Produkt roztwór do wstrzykiwań, należy rozcieńczyć przed podaniem. Podawanie alprostadylu w postaci infuzji donaczyniowej rozpoczyna się zwykle od dawki 0,05 do 0,1 µg/kg mc./min. Dobre działanie lecznicze uzyskiwano również po zastosowaniu mniejszych dawek początkowych, jednak doświadczenie kliniczne w zakresie takich dawek jest ograniczone. Najczęściej stosowaną dawką jest 0,1 µg/kg mc./min. Po uzyskaniu działania leczniczego (u dzieci z nieprawidłowym przepływem płucnym jest to wzrost pO₂, a u dzieci z zaburzeniami w obrębie krążenia obwodowego – wzrost ciśnienia tętniczego lub pH krwi) należy zmniejszyć szybkość podawania infuzji tak, aby było możliwe podawanie najmniejszej skutecznej dawki umożliwiającej utrzymanie pożądanego działania terapeutycznego. Jeśli dawka 0,1 µg/kg mc./min jest niewystarczająca, można ją zwiększyć do 0,4 µg/kg mc./min, jednak zwiększanie szybkości podawania infuzji nie zawsze skutkuje zwiększeniem działania leczniczego. Preferowaną drogą podawania produktu jest infuzja ciągła dożylna do dużego naczynia żylnego. Produkt można również podawać w pobliżu ujścia przewodu tętniczego poprzez cewnik umieszczony w tętnicy pępkowej. W porównaniu do podawania drogą dożylną, podanie produktu drogą dotętniczą wiąże się ze zwiększoną częstością występowania objawów takich, jak zaczerwienienie skóry twarzy, bezdech i bradykardia.

Nadwrażliwość na substancję czynną (alprostadyl) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Preparat może być podawany wyłącznie przez wykwalifikowany personel medyczny w specjalistycznych oddziałach szpitalnych wyposażonych w sprzęt pozwalający na natychmiastowe podjęcie intensywnej opieki medycznej nad noworodkiem. Bezdech może pojawić się u około 10-12% noworodków z wrodzonymi wadami serca, leczonych alprostadylem (PGE1). Bezdech jest jednym z najczęściej występujących działań niepożądanych u noworodków - zwłaszcza u tych z masą urodzeniową mniejszą niż 2,0 kg - i pojawia się najczęściej w ciągu pierwszej godz. podawania infuzji. Dlatego też podczas stosowania preparatu zawsze należy zapewnić natychmiastowy dostęp do sprzętu przeznaczonego do prowadzenia oddechu wspomaganego. Podczas leczenia preparatem należy dążyć do możliwie jak najkrótszego czasu stosowania oraz podawać najmniejsze skuteczne dawki umożliwiające utrzymanie działania terapeutycznego. U dzieci w stanie krytycznym należy starannie rozważyć ryzyko związane z długotrwałym podawaniem infuzji preparatu w stosunku do spodziewanych korzyści płynących z wdrożenia tej terapii. W badaniach histopatologicznych przewodu tętniczego i tętnic płucnych u noworodków leczonych prostaglandyną E₁ zaobserwowano zmiany histologiczne polegające na osłabieniu struktury tkankowej tych naczyń. Swoistość i znaczenie kliniczne tych obserwacji nie są znane. U noworodków po długotrwałej infuzji alprostadylu (PGE1) obserwowano przerost warstwy korowej kości długich. Objaw ten ustępuje po zaprzestaniu leczenia. U noworodków (i niemowląt), u których zaobserwowano skłonność do krwotoków, preparat należy podawać z zachowaniem ostrożności, gdyż prostaglandyna E₁ jest silnym inhibitorem agregacji płytek krwi. Nie należy stosować alprostadylu u noworodków (ani niemowląt) z zespołem zaburzeń oddychania (zespołem błon szklistych). Należy zawsze różnicować zespół zaburzeń oddychania od siniczych wad serca (ograniczony przepływ płucny). Jeśli nie ma możliwości wykonania wszystkich badań diagnostycznych, podstawę rozpoznania powinny stanowić występowanie sinicy (pO₂ poniżej 40 torów) oraz radiologiczne potwierdzenie zmniejszenia przepływu płucnego. Należy regularnie mierzyć ciśnienie tętnicze za pomocą cewnika umieszczonego w tętnicy pępkowej, pomiaru osłuchowego lub z użyciem sondy dopplerowskiej. W razie znacznego zmniejszenia ciśnienia tętniczego, należy niezwłocznie zmniejszyć szybkość podawania preparatu. Osłabienie ścian przewodu tętniczego oraz tętnic płucnych zgłaszano głównie w wyniku długotrwałego stosowania preparatu Podanie alprostadylu noworodkom (lub niemowlętom) może spowodować przerost części odźwiernikowej żołądka, co wtórnie powoduje zahamowanie pasażu żołądkowego. Działanie to wydaje się być związane z długością leczenia oraz całkowitą dawką alprostadylu. Noworodki (lub niemowlęta), u których zalecana dawka jest podawana w czasie dłuższym niż 120 h, należy bardzo wnikliwie obserwować w celu wykrycia przerostu odźwiernika i utrudnionego pasaż żołądkowego. Wśród noworodków (lub niemowląt) z ograniczonym przepływem płucnym zwiększenie nasycenia krwi tlenem jest odwrotnie proporcjonalne do poprzednich wartości pO₂, tj. większą odpowiedź obserwuje się u pacjentów z niskimi wartościami pO₂ (poniżej 40 mmHg), podczas gdy u pacjentów z wysokimi wartościami pO₂ (powyżej 40 mmHg) reakcja jest zazwyczaj słaba. Wśród noworodków (lub niemowląt) z ograniczonym przepływem płucnym skuteczność alprostadylu wyznacza się poprzez pomiar wzrostu nasycenia krwi tlenem. Wśród noworodków (lub niemowląt) z ograniczonym przepływem krwi w krążeniu obwodowym skuteczność jest określana poprzez monitorowanie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi w tętnicach obwodowych i pH krwi. Lek zawiera małe ilości etanolu bezwodnego (alkoholu), mniej niż 100 mg/dawkę.

