Andeksanet α jest podawany w postaci bolusa dożylnego z szybkością docelową wynoszącą około 30 mg/min przez 15 minut (mała dawka) lub 30 minut (duża dawka), po którym następuje podanie ciągłej inf. z szybkością 4 mg/min (mała dawka) lub 8 mg/min (duża dawka) przez 120 minut. Dawkowanie andeksanetu α opiera się na modelowaniu farmakokinetycznym/farmakodynamicznym i ćwiczeniach symulacyjnych. Mała dawka. Początkowy bolus dożylny: 400 mg z szybkością docelową 30 mg/min; ciągła inf. dożylna: 4 mg/min przez 120 minut (480 mg); łączna liczba potrzebnych fiolek 200 mg: 5. Duża dawka. Początkowy bolus dożylny: 800 mg z szybkością docelową 30 mg/min; ciągła inf. dożylna: 8 mg/min przez 120 minut (960 mg); łączna liczba potrzebnych fiolek 200 mg: 9. Odwrócenie działania apiksabanu. Zalecany schemat dawkowania produktu leczniczego zależy od dawki apiksabanu przyjmowanej przez pacjenta w momencie odwracania działania antykoagulacyjnego oraz od czasu od ostatniej przyjętej przez pacjenta dawki apiksabanu. Jeśli moc ostatniej dawki antykoagulantu lub odstęp pomiędzy ostatnią dawką a epizodem krwawienia są nieznane, zalecenia dotyczące dawkowania nie są dostępne. Decyzja kliniczna o rozpoczęciu leczenia powinna uwzględniać pomiar początkowego poziomu aktywności anty-FXa (jeśli pomiar ten jest dostępny w akceptowalnym przedziale czasowym) - szczegóły w ChPL. Odwrócenie działania rywaroksabanu. Zalecany schemat dawkowania produktu leczniczego zależy od dawki rywaroksabanu przyjmowanej przez pacjenta w momencie odwracania działania antykoagulacyjnego oraz od czasu od ostatniej przyjętej przez pacjenta dawki rywaroksabanu. Jeśli moc ostatniej dawki antykoagulantu lub odstęp pomiędzy ostatnią dawką a epizodem krwawienia są nieznane, zalecenia dotyczące dawkowania nie są dostępne. Decyzja kliniczna o rozpoczęciu leczenia powinna uwzględniać pomiar początkowego poziomu aktywności anty-FXa (jeśli pomiar ten jest dostępny w akceptowalnym przedziale czasowym). Wznowienie leczenia przeciwzakrzepowego. Po podaniu produktu leczniczego i ustaniu poważnego krwawienia należy rozważyć wznowienie leczenia przeciwzakrzepowego w celu zapobiegnięcia zdarzeniom zakrzepowym spowodowanym chorobą podstawową pacjenta. Po zastosowaniu niniejszego produktu leczniczego leczenie przeciwzakrzepowe można wznowić, jeśli będzie ono wskazane z medycznego punktu widzenia, stan kliniczny pacjenta będzie stabilny i zostanie uzyskany odpowiedni poziom hemostazy. Przy podejmowaniu decyzji należy kierować się argumentami natury medycznej, biorąc pod uwagę zarówno korzyści związane z leczeniem przeciwzakrzepowym, jak i ryzyko ponownego krwawienia. Osoby w podeszłym wieku (w wieku 65 lat i starsze). Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności nerek. Nie oceniano wpływu zaburzeń czynności nerek na poziom ekspozycji na andeksanet α. Na podstawie istniejących danych dotyczących klirensu nie zaleca się dostosowania dawki. Zaburzenia czynności wątroby. Na podstawie istniejących danych dotyczących klirensu andeksanetu α nie zaleca się dostosowania dawki. Nie badano bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności andeksanetu α u dzieci i młodzieży. Dane nie są dostępne.

Po rekonstytucji odpowiedniej liczby fiol. produktu leczniczego odtworzony roztw. (10 mg/ml) bez dalszego rozcieńczenia należy przenieść do sterylnych strzyk. o dużej pojemności w przypadku, gdy do podawania stosowana jest pompa strzykawkowa, lub do odpowiednich pustych worków do inf. dożylnej, wykonanych z poliolefin (PO) lub polichlorku winylu (PCV). Przed podaniem w inf. dożylnej przez linię naczyniową należy zastosować wbudowany filtr o średnicy porów wynoszącej 0,2 lub 0,22 μm, wykonany z polieterosulfonu (PES), lub równoważny filtr o niskim stopniu wiązania białek. Produkt leczniczy podaje się w postaci bolusa dożylnego z szybkością docelową wynoszącą około 30 mg/min przez 15 minut (mała dawka) lub przez 30 minut (duża dawka), po którym następuje podanie ciągłej inf. z szybkością 4 mg (mała dawka) lub 8 mg (duża dawka)/minutę przez 120 minut. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona reakcja alergiczna na białka chomika.

