Dawkowanie jest zależne od wieku, mc. oraz stanu klinicznego pacjenta, w szczególności w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek lub serca. Dawkowanie i szybkość inf. należy ustalić w oparciu o badania EKG oraz kontrolę stężenie elektrolitów w osoczu. Dorośli. Zasady dotyczące dawkowania/szybkości infuzji potasu: serum K+ >2,5 mmol/l: maks. szybkość inf. - 10 mmol/h, maks. stężenie - 40 mmol/l; serum K+ <2 mmol/l: maks. szybkość inf. - 40 mmol/h, maks. stężenie - 80 mmol/l. Maks. zalecana dawka potasu wynosi 2-3 mmol/kg mc./dobę. Zwykle nie należy podawać więcej, niż 40 ml roztworu/kg mc./dobę. Dzieci i młodzież. Wielkość dawki oraz szybkość inf. będą uzależnione od wymagań indywidualnego pacjenta. Konieczne będzie zmniejszenie wielkości dawki oraz szybkości inf. Maksymalna dawka dobowa. Maks. zalecana dawka potasu wynosi 3 mmol/kg mc./dobę. W żadnym wypadku nie wolno przekroczyć dziennego limitu podaży płynów. Pacjenci w podeszłym wieku. Stosować można te same schematy dawkowania jak dla pacjentów dorosłych, niemniej zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów z innymi schorzeniami, jak niewydolność serca lub nerek, które często występują u pacjentów z tej grupy wiekowej. Szybkość inf. należy ustalać w oparciu o badania EKG oraz kontrolę stężenia elektrolitów w osoczu. Należy zapewnić wystarczający odpływ moczu. Maks. szybkość inf. nie powinna przekraczać 10 mmol potasu/1 h w przypadku stężeń potasu we krwi powyżej 2,5 mmol/l, a w przypadku stężeń poniżej 2 mmol/l - 40 mmol/1 h. W przypadku pacjentów z chroniczną hiponatremią szybkość inf. należy zmniejszyć do takiego poziomu, w którym wzrost stężenia sodu w osoczu nie przekroczył wartości 0,35 mmol/l/1 h. Preparat może być podawany tak długo, jak długo istnieją wskazania do podawania elektrolitów i płynów.

Inf. dożylna do dużej żyły obwodowej lub żyły centralnej w celu uniknięcia ryzyka stwardnienia. W przypadku podawania do żyły centralnej nie należy umieszczać cewnika w przedsionku ani komorze w celu uniknięcia miejscowej hiperkaliemii. W but. znajduje się duża ilość powietrza. Aby uniknąć ryzyka zatoru powietrznego, nie należy podawać produktu leczniczego metodą inf. ciśnieniowej.

Hiperkaliemia. Ciężka niewydolność nerek z oligurią, anurią lub azotemią. Hiperchloremia. Nadmierne nawodnienie.

