Stosowanie u dorosłych mężczyzn. Zalecana dawka to 100 mg przyjmowane w razie potrzeby na ok. 30 minut przed rozpoczęciem aktywności seksualnej. W zależności od indywidualnej skuteczności i tolerancji leku dawkę można zwiększyć do maks. dawki wynoszącej 200 mg lub zmniejszyć do 50 mg. Zalecana częstość dawkowania wynosi maks. raz/dobę. Aby wystąpiła odpowiedź na leczenie, konieczna jest stymulacja seksualna. Mężczyźni w podeszłym wieku (≥65 lat). Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne. Dostępne dane dotyczące stosowania u pacjentów w wieku 70 lat i starszych są ograniczone. Zaburzenia czynności nerek. Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (Cr_Cl ≥30 ml/min). Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cr_Cl <30 ml/min). Wykazano, że u włączonych do badań fazy 3 pacjentów, z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (Cr_Cl ≥30 ml/min, ale <80 ml/min), skuteczność działania produktu leczniczego była mniejsza niż u osób z prawidłową czynnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha). U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A lub B w skali Childa i Pugha) leczenie należy rozpocząć od podania najmniejszej skutecznej dawki, a następnie dostosować dawkowanie w zależności od tolerancji produktu leczniczego. Stosowanie u mężczyzn z cukrzycą. Dostosowanie dawki u pacjentów z cukrzycą nie jest konieczne. Dzieci i młodzież. Produkt leczniczy nie jest przeznaczony do stosowania u dzieci i młodzieży we wskazaniu zaburzenia erekcji. Stosowanie u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze. Stosowanie awanafilu jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP3A4 (w tym z ketokonazolem, rytonawirem, atazanawirem, klarytromycyną, indynawirem, itrakonazolem, nefazodonem, nelfinawirem, sakwinawirem i telitromycyną) jest przeciwwskazane. U pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitory CYP3A4 o umiarkowanym działaniu (w tym erytromycynę, amprenawir, aprepitant, diltiazem, flukonazol, fosamprenawir i werapamil)maks. zalecana dawka awanafilu nie powinna przekraczać 100 mg, przy czym odstęp czasowy pomiędzy podaniem kolejnych dawek powinien wynosić co najmniej 48 h.

Do podawania doustnego. Jeśli produkt leczniczy jest przyjmowany podczas posiłku, początek jego działania może wystąpić później niż w przypadku przyjęcia go na czczo.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie organicznego azotanu lub donorów tlenku azotu (takich jak azotyn amylu) w dowolnej postaci. Równoczesne podawanie inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 (PDE5), w tym avanafilu, ze stymulatorami cyklazy guanylanowej, takimi jak riocyguat, jest przeciwwskazane ponieważ może to potencjalnie prowadzić do wystąpienia objawowego niedociśnienia. Przed przepisaniem produktu leczniczego lekarz powinien rozważyć potencjalne zagrożenia kardiologiczne, związane z podejmowaniem aktywności seksualnej w przypadku pacjentów z chorobą układu krążenia. Stosowanie awanafilu jest przeciwwskazane: u pacjentów, którzy w ciągu ostatnich 6 m-cy przebyli zawał mięśnia sercowego, udar lub zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca; u pacjentów z niedociśnieniem w spoczynku (ciśnienie tętnicze krwi 90 mm Hg/50 mm Hg) lub nadciśnieniem tętniczym (ciśnienie krwi >170 mm Hg/100 mm Hg); u pacjentów z niestabilną dławicą piersiową, dławicą występującą podczas aktywności seksualnej lub zastoinową niewydolnością serca zaklasyfikowaną jako niewydolność klasy 2. lub wyższej wg NYHA. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha). Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr <30 ml/min). Pacjenci, którzy stracili wzrok w jednym oku w wyniku niezwiązanej z zapaleniem tętnic przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (ang.NAION), niezależnie od występowania związku tego zdarzenia z wcześniejszą ekspozycją na inhibitor fosfodiesterazy typu 5 (PDE5). Pacjenci z rozpoznanymi wrodzonymi chorobami zwyrodnieniowymi siatkówki. Pacjenci stosujący silnie działające inhibitory CYP3A4 (w tym ketokonazol, rytonawir, atazanawir, klarytromycynę, indynawir, itrakonazol, nefazodon, nelfinawir, sakwinawir i telitromycynę).

