Dawkowanie produktu zależy od obrazu klinicznego, indywidualnej odpowiedzi na leczenie i możliwych działań niepożądanych. Leczenie rozpoczyna się od małej dawki, która następnie jest stopniowo zwiększana. Schemat dawkowania należy traktować jako ogólne wytyczne; dawkowanie powinno być dostosowane indywidualnie do potrzeb każdego pacjenta. Dorośli. Liczba kaps./dobę. Tydzień 1: 2 kaps. (500 mg); tydzień 2: 4 kaps. (1000 mg); tydzień 3: 6 kaps. (1500 mg); tydzień 4: 6-8 kaps. (1500-2000 mg). Leczenie zazwyczaj rozpoczyna się od całkowitej dawki dobowej 5-10 mg etosuksymidu/kg mc. Całkowita dawka dobowa może być zwiększana o 5 mg etosuksymidu/kg mc., co 4-7 dni, lub - w zależności od tego, kiedy stężenie w stanie stacjonarnym zostanie osiągnięte - w odstępach 8-10 dniowych. Dawka podtrzymująca zostanie ustalona indywidualnie. Zazwyczaj wynosi ona 15 mg/kg mc./dobę. Stężenie terapeutyczne w surowicy wynosi 40-100 µg/ml (=280-700 µmol/l). Należy zachować szczególną ostrożność stosując dawki powyżej 1500 mg. Nie należy przekraczać maks. dawki 30 mg/kg mc./dobę u dorosłych. Dzieci. Liczba kaps./dobę. Dzieci od 3 lat: tydzień 1: 1 kaps. (250 mg); tydzień 2: 2 kaps. (500 mg); tydzień 3: 3 kaps. (750 mg); tydzień 4: 3 kaps. (750 mg). Dzieci w wieku szkolnym: tydzień 1: 1 kaps. (250 mg); tydzień 2: 2 kaps. (500 mg); tydzień 3: 4 kaps. (100 mg); tydzień 4: 4-6 kaps. (100-1500 mg). Leczenie zazwyczaj rozpoczyna się od całkowitej dawki dobowej wynoszącej 5-10 mg etosuksymidu/kg mc. Całkowita dawka dobowa może zostać zwiększona o 5 mg etosuksymidu/kg mc., co 4-7 dni, lub - w zależności od momentu osiągnięcia stężenia w stanie stacjonarnym - w odstępach 8-10 dni. Dawka podtrzymująca zostanie ustalona indywidualnie. Zazwyczaj wynosi ona 20 mg/kg mc./dobę. Stężenie terapeutyczne w surowicy wynosi 40-100 µg/ml (=280-700 µmol/l). Należy zachować szczególną ostrożność stosując dawki powyżej 750-1000 mg. Nie należy przekraczać maks. dawki 40 mg/kg mc./dobę. Dla dzieci od 3 lat bardziej odpowiednie mogą być inne postacie leku, np. syrop, zawierające tę samą substancję czynną. Dzieci poniżej 3 lat. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania etosuksymidu u dzieci poniżej 3 lat. Pacjenci z ciężą niewydolnością nerek: należy zmniejszyć dawkę u pacjentów, u których Cl_Cr wynosi poniżej 10 ml/min. Etosuksymid ulega dializie. Pacjenci, u których przeprowadza się hemodializę wymagają dodatkowej dawki lub innego schematu dawkowania. W czasie 4 godzinnej dializy wydalane jest 39-52% podanej dawki etosuksymidu. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby. Należy zachować specjalną ostrożność podczas stosowania etosuksymidu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Może być wskazane zmniejszenie dawki. Każda terapia przeciwdrgawkowa jest zazwyczaj terapią długoterminową. Decyzje o rozpoczęciu, czasie trwania oraz o zakończeniu terapii z zastosowaniem produktu powinien podjąć lekarz doświadczony w leczeniu padaczki.

Dawka dobowa jest zazwyczaj podzielona na 2 dawki. Kaps. należy połykać w całości z wystarczającą ilością płynu, w czasie posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub inne suksynimidy oraz którąkolwiek z substancji pomocniczych.

