Leczenie produktem leczniczym powinno być nadzorowane przez lekarza doświadczonego w stosowaniu terapii przeciwnowotworowych. We wszystkich, opisanych niżej wskazaniach: dawkowanie modyfikuje się na podstawie obserwacji klinicznych i wyników laboratoryjnych. Dostosowania dawki, w trakcie leczenia i przy wznawianiu leczenia, zalecane są w przypadku wystąpienia neutropenii lub trombocytopenii 3° lub 4°, lub innych działań toksycznych 3° lub 4° stopnia uznanych za związane z leczeniem lenalidomidem. W przypadku wystąpienia neutropenii, w postępowaniu terapeutycznym należy rozważyć zastosowanie czynników wzrostu. Jeśli od wyznaczonej godz. przyjęcia pominiętej dawki leku upłynęło mniej niż 12 h, pacjent może zażyć tę dawkę. Jeśli od wyznaczonej godz. przyjęcia pominiętej dawki upłynęło ponad 12 h, pacjent nie powinien zażyć tej dawki, ale powinien przyjąć kolejną dawkę o zaplanowanej porze następnego dnia. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi. Lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, podawany do progresji choroby, u pacjentów,którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC wynosi <1,0 x 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <50 x 10⁹/l. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz/dobę w dniach 1-21 powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka deksametazonu wynosi 40 mg raz/dobę w dniach 1, 8, 15 i 22 powtarzanych 28-dniowych cykli. Pacjenci mogą kontynuować leczenie lenalidomidem i deksametazonem do progresji choroby lub nietolerancji. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 25 mg lenalidomidu, 40 mg deksametazonu; poziom dawki -1: 20 mg lenalidomidu, 20 mg deksametazonu; poziom dawki -2: 15 mg lenalidomidu, 12 mg deksametazonu; poziom dawki -3: 10 mg lenalidomidu, 8 mg deksametazonu; poziom dawki -4: 5 mg lenalidomidu, 4 mg deksametazonu; poziom dawki -5: 2,5 mg lenalidomidu, nie dotyczy deksametazonu. Dawkowanie można zmniejszać niezależnie dla obu produktów. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się <25 x 10⁹/l należy przerwać leczenie lenalidomidem do końca cyklu (jeżeli toksyczność ograniczająca dawkę (ang. DLT) wystąpi >15. dnia cyklu, podawanie lenalidomidu zostanie przerwane przynajmniej do końca danego 28-dniowego cyklu). Gdy liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce o 1 poziom mniejszej przy następnym cyklu leczenia. Neutropenia. Jeśli ANC najpierw zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥1 x 10⁹/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę. Jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 10⁹/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Jeśli ANC ponownie zmniejszy się poniżej <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. W przypadku toksyczności hematologicznej, dawkę lenalidomidu można przywrócić do kolejnego wyższego poziomu (dawka nie może przekroczyć dawki początkowej) w zależności od poprawy czynności szpiku kostnego (brak toksyczności hematologicznej przez przynajmniej 2 kolejne cykle: wartość ANC ≥1,5 x 10⁹/l, liczba płytek krwi ≥100 x 10⁹/l na początku nowego cyklu). Lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, z kontynuacją w postaci leczenia lenalidomidem i deksametazonem do wystąpienia progresji choroby, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Leczenie początkowe: lenalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem, jeśli wartość ANC wynosi <1,0 x 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <50 x 10⁹/l. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz/dobę w dniach od 1. do 14. każdego 21-dniowego, w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Bortezomib należy podawać we wstrzyknięciu podskórnym (1,3 mg/m² pc.) 2x/tydz. w dniach 1., 4., 8. i 11. każdego 21-dniowego cyklu. Zaleca się przeprowadzenie maks. ośmiu 21-dniowych cykli leczenia (24 tyg. leczenia początkowego). Kontynuacja leczenia: lenalidomid w skojarzeniu z deksametazonem do wystąpienia progresji. Kontynuowanie podawania lenalidomidu w dawce 25 mg raz/dobę w dniach od 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli w skojarzeniu z deksametazonem. Leczenie należy kontynuować do wystąpienia progresji lub nieakceptowalnej toksyczności. Etapy zmniejszania dawki. Dawka początkowa: 25 mg lenalidomidu; poziom dawki -1: 20 mg lenalidomidu; poziom dawki -2: 15 mg lenalidomidu; poziom dawki -3: 10 mg lenalidomidu; poziom dawki -4: 5 mg lenalidomidu; poziom dawki -5: 2,5 mg lenalidomidu. Dawkowanie można zmniejszać niezależnie dla wszystkich produktów. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli powróci do ≥50 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <30 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥50 x 10⁹/l, można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Neutropenia. Jeśli ANC najpierw zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥1 x 10⁹/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością, można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę. Jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 10⁹/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Jeśli ANC ponownie zmniejszy się <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem, z kontynuacją w postaci leczenia podtrzymującego lenalidomidem, u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do przeszczepu. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC wynosi <1,5 x 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi wynosi <75 x 10⁹/l. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli, przez nie więcej niż 9 cykli. Zalecana dawka melfalanu wynosi 0,18 mg/kg raz/dobę w dniach 1. do 4. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka prednizonu wynosi 2 mg/kg raz/dobę w dniach 1. do 4. powtarzanych 28-dniowych cykli. Pacjenci, którzy ukończą 9 cykli lub którzy nie mogą ukończyć leczenia skojarzonego z powodu nietolerancji, leczeni są lenalidomidem w monoterapii, wg schematu: 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli do progresji choroby. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 10 mg lenalidomidu, 0,18 mg/kg melfalanu, 2 mg/kg prednizonu; poziom dawki -1: 7,5 mg lenalidomidu, 0,14 mg/kg melfalanu, 1 mg/kg prednizonu; poziom dawki -2: 5 mg lenalidomidu, 0,10 mg/kg melfalanu, 0,5 mg/kg prednizonu; poziom dawki -3: 2,5 mg lenalidomidu, nie dotyczy melfalanu, 0,25 mg/kg prednizonu. Jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi najpierw zmniejszy się do <25 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do 25 x 10⁹/l, można wznowię leczenie lenalidomidem i melfalanem w dawce na poziomie -1 przy następnym cyklu leczenia. Neutropenia. Jeśli ANC najpierw zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością, można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę. Jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 10⁹/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Jeśli ANC ponownie zmniejszy się <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Lenalidomid w leczeniu podtrzymującym pacjentów po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (ang. ASCT). Leczenie podtrzymujące lenalidomidem należy rozpoczynać po odpowiednim znormalizowaniu parametrów hematologicznych po ASCT u pacjentów niewykazujących dowodów na progresję choroby. