Leczenie produktem powinien rozpoczynać lekarz doświadczony w leczeniu chorób hematologicznych. Przed każdorazowym podaniem produktu należy ocenić poziom hemoglobiny (Hb) pacjentów. Jeśli przed podaniem dawki zostanie przeprowadzona transfuzja czerwonych krwinek, na potrzeby dawkowania należy wziąć pod uwagę poziom Hb sprzed transfuzji. Zespoły mielodysplastyczne. Zalecana dawka początkowa produktu to 1,0 mg/kg raz/3 tyg. W przypadku pacjentów, którzy nie są niezależni od transfuzji czerwonych krwinek po podaniu co najmniej 2 kolejnych dawek w dawce początkowej wynoszącej 1,0 mg/kg, dawka powinna zostać zwiększona do 1,33 mg/kg. Jeśli pacjenci nie są niezależni od transfuzji czerwonych krwinek po podaniu co najmniej 2 kolejnych dawek wynoszących 1,33 mg/kg, dawka powinna zostać zwiększona do 1,75 mg/kg. Zwiększanie dawki nie powinno następować częściej niż co 6 tyg. (2 podania) i nie powinno przekraczać maks. dawki wynoszącej 1,75 mg/kg co 3 tyg. Nie należy zwiększać dawki bezpośrednio po opóźnieniu przyjęcia dawki. W przypadku pacjentów, u których stężenie Hb przed podaniem dawki będzie wynosić >9 g/dl i którzy jeszcze nie osiągnęli niezależności od transfuzji, może być wymagane zwiększenie dawki wedle uznania lekarza. Nie można wykluczyć ryzyka, że w przypadku jednoczesnego stosowania transfuzji, stężenie Hb wzrośnie do poziomu wyższego niż stężenie docelowe. Jeśli u pacjenta nastąpi utrata odpowiedzi (tj. niezależności od transfuzji), dawka powinna zostać zwiększona o jeden poziom dawki. β-talasemia. Zalecana dawka początkowa produktu 1,0 mg/kg raz/3 tyg. W przypadku pacjentów, u których nie nastąpi odpowiedź, definiowana jako zmniejszenie zależności od transfuzji czerwonych krwinek o co najmniej 1/3 po podaniu ≥2 kolejnych dawek (6 tyg.) w dawce początkowej wynoszącej 1,0 mg/kg, dawka powinna zostać zwiększona do 1,25 mg/kg. Dawki nie należy zwiększać do wartości powyżej maks. dawki wynoszącej 1,25 mg/kg co 3 tyg. Jeśli u pacjenta nastąpi utrata odpowiedzi (zależność od transfuzji czerwonych krwinek ponownie się zwiększy po początkowej odpowiedzi), dawka powinna zostać zwiększona o jeden poziom dawki. MDS i β-talasemia. Zmniejszenie dawki i opóźnione podanie dawki. W przypadku zwiększenia poziomu Hb o wartość >2 g/dl w ciągu 3 tyg. leczenia luspaterceptem przy braku transfuzji, dawka produktu leczniczego powinna zostać zmniejszona o 1 poziom dawki. Jeśli poziom Hb wynosi ≥11,5 g/dl przy braku transfuzji przez co najmniej 3 tyg., podanie dawki powinno zostać opóźnione do momentu, aż poziom Hb osiągnie wartość ≤11,0 g/dl. W przypadku towarzyszącego szybkiego wzrostu poziomu Hb (>2 g/dl w ciągu 3 tyg. przy braku transfuzji) należy rozważyć zmniejszenie dawki do jednego poziomu w dół (minimum 0,8 mg/kg) po podaniu dawki z opóźnieniem. Nie należy zmniejszać dawki poniżej poziomu 0,8 mg/kg. Dane dotyczące zmniejszania dawki w przypadku MDS. Aktualna dawka: 1,75 mg/kg, zmniejszenie dawki: 1,33 mg/kg; aktualna dawka: 1,33 mg/kg, zmniejszenie dawki: 1 mg/kg; aktualna dawka: 1 mg/kg, zmniejszenie