Przed podjęciem decyzji o leczeniu farmakologicznym w celu rozpoznania zaburzeń erekcji i określenia ich potencjalnych przyczyn, należy przeprowadzić wywiad medyczny i badanie fizykalne. Przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia zaburzeń erekcji lekarz powinien wziąć pod uwagę stan układu krążenia pacjenta, ponieważ z aktywnością seksualną wiąże się pewien stopień ryzyka kardiologicznego. Awanafil ma właściwości rozszerzające naczynia krwionośne, co może powodować łagodne i przemijające obniżenie ciśnienia krwi i tym samym nasilać hipotensyjne działanie azotanów. Pacjenci z zaburzeniem drogi odpływu z lewej komory serca, np. ze zwężeniem aorty lub idiopatycznym przerostowym podzastawkowym zwężeniem aorty, mogą być wrażliwi na działanie substancji rozszerzających naczynia, w tym na inhibitory fosfodiesterazy typu 5. Pacjentów, u których występują erekcje trwające 4 h lub dłużej (priapizm), należ poinformować o konieczności natychmiastowego zgłoszenia się do lekarza. Priapizm - przy braku natychmiastowego leczenia - może doprowadzić do uszkodzenia tkanki prącia i trwałej utraty potencji. Awanafil należy ostrożnie stosować u pacjentów z anatomicznymi zniekształceniami prącia (takimi jak zagięcia prącia, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) albo u pacjentów z chorobami mogącymi predysponować do wystąpienia priapizmu (takimi jak niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi lub białaczka). W związku z przyjmowaniem innych inhibitorów PDE5 zgłaszano występowanie zaburzeń widzenia i przypadków niezwiązanej z zapaleniem tętnic przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (NAION). Pacjenta należy pouczyć, aby w razie nagłego wystąpienia zaburzeń widzenia zaprzestał przyjmowania produktu leczniczego i natychmiast skontaktował się z lekarzem. Badania in vitro na ludzkich płytkach krwi wskazują na to, że same inhibitory PDE5 nie wpływają na agregację płytek, ale podawane w dawkach supraterapeutycznych nasilają przeciwagregacyjne działanie nitroprusydku sodowego będącego donorem tlenku azotu. U ludzi inhibitory PDE5 nie wpływają na czas krwawienia w monoterapii, ani w skojarzeniu z ASA. Brak danych dotyczących podawania awanafilu pacjentom z zaburzeniami krzepnięcia oraz czynną chorobą wrzodową. Dlatego zastosowanie awanafilu u tych pacjentów powinno być poprzedzone wnikliwą oceną stosunku korzyści do ryzyka. Pacjentów należy pouczyć, aby w razie nagłego osłabienia lub utraty słuchu zaprzestali przyjmowania inhibitorów PDE5, w tym awanafilu, i natychmiast zgłosili się do lekarza. Te zdarzenia, którym może towarzyszyć szum w uszach i zawroty głowy, zgłaszano w związku z czasowym przyjmowaniem inhibitorów PDE5. Nie jest możliwe określenie, czy zdarzenia te są związane bezpośrednio ze stosowaniem inhibitorów PDE5 czy z innymi czynnikami. Jednoczesne stosowanie z awanafilem leków blokujących receptory α-adrenergiczne może prowadzić u niektórych pacjentów do objawowego obniżenia ciśnienia krwi z powodu addycyjnego działania rozszerzającego naczynia krwionośne. Należy wziąć to pod uwagę w wymienionych poniżej sytuacjach. Przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego, stan pacjenta przyjmującego lek blokujący receptory α-adrenergiczne powinien być stabilny w wyniku jego przyjmowania. Pacjenci, u których podczas stosowania leku blokującego receptory α-adrenergiczne w monoterapii występuje