Roztwory zawierające potas należy podawać powoli i dopiero po uprzednim ustaleniu prawidłowości funkcjonowania nerek. W przypadku pacjentów z niewydolnością nerek należy dokładnie kontrolować podawanie roztworów zawierających potas poprzez regularne oznaczanie stężeń potasu w osoczu i okresowe badania EKG. Jeśli w trakcie inf. zaobserwowano objawy niewydolności nerek, należy przerwać inf. Roztwory zawierające sodu chlorek należy podawać z zachowaniem ostrożności w przypadku pacjentów z upośledzoną gospodarką sodu oraz płynów, np. z chorobą serca, w szczególności zastoinowa niewydolnością serca w wywiadzie, pacjentów w upośledzoną czynnością nerek, marskością wątroby, chorobą sercowo-płucną lub pacjentów przyjmujących glikokortykosteroidy zatrzymujące w organizmie sól. Należy zachować ostrożność podając suplementy potasu pacjentom z chorobą serca, w szczególności pacjentom przyjmującym glikozydy naparstnicy. Gwałtowne obniżenie stężenia potasu w osoczu (np. w momencie przerwania inf.) u pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy może prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Należy zachować ostrożność w przypadku inf. dużych objętości płynów pacjentom w stanie przekrwienia, z odmą płucną lub hipernatremią. Suplementację sodu chlorku należy prowadzić powoli w przypadku pacjentów z chroniczną hipernatremią, ponieważ zbyt szybkie korygowanie poziomu sodu w osoczu może, w rzadkich przypadkach, prowadzić do wystąpienia osmotycznych działań niepożądanych. Proces inf. należy prowadzić ostrożnie w przypadku pacjentów z odwodnieniem hipertonicznym. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku podawania roztw. pacjentom z kwasicą. Szczególną ostrożność zachować należy w przypadku podawania roztw. pacjentom z chorobą Addisona z uwagi na ryzyko wystąpienia hiperkaliemii u tej grupy pacjentów. Zaleca się wymianę zestawu do inf. dożylnej przynajmniej raz/24 h. Nadzór kliniczny powinien obejmować EKG, regularne oznaczanie równowagi płynów i stężeń elektrolitów w osoczu. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - nie dotyczy.

W przypadku pacjentów przyjmujących digoksynę hipokaliemia może prowadzić do toksyczności digoksyny. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku przerywania podawania potasu tej grupie pacjentów. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania leków zawierających potas oraz leków mogących potencjalnie wywoływać hiperkaliemię, takich jak: leki moczopędne oszczędzające potas np. spironolakton, triamteren, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, takrolimus, cyklosporyna, suksametonium. Zatrzymywanie sodu i wody związane jest z działaniem glikokortykosteroidów. Inne klinicznie istotne interakcje farmakologiczne nie są znane.

Brak danych lub istnieje ograniczona ilość danych w zakresie stosowania potasu chlorku i sodu chlorku u kobiet w ciąży. Pomimo że w badaniach na zwierzętach odnotowano działania niepożądane po podaniu sodu chlorku, znaczenie tych danych dla stosowania klinicznego nie jest znane. Podczas długoletniego stosowania klinicznego związków takich jak preparat, nie opisano w literaturze fachowej działań niepożądanych dla ciąży oraz płodu. Wszystkie składniki występują naturalnie w organizmie człowieka, a ich właściwości biochemicznie są dobrze znane. Preparat może być podawany kobietom w ciąży, jeśli jest to wskazane z klinicznego punktu widzenia. Należy zachować ostrożność przepisując ten produkt leczniczy kobietom w ciąży lub matkom karmiącym. Brak danych lub istnieje ograniczona ilość danych w zakresie stosowania potasu chlorku i sodu chlorku u kobiet karmiących piersią. Jednakże z uwagi na to, że wszystkie składniki preparatu występują naturalnie w organizmie człowieka, a ich właściwości biochemicznie są dobrze znane, nie należy spodziewać się żadnego toksycznego wpływu w związku z karmieniem piersią. Preparat może być podawany kobietom karmiącym piersią, jeśli jest to wskazane z klinicznego punktu widzenia.