dawki: 0,8 mg/kg. Dane dotyczące zmniejszania dawki w przypadku β-talasemii. Aktualna dawka: 1,25 mg/kg, zmniejszenie dawki: 1 mg/kg; aktualna dawka: 1 mg/kg, zmniejszenie dawki 0,8 mg/kg. Jeżeli u pacjenta wystąpią utrzymujące się działania niepożądane stopnia 3 lub wyższego związane z leczeniem, leczenie powinno zostać opóźnione do momentu poprawy w zakresie toksyczności lub powrotu do stanu wyjściowego. Po opóźnieniu podania dawki pacjenci powinni ponownie rozpocząć leczenie od poprzedniej dawki lub zmniejszoną dawką zgodnie z wytycznymi dotyczącymi zmniejszania dawki. Pominięcie dawek. W przypadku pominięcia lub opóźnienia w stosunku do zaplanowanego podania leku pacjentowi należy jak najszybciej podać produkt leczniczy, a dawkowanie powinno być kontynuowane zgodnie z zaleceniami, z odstępem co najmniej 3 tyg. pomiędzy dawkami. Pacjenci, u których nastąpiła utrata odpowiedzi. Jeżeli u pacjentów nastąpi utrata odpowiedzi na leczenie z zastosowaniem produktu leczniczego, należy ocenić czynniki przyczynowe (np. epizod krwawienia). Jeżeli typowe przyczyny utraty odpowiedzi hematologicznej zostaną wykluczone, należy rozważyć zwiększenie dawki w sposób opisany powyżej dla konkretnego wskazania leczniczego. Przerwanie stosowania produktu leczniczego. Stosowanie produktu leczniczego należy przerwać, jeżeli u pacjenta nie nastąpi zmniejszenie zależności od transfuzji po 9 tyg. leczenia (3 dawkach) przy maks. poziomie dawki, jeżeli nie stwierdzono innych przyczyn wyjaśniających niepowodzenie odpowiedzi (np. krwawienie, zabieg chirurgiczny, inne choroby współistniejące) lub w przypadku wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności. Pacjenci w podeszłym wieku. Dostosowanie dawki początkowej nie jest wymagane w przypadku produktu leczniczego. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Dostosowanie dawki początkowej nie jest wymagane w przypadku pacjentów, u których poziom bilirubiny całkowitej (BIL) wynosi >GGN i/lub ALT lub AspAT wynosi <3 x GGN. Nie można sformułować konkretnych zaleceń dotyczących dawkowania w przypadku pacjentów z AlAT lub AspAT ≤3 x GGN lub uszkodzeniem wątroby stopnia ≥3 wg CTCAE z powodu braku danych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Dostosowanie dawki początkowej nie jest wymagane w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego [szacunkowy współczynnik przesączania kłębuszkowego (ang. eGFR) od <90 do ≥30 ml/min/1,73 m²]. Nie można sformułować konkretnych zaleceń dotyczących dawkowania w przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m²) z powodu braku danych klinicznych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek w punkcie wyjściowym powinni być uważnie monitorowani pod kątem czynności nerek w ramach leczenia standardowego. Dzieci i młodzież. Stosowanie produktu leczniczego u dzieci i młodzieży we wskazaniu zespoły mielodysplastyczne oraz u dzieci poniżej 6 lat we wskazaniu β-talasemia nie jest właściwe. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci od 6 lat do mniej niż 18 lat we wskazaniu β-talasemia.