Należy zachować ostrożność stosując produkt u pacjentów z dysfunkcją nerek lub wątroby. U pacjentów z porfirią, etosuksymid może być stosowany jedynie ze szczególną ostrożnością. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z zaburzeniami psychicznymi (także w wywiadzie). Podanie etosuksymidu może powodować takie objawy jak rozdrażnienie, pobudzenie, stany lękowe, niepokój, agresję, zaburzenia koncentracji lub inne zmiany psychiczne. Etosuksymid jest skuteczny w napadach nieświadomości i niektórych innych typach napadów uogólnionych, np. mioklonicznych, a także tonicznych i atonicznych. W monoterapii nie jest skuteczny w napadach toniczno-klonicznych, a nawet może zwiększać ich częstość. Etosuksymid może być kojarzony z innymi produktami przeciwdrgawkowymi w celu osiągnięcia kontroli mieszanych napadów. Należy przeprowadzać regularne badania moczu oraz badania czynności wątroby. Podczas długoterminowego stosowania etosuksymidu należy przeprowadzać w regularnych odstępach czasu badania krwi, ponieważ zgłaszano przypadki dyskrazji (niektóre zakończone śmiercią). Badania należy przeprowadzać początkowo co 4 tyg., a następnie (po 12 m-cach leczenia) co pół roku. Jeśli liczba leukocytów spadnie poniżej 3 500/mm³ albo liczba granulocytów wynosi mniej niż 25%, należy zmniejszyć dawkę lub zaprzestać przyjmowania produktu. Należy monitorować pacjentów pod kątem objawów uszkodzenia szpiku (np. gorączka, ból gardła, krwawienie). Należy również poinformować pacjenta o możliwości wystąpienia takich objawów. Jeśli wystąpią ciężkie skórne reakcje alergiczne lub zmiany w obrazie krwi, należy natychmiast odstawić produkt. W takim przypadku należy kontynuować leczenie przeciwdrgawkowe z zastosowaniem produktu nienależącego do grupy suksynimidów. Zmiana dawkowania nie powinna następować nagle, ale należy ją przeprowadzać stopniowo. Dotyczy to również wprowadzania do terapii oraz usuwania z terapii innego produktu leczniczego. Nagłe przerwanie leczenia przeciwdrgawkowego może spowodować wystąpienie napadu nieświadomości. Zazwyczaj zmniejszenie dawki i w konsekwencji przerwanie podawania tego produktu leczniczego można rozważać najwcześniej po 2-3 latach wolnych od napadów. Zaprzestanie podawania produktu następuje poprzez stopniowe zmniejszanie dawki przez 4-8 tyg. Dzieci mogą „wyrosnąć” z dawki (tj. stała dawka przy zwiększającej się mc.). Trzeba dopilnować jednak, aby zapis EEG nie pogarszał się w czasie tego procesu. Padaczka wymaga leczenia długoterminowego. Stałe stosowanie leku przeciwpadaczkowego może prowadzić do ograniczenia zdolności intelektualnych, np. u dzieci i młodzieży mogą wystąpić kłopoty w nauce. Dane na ten temat dotyczące etosuksymidu są sprzeczne i nie wykazują jednoznacznie, że etosuksymid ma negatywny wpływ. Metaanaliza kontrolowanego badania randomizowanego placebo z zastosowaniem 11 różnych produktów przeciwdrgawkowych wykazała niewielki wzrost ryzyka wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u pacjentów przyjmujących produkty przeciwdrgawkowe w kilku wskazaniach. Wskaźnik występowania zdarzeń związanych z samobójstwem był podobny dla wszystkich badanych produktów. Zdarzenia związane z samobójstwem zazwyczaj występowały między 2 a 24 tyg. leczenia. Etosuksymid nie był analizowany w tej metaanalizie. Mechanizm powstawania tego ryzyka nie jest znany, a dostępne dane nie wykluczają możliwości zwiększonego ryzyka dla produktu. Z tego powodu należy monitorować pacjentów pod kątem występowania objawów myśli i zachowań samobójczych, a w razie potrzeby - wdrożyć odpowiednie leczenie. Pacjenci i ich opiekunowie powinni być uprzedzeni o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej w razie wystąpienia takich objawów. Produkt leczniczy zawiera parabeny (etylu parahydroksybenzoesan sodowy, propylu parahydroksybenzoesan sodowy). Mogą one powodować reakcje alergiczne (także opóźnione). Produkt ma umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Nawet jeśli produkt leczniczy stosowany jest zgodnie z zaleceniami, może zmieniać zdolność reagowania u pacjenta w takim stopniu, że uniemożliwi uczestniczenie w ruchu drogowym i obsługiwanie maszyn. Takie działanie jest nasilone, jeśli pacjent spożywa alkohol. Dlatego pacjenci powinni zupełnie lub przynajmniej na początku leczenia powstrzymać się od prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn lub innych czynności niosących pewne ryzyko. W każdym przypadku decyzję podejmuje lekarz, który weźmie pod uwagę indywidualne reakcje oraz specyfikę dawkowania.