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli ANC <1,0 x 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi <75 x 10⁹/l. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg raz/dobę bez przerwy (w dniach 1-28 powtarzanych 28 dniowych cykli) do progresji choroby lub nietolerancji. Po 3 cyklach lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym dawkę można zwiększyć do 15 mg raz/dobę, jeżeli będzie dobrze tolerowany. Etapy zmniejszania dawki. Dawka początkowa: 10 mg lenalidomidu, dawka zwiększona: 15 mg lenalidomidu; poziom dawki -1: 5 mg lenalidomidu, 10 mg lenalidomidu; poziom dawki -2: 5 mg lenalidomidu (dni 1-21 co 28 dni), 5 mg lenalidomidu; poziom dawki -3: nie dotyczy lenalidomidu (dawka początkowa), 5 mg (dni 1-21 co 28 dni). Nie podawać dawki mniejszej niż 5 mg (dni 1-21 co 28 dni). Po 3 cyklach lenalidomidu w leczeniu podtrzymującym dawkę można zwiększyć do 15 mg raz/dobę, jeżeli jest dobrze tolerowana. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <30 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥30 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Neutropenia. Jeśli ANC zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l, przerwanie leczenia lenalidomidem; jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Jeśli ANC ponownie zmniejszy się <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie raz/dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Szpiczak mnogi u pacjentów, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia. Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC <1,0 x 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi <75 x 10⁹/l lub <30 x 10⁹/l, w zależności od nacieczenia szpiku kostnego przez komórki plazmatyczne. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Zalecana dawka deksametazonu wynosi 40 mg raz/dobę w dniach 1. do 4., 9. do 12. i 17. do 20. każdego 28-dniowego cyklu przez 1-sze 4 cykle leczenia, a następnie 40 mg raz/dobę w dniach 1.-4. co 28 dni. Lekarz przepisujący lek powinien dokładnie ocenić, jaką dawkę deksametazonu zastosować, biorąc pod uwagę stan pacjenta oraz nasilenie choroby. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 25 mg lenalidomidu; poziom dawki -1: 15 mg lenalidomidu; poziom dawki -2: 10 mg lenalidomidu; poziom dawki -3: 5 mg lenalidomidu. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek najpierw zmniejszy się do <30 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli powróci do ≥30 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1. Jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <30 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli powróci do ≥30 x 10⁹/l, można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2 lub -3) raz/dobę. Nie stosować dawek <5 mg/dobę. Neutropenia. Jeśli ANC najpierw zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l i neutropenia jest jedyną obserwowaną toksycznością, można wznowienić leczenia lenalidomidem w dawce początkowej raz/dobę. Jeśli ANC powróci do ≥0,5 x 10⁹/l i występują toksyczności hematologiczne zależne od dawki inne niż neutropenia, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na poziomie -1 raz/dobę. Jeśli ANC ponownie zmniejszy się <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3) raz/dobę. Nie stosować dawek <5 mg/dobę. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (ang. G-CSF) i utrzymać dawkę lenalidomidu. Zespoły mielodysplastyczne (MDS). Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC <0,5 x 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi <25 x 10⁹/l. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 10 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 10 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -1: 5 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 28., co 28 dni; poziom dawki -2: 2,5 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 28., co 28 dni; poziom dawki -3: 2,5 mg lenalidomidu co 2. dzień w dniach 1. do 28., co 28 dni. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi spadnie do <25 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem. Jeśli liczba płytek krwi powróci do ≥25 x 10⁹/l - <50 x 10⁹/l przynajmniej 2x w ciągu ≥7 dni, lub jeżeli liczba płytek w którymkolwiek momencie ponownie wzrośnie do ≥50 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3). Neutropenia. Jeśli ANC spadnie do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem; jeśli powróci do ≥0,5 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1, -2 lub -3). Przerwanie stosowania lenalidomidu. Należy przerwać stosowanie lenalidomidu u pacjentów, u których nie wystąpiła przynajmniej minimalna odpowiedź ze strony komórek erytroidalnych w ciągu 4 m-cy od rozpoczęcia leczenia, objawiająca się przez przynajmniej 50% spadkiem konieczności przeprowadzania przetoczeń lub, przy braku przetoczeń, zwiększonym o 1 g/dl stężeniem hemoglobiny. Chłoniak z komórek płaszcza. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 25 mg raz/dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 25 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -1: 20 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -2: 15 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -3: 10 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. poziom dawki -4: 5 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni. poziom dawki -5: 2,5 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni (w krajach, w których dostępny jest produkt w kaps. o mocy 2,5 mg.); 5 mg lenalidomidu co 2. dzień w dniach 1. do 21., co 28 dni. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi spadnie do <50 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz.; jeśli powróci do ≥60 x 10⁹/l, można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1). Jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <50 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz.; jeśli powróci do ≥60 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3, -4 lub -5). Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -5. Neutropenia. Jeśli ANC spadnie do <1 x 10⁹/l przynajmniej na 7 dni, lub spadnie do <1 x 10⁹/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ≥38,5°C) lub spadnie do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywać pełną morfologię krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli ANC powróci do ≥1 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1). Jeśli ANC ponownie zmniejszy się <1 x 10⁹/l na co najmniej 7 dni, lub spadnie do <1 x 10⁹/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ≥38,5°C), lub spadnie do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem; jeśli powróci ≥1 × 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3, -4, -5). Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -5. Chłoniak grudkowy (FL). Nie wolno rozpoczynać leczenia lenalidomidem, jeśli wartość ANC <1 × 10⁹/l i/lub liczba płytek krwi < 50 x 10⁹/l, chyba że jest to skutkiem nacieczenia szpiku kostnego przez chłoniak. Zalecana dawka. Zalecana dawka początkowa lenalidomidu wynosi 20 mg raz/dobę w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli przez maks. 12 cykli leczenia. Zalecana dawka początkowa rytuksymabu wynosi 375 mg/m² dożylnie (i.v.) co tydz. w 1. cyklu (dni 1., 8., 15. i 22.) oraz w 1. dniu każdego 28-dniowego cyklu w cyklach od 2. do 5. Etapy zmniejszenia dawki. Dawka początkowa: 20 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -1: 15 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -2: 10 mg lenalidomidu raz/dobę w dniach 1. do 21., co 28 dni; poziom dawki -3: 5 mg lenalidomidu w dniach 1. do 21., co 28 dni. Informacji na temat dostosowywania dawki z powodu toksyczności związanej z podawaniem rytuksymabu należy szukać w odpowiedniej ChPL. Trombocytopenia. Jeśli liczba płytek krwi zmniejszy się do <50 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem i wykonywanie pełnej morfologii krwi nie rzadziej niż raz/tydz.; jeśli powróci do 50 × 10⁹/l, można wznowić leczenia w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1). Jeśli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się <50 x 10⁹/l, należy przerwać leczenia lenalidomidem i wykonywać pełną morfologię krwi nie rzadziej niż raz/tydz.; jeśli powróci do ≥50 x 10⁹/l, można wznowić leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3). Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -3. Neutropenia. Jeśli ANC spadnie do <1,0 × 10⁹/l przynajmniej na 7 dni lub spadnie do <1,0 x 10⁹/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ≥38,5°C), lub spadnie do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywać pełną morfologię krwi nie rzadziej niż raz/tydz. Jeśli ANC powróci do ≥1,0 x 10⁹/l, można wznowić leczenie lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -1). Jeśli ANC ponownie zmniejszy się <1,0 x 10⁹/l na co najmniej 7 dni lub spadnie do <1,0 x 10⁹/l z towarzyszącą gorączką (temperatura ciała ≥38,5°C), lub spadnie do <0,5 x 10⁹/l, należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywać pełną morfologię krwi nie rzadziej niż raz/tydz.; jeśli powróci do ≥1,0 x 10⁹/l, można wznowienie leczenia lenalidomidem w dawce na następnym niższym poziomie (poziom dawki -2, -3). Nie stosować dawek poniżej poziomu dawki -3. Wedle uznania lekarza, jeżeli neutropenia jest jedynym działaniem toksycznym przy dowolnej dawce, należy dodać czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF). Chłoniak z komórek płaszcza (MCL) lub chłoniak grudkowy (FL). Zespół rozpadu guza (ang. TLS). Wszyscy pacjenci powinni otrzymywać leczenie zapobiegające TLS (allopurynol, rasburykaza lub równoważne, zgodne z wytycznymi placówki) i odpowiednie nawodnienie (doustnie) w ciągu 1-szego tyg. 1-szego cyklu lub dłużej, jeśli istnieją wskazania kliniczne. Aby zapewnić monitorowanie w kierunku TLS, pacjentów należy poddawać badaniom biochemicznym co tydzień w czasie 1-szego cyklu i zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Leczenie lenalidomidem można kontynuować (w dawce podtrzymującej) u pacjentów z TLS laboratoryjnym lub TLS klinicznym stopnia 1. Można też, wg uznania lekarza, zmniejszyć dawkę o 1 poziom i kontynuować podawanie lenalidomidu. Należy stosować intensywne nawadnianie dożylne i odpowiednie leczenie zgodnie z miejscowym standardem postępowania do czasu wyrównania nieprawidłowości elektrolitowych. Może być konieczne leczenie z zastosowaniem rasburykazy w celu złagodzenia hiperurykemii. Hospitalizacja pacjenta zależy od uznania lekarza. U pacjentów z TLS klinicznym stopnia 2.-4. należy przerwać leczenie lenalidomidem i wykonywać badania biochemiczne co tydzień lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Należy stosować intensywne nawadnianie dożylne i odpowiednie leczenie zgodnie z miejscowym standardem postępowania do czasu wyrównania nieprawidłowości elektrolitowych. Leczenie rasburykazą i hospitalizacja zależą od uznania lekarza. Gdy objawy TLS ulegną złagodzeniu do stopnia 0., można wedle uznania lekarza wznowić leczenie lenalidomidem w następnej niższej dawce. Reakcja typu „tumour flare”. W zależności od uznania lekarza u pacjentów, u których wystąpiła reakcja typu „tumour flare” 1. lub 2. stopnia, lenalidomid można nadal stosować bez przerw i zmiany dawkowania. Podobnie w zależności od uznania lekarza można stosować leczenie NLPZ, leczenie kortykosteroidami o ograniczonym czasie działania i/lub leczenie opioidowymi lekami przeciwbólowymi. U pacjentów z reakcją typu „tumour flare” 3. lub 4. stopnia należy przerwać leczenie lenalidomidem i rozpocząć leczenie z zastosowaniem NLPZ, kortykosteroidów i/lub opioidowych leków przeciwbólowych. Gdy objawy „tumour flare” ulegną złagodzeniu do ≤1. stopnia, należy wznowić leczenie lenalidomidem w tej samej dawce do końca cyklu. Pacjentów można leczyć objawowo zgodnie z wytycznymi dla leczenia reakcji typu „tumour flare” 1. i 2. stopnia. Wszystkie wskazania. Przy wystąpieniu działań toksycznych 3. lub 4. stopnia, których wystąpienie zostało uznane za związane ze stosowaniem lenalidomidu, należy przerwać leczenie i ponownie je rozpocząć w mniejszej dawce po ustąpieniu objawów toksyczności do poziomu ≤2., wg uznania lekarza. Przy wystąpieniu wysypki skórnej 2. lub 3. stopnia należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie stosowania lenalidomidu. Stosowanie lenalidomidu należy przerwać w przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego, wysypki 4. stopnia, wysypki związanej ze złuszczaniem się skóry, wysypki związanej z powstawaniem pęcherzy, lub w przypadku podejrzenia zespołu Stevens-Johnsona (ang. SJS), toksycznej rozpływnej martwicy naskórka (ang. TEN) lub wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS). Jeżeli leczenie zostało przerwane z powodu wystąpienia tych objawów, nie należy go wznawiać po ich ustąpieniu. Dzieci i młodzież. Produktu nie należy stosować u dzieci 0-18 lat, ze względu na bezpieczeństwo stosowania. Osoby w podeszłym wieku. Lenalidomid był stosowany w badaniach klinicznych u pacjentów ze szpiczakiem mnogim w wieku do 91 lat, u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi w wieku do 95 lat, oraz u pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza w wieku do 88 lat. Ze względu na większe prawdopodobieństwo wystąpienia zmniejszonej rezerwy czynnościowej nerek u pacjentów w podeszłym wieku, należy zachować ostrożność podczas doboru dawki oraz kontrolować czynność nerek. Nowo rozpoznany szpiczak mnogi: pacjenci niekwalifikujący się do przeszczepu. Pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku 75 lat i starszych należy dokładnie zbadać przed decyzją o wdrożeniu leczenia. U pacjentów powyżej 75 lat leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z deksametazonem, dawka początkowa deksametazonu to 20 mg/dobę w dniach 1., 8., 15. i 22. każdego 28-dniowego cyklu. U pacjentów powyżej 75 lat leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem nie jest konieczne dostosowanie dawki. U pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim w wieku 75 lat i starszych, którzy otrzymywali lenalidomid, częściej występowały ciężkie działania niepożądane oraz działania niepożądane, które prowadziły do przerwania leczenia. Leczenie skojarzone lenalidomidem było gorzej tolerowane u pacjentów z nowo rozpoznanym szpiczakiem mnogim powyżej 75 lat, niż u pacjentów młodszych. W grupie tej większy odsetek pacjentów przerwał leczenie w związku z nietolerancją (działanie niepożądane 3. lub 4. stopnia oraz ciężkie działania niepożądane), w porównaniu do pacjentów <75 lat. Szpiczak mnogi: pacjenci, u których stosowano uprzednio co najmniej 1 schemat leczenia. Odsetek pacjentów ze szpiczakiem mnogim w wieku 65 lub więcej lat nie różnił się istotnie pomiędzy grupami otrzymującymi lenalidomid z deksametazonem, a placebo i deksametazon. Nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy tymi pacjentami a pacjentami młodszymi, jednak nie można wykluczyć większej podatności osób starszych na działania niepożądane. Zespoły mielodysplastyczne. Nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy pacjentami powyżej 65 lat, a pacjentami młodszymi. Chłoniak z komórek płaszcza. U pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza nie obserwowano ogólnej różnicy w zakresie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy pacjentami w wieku 65 lat lub starszymi, a pacjentami poniżej 65 lat. Chłoniak grudkowy. U pacjentów z chłoniakiem grudkowym leczonych lenalidomidem w skojarzeniu z rytuksymabem ogólny odsetek występowania zdarzeń niepożądanych był podobny wśród pacjentów w wieku 65 lat lub starszych i pacjentów poniżej 65 lat. Nie zaobserwowano ogólnej różnicy w skuteczności między tymi dwiema grupami wiekowymi. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Lenalidomid jest wydalany głównie przez nerki; u pacjentów z cięższymi zaburzeniami czynności nerek może wystąpić obniżona tolerancja na leczenie. Należy zachować ostrożność podczas doboru dawki i wskazane jest kontrolowanie czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek i szpiczakiem mnogim, zespołami mielodysplastycznymi, chłoniakiem z komórek płaszcza lub chłoniakiem grudkowym nie jest wymagane dostosowanie dawki. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub krańcowym stadium niewydolności nerek, w początkowym okresie leczenia oraz w czasie leczenia zaleca się następujące dostosowanie dawki. Nie ma doświadczenia z pacjentami w krańcowym stadium niewydolności nerek (Cl_Cr <30 ml/min, konieczna dializa) z III fazy badań klinicznych. Szpiczak mnogi. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30≤ Cl_Cr <50 ml/min.): 10 mg raz/dobę - dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz/dobę przy braku odpowiedzi na leczenie i przy dobrej tolerancji leczenia ze strony pacjenta. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (Cl_Cr <30 ml/min., bez konieczności dializowania): 7,5 mg raz/dobę - w krajach, w których dostępny jest produkt w kaps. o mocy 7,5 mg.dobę; 15 mg co 2. dzień. Krańcowe stadium niewydolności nerek (ESRD) (Cl_Cr <30 ml/min., konieczność dializowania): 5 mg raz/dobę. W dniach dializowania dawkę należy podawać po dializie. Zespoły mielodysplastyczne. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30≤ Cl_Cr <50 ml/min.). Dawka początkowa: 5 mg raz/dobę (w dniach 1. do 21. powtarzanyc 28-dniowych cykli). Poziom dawki -1: 2,5 mg raz/dobę (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Dawka na poziomie -2: 2,5 mg co 2. dzień (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Ciężkie zaburzenia czynności nerek (Cl_Cr <30 ml/min., bez konieczności dializowania). Dawka początkowa: 2,5 mg raz/dobę (w dniach 1 do 21 powtarzanych 28-dniowych cykli). Poziom dawki -1: 2,5 mg co 2. dzień (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Poziom dawki -2: 2,5 mg 2x/tydz. (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Krańcowe stadium niewydolności nerek (ESRD) (Cl_Cr <30 ml/min., konieczność dializowania; w dniach dializowania, dawkę należy podawać po dializie). Dawka początkowa: 2,5 mg raz/dobę (w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli). Poziom dawki -1: 2,5 mg co 2. dzień (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Poziom dawki -2: 2,5 mg 2x/tydz. (w dniach 1. do 28. powtarzanych 28-dniowych cykli). Zalecane etapy zmniejszania dawki w trakcie leczenia i ponownego rozpoczynania leczenia, w celu przeciwdziałania neutropenii lub trombocytopenii 3. lub 4. stopnia, lub innemu działaniu toksycznemu 3. lub 4. stopnia uznanym za związane z leczeniem lenalidomidem, jak opisano wyżej. Chłoniak z komórek płaszcza. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30 ≤Cl_Cr <50 ml/min.): 10 mg raz/dobę (w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli) - dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz/dobę przy braku odpowiedzi na leczenie i przy dobrej tolerancji leczenia ze strony pacjenta. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (Cl_Cr <30 ml/min., bez konieczności dializowania): 7,5 mg raz/dobę (w krajach, w których dostępny jest produkt w kaps. o mocy 7,5 mg.), 15 mg co 2. dzień, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli). Krańcowe stadium niewydolności nerek (ESRD) (ClCr <30 ml/min., konieczność dializowania): 5 mg raz/dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. W dniach dializowania, dawkę należy podawać po dializie. Chłoniak grudkowy. Umiarkowane zaburzenia czynności nerek (30 ≤Cl_Cr <60 ml/min): 10 mg raz/dobę, w dniach 1. do 21. powtarzanych 28-dniowych cykli. Dawkę można zwiększyć po 2 cyklach do 15 mg raz/dobę, jeśli pacjent toleruje leczenie. U pacjentów otrzymujących dawkę początkową 10 mg, w przypadku zmniejszenia dawki w celu przeciwdziałania neutropenii lub trombocytopenii 3. lub 4. stopnia, lub innemu działaniu toksycznemu 3. lub 4. stopnia uznanemu za związane z leczeniem lenalidomidem, nie należy stosować dawek <5 mg co 2. dzień lub 2,5 mg raz/dobę. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (Cl_Cr <30 ml/min, bez konieczności dializowania), Krańcowe stadium niewydolności nerek (ESRD) (Cl_Cr <30 ml/min, konieczność dializowania): brak danych. Pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub ESRD wykluczano z udziału w badaniu. Po rozpoczęciu leczenia lenalidomidem, dalsza modyfikacja dawki lenalidomidu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek powinna być oparta na indywidualnej tolerancji pacjenta na leczenie, w sposób opisany powyżej. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Lenalidomid nie był oficjalnie badany u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i nie ma szczególnych zaleceń dotyczących dawkowania.

Lek w należy zażywać mniej więcej o tej samej porze każdego dnia, w którym zaplanowane zostało podanie produktu. Kaps. nie wolno otwierać, łamać ani rozgryzać. Kaps. należy połykać w całości, najlepiej popijając wodą; można je przyjmować z posiłkiem lub bez. W celu wyjęcia kapsułki z blistra, kaps. należy nacisnąć wyłącznie z jednej strony, zmniejszając w ten sposób ryzyko jej zniekształcenia lub uszkodzenia.