Nie zgłaszano interakcji pomiędzy alprostadylem a innymi lekami stosowanymi standardowo w leczeniu noworodków (lub niemowląt) z wrodzonymi wadami serca. Lekami tymi były: antybiotyki (takie jak penicylina czy gentamycyna), leki o działaniu wazopresyjnym (takie jak dopamina lub izoprenalina), glikozydy nasercowe oraz leki moczopędne (takie jak furosemid).

Nie dotyczy.

Najczęstsze działania niepożądane po podaniu alprostadylu u noworodków (lub niemowląt) z wrodzoną wadą serca, w której istotną rolę odgrywa drożność przewodu tętniczego, związane były z działaniem farmakologicznym preparatu. Zaburzenia endokrynologiczne: (rzadko) hipoglikemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) drgawki. Zaburzenia serca: (często) bradykardia, niedociśnienie, tachykardia. Zaburzenia układ oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) bezdech. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka; (niezbyt często) niedrożność żołądka, przerost błony śluzowej żołądka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) wyrośla kostne. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) kruchość naczyniowa. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) przejściowa gorączka; (często) rozszerzenie naczyń podskórnych (zaczerwienienie).

Do objawów przedawkowania zalicza się: bezdech, bradykardię, gorączkę, zmniejszenie ciśnienia tętniczego oraz zaczerwienienie skóry. W razie wystąpienia bezdechu lub bradykardii należy przerwać podawanie preparatu i wdrożyć właściwe leczenie. Po wznowieniu infuzji konieczne jest ścisłe monitorowanie stanu noworodka. Jeśli wystąpi gorączka lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego, zaleca się zredukowanie szybkości infuzji do czasu ustąpienia tych objawów. Zaczerwienienie skóry jest zazwyczaj spowodowane niewłaściwym umiejscowieniem cewnika dotętniczego i z reguły ustępuje po zmianie położenia końcówki cewnika.

Alprostadyl (prostaglandyna E₁) należy do grupy naturalnie występujących kwasów tłuszczowych charakteryzujących się różnorodnymi właściwościami farmakologicznymi. Najważniejsze biologiczne działanie prostaglandyn polega na: rozszerzeniu naczyń krwionośnych, hamowaniu agregacji płytek krwi oraz działaniu pobudzającym mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i macicy. U ssaków dożylne podanie alprostadylu w dawce od 1 do 10 µg/kg mc. prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego poprzez zmniejszenie oporu obwodowego.

1 ml roztw. do wstrzykiwań zawiera 500 µg alprostadylu.