Dorośli. Dawka początkowa. Dawkę początkową należy obliczyć na podstawie wyjściowego stężenia parathormonu (PTH). Dawkę początkową (w µg) parykalcytolu oblicza się na podstawie następującego wzoru: początkowe stężenie natywnego PTH („intact PTH”) w pmol/l/8 lub początkowe stężenie natywnego PTH („intact PTH”) w pg/ml/80 i podaje się we wstrzyknięciu dożylnym (bolusie) nie częściej niż co 2. dzień w dowolnym momencie podczas dializy. Maks. bezpieczna dawka podawana w badaniach klinicznych wynosiła 40 µg. Dostosowanie dawki. Obecnie uważa się, że docelowy zakres stężeń PTH u dializowanych pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek nie powinien przekraczać 1,5-3 x GGN u osób bez mocznicy, 15,9-31,8 pmol/l (150-300 pg/ml) dla natywnego PTH. Osiągnięcie odpowiednich fizjologicznych wartości docelowych wymaga dokładnego monitorowania i indywidualnego dostosowania dawki. W przypadku wystąpienia hiperkalcemii lub utrzymującego się zwiększonego iloczynu skorygowanego Ca x P >5,2 mmol2/l2 (65 mg2/dl2), dawkę leku należy zmniejszyć lub przerwać podawanie do czasu normalizacji tych parametrów. Następnie należy wznowić podawanie parykalcytolu w mniejszej dawce. Może być konieczne zmniejszenie dawek, gdy stężenie PTH zmniejsza się w odpowiedzi na leczenie. Proponowane schematy dawkowania (dawka dostosowywana co 2-4 tyg.): stężenie iPTH w stosunku do wartości początkowych: bez zmian lub zwiększone, zmniejszone o <30%: zwiększyć dawkę parykalcytolu o 2-4 µg; zmniejszone o ≥30%, ≤60%: nie zmieniać dawki; zmniejszone o >60%, iPTH <150 pg/ml (15,9 pmol/l): zmniejszyć dawkę leku o 2-4 µg. Po ustaleniu dawki, stężenie wapnia i fosforanu w surowicy należy oznaczać co najmniej raz/m-c. Zaleca się oznaczanie stężenia iPTH w surowicy co 3 m-ce. W okresie dostosowywania dawki parykalcytolu może być wymagane częstsze wykonywanie badań laboratoryjnych. Uszkodzenie wątroby Stężenia niezwiązanego parykalcytolu u pacjentów z łagodnym i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby są podobne do obserwowanych u zdrowych osób i w tej populacji pacjentów nie ma konieczności zmiany dawki. Brak doświadczenia w stosowaniu leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci. Brak danych dotyczących stosowania parykalcytolu u dzieci <5 lat, nie można określić zaleceń odnośnie dawkowania. Pacjenci w podeszłym wieku. Doświadczenie w stosowaniu parykalcytolu u pacjentów ≥65 lat, uzyskane w badaniach III fazy, jest ograniczone. W badaniach tych nie zaobserwowano różnic w skuteczności lub bezpieczeństwie stosowania u pacjentów ≥65 lat, w porównaniu do młodszych pacjentów.

Nadwrażliwość na parykalcytol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zatrucie wit. D. Hiperkalcemia.