Kobiety ciężarne. Kobiety w wieku rozrodczym, jeśli nie zostały spełnione wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W przypadku stosowania lenalidomidu w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi należy przed rozpoczęciem leczenia zapoznać się z odpowiednimi ChPL. Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. Lenalidomid wywoływał u małp wady wrodzone, podobne do tych opisanych po talidomidzie. W przypadku stosowania lenalidomidu w trakcie ciąży można oczekiwać wystąpienia działania teratogennego lenalidomidu u ludzi. Wszystkie pacjentki muszą spełniać warunki programu zapobiegania ciąży, chyba że istnieją wiarygodne dowody, że pacjentka nie może zajść w ciążę. Brak menstruacji po leczeniu przeciwnowotworowym lub w czasie laktacji nie wyklucza możliwości zajścia w ciążę. W przypadku mężczyzn zażywających lenalidomid, dane dotyczące farmakokinetyki wykazały, że lenalidomid jest obecny w spermie ludzkiej w skrajnie małym stężeniu w trakcie leczenia oraz, że jest niewykrywalny w spermie ludzkiej po 3 dniach od zakończenia podawania substancji zdrowemu mężczyźnie. W ramach środków ostrożności, mężczyźni zażywający lenalidomid muszą spełniać następujące warunki: zrozumieć oczekiwane ryzyko teratogenności leku w przypadku pożycia seksualnego z kobietą w ciąży lub z kobietą w wieku rozrodczym; zrozumieć konieczność używania prezerwatyw w przypadku pożycia seksualnego z kobietą w ciąży lub z kobietą w wieku rozrodczym, niestosującą skutecznych środków antykoncepcyjnych (nawet jeżeli mężczyzna w przeszłości poddał się zabiegowi wazektomii) w czasie leczenia i do 1 tyg. od podania ostatniej dawki i/lub zakończenia leczenia; zrozumieć, że jeżeli partnerka zajdzie w ciąże w czasie kiedy mężczyzna przyjmuje produkt lub w krótkim czasie po zaprzestaniu stosowania produktu, mężczyzna powinien jak najszybciej poinformować o tym fakcie swojego lekarza prowadzącego, oraz zaleca się, by partnerka została skierowana do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w zakresie teratologii, w celu przeprowadzenia badań oraz uzyskania porady. W przypadku kobiet w wieku rozrodczym lekarz zapisujący lek musi upewnić się, że: pacjentka przestrzega zasad programu zapobiegania ciąży, w tym uzyskać potwierdzenie odpowiedniego poziomu zrozumienia. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować jedną właściwą metodę antykoncepcji przez 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, w trakcie leczenia, przez 4 tyg. po zakończeniu leczenia lenalidomidem i nawet w przypadku przerwy w stosowaniu leku, jeśli pacjentka nie zobowiąże się do bezwzględnej i ciągłej abstynencji seksualnej potwierdzanej co miesiąc. Jeśli pacjentka nie stosowała skutecznej antykoncepcji, musi zostać skierowana do właściwie przeszkolonego pracownika służby zdrowia w celu uzyskania porady dotyczącej zapobiegania ciąży, by można było rozpocząć stosowanie antykoncepcji. Ze względu na zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów ze szpiczakiem mnogim zażywających lenalidomid i deksametazon i w mniejszym stopniu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi przyjmującymi lenalidomid w monoterapii, stosowanie dwuskładnikowych doustnych środków antykoncepcyjnych nie jest zalecane. Jeśli pacjentka aktualnie stosuje dwuskładnikowe doustne środki antykoncepcyjne, powinna przejść na jedną ze skutecznych metod wymienionych powyżej. Ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej utrzymuje się przez 4-6 tyg. po zakończeniu stosowania dwuskładnikowych doustnych środków antykoncepcyjnych. Jednoczesne stosowanie deksametazonu może zmniejszać skuteczność steroidowych środków antykoncepcyjnych. Wszczepy i systemy wewnątrzmaciczne uwalniające lewonorgestrel wiążą się ze zwiększonym ryzykiem zakażenia w trakcie ich umieszczania oraz nieregularnym krwawieniem z pochwy. Należy rozważyć profilaktyczne podanie antybiotyków, szczególnie u pacjentek z neutropenią. Zwykle nie zaleca się stosowania wewnątrzmacicznych wkładek uwalniających miedź ze względu na potencjalne ryzyko zakażenia w trakcie ich umieszczania i utratę krwi menstruacyjnej, co może pogorszyć stan pacjentów z neutropenią lub trombocytopenią. U kobiet w wieku rozrodczym trzeba wykonać pod nadzorem lekarza testy ciążowe o minimalnej czułości 25 mIU/ml zgodnie z miejscową praktyką, jak opisano poniżej. Wymóg ten obejmuje kobiety w wieku rozrodczym, które praktykują bezwzględną i ciągłą abstynencję seksualną. W idealnym przypadku test ciążowy, wypisanie recepty i wydanie leku powinny odbyć się tego samego dnia. Lenalidomid powinien zostać wydany kobietom w wieku rozrodczym w ciągu 7 dni od jego przepisania. Konieczne jest przeprowadzenie testu ciążowego pod nadzorem lekarza w trakcie wizyty, podczas której zapisany został lenalidomid, lub na 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek, jeśli pacjentka stosowała skuteczną antykoncepcję przez co najmniej 4 tyg. Test musi potwierdzić, że pacjentka nie jest w ciąży w trakcie rozpoczynania leczenia lenalidomidem. Test ciążowy wykonywany pod nadzorem lekarza musi być powtarzany co 4 tyg., w tym 4 tyg. po zakończeniu leczenia, z wyjątkiem przypadków potwierdzonej sterylizacji przez podwiązanie jajowodów. Testy ciążowe powinny być wykonywane w dniu wizyty, podczas której przepisano lek, lub 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek. Lenalidomid jest obecny w spermie ludzkiej w skrajnie małym stężeniu w trakcie leczenia i jest niewykrywalny w spermie ludzkiej po 3 dniach od zakończenia podawania substancji zdrowemu mężczyźnie. W ramach środków ostrożności oraz biorąc pod uwagę szczególne populacje z wydłużonym czasem wydalania, jak w przypadku niewydolności nerek, wszyscy pacjenci płci męskiej stosujący lenalidomid muszą używać prezerwatyw przez okres leczenia, podczas przerwy w podawaniu leku i przez jeden tydzień po zakończeniu leczenia, jeśli partnerka jest w ciąży lub jest w wieku rozrodczym i nie stosuje antykoncepcji. Należy poinformować pacjentów, aby nigdy nie przekazywali tego leku innej osobie oraz aby zwrócili wszelkie niewykorzystane kapsułki do apteki po zakończeniu leczenia. Podczas leczenia lenalidomidem oraz przez jeden tydzień po zakończeniu leczenia pacjent nie może oddawać krwi. W celu ułatwienia pacjentom uniknięcia ekspozycji płodu na lenalidomid podmiot odpowiedzialny posiadający pozwolenie na dopuszczenie do obrotu dostarczy pracownikom służby zdrowia materiały edukacyjne, aby podkreślić ostrzeżenia dotyczące oczekiwanej teratogenności lenalidomidu, dostarczyć porady na temat antykoncepcji przed rozpoczęciem leczenia i dostarczyć wskazówek na temat konieczności wykonywania testów ciążowych. Osoba przepisująca lek musi poinformować pacjentów płci męskiej i żeńskiej o znanym zagrożeniu związanym z działaniem teratogennym oraz o ścisłych zasadach dotyczących zapobiegania ciąży określonych w Programie Zapobiegania Ciąży, a także przekazać odpowiednią ulotkę edukacyjną dla pacjenta, kartę pacjenta i/lub narzędzie równoważne, zgodne z wdrożonym krajowym systemem kart pacjentów. Krajowy system kontrolowanej dystrybucji został wprowadzony w porozumieniu z odpowiednimi władzami krajowymi. Krajowy system kontrolowanej dystrybucji obejmuje wykorzystanie kart pacjenta i/lub równoważnego narzędzia do kontrolowania przepisywania i/lub wydawania leku oraz zbierania szczegółowych danych związanych ze