisywano przypadki, w których nie można było całkowicie wykluczyć możliwości interakcji obu produktów. Jednakże nie ma jednoznacznych dowodów na występowanie takich interakcji. Nie ma dowodów na występowanie klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych podczas jednoczesnego podawania azytromycyny i teofiliny zdrowym ochotnikom. W badaniu z udziałem 14 zdrowych ochotników jednoczesne podawanie azytromycyny w dawce 500 mg w 1. dniu i 250 mg w 2. dniu oraz triazolamu w dawce 0,125 mg w 2. dniu nie wywarło istotnego wpływu na którykolwiek z parametrów farmakokinetycznych triazolamu, w porównaniu z podawaniem triazolamu i placebo. Jednoczesne podawanie trimetoprymu z sulfametoksazolem (160 mg + 800 mg) przez 7 dni i azytromycyny (1200 mg) w 7. dniu nie miało istotnego wpływu na jej maksymalne stężenie, całkowite narażenie na działanie leku i wydalanie z moczem zarówno trimetoprymu, jak i sulfametoksazolu. Stężenie azytromycyny w osoczu było podobne jak stężenie obserwowane w innych badaniach. Choć wydaje się, że azytromycyna nie hamuje enzymu CYP3A4, zalecana jest ostrożność podczas rozważania połączenia tego leku z chinidyną, cyklosporyną, cyzaprydem, astemizolem, terfenadyną, alkaloidami sporyszu, pimozydem lub innymi produktami leczniczymi o wąskim przedziale terapeutycznym, metabolizowanymi głównie przez CYP3A4. Cyzapryd jest metabolizowany w wątrobie przez enzym CYP3A4. Antybiotyki makrolidowe hamują działanie tego enzymu. Dlatego też jednoczesne stosowanie azytromycyny z cyzaprydem może powodować wydłużenie odstępu QT, komorowe zaburzenia rytmu i torsade de pointes. Brak danych dotyczących interakcji z astemizolem, triazolamem, midazolamem lub alfentanylem. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych substancji z azytromycyną, ponieważ opisano nasilanie się ich działania podczas jednoczesnego stosowania z antybiotykiem makrolidowym - erytromycyną.

Nie przeprowadzono odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Badania dotyczące wpływu na reprodukcję u zwierząt wykazały, że azytromycyna przenika przez łożysko, ale nie powoduje uszkodzeń płodu. Bezpieczeństwo stosowania azytromycyny u kobiet w ciąży nie zostało potwierdzone. Dlatego azytromycynę można stosować u kobiet w ciąży tylko wtedy, gdy korzyść przeważa nad ryzykiem. Azytromycyna przenika do mleka kobiecego. Nie przeprowadzono jednak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań u kobiet karmiących piersią. Zaleca się, aby nie karmić piersią w czasie oraz do 2 dni po zakończeniu leczenia azytromycyną. Następnie karmienie piersią można kontynuować. Dane z badań na zwierzętach (szczurach) nie wskazują na wpływ podawania azytromycyny na płodność samców i samic. Brak danych dotyczących ludzi.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) kandydozy, zakażenie pochwy, zapalenie płuc, zakażenie grzybicze, zakażenie bakteryjne, zapalenie gardła, zapalenie żołądka i jelit, zaburzenia oddechowe, zapalenie błony śluzowej nosa, kandydoza jamy ustnej; (nieznana) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) leukopenia, neutropenia, eozynofilia; (nieznana) małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość; (nieznana) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często)nerwowość, bezsenność; (rzadko) pobudzenie; (nieznana) agresja, niepokój, majaczenie, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) zawroty głowy, senność, zaburzenia smaku, parestezje; (nieznana) omdlenia, drgawki, hipestezja (niedoczulica), nadmierna aktywność psychoruchowa, anosmia (brak węchu), brak smaku, parosmia (węch opaczny), miastenia. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zaburzenia ucha, zawroty głowy; (nieznana) zaburzenia słuchu, w tym głuchota i/lub szumy uszne. Zaburzenia pracy serca: (niezbyt często) kołatanie serca; (nieznana) torsade de pointes, zaburzenia rytmu serca, w tym częstoskurcz komorowy, wydłużenie odstępu QT w EKG. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) uderzenia gorąca (zaczerwienienie twarzy); (nieznana) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, krwawienie z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) wymioty, ból brzucha, nudności; (niezbyt często) zaparcie, wzdęcia, niestrawność, zapalenie żołądka, dysfagia, rozdęcie brzucha, suchość w jamie ustnej, odbijanie z cofaniem treści żołądkowej, owrzodzenie jamy ustnej, nadmierne wydzielanie śliny; (nieznana) zapalenie trzustki, przebarwienie języka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) nieprawidłowa czynność wątroby, żółtaczka cholestatyczna; (nieznana) niewydolność wątroby (rzadko prowadząca do zgonu), piorunujące zapalenie wątroby, marskość wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) wysypka, świąd, pokrzywka, zapalenie skóry, suchość skóry, nadmierne pocenie; (rzadko) nadwrażliwość na światło; (nieznana) zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe: (niezbyt często) zapalenie kości i stawów, ból mięśni, ból pleców, ból szyi; (nieznana) ból stawów. Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) bolesne oddawanie moczu, ból nerkowy; (nieznana) ostra niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwotok maciczny, zaburzenia jąder. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) obrzęk, astenia, złe samopoczucie, uczucie zmęczenia, obrzęk twarzy, ból w klatce piersiowej, gorączka, ból, obrzęki obwodowe. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie liczby granulocytów kwasochłonnych, zmniejszenie stężenia wodorowęglanów we krwi, zwiększenie liczby leukocytów zasadochłonnych, monocytów, neutrofili; (niezbyt często) zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, aminotransferazy alaninowej, fosfatazy alkalicznej, zwiększenie we krwi stężenia bilirubiny, mocznika, kreatyniny, chlorków, glukozy, wodorowęglanów, nieprawidłowe stężenie potasu we krwi, nieprawidłowe stężenie sodu, zwiększenie liczby płytek krwi, zmniejszenie hematokrytu.

Działania niepożądane, które występowały po przyjęciu azytromycyny w dawkach większych niż zalecane, były podobne do tych, które opisywano po podaniu zwykle stosowanych dawek. Charakterystyczne objawy po przedawkowaniu antybiotyków makrolidowych to: przemijająca utrata słuchu, silne nudności, wymioty i biegunka. W przypadku przedawkowania zaleca się podanie węgla leczniczego oraz zastosowanie leczenia objawowego, a jeżeli konieczne, leczenie podtrzymujące czynności życiowe.

Azytromycyna należy do antybiotyków makrolidowych, do grupy azalidów. Jej cząsteczka jest skonstruowana poprzez dodanie atomu azotu do pierścienia laktonowego erytromycyny A. Chemiczna nazwa azytromycyny to 9-deoksy-9a-aza-9a-metylo-9a-homoerytromycyna A. Masa cząsteczkowa wynosi 749,0. Mechanizm działania azytromycyny polega na hamowaniu syntezy białka w komórce bakteryjnej w wyniku przyłączenia do podjednostki 50S rybosomu.

1 tabl. powl. zawiera 500 mg azytromycyny.