Podanie podskórne. Po rekonstytucji roztw. produktu leczniczego należy wstrzyknąć podskórnie w górną część ramienia, udo lub brzuch. Należy obliczyć dokładną całkowitą objętość sporządzonego roztw. wymaganego dla pacjenta i pobrać ją powoli z jednodawkowej fiolki/fiolek do strzykawki. Zalecana maks. objętość produktu leczniczego w miejscu wstrzyknięcia wynosi 1,2 ml. Jeśli wymagane jest podanie więcej niż 1,2 ml, całkowita objętość powinna zostać podzielona na oddzielne wstrzyknięcia o podobnej objętości i podawana w różne miejsca. Jeśli wymagane są wielokrotne wstrzyknięcia, do każdego wstrzyknięcia podskórnego należy użyć nowej strzykawki i igły. Z fiol. należy podać nie więcej niż 1 dawkę. Jeśli roztw. produktu leczniczego został schłodzony po rekonstytucji, należy go wyjąć z lodówki 15-30 min. przed wstrzyknięciem, aby umożliwić osiągnięcie temperatury pokojowej. Zwiększy to komfort wstrzyknięcia.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i nr serii podawanego produktu. W przypadku pacjentów z β-talasemią zgłaszano zdarzenia zakrzepowo-zatorowe u 3,6% (8/223) pacjentów leczonych luspaterceptem w kontrolowanym badaniu klinicznym. Zgłoszone zdarzenia zakrzepowo-zatorowe obejmowały zakrzepicę żył głębokich, zakrzepicę żył wrotnych, zatorowość płucną i udar niedokrwienny. U wszystkich pacjentów, u których wystąpiły zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, wykonano splenektomię i występował u nich co najmniej 1 inny czynnik ryzyka wystąpienia zdarzenia zakrzepowo-zatorowego (np. trombocytoza lub towarzyszące stosowanie hormonalnej terapii zastępczej w wywiadzie). Wystąpienie zdarzenia zakrzepowo-zatorowego nie było skorelowane z podwyższonymi poziomami Hb. Potencjalne korzyści związane z leczeniem luspaterceptem należy rozważyć w odniesieniu do potencjalnego ryzyka wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z β-talasemią, u których wykonano splenektomię i u których występują inne czynniki ryzyka wystąpienia zdarzenia zakrzepowozatorowego. Należy rozważyć profilaktykę przeciwzakrzepową według aktualnych wytycznych klinicznych w przypadku pacjentów z β-talasemią, w przypadku których występuje wyższe ryzyko. W kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących MDS i β-talasemii u pacjentów leczonych luspaterceptem wykazano średni wzrost skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi o 5 mmHg w stosunku do wartości wyjściowej. Ciśnienie krwi należy monitorować przed każdym podaniem luspaterceptu. W przypadku utrzymującego się nadciśnienia lub zaostrzenia występującego wcześniej nadciśnienia pacjenci powinni otrzymywać leczenie nadciśnienia zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Ten lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu/dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt leczniczy wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Zdolność reagowania podczas wykonywania tych czynności może być ograniczona z powodu ryzyka zmęczenia, zawrotów głowy pochodzenia błędnikowego, zawrotów głowy lub omdlenia. W związku z tym należy poinstruować pacjentów, aby zachowali ostrożność do momentu, aż poznają ewentualny wpływ na ich zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono oficjalnych badań dotyczących interakcji. Jednoczesne stosowanie środków chelatujących żelazo nie miało wpływu na farmakokinetykę luspaterceptu.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia produktem leczniczym i przez okres co najmniej 3 m-cy po przyjęciu ostatniej dawki. Przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym należy wykonać test ciążowy u kobiet w wieku rozrodczym. Nie należy rozpoczynać leczenia produktem leczniczym u kobiet w ciąży. Brak danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży. Jeżeli pacjentka zajdzie w ciążę, należy przerwać przyjmowanie produktu leczniczego. Nie wiadomo, czy luspatercept lub jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Luspatercept wykryto w mleku karmiących samic szczurów. Ze względu na nieznane działania niepożądane luspaterceptu u noworodków lub niemowląt należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią podczas leczenia produktem leczniczym i przez okres 3 m-cy od przyjęcia ostatniej dawki, lub czy przerwać leczenie produktem leczniczym, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Wpływ luspaterceptu na płodność u ludzi jest nieznany. Na podstawie obserwacji u zwierząt luspatercept może powodować upośledzenie płodności kobiet.

