Produkt leczniczy zazwyczaj stosuje się jako część protokołów chemioterapii skojarzonej z zastosowaniem innych leków przeciwnowotworowych. Dzieci i młodzież oraz dorośli w wieku ≤21 lat. Zalecana dawka produktu leczniczego u pacjentów o pc. ≥0,6 m² w wieku ≤21 lat wynosi 2500 j pegaspargazy (co odpowiada 3,3 ml produktu leczniczego)/m˛ pc. co 14 dni. Dzieci o powierzchni ciała <0,6 m² powinny otrzymywać 82,5 j pegaspargazy (co odpowiada 0,1 ml produktu leczniczego)/kg mc. co 14 dni. Dorośli w wieku >21 lat. Jeżeli nie przepisano inaczej, zalecane dawkowanie u dorosłych w wieku >21 lat wynosi 2000 j pegaspargazy (co odpowiada 2,67 ml produktu leczniczego)/m² pc. co 14 dni. Leczenie można monitorować na podstawie minimalnej aktywności asparaginazy w surowicy mierzonej przed kolejnym podaniem pegaspargazy. Jeżeli wartości aktywności asparaginazy nie osiągają wartości docelowych, należy rozważyć zmianę na inny produkt asparaginazy. Zaburzenia czynności nerek. Ponieważ pegaspargaza to białko o wysokiej masie cząsteczkowej, nie jest ono wydalane przez nerki i u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest wymagane dostosowanie dawki. Zaburzenia czynności wątroby. Nie jest konieczne dostosowanie dawki w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku. Dostępne są ograniczone dane dotyczące pacjentów w wieku powyżej 65 lat.

Produkt leczniczy powinien być przepisywany i podawany przez lekarzy i/lub personel opieki zdrowotnej mający doświadczenie w stosowaniu produktów przeciwnowotworowych. Produkt leczniczy należy podawać w warunkach szpitalnych, przy zapewnionym dostępie do zestawu reanimacyjnego. Należy ściśle monitorować oraz uważnie obserwować pacjentów w kierunku wystąpienia jakiegokolwiek działania niepożądanego przez cały okres podawania produktu. Produkt leczniczy może być podawany jako wstrzyk. domięśniowe (IM.) lub inf. dożylna (IV.). W przypadku mniejszych objętości preferowana jest domięśniowa droga podania. Gdy produkt leczniczy jest podawany jako wstrzyk. domięśniowe, objętość wstrzyk. w jednym miejscu nie powinna przekraczać 2 ml u dzieci i młodzieży oraz 3 ml u dorosłych. W przypadku podania większej objętości dawka powinna być podzielona i podawana w kilku miejscach wstrzyk. Dożylne inf. produktu leczniczego są zazwyczaj podawane w okresie 1-2 h w 100 ml roztworu chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) do wstrzyk. lub 5% roztworu glukozy. Rozcieńczony roztwór może być podawany wraz z już podawaną inf. chlorku sodu 9 mg/ml lub 5% roztworu glukozy. W trakcie podawania produktu leczniczego nie należy podawać tym samym zestawem do wlewu dożylnego innych produktów leczniczych.

Zapalenie trzustki lub zapalenie trzustki w wywiadzie. Krwawienia związane z uprzednim zastosowaniem leczenia L-asparaginazą. Ciężkie reakcje alergiczne, takie jak: uogólniona pokrzywka, skurcz oskrzeli, obrzęk krtani,niedociśnienie czy inne ciężkie działania niepożądane.

