Dawka i częstość podawania produktu leczniczego zależy od ciężkości i lokalizacji zakażenia, a także od przewidywanych patogenów. Dorośli i młodzież. Zakażenia. Dawka zwykle stosowana to 4 g piperacyliny i 0,5 g tazobaktamu podawane co 8 h. W leczeniu szpitalnego zapalenia płuc i zapalenia płuc u pacjentów z neutropenią, zalecana dawka to 4 g piperacyliny/0,5 g tazobaktamu podawana co 6 h. Ten sposób dawkowania można też zastosować w leczeniu pacjentów z innymi, szczególnie ciężkimi wskazanymi infekcjami. Częstość podawania i rekomendowane dawki zalecane dla dorosłych i młodzieży w zależności od wskazania lub stanu pacjenta (produkt leczniczy 4 g + ,5 g. Co 6 h: ciężkie zapalenie płuc. Dorośli pacjenci z neutropenią, u których wystąpiła gorączka, prawdopodobnie spowodowana zakażeniem bakteryjnym. Co 8 h: powikłane zakażenia dróg moczowych (w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek). Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej. Zakażenia skóry i tkanek miękkich (w tym zakażenia stopy cukrzycowej). Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Dawkę dożylną należy dostosować do stopnia rzeczywistego zaburzenia czynności nerek (każdego pacjenta należy ściśle obserwować, czy nie występują objawy toksyczności substancji; należy odpowiednio dostosować dawkę produktu leczniczego i odstępy pomiędzy dawkami). Cl_Cr >40 ml/min: nie ma konieczności modyfikacji dawki. Cl_Cr 20-40 ml/min: maks. zalecana dawka: 4 g + 0,5 g co 8 h. Cl_Cr <20 ml/min: maks. zalecana dawka: 4 g + 0,5 g co 12 h. U hemodializowanych pacjentów jedną dodatkową dawkę piperacyliny z tazobaktamem 2 g + 0,25 g należy podać po każdej dializie, ponieważ w wyniku hemodializy w ciągu 4 h zostaje usunięte z organizmu 30-50% dawki piperacyliny. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowywania dawki. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u osób starszych z prawidłową czynnością nerek i Cl_Cr powyżej wartości 40 ml/min. Dzieci (w wieku 2-12 lat). Infekcje. Częstość podawania i dawki leku w przeliczeniu na mc. dla dzieci w wieku 2-12 lat w zależności od wskazania lub stanu pacjenta. 80 mg piperacyliny + 10 mg tazobaktamu na kg mc. co 6 h: dzieci z neutropenią, u których wystąpiła gorączka, prawdopodobnie spowodowana infekcją bakteryjną (nie należy stosować dawki maks. większej niż 4 g + 0,5 g co 30 minut.). 100 mg piperacyliny + 12,5 mg tazobaktamu na kg mc. co 8 h: powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej (nie należy stosować dawki maks. większej niż 4 g + 0,5 g co 30 minut.). Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Dawkę dożylną należy dostosować do stopnia rzeczywistego zaburzenia czynności nerek (każdego pacjenta należy ściśle obserwować, czy nie występują objawy toksyczności substancji; należy odpowiednio dostosować dawkę produktu leczniczego i odstępy pomiędzy dawkami). Cl_Cr >50 ml/min: nie ma konieczności dostosowywania dawki. Cl_Cr ≤50 ml/min: 70 mg piperacyliny + 8,75 mg tazobaktamu/ kg co 8 h. Dla dzieci hemodializowanych dodatkową dawkę 40 mg piperacyliny + 5 mg tazobaktamu na kg mc. należy podać po każdej hemodializie. Stosowanie u dzieci w wieku poniżej 2 lat. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności piperacyliny i tazobaktamu u dzieci w wieku 0-2 lat. Nie ma dostępnych danych z kontrolowanych badań klinicznych. Czas trwania leczenia. W większości wskazań czas leczenia wynosi zwykle 5-14 dni. Jednakże, czas leczenia należy określać w zależności od ciężkości zakażenia, patogenu (patogenów) oraz stanu klinicznego pacjenta i postępu bakteriologicznego choroby.

