Należy zastosować najmniejszą ilość roztw., która pozwoli na skuteczne znieczulenie. Dawka powinna być dostosowana do wieku, mc. i ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Dorośli. Zalecana dawka lecznicza: 54 mg mepiwakainy chlorowodorku. Maks. zalecana dawka: 300 mg mepiwakainy chlorowodorku. Dawka powinna być zmniejszona u pacjentów z zaburzeniami wątroby i nerek. Dzieci od 4 lat (ca 20 kg. mc.). Zalecana dawka lecznicza: ilość, która ma być wstrzyknięta, powinna być uzależniona od wieku i mc. dziecka, a także rodzaju zabiegu. Średnia dawka wynosi 0,75 mg mepiwakainy chlorowodorku na kg. mc., co odpowiada 0,025ml.. Maks. zalecana dawka: nie przekraczać 3 mg mepiwakainy chlorowodorku na kg. mc.,co odpowiada 0,1 ml na kg. mc.

Wstrzyknięcie miejscowe (przewodowe lub nasiękowe). Do znieczulania wyłącznie w stomatologii. Aby uniknąć wstrzyknięcia donaczyniowego, zawsze należy wykonać kontrolną aspirację przynajmniej w dwóch pozycjach (obrót igły o 180°). Negatywny wynik aspiracji nie wyklucza jednak całkowicie ryzyka niezamierzonego wstrzyknięcia donaczyniowego. Szybkość wstrzykiwania nie powinna przekraczać 1 ml/min. Większości reakcji ogólnych, będących rezultatem przypadkowego wstrzyknięcia donaczyniowego, można uniknąć stosując właściwą technikę wstrzykiwania; po zaaspirowaniu należy wolno wstrzyknąć 0,1-0,2 ml roztworu, a następnie wolno podać pozostałą część dawki, nie wcześniej niż po upływie 30 sekund do 1 minuty.

Nadwrażliwość na środki miejscowo znieczulające typu amidowego. Nadwrażliwość na substancję aktywną leku lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nie wyrównanymi przy pomocy wszczepionego rozrusznika. Nieleczona padaczka. Napady ostrej porfirii. Dzieci poniżej 4 lat (ca 20 kg. mc.).

Pacjent powinien być poinformowany, iż znieczulenie może zwiększać ryzyko uszkodzenia warg, języka, błony śluzowej lub podniebienia miękkiego. Dlatego należy unikać jedzenia aż do całkowitego ustąpienia działania znieczulającego. Nie należy wstrzykiwać środków miejscowo znieczulających do miejsc objętych zakażeniem. Sportowcy powinni być ostrzeżeni, że produkt zawiera substancję czynną, która może wywołać pozytywny wynik testów antydopingowych. Środki ostrożności dotyczące stosowania: stomatologiczne środki miejscowo znieczulające zawierają duże stężenia substancji czynnych. W związku z tym, ich szybkie wstrzyknięcie pod dużym ciśnieniem może spowodować powikłania nawet po wstrzyknięciu niewielkiej ilości. Ryzyko takich powikłań jest szczególnie duże w przypadku niezamierzonego wstrzyknięcia do naczynia krwionośnego, ponieważ lek może przemieszczać się do tkanek niezgodnie z przeznaczeniem. Wstrzyknięcie do tętnicy w obrębie głowy i szyi skutkuje wyższym stężeniem leku docierającego do mózgu niż w przypadku wstrzyknięcia dożylnego. Aby zredukować ryzyko wstrzyknięcia donaczyniowego zaleca się staranne wykonanie aspiracji przed wstrzyknięciem. W przypadku wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego istnieje ryzyko, iż w wyniku wysokiego ciśnienia lek może być rozprowadzany w odwrotnym kierunku wzdłuż nerwu. Aby uniknąć wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego i zabezpieczyć nerw przed uszkodzeniem w związku z blokadą nerwu, zawsze należy ostrożnie wycofać igłę, gdy podczas wstrzykiwania wystąpi parestezja. Należy zachować ostrożność u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym serca ll lub lll °, ponieważ miejscowe leki znieczulające mogą zmniejszać przewodnictwo mięśnia sercowego. Specjalnej troski wymagają również starsi pacjenci z wysokim lub nie leczonym nadciśnieniem, ciężkimi chorobami serca, silną niedokrwistością, z poważnym upośledzeniem czynności wątroby i nerek lub będący w złym stanie ogólnym. Stosowanie mepiwakainy wymaga: przeprowadzenia wywiadu w zakresie historii choroby i równocześnie przyjmowanych leków; wykonania próbnego wstrzyknięcia 5-10% dawki w przypadku ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych; wolnego wstrzykiwania i ostrożnej, kilkukrotnej aspiracji w celu uniknięcia wstrzyknięcia donaczyniowego; prowadzenia rozmowy z pacjentem; posiadania odpowiedniego wyposażenia do resuscytacji (w szczególności źródła tlenu), jak również leków; przeciwdrgawkowych (benzodiazepin lub barbituranów), leków zwiotczających mięśnie, atropiny i leków kurczących; naczynia lub adrenaliny w przypadku ciężkich reakcji alergicznych lub anafilaktycznych. Monitorowanie należy zwiększyć u pacjentów z zaburzeniami krzepliwości krwi lub przyjmujących leki przeciwzakrzepowe (monitorowanie wskaźnika INR). Lek ma niewielki lub umiarkowany, przejściowy wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i koordynację ruchową.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania mepiwakainy z lekami mającymi podobną strukturę do leków miejscowo znieczulających (np. lekami przeciwarytmicznymi klasy IB), ponieważ możliwe jest sumowanie się ich działań toksycznych. Długoterminowe lub przewlekłe stosowanie leków antyarytmicznych, leków psychotropowych lub leków przeciwdrgawkowych oraz spożywanie alkoholu może zmniejszyć wrażliwość na środki znieczulające. W takim przypadku wystarczające powinno być zwiększenie dawki lub dłuższe odczekanie na wystąpienie efektu. Szczególnie ostrożnie należy ustalić dawkę leku w przypadku jednoczesnego stosowania leków działających depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy, ponieważ ich działanie może mieć charakter addytywny. Środki miejscowo znieczulające mogą uwalniać jony metali ciężkich z niektórych typów roztworów odkażających. W przypadku stosowania tych rodzajów roztworów odkażających, przed zastosowaniem środków znieczulających należy podjąć szczególne środki ostrożności. Uwolnione jony mogą powodować miejscowe podrażnienie i obrzęk. Stosowanie heparyny, NLPZ oraz środków krwiozastępczych (dekstran) może zwiększyć krwawienie występujące po wstrzyknięciu środka znieczulającego miejscowo.

