Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu białaczki. Zalecana dawka początkowa dazatynibu w przewlekłej fazie CML wynosi 100 mg raz/dobę, podawane doustnie. Zalecana dawka początkowa dazatynibu w fazie akceleracji, mieloblastycznej lub limfoblastycznej postaci przełomu blastycznego (zaawansowana faza) CML, lub w ostrej białaczce limfoblastycznej z chromosomem Philadelphia (Ph+ALL) wynosi 140 mg raz/dobę, podawane doustnie. Czas trwania leczenia. W badaniach klinicznych, leczenie z użyciem produktu prowadzono do czasu progresji choroby lub wystąpienia nietolerancji leczenia przez pacjenta. Nie badano skutków zaprzestania leczenia po osiągnięciu pełnej odpowiedzi cytogenetycznej (ang. CyR). Produkt jest dostępny w postaci tabl. powl. o mocy 20 mg, 50 mg, 70 mg, 80 mg, 100 mg i 140 mg, umożliwia to podanie zalecanej dawki. Zwiększenie lub zmniejszenie dawki zależy od odpowiedzi na leczenie i tolerancji przez pacjenta. Zwiększanie dawki. W badaniach klinicznych obejmujących pacjentów dorosłych z CML oraz z Ph+ ALL zezwalano na zwiększenie dawki do 140 mg raz/dobę (faza przewlekła CML) lub do 180 mg raz/dobę(zaawansowana faza CML lub Ph+ ALL) u pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi hematologicznej lub cytogenetycznej stosując zalecaną dawkę początkową. Zmiana dawkowania ze względu na działania niepożądane. Zahamowanie czynności szpiku kostnego. W przypadku wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego podczas badań klinicznych stosowano przerwy w dawkowaniu, zmniejszenie dawki lub zakończenie terapii. Stosowano także, w zależności od wskazań, przetoczenia masy czerwonokrwinkowej oraz przetoczenia płytek krwi. U pacjentów z przedłużającym się zahamowaniem czynności szpiku kostnego stosowano hematopoetyczny czynnik wzrostu. Dostosowanie dawki w przypadku granulocytopenii i trombocytopenii - patrz ChPL. Niehematologiczne działania niepożądane. Jeśli po podaniu dazatynibu wystąpi umiarkowane, stopnia 2., niehematologiczne działanie niepożądane, należy przerwać leczenie do czasu jego ustąpienia lub powrotu do stanu wyjściowego. Jeśli działanie niepożądane wystąpiło pierwszy raz, wznowić leczenie podając tę samą dawkę. Jeśli zdarzenia pojawia się kolejny raz zmniejszyć dawkę. W przypadku wystąpienia ciężkich niehematologicznych działań niepożądanych stopnia 3. lub 4. w związku ze stosowaniem dazatynibu, należy przerwać leczenie do czasu ich ustąpienia. Następnie, jeśli jest to wskazane, można powrócić do leczenia z zastosowaniem zmniejszonej dawki w zależności od początkowej ciężkości zdarzenia niepożądanego. U pacjentów w przewlekłej fazie CML, którzy otrzymywali 100 mg raz/dobę, zaleca się zmniejszenie dawki do 80 mg raz/dobę, z kolejnym zmniejszeniem dawki z 80 mg raz/dobę do 50 mg raz/dobę, jeśli jest to konieczne. U pacjentów z zaawansowaną fazą CML lub z Ph+5ALL, którzy otrzymywali 140 mg raz/dobę zaleca się zmniejszenie dawki do 100 mg raz/dobę, z kolejnym zmniejszeniem dawki ze 100 mg raz/dobę do 50 mg raz/dobę, jeśli jest to konieczne. Wysięk w jamie opłucnej. Jeśli stwierdzi się wysięk w jamie opłucnej przerwać leczenie dazatynibem do czasu gdy ustąpią objawy lub pacjent powróci do stanu wyjściowego. Jeśli nie nastąpi poprawa w okresie około tyg. rozważyć podanie leków moczopędnych lub glikokortykosteroidów lub obu równocześnie. Po wyleczeniu pierwszego epizodu rozważyć wznowienie podawania dazatynibu w tej samej dawce. Po wyleczeniu kolejnego epizodu wznowić podawanie dazatynibu w dawce o jeden poziom mniejszej. W przypadku wyleczenia ciężkiego epizodu (stopnia 3. lub 4.) leczenie można wznowić w zmniejszonej dawce w zależności od początkowej ciężkości zdarzenia. Dzieci i młodzież. Nie określono jeszcze bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie obserwowano u tych pacjentów żadnych klinicznie istotnych różnic farmakokinetycznych zależnych od wieku. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby w stopniu łagodnym, umiarkowanym lub ciężkim mogą otrzymywać zalecaną dawkę początkową. Jednakże, u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby produkt należy stosować ostrożnie. Zaburzenia czynności nerek. Nie przeprowadzono badań klinicznych z zastosowaniem produktu u pacjentów z niewydolnością nerek (z badań wykluczano nowo zdiagnozowanych pacjentów z CML w fazie przewlekłej ze stężeniem kreatyniny w surowicy >3 razy większym niż górna granica normy oraz pacjentów z opornością lub nietolerancją na wcześniejsze leczenie imatynibem ze stężeniem kreatyniny w surowicy >1,5 raza większym niż górna granica normy). Ponieważ klirens nerkowy dazatynibu i jego metabolitów wynosi <4%, u pacjentów z niewydolnością nerek nie należy spodziewać się zmniejszenia całkowitego klirensu ogólnoustrojowego.

Preparat musi być podawany doustnie. Nie wolno rozkruszać lub dzielić tabletek aby zminimalizować ryzyko narażenia na lek skóry, muszą być połykane w całości. Mogą być podawane niezależnie od posiłków i należy podawać je o tej samej porze rano lub wieczorem.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dazatynib jest substratem i inhibitorem cytochromu P-450 (CYP3A4). Dlatego istnieje możliwość wystąpienia interakcji z innymi równocześnie stosowanymi produktami leczniczymi metabolizowanymi głównie przez CYP3A4 lub takimi, które wpływają na jego aktywność. Jednoczesne stosowanie dazatynibu i innych produktów leczniczych, które silnie hamują CYP3A4 (np. ketokonazolu, itrakonazolu, erytromycyny, klarytromycyny, rytonawiru, telitromycyny) może zwiększać ekspozycję na dazatynib. Dlatego, nie zaleca się stosowania silnych inhibitorów CYP3A4 u pacjentów przyjmujących dazatynib. Jednoczesne stosowanie dazatynibu i leków, które indukują CYP3A4 (np. deksametazonu, fenytoiny, karbamazepiny, ryfampicyny, fenobarbitalu lub produktów roślinnych zawierających ziela dziurawca (Hypericum perforatum) może znacznie zmniejszyć ekspozycję na dazatynib, zwiększając potencjalnie ryzyko niepowodzenia terapeutycznego). Dlatego u pacjentów otrzymujących dazatynib należy stosować inne, alternatywne produkty lecznicze, o słabszym działaniu indukującym CYP3A4. Jednoczesne stosowanie dazatynibu i substratów CYP3A4 może zwiększyć ekspozycję na substrat CYP3A4. Dlatego, należy zachować ostrożność stosując dazatynib równocześnie z substratami CYP3A4 o wąskim zakresie terapeutycznym, takimi jak astemizol, terfenadyna, cisapryd, pimozyd, chinidyna, beprydyl lub alkaloidy sporyszu (ergotamina, dihydroergotamina). Jednoczesne stosowanie dazatynibu i antagonistów receptora H₂ (np. famotydyny), inhibitorów pompy protonowej (np. omeprazolu), lub wodorotlenku aluminium/wodorotlenku magnezu może zmniejszyć ekspozycję na dazatynib. Dlatego, nie zaleca się stosowania antagonistów receptora H₂ i inhibitorów pompy protonowej, a leki zawierające wodorotlenek aluminium/wodorotlenek magnezu powinny być podawane do 2 h przed lub w 2 h po podaniu dazatynibu. Na podstawie wyników badań farmakokinetycznych, po jednorazowym podaniu, pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby w stopniu łagodnym, umiarkowanym lub ciężkim mogą otrzymywać zalecaną dawkę początkową. Ze względu na ograniczenia tego badania, zaleca się zachowanie ostrożności podczas podawania produktu dazatynib pacjentom z zaburzeniem czynności wątroby. Stosowanie dazatynibu wiąże się z wystąpieniem niedokrwistości, granulocytopenii oraz trombocytopenii. Do ich wystąpienia dochodzi częściej u pacjentów z zaawansowanym stadium CML lub z Ph+ ALL, niż u pacjentów z CML w fazie przewlekłej. Badanie morfologii krwi z rozmazem należy przeprowadzać co tydzień w trakcie pierwszych 2 m-cy leczenia, a następnie co miesiąc lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Zahamowanie czynności szpiku kostnego było najczęściej odwracalne i ustępowało po tymczasowym wstrzymaniu podawania dazatynibu lub po zmniejszeniu dawki. W badaniu III