Landiolol jest przeznaczony do stosowania dożylnego w kontrolowanych warunkach. Landiolol powinien być podawany tylko przez wykwalifikowany personel medyczny. Dawkowanie landiololu powinno być ustalane indywidualnie. Należy rozpocząć podawanie w inf. dożylnej od dawki nasycającej 100 µg/kg mc./1 min, a następnie podawać w ciągłej inf. dożylnej w dawce 10-40 µg/kg mc./min. Jeśli nie jest wymagane szybkie zwolnienie czynności serca (w ciągu 2-4 min), rozpoczęcie inf. podtrzymującej z szybkością 10-40 µg mc./min, pozwoli uzyskać skutek w ciągu 10-20 minut. Maks. dawka: jeżeli pożądane działanie terapeutyczne nie zostanie osiągnięte w tym schemacie dawkowania, dawka podtrzymująca może być zwiększona do 80 µg/kg mc./min, jeśli stan hemodynamiczny pacjenta wymaga i umożliwia takie zwiększenie dawki. Dawki początkowej inf. dożylnej z µg/kg/min na ml/godz., szczegóły patrz ChPL. Maks. zalecana dawka dobowa landiololu wynosi 8064 mg/osobę/dobę (wyliczono na podstawie 80 µg/kg mc./min dla pacjenta o mc. 70 kg i przy maks. czasie trwania inf. wynoszącym 24 h). Doświadczenie ze stosowaniem inf. landiololu trwającej dłużej niż 24 h jest ograniczone. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych, dawkę landiololu należy zmniejszyć lub przerwać inf., a pacjent powinien w razie potrzeby otrzymać odpowiednią opiekę medyczną. W przypadku wystąpienia niedociśnienia lub bradykardii, podawanie landiololu może zostać wznowione w mniejszej dawce, po powrocie ciśnienia krwi lub akcji serca do akceptowalnej wartości. U pacjentów z niskim ciśnieniem skurczowym wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas dostosowywania dawki i podczas infuzji podtrzymującej. Zamiana na lek alternatywny: po uzyskaniu odpowiedniej kontroli akcji serca oraz stabilizacji stanu klinicznego, można przejść na leki alternatywne (takie jak doust. leki przeciwarytmiczne). Gdy landiolol ma zostać zastąpiony lekami alternatywnymi, lekarz powinien starannie zapoznać się z informacjami o leku alternatywnym oraz z jego dawkowaniem i zmniejszyć dawkę landiololu w następujący sposób: w ciągu pierwszej godz. po podaniu pierwszej dawki leku alternatywnego należy zmniejszyć prędkość inf. landiololu o połowę (50%); po podaniu drugiej dawki leku alternatywnego należy monitorować reakcję pacjenta i w przypadku utrzymania zadowalającej kontroli przez co najmniej 1 h, można przerwać inf. landiololu. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie ma konieczności dostosowania dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Dane dotyczące leczenia u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby każdego stopnia zaleca się ostrożne dawkowanie, zaczynając od najmniejszej dawki. Zaburzenia czynności serca. W celu uzyskania kontroli rytmu serca u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca (LVEF <40%, CI <2,5 l/min/m², klasa 3-4 wg NYHA), np. po operacji kardiologicznej, w czasie niedokrwienia lub w stanach septycznych, stosowano mniejsze dawki początkowe od 1 µg/kg mc./min i zwiększano je stopniowo pod ścisłą kontrolą ciśnienia tętniczego do 10 µg/kg mc./min. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania landiololu u dzieci <18 lat. Aktualne dostępne dane patrz ChPL, jednakże nie można ustalić zaleceń dotyczących dawkowania.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka bradykardia (<50 skurczów/minutę). Choroba węzła zatokowego. Ciężkie zaburzenia przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym (bez stymulatora): blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia. Wstrząs kardiogenny. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Zdekompensowana niewydolność serca, jeśli nie jest związana z zaburzeniami rytmu serca. Nadciśnienie płucne. Nieleczony guz chromochłonny (phaeochromocytoma). Ostry napad astmy oskrzelowej. Ciężka, niemożliwa do wyrównania kwasica metaboliczna.