Produkt leczniczy powinien być podawany przez osobę przeszkoloną w zakresie przygotowywania i podawania chemioterapeutycznych leków przeciwnowotworowych. U pacjentów, zwłaszcza z rozpoznaną nadwrażliwością na inne formy L-asparaginazy, mogą wystąpić w czasie leczenia reakcje nadwrażliwości na produkt leczniczy, obejmujące zagrażającą życiu anafilaksję. Rutynowe środki ostrożności wymagają aby pacjenci pozostawali pod obserwacją przez 1 h w miejscu z dostępem do sprzętu resuscytacyjnego i innych środków koniecznych do leczenia anafilaksji (adrenalina, tlen, dożylne steroidy etc.). Produkt leczniczy może działać drażniąco, dlatego też roztwór należy przygotowywać i podawać ostrożnie. Zaleca się stosowanie rękawiczek. Należy unikać wdychania oparów i kontaktu ze skórą czy błonami śluzowymi, zwłaszcza oczu. Jeśli dojdzie do kontaktu, należy zmywać dotkniętą powierzchnię dużą ilością wody przez co najmniej 15 minut. Reakcje anafilaktyczne wymagają natychmiastowego zastosowania adrenaliny, tlenu, dożylnie steroidów i środków przeciwhistaminowych. U pacjentów leczonych produktem leczniczym występuje zwiększone ryzyko krwawień, zwłaszcza podczas jednoczesnego stosowania innych leków, które wykazują właściwości przeciwzakrzepowe (kwas acetylosalicylowy) lub niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Produkt leczniczy może wykazywać aktywność immunosupresyjną. Dlatego istnieje możliwość rozwoju predyspozycji do występowania zakażeń u pacjentów leczonych tym produktem leczniczym. Ciężkie działania niepożądane ze strony wątroby i ośrodkowego układu nerwowego mogą wystąpić po zastosowaniu chemioterapii złożonej z produktu leczniczego i innego leku. Szczególne środki ostrożności należy zachować w przypadku leczenia skojarzonego z produktami leczniczymi uszkadzającymi wątrobę, zwłaszcza w przypadku już istniejących zaburzeń czynności wątroby. Pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia reakcji nadwrażliwości na produkt leczniczy, z anafilaksją włącznie. U pacjentów leczonych produktem leczniczym rośnie niebezpieczeństwo wystąpienia krwawień. Pacjentów należy poinformować, że należy unikać jednoczesnego stosowania produktu leczniczego z innymi lekami, które mogą zwiększać ryzyko krwawień. Zmniejszenie ilości krążących limfoblastów jest często obserwowane po rozpoczęciu leczenia, czemu może towarzyszyć zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi. Jako wskaźniki efektów leczenia pacjenta, należy monitorować ilość komórek krwi i szpiku kostnego. Należy często oznaczać aktywność amylazy we krwi w celu oceny czynności trzustki i ewentualnego stwierdzenia wczesnych objawów zapalenia trzustki. Należy monitorować stężenie glukozy we krwi w czasie leczenia produktem leczniczym, ponieważ może wystąpić hiperglikemia. W czasie stosowania produktu leczniczego w skojarzeniu z hepatotoksyczną chemioterapią należy monitorować czynność wątroby. Produkt leczniczy może wywierać wpływ na ilość białek osocza, dlatego należy monitorować stężenia fibrynogenu, PT (czas protrombinowy) i PTT (czas częściowej tromboplastyny). Produkt leczniczy wywiera wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Może powodować senność, uczucie zmęczenia oraz stan dezorientacji, i dlatego może pośrednio wpływać na zdolność kierowania pojazdami czy obsługiwania maszyn.