Zespoły mielodysplastyczne. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów przyjmujących produkt leczniczy (u co najmniej 15% pacjentów) były zmęczenie, biegunka, osłabienie, nudności, zawroty głowy, ból pleców i ból głowy. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi stopnia 3 lub wyższego (u co najmniej 2% pacjentów) były między innymi omdlenie/stan przedomdleniowy, zmęczenie, nadciśnienie tętnicze i osłabienie. Najczęściej zgłaszanymi ciężkimi działaniami niepożądanymi (u co najmniej 2% pacjentów) były zakażenie układu moczowego, ból pleców i omdlenie. Osłabienie, zmęczenie, zawroty głowy i ból głowy występowały częściej w trakcie pierwszych 3 m-cy leczenia. Przerwanie leczenia z powodu działania niepożądanego nastąpiło u 2,0% pacjentów leczonych luspaterceptem. Działaniami niepożądanymi prowadzącymi do przerwania leczenia w grupie leczonej luspaterceptem były zmęczenie i ból głowy. β-talasemia. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów przyjmujących produkt leczniczy (u co najmniej 15% pacjentów) były ból głowy, ból kości i ból stawów. Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym stopnia 3 lub wyższego była hiperurykemia. Najcięższe zgłaszane działania niepożądane obejmowały zdarzenia zakrzepowo-zatorowe: zakrzepicę żył głębokich, udar niedokrwienny, zakrzepicę żył wrotnych i zatorowość płucną. Ból kości, osłabienie, zmęczenie, zawroty głowy i ból głowy występowały częściej w trakcie pierwszych 3 m-cy leczenia. Przerwanie leczenia z powodu działania niepożądanego nastąpiło u 2,6% pacjentów leczonych luspaterceptem. Działaniami niepożądanymi prowadzącymi do przerwania leczenia w grupie leczonej luspaterceptem były ból stawów, ból pleców, ból kości i ból głowy. Działania niepożądane u pacjentów leczonych produktem leczniczym w przypadku MDS. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie oskrzeli, zakażenie dróg moczowych; (często) zakażenie górnych dróg oddechowych, grypa. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperurykemia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (często) omdlenie/stan przedomdleniowy. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego lub pozycyjne zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, zdarzenia zakrzepowozatorowe. Zaburzenia układu oddechowego,klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból pleców; (często) bóle stawów, ból kości. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie, osłabienie; (często) reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Działania niepożądane u pacjentów leczonych produktem leczniczym w przypadku β-talasemii. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie górnych dróg oddechowych; (często) zapalenie oskrzeli, zakażenie dróg moczowych, grypa. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperurykemia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy; (często) omdlenie/stan przedomdleniowy. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego lub pozycyjne zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, zdarzenia zakrzepowozatorowe. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) nudności. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból pleców, bóle stawów, ból kości. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie; (często) osłabienie, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, szczegóły patrz ChPL. Ból kości zgłoszono u 19,7% pacjentów z β-talasemią leczonych luspaterceptem (placebo 8,3%) oraz u 2,6% pacjentów z MDS leczonych luspaterceptem (placebo 3,9%). U pacjentów z β-talasemią leczonych luspaterceptem ból kości występował najczęściej w okresie pierwszych 3 m-cy (16,6%) w porównaniu z m-cami 4-6 (3,7%). Większość zdarzeń (41/44 zdarzeń) miała stopień nasilenia 1-2, przy czym 3 zdarzenia miały stopień nasilenia 3. Jedno z 44 zdarzeń było poważne, a 1 zdarzenie doprowadziło do przerwania leczenia. Bóle stawów zgłoszono u 19,3% pacjentów z β-alasemią leczonych luspaterceptem (placebo 11,9%) oraz u 5,2% pacjentów z MDS leczonych luspaterceptem (placebo 11,8%). W grupie pacjentów z β-talasemią leczonych luspaterceptem bóle stawów doprowadziły do przerwania leczenia u 2 pacjentów (0,9%). U pacjentów leczonych luspaterceptem wystąpił średni wzrost skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi o 5 mmHg w stosunku do