Produkt leczniczy, 2 g + 0,25 g podaje się w infuzji dożylnej (trwającej 30 minut). Produkt leczniczy, 4 g + 0,5 g podaje się w infuzji dożylnej (trwającej 30 minut). Rekonstytuowany roztw. jest bezbarwny lub ma lekko żółte zabarwienie.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na jakikolwiek inny lek przeciwbakteryjny z grupy penicylin. Ostra, ciężka reakcja alergiczna na jakikolwiek inny antybiotyk -laktamowy (np.: cefalosporyny, monobaktam lub karbapenem) w wywiadzie.

Przy wyborze piperacyliny z tazobaktamem do leczenia danego pacjenta należy brać pod uwagę zasadność zastosowania półsyntetycznej penicyliny o szerokim zakresie działania i uwzględniać takie czynniki, jak ciężkość zakażenia i rozpowszechnienie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne. Przed rozpoczęciem leczenia piperacyliny z tazobaktamem należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący występujących u pacjenta wcześniej reakcji nadwrażliwości na penicyliny, inne leki beta-laktamowe (np.: cefalosporyny, monobaktam lub karbapenem) i na inne alergeny. U pacjentów leczonych penicylinami, w tym również piperacyliną z tazobaktamem, opisywano ciężkie i w sporadycznych przypadkach zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości (anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne, w tym wstrząs anafilaktyczny). Wystąpienie tego typu reakcji jest bardziej prawdopodobne u osób z nadwrażliwością na wiele alergenów w wywiadzie. W razie wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości należy odstawić antybiotyk; może być konieczne podanie adrenaliny i innych środków stosowanych w stanach nagłych. Piperacylina z tazobaktamem może wywoływać ciężkie skórne działania niepożądane, takie jak zespół Stevensa-Johnsona, toksyczną rozpływną martwicę naskórka, reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi oraz ostrą uogólnioną osutkę krostkową. Jeśli u pacjenta pojawi się wysypka skórna, należy uważnie obserwować jego stan i w razie występowania zmian przerwać stosowanie piperacyliny z tazobaktamem. U pacjentów leczonych piperacyliną z tazobaktamem notowano przypadki HLH, często po leczeniu trwającym ponad 10 dni. Jest to zagrażający życiu zespół nieprawidłowej aktywacji immunologicznej, odznaczający się występowaniem takich klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych, jak nasilone zapalenie uogólnione (np.: gorączka, hepatosplenomegalia, hipertriglicerydemia, hipofibrynogenemia, duże stężenie ferrytyny w surowicy, cytopenia i hemofagocytoza). Jeśli u pacjenta wystąpią wczesne objawy nieprawidłowej aktywacji immunologicznej, należy niezwłocznie rozpocząć diagnozowanie. W razie ustalenia rozpoznania HLH należy przerwać leczenie piperacyliną z tazobaktamem. Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego wywołane przez antybiotyki może objawiać się ciężką, uporczywą biegunką, potencjalnie zagrażającą życiu. Objawy rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy mogą wystąpić w trakcie lub po zakończeniu leczenia przeciwbakteryjnego. W takich przypadkach należy przerwać stosowanie piperacyliny z tazobaktamem. Leczenie produktem piperacyliny z tazobaktamem może spowodować pojawienie się szczepów opornych, mogących wywoływać nadkażenia. U niektórych pacjentów otrzymujących antybiotyki β-laktamowe występowały krwawienia. Objawy te wiązały się niekiedy z nieprawidłowymi parametrami krzepliwości krwi, takimi jak czas krzepnięcia, agregacja płytek i czas protrombinowy, jednak częściej występowały u pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku wystąpienia objawów krwawienia należy przerwać stosowanie antybiotyku i podjąć właściwe leczenie. Może wystąpić leukopenia i neutropenia, zwłaszcza podczas długotrwałego leczenia, dlatego należy okresowo badać czynność układu krwiotwórczego. Tak jak podczas stosowania innych penicylin, podawanie dużych dawek produktu leczniczego może spowodować powikłania neurologiczne w postaci drgawek, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z małymi zasobami potasu lub pacjentów otrzymujących jednocześnie produkty lecznicze, które mogą zmniejszać stężenie potasu, może wystąpić hipokaliemia. U tych pacjentów zaleca się okresowe oznaczanie stężenia elektrolitów. Ze względu na możliwość działania nefrotoksycznego, piperacylinę z tazobaktamem należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub u pacjentów poddawanych hemodializie. Dawkę dożylną oraz przerwy miedzy kolejnymi dawkami należy dostosować do stopnia zaburzenia czynności nerek. Wtórna analiza danych z dużego, wieloośrodkowego, randomizowanego, kontrolowanego