fazy dotyczącym optymalizacji dawkowania u pacjentów w przewlekłej fazie CML, z opornością lub nietolerancją na wcześniejsze leczenie imatynibem, mielosupresję 3 lub 4 stopnia obserwowano częściej u pacjentów otrzymujących 70 mg 2x/dobę niż u pacjentów otrzymujących 100 mg raz/dobę. W badaniu III Fazy u pacjentów z noworozpoznaną CML w przewlekłej fazie, krwawienie stopnia 3. lub 4. wystąpiło u 1 pacjenta (<1%) otrzymującego dazatynib w porównaniu do 2 pacjentów (1%) otrzymujących imatynib. W badaniach klinicznych u pacjentów z opornością lub nietolerancją na wcześniesze leczenie imatynibem, ciężkie krwawienie w OUN wystąpiło u <1% pacjentów. W ośmiu przypadkach zakończyło się ono zgonem, a w 6 związane było z małopłytkowością stopnia 4. Wg kryteriów CTC (ang. Common Toxicity Criteria). Krwawienie z przewodu pokarmowego stopnia 3. lub 4. wystąpiło u 4% pacjentów z opornością lub nietolerancją na wcześniesze leczenie imatynibem, w większości przypadków konieczne było przerwanie leczenia i podanie preparatów krwi. Inne ciężkie krwawienia wystąpiły u 2% pacjentów z opornością lub nietolerancją na wcześniesze leczenie imatynibem. Większość przypadków krwawienia u tych pacjentów związanych było zazwyczaj z małopłytkowością stopnia 3. lub 4. Ponadto, badania z zastosowaniem płytek krwi w warunkach in vitro i in vivo sugerują, że stosowanie produktu wpływa w odwracalny sposób na aktywację płytek. Pacjenci przyjmujący produkty lecznicze hamujące czynność płytek krwi lub przeciwzakrzepowe byli wykluczeni z początkowych badań klinicznych produktu. W kolejnych badaniach dopuszczono jednoczesne stosowanie leków przeciwzakrzepowych, ASA i NLPZ oraz produktu, jeśli liczba płytek była >50 000-75 000/mm³. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których konieczne jest stosowanie produktów leczniczych hamujących czynność płytek krwi lub przeciwzakrzepowych. Dazatynib powoduje retencję płynów. W badaniu III Fazy u pacjentów z noworozpoznaną CML w przewlekłej fazie, retencję płynów w stopniu 3. lub 4. obserwowano u 2 pacjentów (1%) w każdej z badanych grup. W badaniach klinicznych u pacjentów z opornością lub nietolerancją na wcześniejsze leczenie imatynibem, retencję płynów w stopniu 3. lub 4. obserwowano u 10% pacjentów, włącznie z wysiękiem w jamie opłucnej w stopniu 3. lub 4. u 7% oraz do osierdzia u 1% pacjentów. W badaniach tych u < 1% pacjentów wystąpiło wodobrzusze w stopniu 3. lub 4. oraz u <1% pacjentów uogólniony obrzęk w stopniu 3. lub 4, a u 1% pacjentów obserwowano niekardiogenny obrzęk płuc w stopniu 3. lub 4. U pacjentów z objawami przypominającymi wysięk w jamie opłucnej, takie jak duszność oraz suchy kaszel, należy wykonać zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej. W przypadku wysięku w jamie opłucnej stopnia 3. lub 4. konieczny może być drenaż jamy opłucnej i podanie tlenu. Przypadki retencji płynów były zazwyczaj leczone objawowo, lekami moczopędnymi i krótkimi kursami glikokortykosteroidów. Chociaż profil bezpieczeństwa produktu w populacji pacjentów w podeszłym wieku i populacji młodszych pacjentów był podobny, u pacjentów w wieku 65 lat i starszych wystąpienie zdarzeń związanych z retencją płynów i dusznością jest bardziej prawdopodobne i dlatego należy je dokładniej monitorować. Retencja płynów występowała rzadziej u pacjentów, u których stosowano schemat leczenia raz na dobę w porównaniu do schematu 2x/dobę stosowanego w dwóch badania klinicznych fazy III dotyczących optymalizacji dawkowania. Z badań in vitro wynika, że dazatynib może wydłużać czas repolaryzacji komór serca (odstęp QT). W badaniu III fazy u pacjentów z noworozpoznaną CML w przewlekłej fazie, obejmującym 258 pacjentów leczonych dazatynibem i 258 pacjentów leczonych imatynibem, wydłużenie odcinka QTc jako działanie niepożądane stwierdzono u 1 pacjenta (<1%) w każdej z grup. Mediana zmian QTcF w porównaniu z wartościami wyjściowymi wynosiła 3 msec u pacjentów