Produkt musi zostać rozpuszczony przed podaniem i zużyty natychmiast po otwarciu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z cukrzycą lub w przypadku hipoglikemii. Hipoglikemia jest bardziej nasilona w przypadku mniej kardioselektywnych β-adrenolityków. β-adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemię, takie jak tachykardia. Jednak może to nie dotyczyć zawrotów głowy i potliwości. Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia. U wszystkich pacjentów leczonych landiololem zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i EKG. Należy unikać podawania β-adrenolityków u pacjentów z zespołem preekscytacji w połączeniu z migotaniem przedsionków. U tych pacjentów β-blokada węzła przedsionkowo-komorowego może zwiększać przewodzenie przez drogę dodatkową i może wyzwalać migotanie komór. Z uwagi na negatywny wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy zachować ostrożność podczas stosowania β-adrenolityków u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia. Jednoczesne podawanie landiololu z werapamilem lub diltiazemem nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego. β-adrenolityki mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych u pacjentów z dławicą typu Prinzmetala (dławicą naczynioskurczową), z powodu niehamowanego działania zwężającego tętnice wieńcowe, zależnego od receptorów α-adrenergicznych. U takich pacjentów nie należy stosować nieselektywnych β-adrenolityków, a selektywne β₁-adrenolityki powinny być stosowane wyłącznie z zachowaniem najwyższej ostrożności. Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu w celu kontroli czynności komór u pacjentów z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu serca, jeśli pacjent ma (istniejącą) niewydolność serca, zaburzenia hemodynamiczne lub przyjmuje inne leki zmniejszające którykolwiek lub wszystkie z następujących parametrów: opór obwodowy, napełnianie mięśnia sercowego, kurczliwość mięśnia sercowego lub rozchodzenie się impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. Należy rozważyć korzyści wynikające z potencjalnej kontroli rytmu serca i ryzyko dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów dalszego pogorszenia, nie należy zwiększać dawki i, w razie konieczności, należy przerwać podawanie landiololu, a pacjenci powinni otrzymać odpowiednią opiekę medyczną. Główny metabolit landiololu (M1) jest wydalany przez nerki i może kumulować się u pacjentów z niewydolnością nerek. Mimo że ten metabolit nie wykazuje aktywności blokującej receptory β-adrenergiczne, nawet w dawkach 200 razy większych niż dawka leku macierzystego, należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z guzem chromochłonnym landiolol należy stosować z dużą ostrożnością i dopiero po leczeniu wstępnym lekiem blokującym receptory alfa-adrenergiczne. Pacjenci ze spastycznymi chorobami oskrzeli na ogół nie powinni przyjmować β-adrenolityków. Ze względu na dużą względną selektywność wobec receptorów β₁-adrenergicznych i możliwość stopniowego zwiększania dawki, landiolol powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze spastycznymi chorobami oskrzeli. Należy ostrożnie zwiększać dawkę landiololu w celu uzyskania możliwie najmniejszej skutecznej dawki. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli należy natychmiast przerwać inf. oraz, w razie potrzeby, podać agonistę receptorów β₂-adrenergicznych. Jeżeli pacjent już przyjmuje leki pobudzające receptory β₂-adrenergiczne, konieczne może być ponowne dostosowanie dawki tych leków. U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (zespół lub choroba Raynauda, chromanie przestankowe), β-adrenolityki należy stosować z wielką ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń. β-adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak również ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pacjenci stosujący β-adrenolityki mogą nie reagować na zwykle stosowane dawki adrenaliny podawanej w leczeniu reakcji anafilaktycznych. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn: nie dotyczy.