Z danych otrzymanych z ograniczonej liczby zastosowań produktu w okresie ciąży nie wynika szkodliwe działanie preparatu na przebieg ciąży lub stan zdrowia płodu/noworodka. Do chwili obecnej brak jest innych istotnych danych epidemiologicznych. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży. Mepiwakaina przenika do mleka matki. Jednakże produkt stosowany w dawkach leczniczych nie wywołuje działań niepożądanych u karmionego dziecka. Produkt może być stosowany u kobiet karmiących piersią.

Działania niepożądane, dla których wykazano ścisły związek z działaniem środka do znieczulenia miejscowego, zdarzają się u mniej niż jednego pacjenta na 1000 leczonych. Jednakże reakcje fizjologiczne wynikające z zahamowania przewodnictwa nerwowego zdarzają się często, lecz różnią się w istotny sposób w zależności od typu zastosowanego znieczulenia przewodowego. Objawy względnego przedawkowania (np. spowodowane przypadkowym wstrzyknięciem donaczyniowym) lub bezwzględnego przedawkowania mogą być poważne i muszą być brane pod uwagę. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) utrata przytomności i drgawki (w przypadku przedawkowania względnego lub bezwzględnego). Obserwowano objawy neurologiczne (wrażenie drętwienia, przetrwałe parestezje i inne zaburzenia czuciowe). Nie ustalono ostatecznie, w jakim stopniu objawy te zależą od techniki wstrzyknięcia (np. wstrzyknięcie do splotu nerwowego), a od zastosowanego środka znieczulającego. Zaburzenia serca i zaburzenia naczyń: (rzadko) zmniejszenie kurczliwości mięśnia sercowego i zatrzymanie akcji serca (w przypadku przedawkowania względnego lub bezwzględnego). Zaburzenia ogólne: (rzadko) reakcje nadwrażliwości (wysypka, rumień, świąd, obrzęk języka, warg lub gardła), a w najcięższych przypadkach wstrząs anafilaktyczny. Methemoglobinemia.