wskazaniem, mający na celu dokładne kontrolowanie wykorzystania produktu poza wskazaniami na terenie danego kraju. W sytuacji idealnej, wystawienie recepty oraz wydanie leku powinno mieć miejsce tego samego dnia. Wydanie leku kobietom w wieku rozrodczym powinno nastąpić w czasie 7 dni od wystawienia recepty, po przeprowadzeniu nadzorowanego przez pracownika służby zdrowia testu ciążowego z wynikiem negatywnym. U pacjentów przyjmujących lenalidomid zgłaszano zawał mięśnia sercowego, szczególnie u tych ze znanymi czynnikami ryzyka. Pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka - w tym z wcześniejszymi epizodami zakrzepicy - powinni zostać poddani dokładnej obserwacji, oraz należy podjąć działania mające na celu minimalizację wszystkich czynników ryzyka, w przypadku których jest to możliwe (np. palenie, nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia). U pacjentów ze szpiczakiem mnogim, skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem jest związane ze zwiększonym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej) oraz choroby zakrzepowo-zatorowej tętnic (głównie zawału mięśnia sercowego oraz epizodów naczyniowo-mózgowych). U pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczenie lenalidomidem w monoterapii było również związane z ryzykiem wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (głównie zakrzepicy żył głębokich oraz zatorowości płucnej), jednak w stopniu mniejszym niż w przypadku pacjentów ze szpiczakiem mnogim. W związku z tym, pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej – włączając w tym z wcześniejszymi epizodami zakrzepicy – powinni być poddani dokładnej obserwacji. Należy podjąć działania mające na celu minimalizację wszystkich czynników ryzyka, w przypadku których jest to możliwe (np. palenie, nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia). Jednoczesne podawanie czynników wpływających na erytropoezę lub występujące w wywiadzie epizody choroby zakrzepowo-zatorowej mogą również zwiększać ryzyko zakrzepicy u tych pacjentów. Z tego względu czynniki wpływające na erytropoezę lub inne leki mogące zwiększać ryzyko zakrzepicy, takie jak hormonalna terapia zastępcza, powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid i deksametazon. Przy stężeniu hemoglobiny powyżej 12 g/dl należy zakończyć leczenie czynnikami wpływającymi na erytropoezę. Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe choroby zakrzepowo-zatorowej. Należy poinformować pacjentów, aby zgłaszali się do lekarza, jeśli zaobserwują następujące objawy: duszność, ból w klatce piersiowej, obrzęki nóg lub ramion. Zaleca się profilaktyczne stosowanie leków przeciwzakrzepowych, zwłaszcza u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka zakrzepicy. Decyzję dotyczącą profilaktyki przeciwzakrzepowej należy podjąć po starannej ocenie czynników ryzyka u danego pacjenta. Jeżeli u pacjenta występują jakiekolwiek epizody choroby zakrzepowo-zatorowej, należy przerwać leczenie i rozpocząć standardową terapię przeciwzakrzepową. Po ustabilizowaniu pacjenta w terapii przeciwzakrzepowej i po opanowaniu wszelkich objawów choroby zakrzepowo-zatorowej, zgodnie z oceną ryzyka i potencjalnych korzyści, można ponownie podjąć leczenie lenalidomidem w pierwotnej dawce. Pacjent podczas leczenia lenalidomidem powinien stosować terapię przeciwzakrzepową. Skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane z większą częstością występowania neutropenii 4 stopnia (5,1% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,6% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Epizody gorączki neutropenicznej 4 stopnia obserwowano rzadko (0,6% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane z większą częstością występowania trombocytopenii 3 i 4 stopnia (odpowiednio 9,9% i 1,4% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do odpowiednio 2,3% i 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe krwawienia, w tym wybroczyny i krwawienia z nosa, szczególnie w przypadku leczenia skojarzonego mogącego wywołać krwawienie. U pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczenie lenalidomidem jest związane z częstszym występowaniem neutropenii i trombocytopenii 3. i 4. stopnia w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo. Głównymi działaniami toksycznymi ograniczającymi dawkę lenalidomidu są neutropenia i trombocytopenia. W celu kontrolowania cytopenii należy wykonywać oznaczenia morfologii krwi obejmujące liczbę krwinek białych z rozmazem, liczbę płytek krwi, stężenie hemoglobiny i hematokryt przed rozpoczęciem leczenia lenalidomidem, co tydz. przez 1-sze 8 tyg. leczenia, a następnie co m-c. Konieczne może być zmniejszenie dawki. W przypadku wystąpienia neutropenii, lekarz powinien rozważyć w leczeniu pacjenta zastosowanie czynników wzrostu. Należy poinformować pacjentów o konieczności natychmiastowego zgłaszania epizodów gorączki. Należy zachować ostrożność podczas równoczesnego podawania lenalidomidu z innymi produktami o działaniu mielosupresyjnym. Lenalidomid jest wydalany głównie przez nerki. Z tego względu należy zachować ostrożność podczas doboru dawki i wskazane jest kontrolowanie czynności nerek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Opisano przypadki niedoczynności tarczycy, dlatego też należy rozważyć kontrolowanie czynności tarczycy. Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu, o którym wiadomo, że może wywoływać ciężką neuropatię obwodową. W chwili obecnej nie można wykluczyć potencjalnego działania neurotoksycznego lenalidomidu związanego z długotrwałym stosowaniem tego leku. W związku z działaniem przeciwnowotworowym lenalidomidu mogą wystąpić powikłania w postaci zespołu lizy guza. Ryzyko zespołu lizy guza dotyczy pacjentów z większym rozmiarem guza przed zastosowaniem leczenia. Tacy pacjenci powinni być dokładnie kontrolowani i należy podjąć u nich odpowiednie środki ostrożności. Odnotowano przypadki wystąpienia reakcji alergicznej/nadwrażliwości. Ścisłej obserwacji należy poddać pacjentów, u których uprzednio występowały reakcje alergiczne w trakcie leczenia talidomidem, ze względu na odnotowane w literaturze przypadki wystąpienia reakcji krzyżowej pomiędzy lenalidomidem i talidomidem. Odnotowano występowanie zespołu Stevens-Johnsona oraz toksycznej rozpływnej martwicy naskórka. Należy zakończyć stosowanie lenalidomidu w przypadku wystąpienia wysypki złuszczającej lub pęcherzowej, lub w przypadku podejrzenia zespołu Stevens-Johnsona oraz toksycznej rozpływnej martwicy naskórka.. Nie należy wznawiać leczenia po ustąpieniu tych reakcji. W przypadku wystąpienia innych form reakcji skórnej należy, w zależności od stopnia ciężkości, rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiła ciężka wysypka w związku z leczeniem talidomidem nie powinni otrzymywać lenalidomidu. Kapsułki leku zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Należy poinformować pacjentów, aby nigdy nie przekazywali tego leku innej osobie oraz aby zwrócili wszelkie niewykorzystane kapsułki do apteki po zakończeniu leczenia. W badaniach klinicznych uprzednio leczonych pacjentów ze szpiczakiem otrzymujących lenalidomid i deksametazon obserwowano wzrost częstości drugich pierwotnych nowotworów (3,98 na 100 pacjentolat) w porównaniu do grup kontrolnych (1,38 na 100 pacjentolat). Nieinwazyjne drugie pierwotne nowotwory obejmują podstawnokomórkowe lub płaskonabłonkowe raki