Antagoniści wapnia, na przykład pochodne dihydropirydyny (np. nifedypina), mogą zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego. U pacjentów z zaburzeniem czynności serca jednoczesne stosowanie β-adrenolityków może prowadzić do niewydolności serca. Zalecane jest ostrożne zwiększanie dawki landiololu oraz odpowiednie monitorowanie parametrów hemodynamicznych. Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki landiololu podczas jednoczesnego stosowania werapamilu, diltiazemu, leków przeciwarytmicznych klasy I, amiodaronu lub glikozydów naparstnicy, ponieważ jednoczesne stosowanie może prowadzić do nadmiernego zahamowania czynności serca i/lub wystąpienia przedsionkowo-komorowych zaburzeń przewodzenia. Landiolol nie powinien być stosowany jednocześnie z werapamilem lub diltiazemem u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednoczesne stosowanie landiololu z insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi może mieć wpływ na działanie hipoglikemizujące. Należy zwrócić uwagę na stężenie glukozy we krwi, gdy leki te podawane są jednocześnie, ponieważ blokada β-adrenergiczna może maskować objawy hipoglikemii, takie jak tachykardia. Dalsze podawanie β-adrenolityków podczas indukcji znieczulenia, intubacji i zakończenia znieczulenia zmniejsza ryzyko wystąpienia arytmii. W przypadku, gdy status objętości wewnątrznaczyniowej pacjenta jest niepewny lub stosowane są jednocześnie z landiololem inne przeciwnadciśnieniowe produkty lecznicze (w tym inne β-adrenolityki), może wystąpić osłabienie częstoskurczu odruchowego oraz zwiększenie ryzyka niedociśnienia tętniczego. Hipotensyjne działanie wziewnych środków znieczulających może być nasilone przez landiolol. W celu utrzymania pożądanych parametrów hemodynamicznych należy, w razie potrzeby, zmodyfikować dawkowanie tych środków. Dawkę landiololu należy zwiększać ostrożnie w przypadku jednoczesnego stosowania ze środkami znieczulającymi powodującymi zwolnienie czynności serca, substratami esterazy (np. chlorek suksametonium) lub inhibitorami cholinesterazy (np. neostygmina), ponieważ jednoczesne podawanie może nasilać zwolnienie czynności serca lub wydłużać czas działania landiololu. Badania in vitro z zastosowaniem ludzkiego osocza wykazały, że jednoczesne podawanie suksametonium może zwiększyć maksymalne stężenie we krwi chlorowodorku landiololu o ok. 20%. Antagonistyczne hamowanie może również powodować wydłużenie czasu trwania blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej przez chlorek suksametonium. Połączenie landiololu ze środkami blokującymi zwoje nerwowe może nasilać efekt hipotensyjny. NLPZ mogą zmniejszać hipotensyjne działanie β-adrenolityków. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania floktafeniny lub amisulprydu z β-adrenolitykami. Jednoczesne podawanie landiololu i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, barbituranów, pochodnych fenotiazyny i innych leków hipotensyjnych może nasilać efekt obniżenia ciśnienia krwi. W celu uniknięcia nieoczekiwanego niedociśnienia tętniczego należy starannie dostosować dawkowanie landiololu. Jednoczesne podawanie z lekami sympatykomimetycznymi o działaniu agonistycznym wobec receptorów β-adrenergicznych może przeciwdziałać efektom landiololu. Może być konieczne dostosowanie dawki któregoś leku w zależności od reakcji pacjenta, lub zastosowanie alternatywnych środków terapeutycznych. Jednoczesne podawanie landiololu z lekami wypłukującymi katecholaminy lub sympatolitykami (np. rezerpina, klonidyna, deksmedetomidyna) może powodować działanie addytywne. Pacjenci leczeni jednocześnie tymi lekami powinni być ściśle obserwowani pod kątem objawów niedociśnienia tętniczego lub znacznej bradykardii. Jednoczesne stosowanie klonidyny i β-adrenolityków zwiększa ryzyko "nadciśnienia z odbicia". Mimo, że efektu "nadciśnienia z odbicia" nie obserwowano po podaniu landiololu przez 24 h, nie można go wykluczyć w przypadku, gdy landiolol jest stosowany w połączeniu z klonidyną. Reakcje anafilaktyczne wywołane przez inne leki mogą być poważniejsze