Nadmierna utrata białek surowicy krwi, powodowana przez produkt leczniczy, może zwiększać toksyczność innych leków wiążących się z białkami osocza. W wyniku zahamowania syntezy białek i replikacji komórek przez pegaspargazę, produkt leczniczy może osłabiać efekty działania leków takich jak metotreksat, który dla swojego działania wymaga procesu replikacji komórek. Produkt leczniczy może zakłócać proces deaktywacji enzymatycznej innych leków, szczególnie w wątrobie. Zaburzenia hemostazy obserwowane w trakcie stosowania produktu leczniczego zwiększały ryzyko wystąpienia krwawień lub zakrzepicy. Należy zachować ostrożność w czasie jednoczesnego stosowania leków przeciwzakrzepowych, takich jak: kumaryna, heparyna, dipirydamol, kwas acetylosalicylowy oraz niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

Nie zostały przeprowadzone badania na zwierzętach, dotyczące wpływu produktu leczniczego na zdolność do rozrodu. Nie wiadomo, czy produkt leczniczy podawany kobietom w ciąży może powodować uszkodzenie płodu lub wpływać na zdolność do rozrodu. Nie należy podawać produktu leczniczego w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. W czasie leczenia produktem leczniczym należy zastosować skuteczną antykoncepcję. W trakcie leczenia należy przerwać karmienie piersią. Nie wiadomo, czy produkt leczniczy przenika do mleka kobiet karmiących piersią. W trakcie leczenia należy przerwać karmienie piersią, ponieważ wiele leków przenika do mleka kobiet karmiących piersią i istnieje ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych.

Poza reakcjami immunologicznymi na obce białko, leczenie pegaspargazą może prowadzić do zaburzeń w układach narządów, które wykazują wysoki poziom syntezy białek (zwłaszcza w wątrobie i trzustce). Ponieważ pegaspargaza jest głównie stosowana w terapii skojarzonej, często trudno jest odróżnić jej skutki niepożądane od wywoływanych przez inne leki. Zakres działań niepożądanych pegaspargazy w dużym stopniu pokrywa się z działaniami asparaginazy. Dlatego ze względów bezpieczeństwa wymieniono również działania niepożądane, które wystąpiły po zastosowaniu asparaginazy, ale nie były jak dotąd obserwowane w związku z pegaspargazą. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie stężenia amylazy we krwi. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) łagodna lub umiarkowana mielosupresja wszystkich trzech linii komórkowych; zaburzenia krzepnięcia spowodowane zaburzeniem syntezy białka; krwawienie, uogólnione wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (ang. DIC) lub zakrzepica; z objawami mózgowymi takimi jak: udar, napady padaczkowe, ból głowy lub utrata przytomności; (bardzo rzadko) anemia hemolityczna. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zaburzenia czynności centralnego układu nerwowego w postaci pobudzenia, depresji, halucynacji, zdezorientowania i ospałości (lekkie zaburzenie przytomności); zmiany w zapisie EEG (zmniejszenie aktywności fal α, zwiększenie aktywności fal Theta i Delta), prawdopodobnie w związku z hiperamonemią, parestezje; (rzadko) mogą się pojawić napady padaczkowe i ciężkie zaburzenia przytomności, łącznie ze śpiączką. Zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (ang. RPLS), drętwienie warg; (bardzo rzadko) lekkie drżenie palców rąk. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) łagodne lub umiarkowane objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak utrata apetytu, nudności, wymioty, skurcze brzucha, biegunka oraz zmniejszenie mc.; (często) ostre zapalenie trzustki, zaburzenia funkcji zewnątrzwydzielniczej trzustki z biegunką; (niezbyt często) zapalenie ślinianki przyusznej; (rzadko) krwotoczne lub martwicze zapalenie trzustki, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, ciężkie zapalenie okrężnicy, zapalenie błony śluzowej; (bardzo rzadko) torbiele rzekome trzustki, zapalenie trzustki prowadzące do zgonu, zapalenie trzustki z towarzyszącym ostrym zapaleniem ślinianki przyusznej. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) ostra niewydolność nerek. Zaburzenia skóry i tkanki pod skórnej: (często) reakcje alergiczne na skórze; (rzadko) obrzęk z uszkodzeniem tkanki, wysypka z wybroczynami, wypadanie włosów, plamica; (bardzo rzadko) martwica toksyczno-rozpływna naskórka (zespół Lyella). Zaburzenia endokrynologiczne: (często) zmiany czynności wewnątrzwydzielniczej trzustki z kwasicą cukrzycową, hiperglikemia hiperosmolarna; (bardzo rzadko)wtórna przemijająca niedoczynność tarczycy; zmniejszenie stężenia globuliny wiążącej tyroksynę; niedoczynność przytarczyc. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmiana stężenia lipidów we krwi (np. zwiększenie lub zmniejszenie stężenia cholesterolu, zwiększenie stężenia trójglicerydów, zwiększenie frakcji VLDL i zmniejszenie stężenia LDL, zwiększenie aktywności lipazy lipoproteinowej) w większości przypadków bez objawów klinicznych; zwiększenie stężenia mocznika we krwi spowodowane przednerkowymi zaburzeniami równowagi metabolicznej; (niezbyt często) zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia), hiperamonemia. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zakażenia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) ból w miejscu podania, obrzęki; (często) zwiększenie temperatury ciała, ból (ból pleców, ból stawów, ból brzucha) poty nocne; (rzadko) wysoka gorączka zagrażająca życia (hiperpireksja). Zaburzenia układu immunologicznego: (często) reakcje alergiczne (miejscowy rumień, pokrzywka, świąd, obrzęk naczynioruchowy, gorączka, ból mięśni, duszność), skurcz oskrzeli, częstoskurcz serca, obniżenie ciśnienia krwi, aż do stopnia wstrząsu anafilaktycznego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) zmiany wartości parametrów wątrobowych (np. stężenia fosfatazy zasadowej, aktywności transaminaz w surowicy, stężenia LDH i bilirubiny w surowicy), stłuszczenie wątroby, hipoalbuminemia, która może prowadzić do objawów takich jak obrzęki; (rzadko) zastój żółci, żółtaczka, martwica komórek wątroby i niewydolność wątroby prowadzące do zgonu. Zaburzenia serca: (rzadko) zapalenie wsierdzia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) kaszel. Pegaspargaza może powodować łagodną lub umiarkowaną mielosupresję wszystkich trzech linii komórkowych. Zazwyczaj nie wpływa to na przebieg terapii. Zaobserwowano odosobnione przypadki anemii hemolitycznej spowodowanej podawaniem pegaspargazy. Z powodu zaburzenia syntezy białka, mogą się pojawić zaburzenia krzepnięcia krwi, zarówno w postaci krwawienia, jak i DIC lub zakrzepicy; ryzyko wystąpienia zakrzepicy wydaje się przeważać wraz z upływem czasu po przerwaniu leczenia. Przyczyną takich działań niepożądanych, poza pegaspargazą, może być równoczesne stosowanie innych leków mielosupresyjnych lub sama choroba podstawowa. Około połowa wszystkich ciężkich przypadków krwawień i zakrzepów dotyczy naczyń mózgowych i może na przykład powodować udar mózgu, napady padaczkowe, ból głowy lub utratę przytomności. W badaniu ALL-BFM 95, opisano zwiększone ryzyko zakrzepicy u dzieci z mutacjami czynnika V, opornością na aktywne białko C lub zmniejszonym stężeniem białka S, białka C lub antytrombiny III (ATIII) w surowicy, leczonych niezmodyfikowaną asparaginazą. U tych pacjentów, w miarę możliwości, należy unikać wprowadzania