Nadmierne zahamowanie parahormonu może spowodować zwiększenie stężenia wapnia w surowicy i prowadzić do choroby metabolicznej kości. W celu uzyskania odpowiednich fizjologicznych wartości docelowych wymagane jest monitorowanie pacjenta oraz dostosowywanie dawki indywidualnie. Jeśli wystąpi istotna klinicznie hiperkalcemia, a pacjent przyjmuje lek wiążący fosforany, zawierający wapń, dawkę należy zmniejszyć lub przerwać podawanie leku wiążącego fosforany zawierającego wapń. Hiperkalcemia, bez względu na przyczynę, nasila toksyczne działanie glikozydów naparstnicy i dlatego należy zachować ostrożność, gdy glikozydy naparstnicy przepisywane są jednocześnie z parykalcytolem. Należy zachować ostrożność, gdy parykalcytol podawany jest jednocześnie z ketokonazolem. Produkt leczniczy zawiera 11% (v/v) etanolu. Jest szkodliwy dla osób z chorobą alkoholową. Należy to wziąć pod uwagę podczas stosowania u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią, dzieci i u osób z grup wysokiego ryzyka, takich jak pacjenci z chorobą wątroby lub z padaczką. Nie badano wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie badano interakcji z parykalcytolem we wstrzyknięciach. Przeprowadzono natomiast badania interakcji między ketokonazolem, a parykalcytolem w kaps. Jednocześnie z parykalcytolem nie należy przyjmować związków fosforu i pochodnych wit. D, z powodu zwiększonego ryzyka hiperkalcemii i podwyższenia iloczynu Ca x P. Duże dawki preparatów zawierających wapń lub tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększyć ryzyko hiperkalcemii. Nie należy długotrwale podawać preparatów zawierających glin (np. leków zobojętniających sok żołądkowy, wiążących fosforany) z produktami leczniczymi zawierającymi wit. D, ponieważ mogą zwiększyć się stężenia glinu we krwi i wystąpić może toksyczne działanie glinu na kości. Jednocześnie z preparatami wit. D nie należy przyjmować preparatów zawierających magnez (np. leków zobojętniających sok żołądkowy), ponieważ może wystąpić hipermagnezemia. Ketokonazol jest niespecyficznym inhibitorem kilku enzymów cytochromu P450. Dane uzyskane in vivo i in vitro sugerują, ze ketokonazol może wchodzić w interakcję z enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm parykalcytolu i innych analogów wit. D. Należy zachować ostrożność podczas podawania parykalcytolu razem z ketokonazolem. Wpływ wielokrotnych dawek ketokonazolu podawanego w dawce 200 mg, 2x/dobę przez 5 dni na farmakokinetykę parykalcytolu w kaps. oceniano w badaniach u zdrowych osób. Jednoczesne podawanie ketokonazolu powodowało nieznaczne zmiany C_max parykalcytolu oraz ok. 2-krotne zwiększenie AUC_0-∞. Średni T_0,5 parykalcytolu wynosił 17 h, gdy stosowano ketokonazol, w porównaniu do 9,8 h w przypadku leczenia samym parykalcytolem. Wyniki tego badania wskazują, że po doustnym podaniu parykalcytolu jest mało prawdopodobne, aby w wyniku interakcji z ketokonazolem AUC_0-∞ parykalcytolu zwiększyło się więcej niż 2-krotnie. Hiperkalcemią, bez względu na przyczynę, potęguje toksyczne działanie glikozydów naparstnicy i dlatego należy zachować ostrożność, gdy preparaty zawierające glikozydy naparstnicy przepisywane są jednocześnie z parykalcytolem.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania parykalcytolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozmnażanie. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane, dlatego parykalcytolu nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach wykazały, że parykalcytol lub jego metabolity przenikają w niewielkich ilościach do mleka matki. Należy podjąć decyzję, czy kontynuować/przerwać karmienie piersią lub kontynuować/przerwać leczenie parykalcytolem biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia parykalcytolem dla kobiety.