u pacjentów przyjmujących β-adrenolityki. Tacy pacjenci mogą być oporni na leczenie adrenaliną w zwykłych dawkach, ale dożylne podanie glukagonu jest skuteczne. Po dożylnym podaniu heparyny w czasie inf. landiololu u pacjentów poddawanych zabiegom sercowo-naczyniowym, nastąpiło 50% zmniejszenie stężenia landiololu w osoczu, jednocześnie z indukowanym przez heparynę zmniejszeniem ciśnienia tętniczego oraz wydłużeniem czasu cyrkulacji landiololu. Częstość akcji serca nie uległa zmianie w takim przypadku. Potencjalne interakcje metabolitów landiololu M1 i M2 z jednocześnie stosowanymi lekami nie są znane. Działanie farmakodynamiczne metabolitów jest uważane za nieistotne klinicznie. Badania interakcji przeprowadzano jedynie u osób dorosłych. Nie wiadomo, czy zakres farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych interakcji lekowych jest podobny w populacji dzieci w stosunku do osób dorosłych.

Nie ma dostępnych danych na temat stosowania produktu Runrapiq u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały istotnego klinicznie wpływu na reprodukcję. Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania landiololu podczas ciąży. Mając na uwadze działanie farmakologiczne β-adrenolityków, w późniejszym okresie ciąży należy uwzględnić działania niepożądane u płodu i noworodka (zwłaszcza hipoglikemię, niedociśnienie tętnicze i bradykardię). Jeśli leczenie landiololem jest uważane za niezbędne, należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi oraz rozwój płodu. Noworodek musi pozostawać pod ścisłą obserwacją. Nie wiadomo, czy landiolol lub jego metabolity przenikają do mleka u ludzi. Dostępne dane farmakokinetyczne u zwierząt wykazały przenikanie landiololu do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Należy podjąć decyzję dotyczącą przerwania karmienia piersią lub przerwania, albo odstawienia leczenia landiololem, uwzględniając korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla matki związane z leczeniem. W badaniach na zwierzętach nie wykazano, aby landiolol powodował zmiany płodności.

Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi leku (ADR) zgłoszonym podczas badań klinicznych (1569 pacjentów) oraz w badaniach/doświadczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu (1257 pacjentów) były niedociśnienie tętnicze i bradykardia (≥1 do <10%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zapalenie płuc; (rzadko) zapalenie śródpiersia. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) małopłytkowość, zaburzenia dotyczące płytek. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hiponatremia; (rzadko) hiperglikemia. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) niedokrwienie mózgu, bóle głowy; (rzadko) zawał mózgu, udar mózgu, drgawki. Zaburzenia serca: (często) bradykardia; (niezbyt często) nagłe zatrzymanie krążenia, zahamowanie zatokowe, tachykardia; (rzadko) zawał mięśnia sercowego, częstoskurcz komorowy, migotanie przedsionków, zespół małego rzutu serca, blok przedsionkowo-komorowy, blok prawej odnogi pęczka Hisa, pobudzenia dodatkowe komorowe i nadkomorowe. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze; (rzadko) wstrząs, uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) obrzęk płuc; (rzadko) astma, niewydolność oddechowa, zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, duszność, niedotlenienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, wymioty; (rzadko) dyskomfort w jamie brzusznej, wydzielina z jamy ustnej, nieświeży oddech. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zaburzenia wątroby; (rzadko) hiperbilirubinemia. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) rumień, zimne poty. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) skurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) niewydolność nerek, ostre uszkodzenie nerek, skąpomocz. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) gorączka, dreszcze, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, ból w miejscu podania; (nieznana) ból w miejscu podania, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, uczucie ucisku. Badania diagnostyczne: (często) obniżenie ciśnienia krwi; (niezbyt często) obniżenie odcinka ST w EKG, nieprawidłowy wskaźnik sercowy, nieprawidłowa aktywność AlAT/GPT, nieprawidłowa aktywność AspAT/GOT, nieprawidłowe stężenie bilirubiny we krwi, nieprawidłowa liczba białych i czerwonych krwinek, nieprawidłowe stężenie hemoglobiny, nieprawidłowy hematokryt, nieprawidłowa liczba płytek krwi, nieprawidłowa aktywność dehydrogenazy mleczanowej we krwi, nieprawidłowe stężenie mocznika we krwi, nieprawidłowe stężenie kreatyniny we krwi, nieprawidłowa aktywność kinazy kreatynowej we krwi, nieprawidłowe stężenie białka całkowitego, nieprawidłowe stężenie albumin we krwi, nieprawidłowe stężenie sodu i potasu we krwi, nieprawidłowe stężenie cholesterolu we krwi nieprawidłowe stężenie triglicerydów we krwi, obecność białka w moczu; (rzadko) zwiększenie ciśnienia tętniczego, inwersja załamka T w EKG; elektrokardiogram: wydłużenie zespołu QRS, zmniejszenie częstości akcji serca, wzrost ciśnienia tętniczego w płucach, zmniejszenie PO2, nieprawidłowa liczba neutrofilów, nieprawidłowa aktywność fosfatazy alkalicznej we krwi, nieprawidłowa aktywność fosfatazy zasadowej leukocytów, nieprawidłowe stężenie wolnych kwasów tłuszczowych, nieprawidłowe stężenie chlorków krwi, obecność glukozy w moczu. Niedociśnienie tętnicze i bradykardia były najczęstszymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi u pacjentów leczonych landiololem. Niedociśnienie tętnicze obserwowano u 8,5% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych (vs. 2,1% otrzymujących placebo, 8,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 5,7% bez leczenia) oraz u 8,6% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych. Bradykardię obserwowano u 2,1% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych (vs. 0% otrzymujących placebo, 2,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 2,4% bez leczenia) oraz u 0,5% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych. W badaniach/doświadczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu częstość występowania niedociśnienia tętniczego i bradykardii wynosiła odpowiednio 0,8% i 0,7% (1257 pacjentów). We wszystkich przypadkach niedociśnienia i bradykardii związanych z leczeniem landiololem w opisanych badaniach, objawy ustępowały lub zmniejszały się samoistnie lub w ciągu kilku minut od zakończenia podawania landiololu i/lub dodatkowego leczenia. Ciężkie działania niepożądane na podstawie badań klinicznych i doświadczeń po wprowadzeniu leku do obrotu: wstrząs z powodu nadmiernego niedociśnienia odnotowano w 1 okołooperacyjnym przypadku w badaniu klinicznym u pacjenta z silnym krwawieniem (zdarzenie ustąpiło po 10 minutach od zakończenia podawania landiololu, prostaglandyny i izofluranu). Nagłe zatrzymanie krążenia, całkowity blok przedsionkowo-komorowy, zahamowanie zatokowe i ciężka bradykardia zgłaszane podczas stosowania landiololu w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu występowały przede wszystkim u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów mających nadciśnienie tętnicze lub chorobę serca jako powikłania. Parametry laboratoryjne: nieprawidłowe wartości wyników laboratoryjnych odnotowano w kontekście działań niepożądanych, ale zgłaszano je również oddzielnie. W badaniach kontrolowanych nieprawidłowe wartości AlAT, AspAT i bilirubiny obserwowano u 5% pacjentów leczonych landiololem (n = 241) i 7% w grupie kontrolnej (n = 243). Ogólna częstość występowania zmian parametrów laboratoryjnych w tych badaniach wynosiła 8,7% u pacjentów leczonych landiololem i 13,6% w grupie kontrolnej. Zmiany wartości laboratoryjnych ustępowały lub zmniejszały się i nie zostały uznane za istotne klinicznie. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania landiololu u osób w podeszłym wieku są ograniczone. Należy mieć na uwadze niejasności dotyczące profilu bezpieczeństwa landiololu, ponieważ działania niepożądane mogą również powstawać w wyniku zastosowania leczenia skojarzonego lub znieczulenia.