cewnika do żyły centralnej, ponieważ może to jeszcze bardziej zwiększyć ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych. Jeśli to możliwe, w leczeniu indukcyjnym ostrej białaczki limfatycznej, cewnik do żyły centralnej należy wprowadzać wyłącznie po zakończeniu leczenia pegaspargazą. Zaburzenia krzepnięcia krwi i fibrynolizę można wykrywać przy pomocy badań krwi, np. jako zmniejszenie stężenia fibrynogenu, czynnika IX, czynnika XI, antytrombiny III, białka C, plazminogenu oraz jako zwiększenie czynnika von Willebranda, inhibitora aktywatora plazminogenu typu 1, fragmentu protrombiny 1 i 2 oraz produktów rozpadu fibrynogenu (D-dimery). Małopłytkowość i posocznica zwiększają ryzyko krwawienia. Konieczne jest systematyczne monitorowanie profilu krzepnięcia krwi. Fibrynogen może być zaliczany do parametrów układu pro- i antykoagulacyjnego. W przypadkach znacznego zmniejszenia stężenia fibrynogenu lub ATIII, selektywna substytucja wydaje się możliwa. ATIII podawana jest w inf., w dawce: 100 minus aktualna wartość w % x kg mc. Fibrynogen podawany jest w postaci świeżo mrożonej plazmy w dawce 10-15 ml/kg mc.Pegaspargaza może powodować zaburzenia czynności centralnego układu nerwowego, które zazwyczaj objawiają się w postaci pobudzenia, depresji, halucynacji, zdezorientowania i ospałości (lekkie zaburzenie przytomności), a rzadziej w postaci napadów padaczkowych i poważnego zaburzenia świadomości, łącznie ze śpiączką. Zmiany w zapisie EEG mogą się pojawiać w postaci zmniejszonej aktywności fal α oraz zwiększonej aktywności fal Theta i Delta. Należy wykluczyć hiperamonemię jako prawdopodobną przyczynę. Bardzo rzadko opisywano lekkie drżenie palców rąk. Rzadko może się pojawić zespół odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (RPLS). W badaniach rezonansu magnetycznego charakteryzuje się on odwracalnymi (od kilku dni do kilku miesięcy) zmianami chorobowymi i/lub obrzękami, głównie w tylnej części mózgu. Do objawów RPLS głównie należą: podwyższone ciśnienie krwi, ataki, ból głowy, zmiany stanu psychicznego oraz ostre zaburzenie wzroku (głownie ślepota korowa lub jednoimienne niedowidzenie połowiczne). Istnieją doniesienia o pacjentach, u których rozwinął się RPLS podczas chemioterapii skojarzonej z zastosowaniem pegaspargazy. Nie jest jasne czy w tych przypadkach RPLS był spowodowany zastosowaniem pegaspargazy, leku towarzyszącego czy też chorobami podstawowymi. RPLS leczy się objawowo. Głównymi elementami stosowanego leczenia w tych przypadkach są leki przeciwnadciśnieniowe oraz leczenie napadów padaczkowych lekami przeciwdrgawkowymi. Zaleca się również przerwanie leczenia lub zmniejszenie dawki leków immunosupresyjnych. U około połowy pacjentów pojawiają się łagodne lub umiarkowane objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak utrata apetytu, nudności, wymioty, skurcze brzucha, biegunka oraz utrata mc. Często występuje ostre zapalenie trzustki. Istnieją pojedyncze doniesienia o tworzeniu się torbieli rzekomych (do 4 miesięcy po podaniu ostatniej dawki leku). W związku z tym, należy wykonywać odpowiednie badania (np. USG) do czterech miesięcy po zakończeniu leczenia pegaspargazą. Ponieważ nieznana jest dokładna patogeneza, można zalecić jedynie środki wspomagające leczenie. Rzadko występuje krwotoczne lub martwicze zapalenie trzustki. Opisano jeden przypadek zapalenia trzustki z towarzyszącym ostrym zapaleniem ślinianki przyusznej związany z leczeniem asparaginazą. W pojedynczych przypadkach, zgłaszano krwotoczne lub martwicze zapalenie trzustki prowadzące do zgonu. W literaturze istnieją 2 opisane przypadki zapalenia ślinianki przyusznej niezwiązane