W badaniach klinicznych II/III/IV fazy uczestniczyło ok. 600 pacjentów leczonych parykalcytolem. Ogólnie, u 6% pacjentów leczonych tym lekiem wystąpiły działania niepożądane. Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym z leczeniem parykalcytolem, występującym u 4,7% pacjentów, była hiperkalcemia. Hiperkalcemia zależy od nadmiernego obniżenia stężenia PTH i można ją ograniczyć do min. przez odpowiednie dostosowywanie dawki. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) sepsa, zapalenie płuc, zakażenie, zapalenie gardła, zakażenie pochwy, grypa. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) rak piersi. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) niedokrwistość, leukopenia, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (nieznana) obrzęk krtani, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność przytarczyc; (niezbyt często) nadczynność przytarczyc. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperkalcemia, hiperfosfatemia; (niezbyt często) hiperkaliemia, hipokalcemia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) stan splątania, stan majaczeniowy, depersonalizacja, pobudzenie psychoruchowe, bezsenność, nerwowość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zaburzenie smaku; (niezbyt często) śpiączka, udar mózgowy, przemijający napad niedokrwienny, omdlenie, mioklonie, niedoczulica, parestezje, zawroty głowy. Zaburzenia oka: (niezbyt często) jaskra, zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zaburzenia ucha. Zaburzenia serca: (niezbyt często) zatrzymanie akcji serca, zaburzenia rytmu serca, trzepotanie przedsionków. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) obrzęk płuc, astma, duszność, krwawienie z nosa, kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) krwawienie z odbytnicy, zapalenie okrężnicy, biegunka, zapalenie żołądka, niestrawność, utrudnione połykanie, ból brzucha, zaparcia, nudności, wymioty, suchość w jamie ustnej, zaburzenia żołądkowo-jelitowe; (nieznana) krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd; (niezbyt często) pęcherzowe zapalenie skóry, łysienie, nadmierne owłosienie, wysypka, nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból stawów, sztywność stawów, ból pleców, drżenia mięśni, ból mięśni. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) bóle piersi, zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) zaburzenia chodu, obrzęki obwodowe, dolegliwości bólowe, ból w miejscu wstrzyknięcia, gorączka, ból w klatce piersiowej, pogorszenie stanu ogólnego, astenia, złe samopoczucie, pragnienia. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) wydłużenie czasu krwawienia, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, nieprawidłowy wynik badania laboratoryjnego, zmniejszenie mc.

Nie zanotowano żadnego przypadku przedawkowania. Przedawkowanie parykalcytolu może prowadzić do hiperkalcemii. W przypadku przedawkowania, należy monitorować objawy podmiotowe i przedmiotowe hiperkalcemii (stężenie wapnia w surowicy) i informować o nich lekarza. Gdy to wskazane, należy zastosować odpowiednie leczenie. Parykalcytol nie jest w istotnym stopniu usuwany drogą dializy. Leczenie pacjentów z istotną klinicznie hiperkalcemią polega na natychmiastowym zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia parykalcytolem oraz na stosowaniu diety o niskiej zawartości wapnia, odstawieniu preparatów uzupełniających wapń, uruchomieniu pacjenta, wyrównaniu zaburzeń równowagi płynów i elektrolitów, ocenie nieprawidłowości w zapisie EKG (niezwykle istotne u pacjentów otrzymujących glikozydy naparstnicy) oraz stosowaniu hemodializy lub dializy otrzewnowej z użyciem płynu dializacyjnego niezawierającego wapnia, gdy jest to uzasadnione. Lek zawiera 39% (v/v) glikolu propylenowego, który jest substancją pomocniczą. Informowano o pojedynczych przypadkach depresyjnego działania na OUN, hemolizy i kwasicy mleczanowej w wyniku toksycznego działania podawanych dużych dawek glikolu propylenowego. Nie należy spodziewać się takiego działania podczas podawania produktu, ponieważ glikol propylenowy jest usuwany podczas dializy. Należy jednak brać pod uwagę ryzyko działania toksycznego w przypadkach przedawkowania.

Parykalcytol jest syntetycznym analogiem kalcytriolu, wykazującym biologiczną aktywność wit. D, z modyfikacjami łańcucha bocznego (D₂) i pierścienia A (19-nor), umożliwiającymi wybiórczą aktywację receptorów wit. D (ang. VDR). Parykalcytol wybiórczo aktywuje VDR w przytarczycach, ale nie aktywuje VDR w jelicie i w mniejszym stopniu działa na resorpcję kości. Parykalcytol aktywuje również receptory wrażliwe na wapń (ang. CaSR) w przytarczycach. W wyniku tego parykalcytol zmniejsza stężenie parathormonu (PTH), hamując proliferację przytarczyc oraz zmniejszając syntezę i wydzielanie PTH, przy min. wpływie na stężenia wapnia i fosforu. Parykalcytol może działać bezpośrednio na komórki kostne, powodując utrzymanie objętości kości i zwiększając powierzchnię podlegającą mineralizacji. Korekta nieprawidłowego stężenia PTH wraz z normalizacją homeostazy wapnia i fosforu może zapobiegać lub leczyć metaboliczną chorobę kości, związaną z przewlekłą chorobą nerek.

1 ml roztw. do wstrzykiwań zawiera 5 µg parykalcytolu.