Objawy toksyczności mogą wystąpić przy stężeniach leku w osoczu wynoszącym 5-6 mg/l lub wyższych, natomiast drgawki - przy stężeniu 10 mg/l lub wyższym. Nadmierne stężenia w osoczu mogą być spowodowane przypadkowym donaczyniowym wstrzyknięciem środka znieczulającego lub złym stanem ogólnym pacjenta. Doświadczenie dotyczące przedawkowania jest ograniczone. Dożylne podanie 300 mg dziecku 8 lat, (o mc. około 25 kg) spowodowało wystąpienie drgawek. Do przedawkowania względnego dochodzi, gdy środek do znieczulenia miejscowego zostanie wstrzyknięty przypadkowo do naczynia krwionośnego (na przykład, jeśli przypadkowo zostanie wprowadzony do małej tętnicy w górnej połowie ciała i w sposób niezamierzony dotrze do mózgu). W takiej sytuacji mogą wystąpić objawy ze strony OUN, którym mogą towarzyszyć drgawki, nawet w przypadku dawki, która w innych okolicznościach nie jest uważana za toksyczną. Przedawkowanie bezwzględne charakteryzuje się głównie wystąpieniem działań niepożądanych ze strony OUN oraz układu sercowo-naczyniowego. Toksyczne działanie na OUN rozwija się stopniowo, a stopień ciężkości poszczególnych objawów i reakcji stopniowo ulega zaostrzeniu. Początkowo objawy obejmują pobudzenie, uczucie zatrucia, wrażenie drętwienia warg i języka, parestezje wokół ust, zawroty głowy, zaburzenia widzenia i słuchu oraz szum w uszach. Jeśli objawy te obserwuje się podczas wstrzykiwania, są one sygnałem ostrzegawczym, a wstrzykiwanie powinno być natychmiast przerwane. Trudności w wysławianiu się, sztywnienie mięśni i drgawki są znacznie cięższymi objawami i poprzedzają drgawki uogólnione. Nie należy mylić tych objawów z reakcją nerwicową. Następnie może dojść do utraty przytomności i wystąpienia napadów drgawek typu grand mal, trwających od kilku sekund do kilku minut. Podczas napadów drgawek gwałtownie dochodzi do niedoboru tlenu i nadmiaru dwutlenku węgla, co jest wynikiem zwiększonej aktywności mięśni i niedostatecznego dostarczania tlenu do płuc. W ciężkich przypadkach może dojść do zatrzymania oddechu. Kwasica zaostrza toksyczne działanie środków do znieczulenia miejscowego. Powrót do zdrowia uzależniony jest od metabolizmu środka do znieczulenia miejscowego i dystrybucji z ośrodkowego układu nerwowego do innych tkanek. Może nastąpić nawet natychmiast, pod warunkiem, iż nie została wstrzyknięta bardzo duża ilość leku. Zazwyczaj zaburzenia serca i zaburzenia naczyń stwarzają groźniejszą sytuację. Zmniejszenie ciśnienia krwi, bradykardia i zatrzymanie akcji serca mogą być wynikiem dużego układowego stężenia środka miejscowo znieczulającego. Objawy te są zwykle poprzedzane objawami toksyczności ze strony OUN, o ile pacjent nie został wprowadzony w znieczulenie ogólne lub nie otrzymał silnych środków uspokajających z grupy benzodiazepin lub barbituranów. Należy jednak pamiętać, że zahamowanie ośrodkowego układu nerwowego często nasila zahamowanie układu współczulnego, czego skutkiem jest zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi i możliwość wystąpienia bradykardii. Jeśli wystąpią objawy ostrej toksyczności ogólnoustrojowej, należy natychmiast przerwać podawanie środka miejscowo znieczulającego. Leczenie musi być ukierunkowane na szybkie zatrzymanie napadów drgawek oraz zapewnienie odpowiedniego nasycenia tlenem i utrzymanie krążenia. Tlen zawsze jest podawany w trakcie wentylacji kontrolowanej (jeśli konieczne). W przypadku drgawek podaje się diazepam. W przypadku zatrzymania akcji serca należy natychmiast wykonać masaż serca. Istotne jest również leczenie kwasicy, jeśli wystąpi.

Produkt leczniczy zawiera mepiwakainę, która należy do amidowych środków miejscowo znieczulających. Mepiwakaina hamuje odwracalnie przewodnictwo impulsów nerwowych wzdłuż włókien nerwowych poprzez oddziaływanie na transport jonowy przez błonę komórkową. Mepiwakaina charakteryzuje się natychmiastowym działaniem, dużą skutecznością znieczulenia i niską toksycznością. Przy znieczuleniu nerwów obwodowych, działanie mepiwakainy występuje po 2-4 minutach od wstrzyknięcia. Czas trwania znieczulenia jest uzależniony od stopnia unaczynienia i szybkości przenikania do naczyń krwionośnych. Preparat wywołuje szybkie, trwające 20-30 minut znieczulenie w przypadku znieczulenia nasiękowego i 1-2 h - w przypadku znieczulenia przewodowego. Z uwagi na brak środka zwężającego naczynia, możliwe jest utrzymanie zbliżonej do obojętnej wartości pH roztworu.

1 ml roztw. do wstrzykiwania zawiera 30 mg mepiwakainy chlorowodorku.