z zapaleniem trzustki. Po przerwaniu leczenia asparaginazą, dolegliwości te ustąpiły w ciągu kilku dni. W pracy autorstwa Chan et al. (2002), opisano czworo dzieci, które zachorowały na zapalenie ślinianki przyusznej po leczeniu z zastosowaniem asparaginazy. Biegunka może być powodowana zaburzeniami funkcji zewnątrzwydzielniczej trzustki. Stężenie amylazy we krwi może zwiększyć się zarówno podczas, jak i po zakończeniu leczenia pegaspargazą. W takim przypadku należy przerwać leczenie pegaspargazą. U pacjentów, u których stosowane są schematy leczenia zawierające pegaspargazę może wystąpić ostra niewydolność nerek. Nie jest jasne czy w tych przypadkach powodem jest zastosowanie pegaspargazy, leków towarzyszących czy też choroba podstawowa. Reakcje alergiczne mogą objawiać się na skórze. Opisano jeden przypadek martwicy toksycznorozpływowej naskórka (zespół Lyella) związany z asparaginazą. Często obserwuje się zmiany czynności wewnątrzwydzielniczej trzustki, które przeważnie objawiają się nieprawidłowym metabolizmem glukozy. Zgłaszano zarówno przypadki kwasicy cukrzycowej jak i hiperglikemii hiperosmolarnej, które zwykle leczy się z dobrym rezultatem egzogenną insuliną. Jako możliwe przyczyny podaje się, z jednej strony zmniejszoną syntezę insuliny, spowodowaną zatrzymaniem syntezy białka, wywołanym pegaspargazą, a z drugiej strony zaburzone wydzielanie insuliny lub zmniejszenie liczby receptorów insulinowych. Czynniki ryzyka dla hiperglikemii to: wiek > 10 lat, nadwaga oraz zespół Downa. W związku z tym, podczas leczenia pegaspargazą zaleca się systematyczne badanie stężenia cukru w moczu i we krwi. Zgłaszano pojedyncze przypadki wtórnej przejściowej niedoczynności tarczycy i zmniejszenia stężenia globuliny wiążącej tyroksynę po zastosowaniu asparaginazy. Zgłoszono również niedoczynność przytarczyc. Obserwowano zmiany stężenia lipidów we krwi (np. zwiększenie lub zmniejszenie stężenia cholesterolu, zwiększenie stężenia trójglicerydów, zwiększenie frakcji VLDL i zmniejszenie stężenia LDL , zwiększenie aktywności lipazy lipoproteinowej), w większości przypadków bez objawów klinicznych i bez potrzeby zmiany leczenia. Zmiany te mogą być również powodowane równoczesnym podawaniem steroidów. Jeśli wartości stężeń są znacznie zwiększone (np. trójglicerydy > 2000 mg/dl), zaleca się częste pomiary ze względu na zwiększone ryzyko zapalenia trzustki. Regularnie występuje zwiększenie stężenia mocznika we krwi, który jest niezależny od dawki i niemal zawsze wskazuje na przednerkowe zaburzenia równowagi metabolicznej. Może wystąpić zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia) oraz hiperamonemia. Podczas stosowania terapii zawierającej pegaspargazę mogą wystąpić infekcje. Niemożliwe jest stwierdzenie czy są one spowodowane zastosowaniem pegaspargazy, chorobą podstawową czy równocześnie podawanymi lekami. W 2-5 h po podaniu leku może wystąpić podwyższona temperatura ciała, która zwykle ustępuje samoistnie. Reakcjom alergicznym oraz zapaleniu trzustki często towarzyszy ból (ból stawów, ból pleców i ból brzucha). Rzadko obserwowano wysoką gorączkę zagrażającą życiu (hiperpireksja). Mogą być wytwarzane przeciwciała specyficzne dla obcego białka, jakim jest pegaspargaza, które niezbyt często mogą powodować kliniczne reakcje alergiczne i prowadzić do dezaktywacji pegaspargazy. Po podaniu pegaspargazy często obserwowano reakcje alergiczne, które mogą objawiać jako miejscowy rumień, pokrzywka, świąd, obrzęk naczynioruchowy, ból w miejscu podania, gorączka, ból mięśni, duszność, skurcz oskrzeli, częstoskurcz serca, oraz obniżenie ciśnienia krwi do stopnia wstrząsu