badania, w którym oceniano przesączanie kłębuszkowe (GFR) u krytycznie chorych pacjentów po podaniu często stosowanych antybiotyków, wykazała, że w porównaniu z innymi antybiotykami, leczenie piperacyliną z tazobaktamem wiązało się z mniejszą częstością odwracalnej poprawy wartości GFR. Z drugorzędowej analizy wynika, że piperacylina z tazobaktamem była przyczyną opóźnionej regeneracji nerek u tych pacjentów. Jednoczesne stosowanie piperacyliny z tazobaktamem i wankomycyny może wiązać się ze zwiększoną częstością ostrego uszkodzenia nerek. Produkt leczniczy, 2 g + 0,25 g: zawiera 108 mg sodu na fiol., co odpowiada 5,4% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Produkt leczniczy, 4 g + 0,5 g: zawiera 216 mg sodu na fiol., co odpowiada 10,8% zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Nie przeprowadzono badań wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Piperacylina stosowana jednocześnie z wekuronium wydłuża czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej, wywołanej przez wekuronium. Ze względu na podobny mechanizm działania niedepolaryzujących leków zwiotczających, piperacylina będzie wydłużała czas blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez którykolwiek lek z tej grupy. Podczas jednoczesnego podawania heparyny, doustnych leków przeciwzakrzepowych i innych leków, które mogą wpływać na układ krzepnięcia krwi, w tym również na czynność płytek, należy częściej badać parametry układu krzepnięcia i regularnie kontrolować wyniki. Piperacylina może zmniejszać wydalanie metotreksatu, dlatego należy kontrolować stężenie metotreksatu w surowicy, aby uniknąć jego toksycznego działania. Tak jak w przypadku innych penicylin, jednoczesne podawanie probenecydu i piperacyliny z tazobaktamem wydłuża T_0,5 i zmniejsza klirens nerkowy zarówno piperacyliny, jak i tazobaktamu, ale nie zmienia ich stężeń maks. Piperacylina podawana w monoterapii lub w skojarzeniu z tazobaktamem nie zmienia znacząco właściwości farmakokinetycznych tobramycyny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek ani u pacjentów z lekkim lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Podawanie tobramycyny również nie zmienia znacząco właściwości farmakokinetycznych piperacyliny, tazobaktamu i metabolitu M1. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek wykazano unieczynnienie tobramycyny i gentamycyny przez piperacylinę. Badania wykazały, że u pacjentów otrzymujących jednocześnie piperacylinę z tazobaktamem i wankomycynę częściej występuje ostre uszkodzenie nerek niż po podaniu samej wankomycyny. Niektóre z tych badań wskazują, że interakcja ta zależy od dawki wankomycyny. Nie notowano interakcji farmakokinetycznych między piperacyliną z tazobaktamem a wankomycyną. Podobnie jak inne penicyliny, piperacylina z tazobaktamem może powodować fałszywie dodatnie wyniki oznaczenia glukozy w moczu metodami nieenzymatycznymi. Dlatego podczas leczenia piperacyliną z tazobaktamem należy stosować metody enzymatyczne do oznaczenia glukozy w moczu. Wyniki szeregu chemicznych metod oznaczania białka w moczu mogą być fałszywie dodatnie. Brak wpływu na oznaczanie białka w moczu za pomocą testu paskowego. Bezpośredni test Coombsa może być dodatni. U pacjentów otrzymujących piperacylinę z tazobaktamem wyniki testów Bio-Rad Laboratories Platelia Aspergillus EIA mogą być fałszywie dodatnie. Odnotowano reakcje krzyżowe polisacharydów i polifuranoz niepochodzących z grzybów Aspergillus z testem Bio-Rad Laboratories Platelia Aspergillus EIA. Dodatnie wyniki powyższych testów u pacjentów otrzymujących piperacylinę z tazobaktamem należy potwierdzić innymi metodami diagnostycznymi.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania piperacyliny z tazobaktamem u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój, ale nie dowiedziono działania teratogennego w dawkach toksycznych dla matek. Piperacylina i tazobaktam przenikają przez łożysko. Piperacylinę z tazobaktamem można stosować w czasie ciąży wyłącznie gdy jest to jednoznacznie wskazane, tzn. wtedy, gdy spodziewana korzyść z leczenia przeważa nad możliwym ryzykiem dla kobiety w ciąży i płodu. Piperacylina przenika do mleka ludzkiego w małych ilościach, nie badano stężenia tazobaktamu w mleku ludzkim. Kobiety karmiące piersią powinny być leczone wyłącznie wtedy, gdy spodziewana korzyść z leczenia przeważa nad możliwym ryzykiem dla matki i dziecka. Badanie na szczurach nie wykazało wpływu na płodność ani na kojarzenie się w pary po podaniu dootrzewnowym tazobaktamu lub skojarzeniu piperacyliny z tazobaktamem.

