Leczenie należy rozpocząć pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu zaburzeń krzepnięcia. Dawkowanie oraz czas leczenia substytucyjnego zależą od stopnia zaburzenia krzepnięcia, umiejscowienia i rozległości krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta. Dawkę i częstość podawania należy obliczać indywidualnie dla każdego pacjenta. Odstępy pomiędzy dawkami muszą być ustalane z uwzględnieniem różnych T_0,5 poszczególnych czynników zespołu protrombiny. Wyznaczenie indywidualnego dawkowania, zgodnie z zapotrzebowaniem pacjenta, możliwe jest jedynie podczas regularnego monitorowania poziomów właściwych czynników krzepnięcia w osoczu pacjenta lub regularnego oznaczania poziomów danych czynników krzepnięcia lub też dzięki testom oceniającym ogółem poziom wszystkich czynników zespołu protrombiny (np. wskaźnik Quicka, czas protrombinowy, INR) oraz stałemu monitorowaniu stanu klinicznego pacjenta. W przypadku dużych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest precyzyjne monitorowanie leczenia substytucyjnego za pomocą testów krzepnięcia (oznaczanie czynników krzepnięcia i/lub testów oceniających ogółem poziom wszystkich czynników zespołu protrombiny). Krwawienia lub profilaktyka krwawień okołooperacyjnych podczas leczenia antagonistami witaminy K. W ciężkich krwotokach lub przed zabiegami chirurgicznymi z wysokim ryzykiem krwawienia należy dążyć do normalizacji wskaźników krzepnięcia (wskaźnik Quicka 100%, INR 1,0). Ma tu zastosowanie praktyczna zasada, że 1 j.m. czynnika IX/kg mc. podnosi wartość wskaźnika Quicka o ok. 1%. Jeśli podawanie produktu oparte jest na pomiarze INR, dawka będzie zależeć od INR przed rozpoczęciem leczenia i od pożądanego INR. Zgodnie z rekomendacją podaną w publikacji Makris et al. 20011, należy przestrzegać podanych zaleceń dawkowania. Dawkowanie produktu zgodnie z wyjściowym pomiarem INR. INR 2,0-3,9: dawka 25 j.m./kg; INR 4,0-6,0: dawka 35 j.m./kg; INR >6,0: dawka 50 j.m./kg. Normalizacja zaburzenia hemostazy indukowanej antagonistami wit. K utrzymuje się przez około 6-8 h. Jednakże, działanie wit. K podanej równocześnie osiągane jest zwykle w czasie 4-6 h. Tak więc, powtórne podanie zespołu protrombiny ludzkiej nie jest zwykle konieczne, w przypadku podania wit. K. Ponieważ zalecenia te mają charakter empiryczny, a odzysk i czas utrzymywania się efektu działania mogą się różnić, monitorowanie INR podczas leczenia jest obowiązkowe. Krwawienia lub profilaktyka krwawień okołooperacyjnych we wrodzonym niedoborze któregokolwiek z czynników krzepnięcia zależnych od witaminy K, gdy koncentrat specyficznego czynnika nie jest dostępny. Wymagana do leczenia dawka obliczana jest na podstawie danych empirycznych, wskazujących, że ok. 1 j.m. czynnika IX na kg mc. podnosi aktywność czynnika IX w osoczu o ok. 0,015 j.m./ml; i 1 j.m. czynnika VII na kg mc. podnosi aktywność czynnika VII w osoczu o ok. 0,024 j.m./ml. Jedna j.m. czynnika II lub X na kg mc. podnosi aktywność czynnika II lub X w osoczu o około 0,021 j.m./ml. Dawka danego czynnika wyrażana jest w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnego wzorca WHO dla każdego czynnika krzepnięcia. Aktywność danego czynnika krzepnięcia w osoczu wyrażana jest albo jako procent (względem osocza prawidłowego) albo w jednostkach międzynarodowych (względem międzynarodowego wzorca dla danego czynnika krzepnięcia). Jedna jednostka międzynarodowa (j.m.) aktywności czynnika krzepnięcia jest równoważna zawartości w 1 mililitrze prawidłowego ludzkiego osocza. Dla przykładu, obliczenie wymaganej do leczenia dawki czynnika X opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 jednostka międzynarodowa (j.m.) czynnika X na kg mc. zwiększa aktywność czynnika X w osoczu o około 0,017 j.m./ml. Wymagana dawka jest ustalana za pomocą następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = mc. (kg) x pożądany wzrost aktywności czynnika X (j.m./ml) x 60 gdzie 60 (ml/kg) jest odwrotnością szacowanej wartości odzysku. Jeśli znana jest indywidualna wartość odzysku, to należy użyć jej do obliczeń. Maks. pojedyncza dawka. W celu korekty INR nie ma konieczności przekraczania dawki 50 j.m./kg. Jeśli nasilenie krwawienia wymaga wyższych dawek, lekarz prowadzący powinien ocenić stosunek ryzyka do korzyści. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania u dzieci i młodzieży nie zostały ustalone w badaniach klinicznych prowadzonych przez firmę Baxter.

Stany wzmożonej fibrynolizy i DIC. Chorzy z chorobami stanowiącymi ryzyko choroby zatorowo-zakrzepowej (zawał serca) mogą otrzymywać ten preparat tylko w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia życia. Niedobór antytrombiny III. Nadwrażliwość na heparynę.

Mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości od zaczerwienienia skóry, dreszczy, gorączki, nudności, bólu głowy do bardzo rzadko występującego wstrząsu anafilaktycznego. U chorych z grupy ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej może spowodować powikłania zakrzepowe i zatorowe. Kompleksu protrombiny nie powinno się stosować u pacjentów z chorobami wątroby, w przypadku podejrzenia niedoboru antytrombiny III (w takich przypadkach podanie kompleksu protrombiny może prowadzić do powikłań zakrzepowych lub zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego - DIC).

Koncentrat czynników krzepnięcia zespołu protrombiny (II, VII, IX, X) otrzymywany przez frakcjonowanie puli osocza wielu dawców, w całości przebadanego w kierunku nosicielstwa HBsAg, przeciwciał anty-HCV, przeciwciał anty-HIV. W celu inaktywacji wirusów i zmniejszenia ryzyka przeniesienia chorób zakaźnych zastosowano metodę inaktywacji cieplnej. Jednakże żadna technologia inaktywacji nie wyłącza całkowicie ryzyka przeniesienia chorób zakaźnych. T_0,5 podawanych czynników krzepnięcia wynosi: IX - 18-32 h, VII - 5 h, II - 58 h, X - 35 h. Wszystkie czynniki zespołu protrombiny występują w preparacie w podobnej liczbie j.m.

1 fiolka zawiera zespół osoczowych czynników krzepnięcia grupy protrombiny o aktywności 600 j.m. Zawiera: Czynnik IX, Czynnik II, Czynnik VII, Czynnik X oraz około 250 j.m. heparyny i 15-30 j.m. antytrombiny III jako stabilizatorów.