anafilaktycznego. Prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji alergicznych zwiększa się wraz z liczbą podanych dawek, aczkolwiek, w rzadkich przypadkach, reakcje alergiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu pegaspargazy. U niektórych pacjentów mogą się wytwarzać przeciwciała neutralizujące pegaspargazę bez towarzyszących klinicznych objawów nadwrażliwości. Jednakże przeciwciała te mogą prowadzić do mniej lub bardziej gwałtownej dezaktywacji, a więc i przyspieszonej eliminacji pegaspargazy („cicha dezaktywacja”). Zaleca się zatem sprawdzanie poziomu asparaginazy. Wcześniejsze zastosowanie testów śródskórnych nie wyklucza ryzyka reakcji anafilaktycznych. W przypadku wystąpienia objawów alergicznych należy natychmiast przerwać podawanie leku. W zależności od tego jak ciężkie są objawy, zaleca się przeciwdziałanie poprzez podawanie leków antyhistaminowych, steroidów lub substancji stabilizujących czynność układu krążenia. Zmiany wartości parametrów wątrobowych są bardzo częste. Często obserwuje się niezależne od dawki zwiększenie stężenia fosfatazy zasadowej i transaminaz w surowicy, stężenia LDH i bilirubiny w surowicy. Często pojawia się stłuszczenie wątroby. Rzadko zgłaszano zastój żółci, żółtaczkę, martwicę komórek wątroby i niewydolność wątroby mogącą prowadzić do zgonu. Zaburzenie syntezy białka może prowadzić do zmniejszenia stężenia białek w surowicy. Podczas leczenia u większości pacjentów obserwuje się niezależne od dawki zmniejszenie stężenia albumin w surowicy. Najczęściej dotyczy to frakcji α 2 i β, natomiast frakcja α 1 pozostaje niezmieniona. Ponieważ stężenie albumin w surowicy jest istotne dla wiązania i transportu niektórych leków w organizmie, należy monitorować stężenie albumin w surowicy, zwłaszcza podczas stosowania terapii skojarzonych. Hipoalbuminemia może powodować obrzęki. Obserwowano zmiany stężenia lipidów we krwi (np. zwiększenie lub zmniejszenie stężenia cholesterolu, zwiększenie stężenia trójglicerydów, zwiększenie frakcji VLDL i zmniejszenie stężenia LDL , zwiększenie aktywności lipazy lipoproteinowej), w większości przypadków bez objawów klinicznych i bez potrzeby zmiany leczenia. Zmiany te mogą być również powodowane równoczesnym podawaniem kortykosteroidów. Jeśli wartości stężeń są znacznie zwiększone (np. trójglicerydy >2000 mg/dl), zaleca się dokładne monitorowanie ze względu na podwyższone ryzyko zapalenia trzustki.

Nie ma klinicznie swoistego antidotum w przypadku przedawkowania produktu leczniczego Reakcje anafilaktyczne wymagają natychmiastowego podania adrenaliny, tlenu, dożylnie steroidów i leków przeciwhistaminowych. 3 pacjentów otrzymało 10.000 j.m./m² pc. produktu leczniczego we wlewie dożylnym. U 1-go z pacjentów wystąpiło nieznaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, u 2-go pojawiła się wysypka w 10 minut po rozpoczęciu wlewu. Wysypkę opanowano podaniem środków przeciwhistaminowych i zwolnieniem szybkości wlewu. U 3-go pacjenta nie wystąpiły żadne działania niepożądane.

Komórki białaczkowe nie są zdolne do syntezowania asparaginy z powodu braku syntetazy asparaginy i są zależne od egzogennego źródła asparaginy dla przeżycia. Szybka utrata asparaginy, wynikająca z leczenia enzymem L-asparaginazą niszczy komórki białaczkowe. Prawidłowe komórki są mniej wrażliwe na szybką utratę asparaginy, ponieważ wykazują zdolność do syntezowania asparaginy. Leczenie pegaspargazą oparte jest na efekcie metabolicznym w stosunku do niektórych komórek białaczkowych, które nie wytwarzają syntetazy asparaginy.

1 fiol. produktu leczniczego z 5 ml roztw. zawiera: 3.750 j.m. (co odpowiada 750 j.m./ml) PEG-L-asparaginazy tj. pegaspargazy.