Skuteczność kliniczna opiera się na odwróceniu aktywności anty-FXa u zdrowych ochotników i pacjentów z krwawieniem, którym podawano apiksaban lub rywaroksaban. Andeksanet α jest nieodpowiedni do wstępnego leczenia w operacjach w trybie nagłym. Stosowanie do odwracania działania edoksabanu lub enoksaparyny nie jest zalecane ze względu na brak danych. Andeksanet α nie odwraca działania inhibitorów innych niż FXa. Monitorowanie leczenia powinno opierać się głównie na parametrach klinicznych wskazujących na właściwą odpowiedź (tzn. uzyskanie hemostazy), braku skuteczności (tzn. ponowne krwawienie) i działaniach niepożądanych (tzn. zdarzenia zakrzepowo-zatorowe). Leczenia andeksanetem α nie należy monitorować na podstawie aktywności anty-FXa. Dostępne w handlu testy aktywności anty-FXa są nieodpowiednie do jej oznaczania po podaniu andeksanetu α, ponieważ uzyskane wyniki oznaczenia aktywności anty-FXa są zawyżone, co prowadzi do znacznego niedoszacowania zmiany aktywności andeksanetu alfa. Zalecenia dotyczące dawkowania zostały oparte na modelowaniu danych uzyskanych w grupie zdrowych ochotników. Walidacja nie zakończyła się jeszcze sukcesem. Dane uzyskane u pacjentów krwawiących są ograniczone. Dane sugerują większe ryzyko wystąpienia zakrzepicy w przypadku pacjentów otrzymujących większą dawkę andeksanetu, wcześniejszą mniejszą dawkę inhibitora anty-FXa i pacjentów otrzymujących rywaroksaban. Do badania 14-505 włączono pacjentów z krwotokiem śródczaszkowym (liczba punktów w skali Glasgow (GCS) >7 i objętość krwiaka <60 ml). Nie badano leczenia andeksanetem α u pacjentów z poważniejszym krwotokiem śródczaszkowym. Po leczeniu adeksanetem α zgłaszano występowanie zdarzeń zakrzepowych. U pacjentów poddawanych leczeniu inhibitorem FXa występują choroby podstawowe predysponujące ich do zdarzeń zakrzepowych. Odwrócenie leczenia inhibitorem FXa naraża pacjentów na ryzyko zakrzepicy związane z występującą u nich chorobą podstawową. Ponadto wykazano niezależne działanie prokoagulacyjne andeksanetu α, w którym pośredniczy hamowanie inhibitora szlaku czynnika tkankowego (ang. TFPI), co może stwarzać ryzyko wystąpienia zakrzepicy. Czas utrzymywania się tego działania u pacjentów z krwawieniem jest nieznany. Parametry laboratoryjne, takie jak aktywność anty-FXa, endogenny potencjał zakrzepowy (ang. ETP) lub markery zakrzepicy, mogą nie być wiarygodne jako parametry orientacyjne. W celu zmniejszenia tego ryzyka należy rozważyć wznowienie leczenia przeciwzakrzepowego, jak tylko będzie to właściwe z medycznego punktu widzenia po zakończeniu leczenia. Po podaniu andeksanetu α u zdrowych ochotników obserwowano zależne od dawki zwiększenie stężenia markerów układu krzepnięcia F1+2, TAT i D-dimerów oraz zależne od dawki zmniejszenie TFPI, ale nie zgłaszano występowania zdarzeń zakrzepowo-zatorowych. Markerów tych nie oznaczano u pacjentów włączonych do badania 14-505, ale obserwowano u nich występowanie zdarzeń zakrzepowo-zatorowych. Z tego powodu zdecydowanie zaleca się monitorowanie pod kątem objawów przedmiotowych i podmiotowych zakrzepicy. Andeksanet α można stosować w połączeniu ze standardowymi hemostatycznymi środkami wspomagającymi, które powinny być uznane jako właściwe z medycznego punktu widzenia. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania andeksanetu α u pacjentów, którzy otrzymywali koncentraty czynników zespołu protrombiny, rekombinowany czynnik VIIa lub krew pełną w ciągu 7 dni przed zdarzeniem krwotocznym, ponieważ byli oni wykluczeni z badań klinicznych. Należy unikać leczenia czynnikami prozakrzepowymi (np. koncentrat 3 lub 4 czynników zespołu protrombiny (PCC)/aktywowanego PCC, rekombinowany czynnik VIIa, świeże mrożone osocze) i krwią pełną, chyba że jest to bezwzględnie konieczne, ze względu na brak danych dotyczących skojarzonego stosowania tych produktów. Należy unikać stosowania andeksanetu przed heparynizacją np. podczas operacji, ponieważ andeksanet powoduje brak reakcji na heparynę. Nie oceniano i nie zaleca się stosowania andeksanet jako antidotum dla heparyny lub heparyny drobnocząsteczkowej. W przypadku łagodnych lub umiarkowanych reakcji związanych z infuzją wystarczająca może być uważna obserwacja. W przypadku umiarkowanych objawów można rozważyć krótkie przerwanie lub spowolnienie inf. i wznowienie jej po ustąpieniu objawów. Można podać difenhydraminę. W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Andeksanet α nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji andeksanetu α. Dane in vitro wskazują na interakcje między andeksanetem α a kompleksem heparyny-antytrombiny III (ATIII) i neutralizację działania antykoagulacyjnego heparyny. Zgłaszano, że stosowanie andeksanetu α w niezatwierdzonym wskazaniu przed operacją z planowaną antykoagulacją heparyną powoduje brak reakcji na heparynę. Nie oceniano i nie zaleca się stosowania andeksanetu jako antidotum dla heparyny lub heparyny drobnocząsteczkowej.