Leczenie z zastosowaniem kilku produktów przeciwdrgawkowych wymaga szczególnej ostrożności. W padaczce z mieszanymi typami napadów, etosuksymid stosowany jest w celu zapobiegania napadom nieświadomości. Etosuksymid może być skojarzony z innymi produktami przeciwdrgawkowymi w celu skutecznego leczenia napadów mieszanych. Etosuksymid może wchodzić w interakcje z innymi stosowanymi produktami przeciwdrgawkowymi, dlatego należy w regularnych odstępach czasu monitorować stężenie tej substancji w osoczu. Istnieją doniesienia, że etosuksymid może powodować zwiększenie stężenia fenytoiny. Jednoczesne stosowanie karbamazepiny zwiększa klirens osoczowy etosuksymidu. U większości pacjentów, u których do leczenia włączono kwas walproinowy obserwowano zwiększenie lub zmniejszenie stężenia etosuksymidu w surowicy. Obserwowano interakcje między etosuksymidem i barbituranami (prymidon, fenobarbital, fenobarbital metylu). Po jednoczesnym podaniu izoniazydu obserwowano objawy psychotyczne lub objawy przedawkowania etosuksymidu. Należy unikać jednoczesnego podawania produktów leczniczych z działaniem depresyjnym na OUN, ponieważ może to prowadzić do zwiększenia działania uspokajającego. W trakcie leczenia etosuksymidem należy unikać spożywania alkoholu. Chociaż etosuksymid nie zmienia aktywności enzymów wątrobowych, należy zachować ostrożność u kobiet, które stosują antykoncepcję hormonalną. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu skuteczności hormonalnej antykoncepcji, jeśli stosowane są produkty przeciwdrgawkowe, w tym etosuksymid.

Kobiety w wieku rozrodczym powinny zostać poinformowane przed rozpoczęciem leczenia o konieczności zaplanowania i monitorowania ciąży. Pacjentki należy poinformować, że jeśli stosują etosuksymid muszą skontaktować się z lekarzem natychmiast po stwierdzeniu ciąży. Etosuksymid przenika do łożyska. Nie stwierdzono specyficznej embriopatii u dzieci matek przyjmujących etosuksymid w monoterapii. Istnieją doniesienia o związku między stosowaniem produktów przeciwdrgawkowych u kobiet z padaczką i zwiększoną liczbą przypadków wad wrodzonych u ich dzieci. Leczenie skojarzone może zwiększać to ryzyko, dlatego dla pacjentek w ciąży zalecana jest monoterapia. Podczas ciąży, szczególnie w I trymestrze, stosowanie każdego produktu leczniczego niesie ze sobą ryzyko. Z drugiej strony przerwanie podstawowego leczenia przeciwdrgawkowego może stwarzać większe ryzyko dla zdrowia matki i płodu. Podczas ciąży należy więc uważnie ocenić działanie terapeutyczne i ryzyko, jakie ono niesie. Dawkowanie, szczególnie między 20 i 40 dniem ciąży, należy zachować na jak najniższym możliwym poziomie. Zaleca się regularne monitorowanie stężenia etosuksymidu w surowicy matki. W okresie ciąży nie należy przerywać leczenia etosuksymidem bez porozumienia z lekarzem, ponieważ nagłe odstawienie lub niekontrolowane zmniejszenie dawki może prowadzić do napadów drgawkowych u matki, co może zaszkodzić matce i/lub jej dziecku. Należy poinformować pacjentki o zwiększonym ryzyku wystąpienia wad wrodzonych i o dostępności badań prenatalnych. Jeśli planowana jest ciąża oraz w czasie ciąży zaleca się monitorowanie stężenia kwasu foliowego i, jeśli to potrzebne, podawanie kwasu foliowego matce. W celu zapobieżenia zagrażającemu krwotokiem niedoborowi wit. K₁ u noworodka można zastosować suplementację wit. K₁ w ostatnim m-cu ciąży, chociaż prawdopodobieństwo wystąpienia krwawienia u noworodka spowodowanego niedoborem wit. K₁ jest małe z uwagi na minimalne działanie na enzymy. Etosuksymid jest wydzielany do mleka kobiecego. Stężenie etosuksymidu w mleku wynosi około 90% stężenia w osoczu matki. U noworodków następuje prawidłowe wydalanie etosuksymidu. Ostateczna decyzja o ewentualnym przerwaniu leczenia etosuksymidem należy do lekarza.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) eozynofilia, leukopenia, trombocytopenia, pancytopenia, agranulocytoza i niedokrwistość aplastyczna z lub bez zahamowania czynności szpiku. Wymienionym zaburzeniom krwi mogą towarzyszyć następujące wczesne objawy: podwyższenie temperatury ciała, objawy grypopodobne, zmiany na skórze, grzybica. Leukopenia może być przemijająca, chociaż donoszono o pojedynczych przypadkach zgonów na skutek uszkodzenia szpiku mimo przerwania leczenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje alergiczne, pokrzywka i inne reakcje skórne, włączając świąd, wysypkę rumieniowatą, zespół Stevens-Johnsona i liszaj rumieniowaty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) wysokie dawki mogą powodować zmniejszenie apetytu, zmniejszenie mc. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) rozdrażnienie, pobudzenie, stany lękowe lub niepokój, agresja, zaburzenia koncentracji - szczególnie u pacjentów z zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie. W pojedynczych przypadkach zwiększone libido, psychoza paranoidalna, pogłębienie depresji z możliwymi myślami samobójczymi. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) objawy neurosensoryczne, jak senność, ból głowy, zawroty głowy, nadaktywność, euforia, poirytowanie, zaburzenia chodzenia (ataksja), zmęczenie, zaburzenia snu; (nieznana) objawy podobne do choroby Parkinsona i światłowstręt. Zaburzenia oka: (nieznana) krótkowzroczność. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) w przypadku wysokich dawek dobowych lub u pacjentów z wrażliwym żołądkiem mogą wystąpić zaburzenia żołądkowo-jelitowe, jak niestrawność, nudności, wymioty, czkawka, skurcze, ból brzucha i nadbrzusza, biegunka. Donoszono o obrzęku języka i podniebienia. Te działania niepożądane są zazwyczaj przejściowe, rzadko ciężkie i bardzo rzadko wymagają przerwania leczenia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zmiany aktywności enzymów wątrobowych, ostra porfiria. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) odbarwienie skóry, twardzina i nadmierne owłosienie. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) zmiany czynności nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) krwawienie z pochwy. Badania diagnostyczne: (nieznana) albuminuria, wzrost stężenia AspAT i urobilinogenu.