punktu wyjściowego, którego nie zaobserwowano u pacjentów przyjmujących placebo. Nadciśnienie zgłoszono u 8,5% pacjentów z MDS leczonych luspaterceptem (placebo 9,2%) oraz u 8,1% pacjentów z β-talasemią leczonych luspaterceptem (placebo 2,8%). W grupie pacjentów z MDS zdarzenia o stopniu nasilenia 3 zgłoszono u 5 pacjentów (3,3%) leczonych luspaterceptem i u 3 pacjentów (3,9%) przyjmujących placebo. Nie przerwano leczenia w przypadku żadnego z pacjentów z powodu nadciśnienia. W grupie pacjentów z β-talasemią zdarzenia o stopniu nasilenia 3 zgłoszono u 4 pacjentów (1,8%) leczonych luspaterceptem (0,0% placebo). Nie przerwano leczenia w przypadku żadnego z pacjentów z powodu nadciśnienia. Reakcje typu nadwrażliwości (w tym obrzęk powiek, nadwrażliwość na lek, opuchlizna twarzy, obrzęk okołooczodołowy, obrzęk twarzy, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk warg, wysypka polekowa) zgłoszono w przypadku 4,6% pacjentów z MDS (2,6% placebo) oraz 4,5% pacjentów z β-talasemią leczonych luspaterceptem (1,8% placebo). W badaniach klinicznych wszystkie zdarzenia miały stopień nasilenia 1/2. W grupie pacjentów z β-talasemią leczonych luspaterceptem nadwrażliwość doprowadziła do przerwania leczenia u 1 pacjenta (0,4%). Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym rumień w miejscu wstrzyknięcia, świąd w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia i wysypka w miejscu wstrzyknięcia) zgłoszono w przypadku 3,9% pacjentów z MDS (placebo 0,0%) i u 2,2% pacjentów z β-talasemią otrzymujących luspatercept (placebo 1,8%). W badaniach klinicznych wszystkie zdarzenia miały stopień nasilenia 1, a żadne nie doprowadziło do przerwania leczenia. Zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (w tym zakrzepica żył głębokich, zakrzepica żył wrotnych, udar niedokrwienny i zatorowość płucna) wystąpiły u 3,6% pacjentów z β-alasemią otrzymujących luspatercept (placebo 0,9%). Wszystkie zdarzenia zgłoszono u pacjentów, którzy zostali poddani splenektomii, i u których występował co najmniej 1 inny czynnik ryzyka. Nie zaobserwowano różnic w zakresie zdarzeń zakrzepowo-zatorowych pomiędzy grupami otrzymującymi luspatercept i placebo w przypadku pacjentów z MDS. W badaniach klinicznych dotyczących MDS analiza 260 pacjentów z MDS, którzy byli leczeni luspaterceptem i kwalifikowali się do oceny obecności przeciwciał przeciw luspaterceptowi, wykazała, że 23 (8,8%) pacjentów z MDS uzyskało dodatni wynik badania pod kątem obecności przeciwciał przeciw luspaterceptowi wytworzonych w toku leczenia, w tym u 9 (3,5%) pacjentów z MDS stwierdzono przeciwciała neutralizujące przeciw luspaterceptowi. W badaniach klinicznych dotyczących β-talasemii analiza 284 pacjentów z β-talasemią uzyskało dodatni wynik badania pod kątem obecności przeciwciał przeciw luspaterceptowi wytworzonych w toku leczenia, w tym u 2 (0,7%) pacjentów z β-talasemią stwierdzono przeciwciała neutralizujące przeciw luspaterceptowi. Stężenie luspaterceptu w surowicy wykazywało tendencję malejącą w obecności przeciwciał neutralizujących. Nie odnotowano ciężkich systemowych reakcji nadwrażliwości u pacjentów, u których występowały przeciwciała przeciw luspaterceptowi. Nie występował związek pomiędzy reakcjami typu nadwrażliwości lub reakcjami w miejscu wstrzyknięcia a obecnością przeciwciał przeciw luspaterceptowi.

Przedawkowanie luspaterceptu może spowodować wzrost wartości stężenia Hb powyżej pożądanej wartości. W przypadku przedawkowania leczenie luspaterceptem powinno zostać opóźnione do momentu, aż stężenie Hb osiągnie wartość ≤11 g/dl.

Luspatercept, czynnik promujący dojrzewanie komórek erytroidalnych, jest rekombinowanym białkiem fuzyjnym, które wiąże się z wybranymi ligandami białek z nadrodziny transformującego czynnika wzrostu-β (TGF-β). Luspatercept tłumi sygnalizację Smad2/3 przez wiązanie się ze specyficznymi ligandami endogennymi (np. GDF-11, aktywina B), co powoduje dojrzewanie komórek erytroidalnych poprzez różnicowanie prekursorów erytroidalnych późnego stadium (normoblastów) w szpiku kostnym. Sygnalizacja Smad2/3 jest nieprawidłowo wysoka w modelach schorzeń charakteryzujących się nieefektywną erytropoezą, takich jak MDS i β-talasemia, oraz w szpiku kostnym pacjentów z MDS.

1 fiol. zawiera 25 mg lub 75 mg luspaterceptu. Po rekonstytucji 1 ml roztw. zawiera 50 mg luspaterceptu.