Brak danych dotyczących stosowania andeksanetu α u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na reprodukcję są niewystarczające. Andeksanet α nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży lub u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy andeksanet α przenika do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Podczas leczenia andeksanetem α należy przerwać karmienie piersią. Nie ma danych dotyczących wpływu andeksanetu α na płodność u ludzi.

Bezpieczeństwo andeksanetu α oceniano w badaniach klinicznych z udziałem 417 zdrowych osób, którym podawano inhibitor FXa, oraz u 419 pacjentów w badaniu fazy IIIb/IV (badanie 14-505), u których wystąpiło ostre poważne krwawienie i którzy byli leczeni inhibitorem FXa (apiksaban i rywaroksaban. W badaniach klinicznych z udziałem zdrowych osób, którym podawano inhibitor FXa, a następnie andeksanet α, częstość występowania działań niepożądanych w grupie pacjentów leczonych andeksanetem α (16,8%) i w grupie pacjentów otrzymujących placebo (12,2%) była podobna. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były łagodne lub umiarkowane reakcje związane z inf., obejmujące takie objawy jak nagłe zaczerwienie twarzy, uczucie gorąca, kaszel, zaburzenia smaku i duszność, i występujące w ciągu kilku minut do kilku godzin od inf. Wśród badanych zdrowych osób u kobiet wystąpiło więcej działań niepożądanych (głównie reakcji związanych z inf.) niż u mężczyzn. W badaniach z udziałem zdrowych osób często obserwowano zwiększenie stężenia D-dimerów i fragmentów protrombiny F1+2 powyżej 2-krotności górnej granicy normy (GGN). Podwyższone stężenie tych parametrów utrzymywało się od kilku godzin do kilku dni od podania, ale nie zgłaszano występowania zdarzeń zakrzepowych. U pacjentów z poważnym krwawieniem nie badano markerów zakrzepicy, ponieważ krwawienie może wpływać na wyniki badania markerów zakrzepicy. Przypadki zakrzepicy i zdarzeń zakrzepowozatorowych są często dokumentowane. Zaburzenia układu nerwowego: (często) incydent mózgowonaczyniowy, udar niedokrwienny mózgu; (niezbyt często) zawał mózgu, przemijający napad niedokrwienny. Zaburzenia serca: (często) ostry zawał mięśnia sercowego, zawał mięśnia sercowego; (niezbyt często) zatrzymanie akcji serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) zakrzepica żył głębokich; (niezbyt często) niedrożność tętnicy biodrowej. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zatorowość płucna. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (niezbyt często) reakcja związana z inf. Na podstawie danych uzyskanych od 419 pacjentów z badania fazy IIIb/IV, 14-505, leczonych apiksabanem i rywaroksabanem, u których wystąpił epizod ostrego, poważnego krwawienia, u dwóch pacjentów (0,5%) wystąpiła reakcja związana z infuzją, której stopień nasilenia w żadnym z obu przypadków nie był ciężki (w 1 przypadku umiarkowany stopień nasilenia i w 1 przypadku łagodny).

Brak doświadczenia klinicznego z przedawkowaniem andeksanetu α. W czasie badań klinicznych nie stwierdzono działań toksycznych wymagających zmniejszenia dawki.

1 fiol. zawiera 200 mg andeksanetu α.