skóry. Większość inwazyjnych drugich pierwotnych nowotworów były to guzy lite. W badaniach klinicznych dotyczących noworozpoznanego szpiczaka mnogiego u pacjentów otrzymujących preparat obserwowano 4-krotny wzrost częstości drugich pierwotnych nowotworów (7,0%) w porównaniu do grup kontrolnych (1,8%). Wśród inwazyjnych drugich pierwotnych nowotworów, u pacjentów otrzymujących preparat w skojarzeniu z melfalanem lub bezpośrednio po podaniu dużych dawek melfalanu i autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (ASCT), obserwowano przypadki ostrej białaczki szpikowej (AML), zespołu mielodysplastycznego (MDS) oraz guzów litych. W badaniach klinicznych, w których pacjenci otrzymywali preparat po autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (ASCT), obserwowano przypadki nowotworów z limfocytów typu B (w tym chłoniaka Hodgkina). Przed rozpoczęciem terapii lekiem należy uwzględnić ryzyko wystąpienia drugiego pierwotnego nowotworu. Przed leczeniem oraz w trakcie leczenia lekarze powinni dokładnie badać pacjentów używając standardowych onkologicznych metod przesiewowych czy występują u nich drugie pierwotne nowotwory oraz wdrażać leczenie zgodnie ze wskazaniami. Zmienne ze stanu początkowego, włączając w to złożone zmiany cytogenetyczne, związane są z progresją do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów zależnych od przetoczeń, u których występuje delecja 5q. W badaniu klinicznym dotyczącym stosowania produktu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi o niskim lub pośrednim-1 ryzyku, pacjenci ze złożonymi zmianami cytogenetycznymi obciążeni byli najwyższym szacowanym skumulowanyn ryzykiem progesji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej (38,6%). Szacowane ryzyko progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z izolowaną delecją 5q wynosiło 13,8%, w porównaniu do 17,3% u pacjentów z delecją 5q i dodatkowo jedną nieprawidłowością cytogenetyczną. W związku z tym, stosunek korzyści do ryzyka dla produktu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi związanymi z delecją 5q oraz złożonymi nieprawidłowościami cytogenetycznymi do ryzyka pozostaje nieznany. U 20-25% pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi (MDS) niższego ryzyka z delecją 5q występuje mutacja w obrębie genu TP53, która związana jest z większym ryzykiem progresji do ostrej białaczki szpikowej (AML). W analizie post-hoc badania klinicznego (MDS-004) produktu w zespołach mielodysplastycznych o niskim lub pośrednim-1 ryzyku, uzyskano wartość wskaźnika progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej (AML) równą 27,5% u pacjentów pozytywnych w teście IHC-p53 (1% poziom odcięcia w odniesieniu do silnego barwienia jądra komórkowego, z wykorzystaniem immuniochemmicznego oznaczenia białka p53 jako wyznacznika mutacji w obrębie genu TP53) i 3,6% u pacjentów negatywnych w teście IHC-p53 (p=0,0038). Lenalidomid ma niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas stosowania lenalidomidu zgłaszano zmęczenie, zawroty głowy, senność i niewyraźne widzenie. Z tego względu zaleca się ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Czynniki wpływające na erytropoezę lub inne leki mogące zwiększać ryzyko zakrzepicy, takie jak hormonalna terapia zastępcza, powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów ze szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid z deksametazonem. Nie przeprowadzono żadnych badań interakcji z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi. Lenalidomid nie jest induktorem enzymów. W badaniu in vitro na ludzkich hepatocytach lenalidomid w różnych badanych stężeniach nie indukował CYP1A2, CYP2B6, CYP2C9, CYP2C19 i CYP3A4/5. Z tego powodu w przypadku podania samego lenalidomidu nie jest oczekiwane wystąpienie indukcji prowadzącej do obniżonej skuteczności leków, w tym hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Jednak deksametazon jest słabym lub umiarkowanym induktorem CYP3A4 i prawdopodobnie wywiera również wpływ na inne enzymy i transportery. Nie można wykluczyć, że w trakcie leczenia skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych może ulec zmniejszeniu. Należy podjąć skuteczne środki, aby zapobiec ciąży. Jednoczesne wielokrotne podawanie lenalidomidu w dawce 10 mg nie wpływało na farmakokinetykę pojedynczej dawki R- i S-warfaryny. Jednoczesne podanie warfaryny w pojedynczej dawce 25 mg nie wpływało na farmakokinetykę lenalidomidu. Nie wiadomo jednak, czy interakcja zachodzi w czasie stosowania klinicznego (jednoczesne leczenie deksametazonem). Deksametazon jest słabym lub umiarkowanym induktorem enzymów i jego wpływ na warfarynę nie jest znany. Zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia warfaryny podczas leczenia. Jednoczesne stosowanie z lenalidomidem w dawce 10 mg/dobę zwiększało stężenie osoczowe digoksyny (0,5 mg, pojedyncza dawka) o 14% z 90% CI (przedział ufności) [0,52%-28,2%]. Nie wiadomo, czy efekt będzie inny w sytuacji terapeutycznej (większe dawki lenalidomidu i jednoczesne leczenie deksametazonem). Z tego względu podczas leczenia lenalidomidem zaleca się kontrolowanie stężenia digoksyny. Wyniki badań in vitro metabolizmu u ludzi wskazują, że lenalidomid nie jest metabolizowany przez enzymy cytochromu P-450. Dane te wskazują, że podawanie lenalidomidu z produktami leczniczymi hamującymi enzymy cytochromu P-450 nie powinno powodować interakcji lekowych u ludzi. Badania in vitro wskazują, że lenalidomid nie ma działania hamującego na CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6, CYP2E1 lub CYP3A.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji. Jeśli w trakcie leczenia lenalidomidem kobieta zajdzie w ciążę, leczenie musi zostać przerwane, a pacjentka powinna zostać skierowana do specjalisty doświadczonego w ocenie teratogennego skutku leczenia w celu przeprowadzenia takiej oceny i uzyskania odpowiedniej porady. Jeśli partnerka mężczyzny leczonego lenalidomidem zajdzie w ciążę, zaleca się skierowanie jej do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w teratologii, w celu przeprowadzenia oceny i uzyskania porady. Lenalidomid jest obecny w spermie ludzkiej w skrajnie małym stężeniu w trakcie leczenia i jest niewykrywalny w spermie ludzkiej po 3 dniach od zakończenia podawania substancji zdrowemu mężczyźnie. W ramach środków ostrożności oraz biorąc pod uwagę szczególne populacje z wydłużonym czasem wydalania, jak w przypadku niewydolności nerek, wszyscy pacjenci płci męskiej stosujący lenalidomid muszą używać prezerwatyw przez okres leczenia, podczas przerwy w podawaniu leku i przez jeden tydzień po zakończeniu leczenia, jeśli partnerka jest w ciąży lub jest w wieku rozrodczym i nie stosuje antykoncepcji. Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. Lenalidomid wywoływał u małp wady wrodzone, podobne do tych opisanych po talidomidzie. Z tego względu można oczekiwać wystąpienia działania teratogennego lenalidomidu i lenalidomid jest przeciwwskazany w czasie ciąży. Nie wiadomo, czy lenalidomid przenika do mleka kobiet. Dlatego podczas leczenia lenalidomidem należy przerwać karmienie piersią. Badania na szczurach z wykorzystaniem lenalidomidu w dawkach do 5000 mg/kg (600-krotnie wyższe niż stosowana u ludzi dawka 10 mg w przeliczeniu na powierzchnię ciała) nie wykazały występowania działań niepożądanych związanych z płodnością ani szkodliwego wpływu na płodność rodziców.