Najczęściej występującym działaniem niepożądanym jest biegunka (u 1 na 10 pacjentów). Do najcięższych działań niepożądanych należy rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego i toksyczna rozpływna martwica naskórka, które występują u 1 do 10 na 10000 pacjentów. Częstości występowania pancytopenii, wstrząsu anafilaktycznego i zespołu Stevens-Johnsona nie można określić na podstawie dostępnych danych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie drożdżakami; (rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) małopłytkowość, niedokrwistość; (niezbyt często) leukopenia; (rzadko) agranulocytoza; (nieznana) pancytopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna, trombocytoza, eozynofilia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) wstrząs anafilaktoidalny, wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktoidalna, reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hipokaliemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność; (nieznana) majaczenie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy; (niezbyt często) napad drgawkowy. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył, uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) krwotok z nosa; (nieznana) eozynofilowe zapalenie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) ból brzucha wymioty, zaparcie, nudności, niestrawność; (rzadko) zapalenie błony śluzowej jamy ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) rumień wielopostaciowy, pokrzywka, wysypka grudkowo-plamkowa; (rzadko) toksyczna rozpływna martwica naskórka; (nieznana) zespół Stevens-Johnsona, złuszczające zapalenie skóry, polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), pęcherzowe zapalenie skóry, plamica. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) bóle stawów, bóle mięśni.Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (nieznana) niewydolność nerek, cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka, odczyn w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) dreszcze. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zmniejszenie stężenia białka całkowitego we krwi, zmniejszenie stężenia albumin we krwi, dodatni odczyn bezpośredni Coombsa, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, wydłużony czas częściowej tromboplastyny po aktywacji; (niezbyt często) zmniejszone stężenie glukozy we krwi, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, wydłużony czas protrombinowy; (nieznana) wydłużony czas krwawienia, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, szczegóły patrz ChPL. Leczenie piperacyliną wiąże się ze zwiększoną częstością występowania gorączki i wysypki u pacjentów z mukowiscydozą. Antybiotyki β-laktamowe, w tym piperacylina z tazobaktamem, mogą prowadzić do wystąpienia objawów encefalopatii i drgawek.

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu donoszono o przypadkach przedawkowania piperacyliny z tazobaktamem. Większość tych doniesień, w tym nudności, wymioty i biegunkę, zostało odnotowanych również po stosowaniu produktu leczniczego w zalecanej dawce. Jeśli pacjent otrzymuje dożylnie dawki większe niż zalecane, może u niego wystąpić zwiększona pobudliwość nerwowo-mięśniowa lub drgawki (zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek). W razie przedawkowania należy przerwać leczenie piperacyliną z tazobaktamem. Nie jest znane specyficzne antidotum. W zależności od stanu klinicznego pacjenta należy zastosować leczenie podtrzymujące czynności życiowe i objawowe. Zbyt wysokie stężenia piperacyliny lub tazobaktamu w surowicy można zmniejszyć metodą hemodializy.

Piperacylina, półsyntetyczna penicylina o szerokim spektrum, działa bakteriobójczo, hamując syntezę przegrody poprzecznej i ściany komórkowej. Tazobaktam, β-laktam strukturalnie powiązany z penicylinami, jest inhibitorem wielu β-laktamaz, które często powodują oporność drobnoustrojów na penicyliny i cefalosporyny, ale nie hamuje enzymów AmpC ani metalo- β-laktamaz. Tazobaktam rozszerza spektrum działania piperacyliny na wiele bakterii wytwarzających β-laktamazy, które nabyły oporność na samą piperacylinę.

1 fiol. zawiera piperacylinę sodową w ilości odpowiadającej 2 g lub 4 g piperacyliny oraz tazobaktam sodowy w ilości odpowiadającej 0,25 g lub 0,5 g tazobaktamu. 1 fiol. zawiera 108 mg lub 216 mg sodu.