Częstość występowania opisanych poniżej działań niepożądanych zależy od wielkości dawki oraz techniki stosowania. W przypadku pacjentów z poważnym upośledzeniem czynności nerek lub ciężkimi zaburzeniami metabolizmu, lub w przypadku zbyt szybkiego lub zbyt obfitego wlewu, możliwe jest wystąpienie przewodnienia, zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej, zaburzenia równowagi elektrolitów, w szczególności hipernatremii, hiperchloremii lub zatrucia potasem. Objawy hiperkaliemii obejmują drętwienie kończyn, paraliż mięśniowy lub oddechowy, arefleksję, osłabienie, uczucie przemęczenia, chłodną skórę, bladość skóry, splątanie, uczucie słabości lub ciężkości nóg, niedociśnienie, zaburzenia rytmu serca, blok sercowy, nieprawidłowości w zapisie EKG wraz z występowaniem załamka dwufazowego oraz zatrzymaniem akcji serca. Działania niepożądane związane ze zbyt wysokim stężeniem sodu w organizmie obejmują nudności, wymioty, biegunkę, skurcze brzucha, uczucie pragnienia, zmniejszone wydzielanie śliny i łez, pocenie się, gorączkę, tachykardię, nadciśnienie, niewydolność nerek, odmę obwodową i płucną, zatrzymanie oddychania, ból głowy, zawroty głowy, niepokój, drgawki, śpiączkę i śmierć. W przypadku zbyt szybkiej inf. hipertonicznych lub izotonicznych roztw. soli u pacjentów leczonych z powodu hiponatremii, mogą pojawić się neurologiczne działania niepożądane. Osmotyczny zespół demielinizacyjny charakteryzuje się zaburzeniami nerwowymi oraz innymi objawami obejmującymi drgawki, zaburzenia zachowania, zmienne stany świadomości, zaburzenia przełykania, mutyzm akinetyczny, zaburzenia poruszania, a w poważnych przypadkach porażenie pseudo-opuszkowe i niedowład czterokończynowy. W trakcie podawania roztw. zawierających 40 mmol/l potasu lub więcej może pojawić się miejscowy ból oraz zapalenie żyły.

Jeśli układ wydalniczy nie działa prawidłowo lub, gdy wlew jest zbyt szybki lub zbyt obfity, może dojść do hiperkaliemii, przewodnienia, zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i elektrolitowej. W przypadku przedawkowania zaburzona jest w szczególności homeostaza potasu. Podanie zbyt dużej ilości chlorku może prowadzić do utraty dwuwęglanów z efektem zakwaszenia. Leczenie przedawkowania: natychmiastowe przerwanie inf., monitorowanie EKG, w razie potrzeby korygowanie odpływu moczu, czyli także wydalania płynów i elektrolitów, podanie dwuwęglanu sodu. W przypadku podawania insuliny w celu zwiększenia wychwytu komórkowego potasu, należy podać glukozę w celu uniknięcia hipoglikemii. W przypadku utrzymujących się nieprawidłowości w zapisie EKG pacjenta np. można podać glukonian wapnia w celu przeciwdziałania kardiotoksycznemu działaniu potasu. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów przyjmujących glikozydy nasercowe, gdyż gwałtowne obniżenie stężenia potasu może prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Może być konieczne przeprowadzenie hemodializy lub dializy otrzewnowej w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek.

Potas to podstawowy kation przestrzeni wewnątrzkomórkowej i jest niezbędny do zachowania równowagi kwasowo-zasadowej, izotoniczności oraz właściwości elektrodynamicznych komórki. Elektrolit jest ważnym aktywatorem w wielu reakcjach enzymatycznych i jest niezbędny w wielu procesach fizjologicznych, w tym transmisji impulsów nerwowych, skurczach mięśnia sercowego oraz mięśni gładkich i szkieletowych, wydzielania żołądkowego, funkcjonowaniu nerek, syntezie tkanek, metabolizmie węglowodanów oraz syntezie białek. Sód jest podstawowym kationem w przestrzeni zewnątrzkomórkowej i jest przede wszystkim odpowiedzialny za kontrolowanie dystrybucji wody, równowagi płynów i elektrolitów oraz ciśnienia osmotycznego płynów organicznych. W połączeniu z chlorkiem i dwuwęglanem sód odgrywa znaczącą rolę w regulacji równowagi kwasowo-zasadowej. Chlorek, jako główny anion w przestrzeni zewnątrzkomórkowej, ściśle naśladuje dystrybucję fizjologiczną sodu i zmiany w równowadze kwasowo-zasadowej odzwierciedlają zmiany w zakresie stężenia chlorku w osoczu.

1000 ml zawiera 1,5 g lub 3 g potasu chlorek i 9 g sodu chlorek.