W dwóch badaniach fazy III kontrolowanych placebo, grupie 353 pacjentów ze szpiczakiem mnogim podawano skojarzenie lenalidomidu i deksametazonu, natomiast grupie 351 pacjentów podawano placebo z deksametazonem. Najcięższymi działaniami niepożądanymi były: żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna); neutropenia 4. stopnia. Do najczęściej obserwowanych działań niepożądanych, które występowały w związku z podawaniem lenalidomidu zbiorczo w badaniach klinicznych dotyczących szpiczaka mnogiego (MM-009 oraz MM-010) należą: zmęczenie (43,9%), neutropenia (42,2%), zaparcie (40,5%), biegunka (38,5%), kurcze mięśni (33,4%), niedokrwistość (31,4%), trombocytopenia (21,5%) i wysypka (21,2%). Ogólny profil bezpieczeństwa leku u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi opiera się na danych pochodzących od 286 pacjentów uczestniczących w jednym badaniu fazy II oraz jednym badaniu fazy III. W badaniu fazy II wszyscy spośród 148 pacjentów otrzymywali lenalidomid. W podwójnie zaślepionej części badania fazy III, 69 pacjentów przyjmowało lenalidomid w dawce 5 mg, 69 pacjentów przyjmowało lenalidomid w dawce 10 mg, a 67 pacjentów przyjmowało placebo. Większość zdarzeń niepożądanych występowała podczas 1-szych 16 tyg. leczenia lenalidomidem. Ciężkie zdażenia niepożądane obejmowały: żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna); neutropenia 3. lub 4. stopnia, gorączka neutropeniczna oraz trombocytopenia 3. lub 4. stopnia. Najczęściej obserwowanymi zdarzeniami niepożądanymi, które występowały częściej w grupach przyjmujących lenalidomid w porównaniu do grupy kontrolnej w badaniu fazy III były neutropenia (76,8%), trombocytopenia (46,4%), biegunka (34,8%), zaparcia (19,6%), nudności (19,6%), świąd (25,4%), wysypka (18,1%), zmęczenie (18,1%) oraz skurcze mięśni (16,7%). Lenalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. Lenalidomid wywoływał u małp wady wrodzone, podobne do tych opisanych po talidomidzie. W przypadku stosowania lenalidomidu w trakcie ciąży można oczekiwać wystąpienia działania teratogennego lenalidomidu u ludzi. Skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane z większą częstością występowania neutropenii 4. stopnia (5,1% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,6% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Epizody gorączki neutropenicznej 4. stopnia obserwowano rzadko (0,6% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). Skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane z większą częstością występowania trombocytopenii 3. i 4. stopnia (odpowiednio 9,9% i 1,4% u pacjentów leczonych lenalidomidem z deksametazonem w porównaniu do odpowiednio 2,3% i 0,0% w grupie otrzymującej placebo i deksametazon). U pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi leczenie lenalidomidem jest związane z wyższą częstością występowania neutropenii 3. lub 4. stopnia (74,6% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 14,9% w grupie pacjentów przyjmujących placebo w badaniu fazy III). Epizody gorączki neutropenicznej 3. lub 4. stopnia obserwowano u 2,2% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 0,0% w grupie pacjentów przyjmujących placebo. Podawanie lenalidomidu jest związane z częstszym występowaniem trombocytopenii 3. lub 4. stopnia (37% w grupie pacjentów leczonych lenalidomidem, w porównaniu do 1,5% w grupie pacjentów przyjmujących placebo w badaniu fazy III). Skojarzone leczenie lenalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim i w mniejszym stopniu leczenie lenalidomidem w monoterapii u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi, są związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Jednoczesne podawanie czynników wpływających na erytropoezę lub występujące w wywiadzie epizody zakrzepicy żył głębokich mogą również zwiększać ryzyko zakrzepicy u tych pacjentów. U pacjentów przyjmujących lenalidomid odnotowano zawał mięśnia sercowego, w szczególności u tych ze znanymi czynnikami ryzyka. Zaburzenia krwotoczne wymienione są w kilku jednostkach klasyfikacji układów i narządów: Zaburzenia krwi i układu chłonnego; zaburzenia układu nerwowego (krwotok wewnątrzczaszkowy); zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (krwawienie z nosa); zaburzenia żołądka i jelit (krwawienie z dziąsła, krwotok z guzków krwawniczych, krwotok z odbytu); zaburzenia nerek i dróg moczowych (krwiomocz); urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach (stłuczenie); oraz zaburzenia naczyniowe (wybroczyny). Odnotowano przypadki wystąpienia reakcji alergicznej/nadwrażliwości. W literaturze odnotowano przypadki wystąpienia reakcji krzyżowej pomiędzy lenalidomidem i talidomidem. Odnotowano występowanie zespołu Stevens-Johnsona oraz toksycznej rozpływnej martwicy naskórka. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiła ciężka wysypka w związku z leczeniem talidomidem, nie powinni otrzymywać lenalidomidu. Szczegółowe dane dotyczące działań niepożądanych patrz ChPL. W badaniach klinicznych obserwowano przypadki ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z nowo zdiagnozowanym szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z melfalanem lub bezpośrednio po podaniu dużych dawek melfalanu i autologicznym przeszczepie komórek macierzystych (ASCT). Zmienne ze stanu początkowego, włączając w to złożone zmiany cytogenetyczne oraz mutacje w obrębie genu TP53 są związane z progresją do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów zależnych od przetoczeń, u których występuje delecja 5q. Szacowane skumulowane ryzyko progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej u pacjentów z izolowaną delecją 5q wynosiło 13,8%, w porównaniu do 17,3% u pacjentów z delecją 5q i dodatkowo jedną nieprawidłowością cytogenetyczną. W analizie post-hoc badania klinicznego dotyczącego stosowania produktu u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi, uzyskano wartość wskaźnika progresji w ciągu 2 lat do ostrej białaczki szpikowej (AML) równą 27,5% u pacjentów, którzy uzyskali pozytywny wynik w teście IHC- p53 i 3,6% u pacjentów, którzy uzyskali negatywny wynik w teście IHC-p53 (p=0,0038). W grupie pacjentów pozytywnych w teście IHC-p53, u pacjentów którzy uzyskali niezależność od przetoczeń rzadziej obserwowano progresję do ostrej białaczki szpikowej (11,1%), niż u pacjentów nieodpowiadających na leczenie (34,8%).

Brak jest specyficznych doświadczeń w leczeniu przedawkowania lenalidomidu u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, chociaż w badaniach z różnymi dawkami niektórzy pacjenci otrzymywali dawkę do 150 mg, natomiast w badaniach z pojedynczą dawką niektórzy pacjenci otrzymali dawkę do 400 mg. Działania toksyczne ograniczające dawkę w tych badaniach miały głównie charakter hematologiczny. W przypadku przedawkowania zaleca się leczenie wspomagające.

Mechanizm działania lenalidomidu obejmuje działanie przeciwnowotworowe, przeciwangiogenetyczne, proerytropoetyczne i immunomodulacyjne. W szczególności lenalidomid hamuje proliferację niektórych nowotworowych komórek hematopoetycznych (w tym komórek szpiczakowych i tych z delecjami w obrębie chromosomu 5), zwiększa odporność komórkową zależną od komórek T i komórek typu Natural Killer (NK) oraz zwiększa liczbę komórek NKT, hamuje angiogenezę przez hamowanie migracji i adhezji komórek śródbłonka i tworzenia mikronaczyń, zwiększa wytwarzanie hemoglobiny płodowej przez hematopoetyczne komórki macierzyste CD34+ oraz hamuje wytwarzanie cytokin prozapalnych (np. TNF-α i IL-6) przez monocyty.

1 kaps. zawiera 5 mg, 10 mg, 15 mg lub 25 mg lenalidomidu.