niestabilność hemodynamiczna, są bardziej narażeni na wystąpienie objawowego obniżenia ciśnienia krwi podczas jednoczesnego stosowania awanafilu. U pacjentów, których stan jest stabilny w wyniku przyjmowania leku blokującego receptory α-adrenergiczne, leczenie awanafilem należy rozpocząć od najmniejszej dawki awanafilu wynoszącej 50 mg. U pacjentów, którzy już przyjmują optymalną dawkę produktu leczniczego, terapię lekami blokującymi receptory α-adrenergiczne należy rozpocząć od najmniejszej dawki. Stopniowe zwiększanie dawki leków blokujących receptory α-adrenergiczne może spowodować dalsze obniżanie ciśnienia krwi u pacjentów przyjmujących awanafil. Na bezpieczeństwo skojarzonego stosowania awanafilu i leków blokujących receptory α-adrenergiczne mogą wpływać inne czynniki, w tym zmniejszenie objętości płynu wewnątrznaczyniowego i inne produkty lecznicze o działaniu przeciwnadciśnieniowym. Jednoczesne stosowanie awanafilu z silnie działającymi inhibitorami CYP3A4, takimi jak ketokonazol lub rytonawir, jest przeciwwskazane. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności produktu leczniczego podawanego w skojarzeniu z innymi inhibitorami PDE5 lub innymi lekami stosowanymi w zaburzeniach erekcji. Pacjentów należy poinformować, że nie powinni przyjmować produktu leczniczego w skojarzeniu z takimi lekami. Spożywanie alkoholu w skojarzeniu z awanafilem może zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego. Pacjentów należy poinstruować, że spożywanie alkoholu podczas stosowania awanafilu może zwiększyć prawdopodobieństwo niedociśnienia tętniczego, wystąpienia zawrotów głowy lub omdlenia. Lekarze powinni także pouczyć pacjentów o zasadach postępowania w przypadku wystąpienia objawów niedociśnienia ortostatycznego. Stosowania awanafilu nie oceniano u pacjentów z zaburzeniami erekcji spowodowanymi urazem rdzenia kręgowego lub innymi chorobami neurologicznymi oraz u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Lek wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Ze względu na zgłaszane w badaniach klinicznych dotyczących awanafilu zawroty głowy i zmienione widzenie, należy ostrzec pacjentów, aby byli świadomi swoich reakcji na produkt leczniczy przed prowadzeniem pojazdów lub obsługiwaniem maszyn.

Wykazano, że awanafil u zdrowych osób nasila hipotensyjne działanie azotanów w porównaniu z placebo. Uważa się, że wynika to z połączonego działania azotanów i awanafilu na szlak tlenku azotu/cGMP. Podawanie awanafilu pacjentom, którzy jednocześnie stosują organiczny azotan lub donor tlenku azotu (taki jak azotyn amylu), jest dlatego przeciwwskazane. W przypadku pacjentów, którzy w ciągu ostatnich 12 h przyjmowali awanafil, w sytuacji gdy podanie azotanu w stanie zagrażającym życiu będzie uznane za konieczne, jest większe prawdopodobieństwo znamiennego i potencjalnie groźnego spadku ciśnienia krwi. W takiej sytuacji azotany należy podawać wyłącznie w warunkach ścisłego nadzoru medycznego z odpowiednim monitorowaniem stanu hemodynamicznego pacjenta. Awanafil, jako lek rozszerzający naczynia krwionośne, może obniżać ciśnienie krwi. W razie stosowania produktu leczniczego w skojarzeniu z innym produktem leczniczym obniżającym ciśnienie tętnicze krwi działanie addycyjne może prowadzić do objawowego obniżenia ciśnienia krwi (np. zawrotów głowy, zamroczenia, omdlenia lub stanu przedomdleniowego). W badaniach klinicznych fazy