leczonych dazatynibem w porównaniu do 8,2 msec u pacjentów leczonych imatynibem. U jednego pacjenta (<1%) w każdej z grup stwierdzono QTcF 500 msec. W badaniach klinicznych II fazy przeprowadzonych u 865 chorych na białaczkę, leczonych dazatynibem, średnia zmiana odcinka QTc w porównaniu z wartościami wyjściowymi, obliczonego zgodnie z wzorem Fridericia'a (QTcF) wynosiła 4-6 msec; górne 95% przedziału ufności dla wszystkich średnich zmian w porównaniu z wartościami wyjściowymi wynosił <7 msec. U 14 (1%) z 2182 pacjentów z opornościa lub nietolerancją na wcześniejsze leczenie imatynibem, którzy, którzy otrzymywali dazatynib w badaniach klinicznych zgłoszono wydłużenie QTc jako działanie niepożądane. U dwudziestu jeden z tych pacjentów (<1%) obserwowano wydłużenie QTcF >500 msec. U pacjentów, którzy mają wydłużony odstęp QTc lub, u których może dojść do jego wydłużenia należy stosować dazatynib z ostrożnością. Pacjenci ci to osoby z hipokalemią lub hipomagnezemią, z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, osoby przyjmujące produkty lecznicze przeciwarytmiczne lub inne produkty lecznicze, które powodują wydłużenie odstępu QT, a także osoby leczone dużą dawką skumulowaną antracykliny. Przed podaniem dazatynibu należy uzupełnić niedobór potasu oraz magnezu. Dazatynib badano w randomizownym badaniu klinicznym u 519 pacjentów z noworozpoznaną CML w przewlekłej fazie, obejmującym pacjentów z chorobami serca w wywiadzie. U pacjentów otrzymujących dazatynib stwierdzono działania niepożądane związane z sercem, takie jak: zastoinowa niewydolność serca/zaburzenia czynności serca i zakończony zgonem zawał serca. Zdarzenia niepożądane związane z sercem występowały dużo częściej u pacjentów z czynnikami ryzyka lub chorobą serca w wywiadzie. Pacjentów z czynnikami ryzyka (np. nadciśnienie, hiperlipidemia, cukrzyca) lub z chorobą serca w wywiadzie (np. wcześniejsza przezskórna interwencja wieńcowa, udokumentowana choroba naczyń wieńcowych) należy dokładnie monitorować w kierunku objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z niewydolnością serca, takich jak: ból w piersiach, skrócenie oddechu i obfite pocenie się. Jeśli wystąpią ww. objawy podmiotowe i przedmiotowe, zaleca się aby lekarz przerwał podawanie dazatynibu. Po powrocie do zdrowia, przed wznowieniem podawania dazatynibu, należy wykonać ocenę czynnościową. Dazatynib można podać w niezmienionej dawce w przypadku zdarzeń łagodnych do umiarkowanych (≤ stopień 2.), a w przypadku ciężkich zdarzeń (≥ stopień 3.) w zmniejszonej dawce. Pacjentów kontynujących leczenie należy okresowo badać. Pacjenci z niewyrównaną lub poważną chorobą układu sercowo-naczyniowego nie byli włączani do badań klinicznych. Ten produkt leczniczy zawiera 135 mg jednowodnej laktozy w 100 mg dawce dobowej i 189 mg laktozy jednowodnej w 140 mg dawce dobowej. Pacjenci z rzadkimi wrodzonymi zaburzeniami w postaci nietolerancji galaktozy, niedoboru laktazy (typu Lapp) lub z zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia w trakcie leczenia dazatynibem takich objawów niepożądanych jak zawroty głowy lub zaburzenia widzenia. Dlatego należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Z badań przeprowadzonych in vitro wynika, że dazatynib jest substratem CYP3A4. Jednoczesne stosowanie dazatynibu i produktów leczniczych, które silnie hamują CYP3A4 (np. ketokonazolu, itrakonazolu, erytromycyny, klarytromycyny, rytonawiru, telitromycyny) może zwiększać ekspozycję na dazatynib. Dlatego, nie zaleca się ogólnoustrojowego podawania silnych inhibitorów CYP3A4 u pacjentów przyjmujących dazatynib. Biorąc pod uwagę badania in vitro, dazatynib, w stężeniach istotnych klinicznie, wiąże się z białkami osocza w około 96%. Nie wykonano badań oceniających interakcje dazatynibu z innymi produktami leczniczymi wiążącymi się z białkami. Potencjał wypierania i jego kliniczne znaczenie nie są znane. W przypadku, gdy dazatynib był podany