W przypadku przedawkowania mogą wystąpić następujące objawy: ciężkie niedociśnienie tętnicze, ciężka bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, nagłe zatrzymanie krążenia, skurcz oskrzeli, niewydolność oddechowa, utrata przytomności do śpiączki, drgawki, nudności, wymioty, hipoglikemia i hiperkaliemia. W przypadku przedawkowania, należy natychmiast przerwać podawanie landiololu. Czas potrzebny do ustąpienia objawów przedawkowania po przedawkowaniu zależy od dawki podanego landiololu. Chociaż efekt zmniejszenia częstości akcji serca maleje szybko po zakończeniu podawania, może utrzymywać się dłużej niż 30 minut, jak obserwowano po przerwaniu podawania przy terapeutycznych poziomach dawek. Może być konieczne zastosowanie oddechu wspomaganego. Na podstawie obserwowanych objawów klinicznych, należy rozważyć następujące środki. Bradykardia: należy podać dożylnie atropinę lub inny lek przeciwcholinergiczny, a następnie lek pobudzający receptory β₁-adrenergiczne (np. dobutamina). Jeśli niemożliwe jest skuteczne leczenie bradykardii, może być konieczne zastosowanie stymulatora serca. Skurcz oskrzeli: należy podać wziewne β₂-sympatykomimetyki. Jeśli to leczenie nie jest wystarczające, można rozważyć dożylne podanie β₂-sympatykomimetyków lub aminofiliny. Objawowe niedociśnienie tętnicze: należy podawać dożylnie płyny i/lub środki presyjne. Niewydolność układu sercowo-naczyniowego lub wstrząs kardiogenny: można podawać diuretyki (w przypadku obrzęku płuc) lub leki sympatykomimetyczne. Dawka sympatykomimetyków (w zależności od objawów, np. dobutamina, dopamina, noradrenalina, adrenalina) zależy od oczekiwanego efektu terapeutycznego. Jeśli konieczne jest dalsze leczenie, można podawać dożylnie następujące leki: atropinę, leki o działaniu inotropowym dodatnim i jony wapnia.

Landiolol jest wysoce wybiórczym antagonistą receptorów β₁-adrenergicznych (selektywność dla blokady receptorów β₁ jest 255 razy większa niż dla blokady receptorów β₂), który hamuje dodatnie działanie chronotropowe amin katecholowych: adrenaliny i noradrenaliny w sercu, gdzie są głównie zlokalizowane receptory β₁-adrenergiczne. Uważa się, że podobnie jak inne β-adrenolityki, landiolol zmniejsza aktywność układu współczulnego, powodując zmniejszenie częstości akcji serca, zmniejszenie spontanicznej aktywności ognisk ektopowych, spowalnia przewodzenie i zwiększa okres refrakcji węzła przedsionkowo-komorowego. Landiolol nie wykazuje żadnej aktywności stabilizującej błony komórkowe lub wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej in vitro. W badaniach przedklinicznych i klinicznych landiolol bardzo krótkotrwale kontrolował częstoskurcz, wykazując szybki początek i koniec działania, a także wykazywał działanie przeciwniedokrwienne i kardioprotekcyjne.

1 fiol. zawiera 300 mg lub 600 mg landiololu chlorowodorku, co odpowiada 280 mg lub 560 mg landiololu. Po rozpuszczeniu, 1 ml roztw. zawiera 6 mg lub 12 mg landiololu chlorowodorku.