III nie występowały zdarzenia w postaci „niedociśnienia”, ale sporadycznie obserwowano epizody „zawrotów głowy”. W badaniach klinicznych fazy III odnotowano 1 epizod „omdlenia” w grupie otrzymującej placebo i 1 w grupie przyjmującej awanafil w dawce 100 mg. Pacjenci ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory serca (np. ze zwężeniem aorty lub idiopatycznym przerostowym podzastawkowym zwężeniem aorty) oraz pacjenci z ciężkimi zaburzeniami autonomicznej kontroli ciśnienia krwi, mogą być szczególnie wrażliwi na działanie substancji rozszerzających naczynia, w tym na awanafil. W dwuokresowym badaniu prowadzonym w układzie naprzemiennym badano u zdrowych ochotników hemodynamiczne interakcje z doksazosyną i tamsulozyną. U pacjentów, których stan był stabilny w wyniku przyjmowania doksazosyny, średnie maks. spadki skurczowego ciśnienia krwi w pozycji stojącej i leżącej na wznak po odjęciu wartości odnotowanych w grupie otrzymującej placebo, po podaniu awanafilu wyniosły odpowiednio 2,5 mm Hg i 6,0 mm Hg. Ogółem u 7/24 pacjentów po podaniu awanafilu, wartości lub spadki ciśnienia w stosunku do wartości wyjściowych, były potencjalnie istotne klinicznie. U pacjentów, których stan był stabilny w wyniku przyjmowania tamsulozyny średnie maks. spadki skurczowego ciśnienia krwi w pozycji stojącej i leżącej na wznak po odjęciu wartości odnotowanych w grupie otrzymującej placebo, po podaniu awanafilu, wyniosły odpowiednio 3,6 mm Hg i 3,1 mm Hg, a u 5/24 pacjentów wystąpiły wartości lub spadki ciśnienia w stosunku do wartości wyjściowych były potencjalnie istotne klinicznie. W żadnej kohorcie nie zgłoszono omdleń ani innych ciężkich zdarzeń niepożądanych związanych z obniżeniem ciśnienia krwi. Przeprowadzono badanie kliniczne w celu oceny wpływu działania awanafilu, nasilającego działanie obniżające ciśnienie krwi wybranych przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych (amlodypiny i enalaprylu). Wykazano maks. spadek ciśnienia krwi w pozycji leżącej na wznak średnio o 2 mm Hg/3 mm Hg w porównaniu z placebo w przypadku enalaprylu oraz o 1 mm Hg/-1 mm Hg w przypadku amlodypiny, podczas jednoczesnego podawania awanafilu. Istotna statystycznie różnica maks. spadku rozkurczowego ciśnienia krwi w pozycji leżącej na wznak w stosunku do wartości wyjściowych, wystąpiła tylko w przypadku enalaprylu i awanafilu; ciśnienie krwi wróciło do wartości wyjściowych po upływie 4 h od podania dawki awanafilu. W obydwu kohortach u 1 osoby wystąpił spadek ciśnienia krwi bez objawów niedociśnienia i ustąpił on w ciągu 1 h. Awanafil nie wpływał na farmakokinetykę amlodypiny, ale amlodypina zwiększała maks. i całkowitą ekspozycję na awanafil odpowiednio o 28% i 60%. Spożywanie alkoholu w skojarzeniu z awanafilem może zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego. W trójokresowym badaniu skrzyżowanym po podaniu dawki pojedynczej, w którym oceniano zdrowe osoby, średnie maks. obniżenie rozkurczowego ciśnienia krwi było istotnie statystycznie większe po podaniu awanafilu w skojarzeniu z alkoholem niż po podaniu samego awanafilu (3,2 mm Hg) lub tylko alkoholu (5,0 mm Hg). Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności skojarzenia awanafilu i innych inhibitorów PDE5 lub innych leków stosowanych w zaburzeniach erekcji. Awanafil jest substratem CYP3A4 i jest metabolizowany głównie przez ten cytochrom. W badaniach wykazano, że produkty lecznicze hamujące CYP3A4 mogą zwiększać ekspozycję na awanafil. Ketokonazol (400 mg/dobę), selektywny i silny inhibitor CYP3A4, powodował zwiększenie wartości C_max i ekspozycji (AUC) po jednorazowym podaniu awanafilu w dawce 50 mg odpowiednio 3-krotnie i 14-krotnie oraz wydłużenie T_0,5 awanafilu do ok. 9 h. Rytonawir (600 mg 2x/dobę), silny inhibitor CYP3A4, który hamuje również CYP2C9, powodował zwiększenie wartości C_max i AUC awanafilu po jednorazowym podaniu awanafilu w dawce 50 mg odpowiednio 2-krotnie i 13-krotnie oraz wydłużenie T_0,5 awanafilu do ok. 9 h. Oczekuje się, że inne silne inhibitory CYP3A4 (np. itrakonazol, worykonazol, klarytromycyna, nefazodon, sakwinawir, nelfinawir, indinawir, atazanawir i telitromycyna) będą miały podobne działanie. Stosowanie awanafilu jednocześnie z silnie działającymi inhibitorami CYP3A4 jest przeciwwskazane. Erytromycyna (500 mg 2x/dobę), umiarkowany inhibitor CYP3A4 o umiarkowanej sile, powodowała zwiększenie wartości C_max i AUC awanafilu po jednorazowym podaniu awanafilu w dawce 200 mg odpowiednio 2-krotnie i 3-krotnie oraz wydłużenie T_0,5 awanafilu do ok. 8 h. Oczekuje się, że inne umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. amprenawir, aprepitant, diltiazem, flukonazol, fosamprenawir i werapamil) będą miały podobne działanie. Z tego powodu maks. zalecana dawka awanafilu w przypadku pacjentów przyjmujących jednocześnie umiarkowane inhibitory CYP3A4 wynosi 100 mg, podawana nie częściej niż raz na 48 h. Nie badano poszczególnych interakcji, jednak inne inhibitory CYP3A4 - w tym sok grejpfrutowy - prawdopodobnie zwiększają ekspozycję na awanafil. Pacjentom należy zalecić, aby powstrzymali się od spożywania soku grejpfrutowego w ciągu 24 h przed przyjęciem awanafilu. Amlodypina (5 mg/dobę) powodowała zwiększenie wartości C_max i AUC awanafilu po jednorazowym podaniu awanafilu w dawce 200 mg, odpowiednio o 28% i 60%. Te zmiany ekspozycji nie zostały uznane za istotne klinicznie. Pojedyncza dawka awanafilu nie zmieniała stężenia amlodypiny w osoczu. Nie przeprowadzono specjalnych badań interakcji awanafilu z rywaroksabanem i apiksabanem (obydwa produkty są substratami CYP3A4), jednak nie przewiduje się wystąpienia takich interakcji. Nie oceniano potencjalnego działania substancji indukujących cytochrom P450, w szczególności indukujących CYP3A4 (np. bosentan, karbamazepina, efawirenz, fenobarbital i ryfampina), na farmakokinetykę i skuteczność awanafilu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania awanafilu i substancji indukujących cytochrom P450, ze względu na możliwość zmniejszenia skuteczności awanafilu. W badaniach in vitro prowadzonych na ludzkich mikrosomach wątroby wykazano potencjalną możliwość występowania nieistotnych interakcji lekowych awanafilu z udziałem CYP1A1/2, 2A6, 2B6 i 2E1. Oprócz tego metabolity awanafilu (M4, M16 i M27) również wykazywały min.działanie hamujące CYP 1A1/2, 2A6, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4. Na podstawie tych danych nie przewiduje się istotnego wpływu awanafilu na inne produkty lecznicze metabolizowane przez te enzymy. Dane z badań in vitro pozwoliły zidentyfikować potencjalne interakcje awanafilu z CYP 2C19, 2C8/9, 2D6 i 3A4, jednak dodatkowe badania kliniczne z zastosowaniem omeprazolu, rozyglitazonu i dezypraminy nie wykazały znaczących klinicznie interakcji z CYP 2C19, 2C8/9 oraz 2D6. Możliwość indukcji