po uprzednim 8 dniowym podawaniu wieczorem 600 mg ryfampicyny, leku silnie indukującego CYP3A4, pole pod krzywą (AUC) dazatynibu zmniejszyło się o 82%. Inne produkty lecznicze zwiększające aktywność CYP3A4 (np. deksametazon, fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna, fenobarbital lub produkty roślinne zawierające ziele dziurawca (Hypericum perforatum)) mogą także zwiększać metabolizm i zmniejszać stężenie dazatynibu w osoczu. Dlatego, nie zaleca się stosowania silnych induktorów CYP3A4 z dazatynibem. W przypadku pacjentów, u których wskazane jest stosowanie ryfampicyny lub innych induktorów CYP3A4, należy stosować alternatywne produkty lecznicze o słabszym działaniu indukującym enzymy. Przewlekłe hamowanie wydzielania żołądkowego, przez antagonistów H2 lub inhibitory pompy protonowej (np. famotydyny i omeprazolu) może, prawdopodobnie, zmniejszać ekspozycję na dazatynib. Badanie, w którym podawano pojedynczą dawkę leku zdrowym ochotnikom wykazało, że podanie famotydyny 10 godzin przed podaniem jednorazowej dawki produktu zmniejszało ekspozycję na dazatynib o 61%. W badaniu na 14 zdrowych ochotnikach, którym podano pojedynczą dawkę 100 mg produktu w 22 h po 4-dniowym podawaniu 40 mg omeprazolu w stanie stacjonarnym, stwierdzono zmniejszenie wartości AUC dazatynibu o 43% i wartości C_max dazatynibu o 42%. U pacjentów leczonych produktem, zamiast stosowania antagonistów receptora H₂ lub inhibitorów pompy protonowej należy rozważyć leki zobojętniające sok żołądkowy. Z danych nieklinicznych wynika, że rozpuszczalność dazatynibu zależy od pH. Równoczesne podanie wodorotlenku aluminium/wodorotlenku magnezu z produktem u zdrowych ochotników zmniejszało AUC pojedynczej dawki produktu o 55%, a C_max o 58%. Jednakże, w przypadku podawania leków zobojętniających kwas żołądkowy 2 h przed dawką jednorazową produktu nie obserwowano żadnych istotnych zmian w stężeniu lub w ekspozycji na dazatynib. W związku z tym, leki zobojętniające mogą być podawane do 2 h przed lub w 2 h po podaniu produktu. Jednoczesne stosowanie dazatynibu i substratu CYP3A4 może zwiększyć ekspozycję na substrat CYP3A4. W badaniu przeprowadzonym na zdrowych ochotnikach, podanie dazatynibu w dawce 100 mg zwiększało ekspozycję na symwastatynę, która jest znanym substratem CYP3A4, przez zwiększenie AUC o 20% oraz C_max o 37%. Nie można wykluczyć, że działanie to jest silniejsze po wielokrotnym podaniu dazatynibu. Dlatego należy zachować ostrożność stosując substraty CYP3A4 o wąskim zakresie dawek terapeutycznych (jak np. astemizol, terfenadyna, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, beprydil lub alkaloidy sporyszu [ergotamina, dihydroergotamina]) u pacjentów otrzymujących produkt dazatynibu. Z danych in vitro wynika możliwe ryzyko interakcji z substratami CYP2C8, takimi jak glitazony.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania dazatynibu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Produktu nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. W przypadku stosowania produktu w czasie ciąży, pacjentka musi być poinformowana o potencjalnym ryzyku dla płodu. Dane dotyczące wydzielania dazatynibu w mleku kobiecym lub mleku zwierząt są niewystarczające/ograniczone. Dane fizyko-chemiczne oraz dostępne dane farmakodynamiczne/toksykologiczne dotyczące dazatynibu wskazują na wydzielanie z mlekiem kobiecym, w związku z czym nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Podczas leczenia z użyciem produktu należy przerwać karmienie piersią. Wpływ dazatynibu na plemniki nie jest znany, dlatego zarówno wykazujący aktywność seksualną mężczyźni, jak i kobiety, podczas leczenia powinni stosować skuteczną antykoncepcję.