Podczas oceny przypadków zatrucia, należy brać pod uwagę możliwość zamierzonego przyjęcia za dużej dawki leku (np. zamiary samobójcze). Objawy przedawkowania mogą być nasilone, gdy jednocześnie spożyto alkohol i inne leki wpływające na OUN. Po przedawkowaniu nasilają się znacznie takie działania niepożądane jak: zmęczenie, letarg, stany depresji lub pobudzenia i czasem poirytowanie. Dodatkowo mogą wystąpić nudności, wymioty, zahamowanie OUN, w tym śpiączka i zaburzenia oddychania. Nie ustalono związku między toksycznością etosuksymidu a stężeniem etosuksymidu w osoczu. Zakres terapeutyczny wynosi 40-100 µg/ml, chociaż opisano stężenie do 150 µg/ml bez żadnych oznak toksyczności. Zazwyczaj objawy i oznaki przedawkowania występują jedynie, gdy stężenie w osoczu przekracza 150 µg/ml. Po przedawkowaniu należy brać pod uwagę długi T_0,5 etosuksymidu (powyżej 60 h u dorosłych i około 30 h u dzieci). Nie jest znane swoiste antidotum. Zaleca się wywołanie wymiotów (z wyjątkiem pacjentów, którzy mogą stracić przytomność, zapaść w śpiączkę lub u których może wystąpić napad drgawkowy) lub płukanie żołądka, podanie węgla aktywnego, wymianę płynów poprzez infuzję oraz leczenie objawowe. Wymagane jest monitorowanie krążenia i oddychania w oddziale intensywnej opieki medycznej. Ponieważ etosuksymid nie wiąże się z białkami osocza, hemodializa lub dializa otrzewnowa mogą być skuteczne. Nieskuteczna jest wymuszona diureza ani transfuzja wymienna.

Etosuksymid wykazuje dobre działanie przeciwdrgawkowe, które uwidacznia się zwłaszcza przy leczeniu napadów nieświadomości. W badaniach na zwierzętach wykazano, że etosuksymid likwiduje drgawki wywołane metrazolem, w dawkach 125 mg/kg mc. Etosuksymid podawany myszom jest stosunkowo nietoksyczny. LD 50 u myszy wynosi 1300 mg/kg. Małpy tolerują dawkę 300 mg/kg mc. bez zmian obrazu krwi czy uszkodzeń narządów miąższowych. Badania kliniczne wykazały ogólnie dobrą tolerancję tego leku. Produkt zawiera pochodne sukcynimidu hamujące neurony wzgórzowe i przypuszczalnie pobudzające obwody wzgórzowo-korowe. Ponieważ etosuksymid hamuje powstawanie napadów nieświadomości, nie wpływa zaś na inne rodzaje napadów, może być konieczne zastosowanie innych leków, jeśli występują również np. napady toniczno-kloniczne.

1 kaps. zawiera 250 mg etosuksymidu.