aktywności CYP1A2, CYP2B6 i CYP3A4 przez awanafil oceniano in vitro w ludzkich hepatocytach i nie wykazano żadnych potencjalnych interakcji w przypadku zastosowania stężeń znaczących klinicznie. Wyniki badań in vitro wykazały niewielką możliwość zachowania się awanafilu jak substratu P-gp i inhibitora P-gp w obecności digoksyny jako substratu, w stężeniach mniejszych niż wyliczone stężenie leku w jelitach. Nie wiadomo, czy awanafil może zakłócać transport innych produktów leczniczych zachodzący z udziałem P-gp. Na podstawie wyników badań in vitro, awanafil w stężeniach istotnych klinicznie może być inhibitorem BCRP. W klinicznie istotnych stężeniach awanafil nie jest inhibitorem OATP1B1, OATP1B3, OCT1, OCT2, OAT1, OAT3 i BSEP. Wpływ awanafilu na inne transportery jest nieznany. Badania przedkliniczne wykazały addytywne działanie obniżające ciśnienie tętnicze krwi w przypadku stosowania inhibitorów PDE5 w skojarzeniu z riocyguatem. W badaniach klinicznych riocyguat nasilał hipotensyjne działanie inhibitorów PDE5. Nie uzyskano dowodów na korzystne działanie kliniczne leczenia skojarzonego w badanej populacji. Jednoczesne stosowanie riocyguatu z inhibitorami PDE5, w tym awanafilem, jest przeciwwskazane.

Produkt leczniczy nie jest wskazany do stosowania u kobiet. Brak jest danych dotyczących stosowania awanafilu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój zarodka lub płodu, poród lub rozwój po urodzeniu. Brak jest danych dotyczących stosowania awanafilu u kobiet podczas karmienia piersią. U zdrowych ochotników nie zaobserwowano wpływu na ruchliwość ani morfologię plemników po doustnym podaniu pojedynczej dawki 200 mg awanafilu. Dane dotyczące spermatogenezy u zdrowych dorosłych mężczyzn i dorosłych mężczyzn z łagodnymi zaburzeniami erekcji są obecnie niedostępne.

Profil bezpieczeństwa produktu leczniczego opiera się na ocenie 2436 osób, które otrzymywały awanafil w fazie klinicznej badań rozwojowych. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi zgłaszanymi w badaniach klinicznych był ból głowy, zaczerwienienie twarzy, niedrożność nosa i zatok oraz ból pleców. Ogółem zdarzenia niepożądane i działania niepożądane u osób leczonych awanafilem występowały częściej u osób, których wskaźnik mc. (ang.BMI) wynosił < 25 (osoby z prawidłowym BMI). W długotrwałym badaniu klinicznym odsetek pacjentów, u których wystąpiły działania niepożądane, zmniejszał się w miarę wydłużania się czasu ekspozycji. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (rzadko) grypa, zapalenie jamy nosogardzieli. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) alergia sezonowa. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) dna moczanowa. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) bezsenność, przedwczesny wytrysk ,niewłaściwy afekt. Zaburzenia ze strony układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) zawroty głowy, senność, zatokowy ból głowy; (rzadko) nadmierna aktywność psychoruchowa. Zaburzenia czynności oka: (niezbyt często) niewyraźne widzenie. Zaburzenia czynności serca: (niezbyt często) kołatanie serca; (rzadko) dławica piersiowa, tachykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) zaczerwienienie twarzy; (niezbyt często) uderzenia gorąca; (rzadko) nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) niedrożność nosa; (niezbyt często) niedrożność zatok, duszność wysiłkowa; (rzadko) wodnisty wyciek z nosa, przekrwienie błony śluzowej górnych dróg oddechowych. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) niestrawność, nudności, wymioty, uczucie dyskomfortu dotyczące żołądka; (rzadko) suchość w ustach, zapalenie błony śluzowej żołądka, ból w podbrzuszu, biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka. Zaburzenia czynności układu mięśniowo-szkieletowego i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból pleców, napięcie mięśni; (rzadko) ból w boku, ból mięśni, skurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) częstomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) zaburzenia prącia, samoistna erekcja, świąd narządów płciowych. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) zmęczenie; (rzadko) osłabienie, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, obrzęki obwodowe. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, nieprawidłowy elektrokardiogram, przyspieszenie czynności serca; (rzadko) podwyższenie ciśnienia krwi, obecność krwi w moczu, szmery w sercu, zwiększenie stężenia swoistego antygenu gruczołu krokowego (PSA), zwiększenie mc., podwyższenie stężenia bilirubiny we krwi, podwyższenie stężenia kreatyniny we krwi, wzrost temperatury ciała. W niewielkiej liczbie przypadków opisanych po wprowadzeniu leku do obrotu oraz podczas badań klinicznych, w których oceniano inne inhibitory PDE5, zgłaszano niezwiązaną z zapaleniem tętnic przednią niedokrwienną neuropatię nerwu wzrokowego (NAION) i nagłą utratę słuchu. Żadnego przypadku nie zgłoszono podczas badań klinicznych, w których oceniano awanafil. Podczas badań klinicznych innych inhibitorów PDE5 oraz po wprowadzeniu ich do obrotu, zgłaszano w niewielkiej liczbie przypadków priapizm. Żadnego przypadku nie zgłoszono podczas badań klinicznych, w których oceniano awanafil. Podczas badań klinicznych innych inhibitorów PDE5 oraz po wprowadzeniu ich do obrotu, zgłaszano w niewielkiej liczbie przypadków krwiomocz, hematospermię i krwawienie z prącia. Zgłaszano występowanie przypadków niedociśnienia po zastosowaniu innych inhibitorów PDE5 po wprowadzeniu ich do obrotu, a w badaniach klinicznych prowadzonych z zastosowaniem awanafilu zgłaszano przypadki wystąpienia zawrotów głowy – objawu często spowodowanego obniżeniem ciśnienia krwi.

Zdrowe osoby otrzymywały pojedynczą dawkę do 800 mg awanafilu, a pacjentom podawano dawki wielokrotne w ciągu doby, wynoszące maks. do 300 mg. Działania niepożądane były podobne do działań niepożądanych obserwowanych po zastosowaniu mniejszych dawek, ale wskaźniki częstości ich występowania i stopień ciężkości były większe. W przypadkach przedawkowania, w razie konieczności, należy zastosować standardowe leczenie podtrzymujące. Przypuszcza się, że dializa nie spowoduje zwiększenia klirensu leku, ponieważ awanafil w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza i nie jest wydalany z moczem.

Awanafil jest wysoce selektywnym i silnym, odwracalnym inhibitorem fosfodiesterazy typu 5 swoistej dla cyklicznego guanozynomonofosforanu (cGMP). Gdy stymulacja seksualna powoduje miejscowe uwalnianie tlenku azotu, hamowanie PDE5 przez awanafil powoduje zwiększenie stężenia cGMP w ciałach jamistych prącia. Powoduje to rozkurcz mięśni gładkich i napływ krwi do tkanki prącia, tym samym prowadząc do erekcji. Awanafil nie działa bez stymulacji seksualnej.

1 tabl. zawiera 50 mg, 100 mg lub 200 mg awanafilu.