U pacjentów biorących udział w badaniach klinicznych z zastosowaniem produktu oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu wystąpiły następujące działania niepożądane, z wyjątkiem zaburzeń badań laboratoryjnych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia (w tym bakteryjne, wirusowe, grzybicze, niespecyficzne); (często) zapalenie płuc (w tym bakteryjne, wirusowe oraz grzybicze), zakażenia/zapalenie górnych dróg oddechowych, zakażenia wirusem Herpes, zakażenia przewodu pokarmowego; (niezbyt często) posocznica/sepsa (czasem zakończona zgonem). Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) zespół rozpadu guza. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) gorączka z granulocytopenią, pancytopenia; (rzadko) aplazja układu czerwonokrwinkowego. Zaburzenia układu immunologicznego; (niezbyt często) nadwrażliwość (w tym rumień guzowaty). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) anoreksja, zaburzenia łaknienia; (niezbyt często) hiperurykemia, hipoalbuminemia. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, bezsenność; (niezbyt często) lęk, stan splątania, niestabilność emocjonalna, zmniejszenie libido. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (często) neuropatia (w tym neuropatia obwodowa) zawroty głowy, zaburzenia smaku, senność; (niezbyt często) krwawienie w OUN, omdlenie, drżenia, niepamięć; (rzadko) udar naczyniowy mózgu, przemijające napady niedokrwienne (TIA), drgawki, zapalenie nerwu wzrokowego. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia (w tym zaburzenia widzenia, zamglone widzenie i zmniejszenie ostrości wzroku), suchość oczu; (niezbyt często) zapalenia spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) szumy uszne; (niezbyt często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) zastoinowa niewydolność serca/zaburzenia czynności serca, wysięk osierdziowy, zaburzenia rytmu serca (w tym tachykardia), kołatanie serca; (niezbyt często) zawał serca (czasem zakończony zgonem), wydłużenie odstępu QT, zapalenie osierdzia, arytmia komorowa (w tym tachykardia komorowa), dławica piersiowa, powiększenie serca; (rzadko) przerost prawej komory, zapalenia mięśnia serca, ostry zespół wieńcowy; (nieznana) migotanie przedsionków/trzepotanie przedsionków. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) krwotok; (często) nadciśnienie tętnicze, zaczerwienienia twarzy; (niezbyt często) niedociśnienie, zakrzepowe zapalenie żył; (rzadko) sinica marmurkowata; (nieznana) zakrzepica /zatorowość (w tym zatorowość płucna, zakrzepica żył głębokich). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) wysięk w jamie opłucnej, duszność; (często) kaszel, obrzęk płuc, nadciśnienie płucne, nacieki w płucach, zapalenie płuc; (niezbyt często) skurcz oskrzeli, astma; (rzadko) ostry zespół zaburzeń oddychania; (nieznana) śródmiąższowa choroba płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha; (często) krwawienie z przewodu pokarmowego, zapalenie okrężnicy (w tym agranulocytowe zapalenie okrężnicy), zapalenie żołądka, zapalenie błony śluzowej (w tym zapalenie śluzówki/zapalenie jamy ustnej), niestrawność, wzdęcia, zaparcia, zaburzenia tkanek miękkich jamy ustnej; (niezbyt często) zapalenie trzustki, owrzodzenie górnego odcinka przewodu pokarmowego, zapalenie przełyku, wodobrzusze, szczelina odbytu, dysfagia; (rzadko) gastroenteropatia związana z utratą białka; (nieznana) śmiertelne krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zapalenie wątroby, zapalenie pęcherzyka żółciowego, cholestaza. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka skórna; (często) łysienie, zapalenie skóry (w tym wyprysk), świąd, trądzik, suchość skóry, pokrzywka, nadmierne pocenie się; (niezbyt często) ostre agranulocytowe zapalenie skóry z gorączką, nadwrażliwość na światło, zaburzenia pigmentacji, zapalenie tkanki podskórnej, owrzodzenia skóry, zmiany pęcherzowe, zmiany dotyczące paznokci, zespół erytrodystezji dłoniowo-podeszwowej. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) bóle kostno-mięśniowe; (często) bóle stawów, bóle mięśni, zapalenie mięśni, osłabienie mięśni; (niezbyt często) sztywność mięśniowo-szkieletowa, rabdomioliza; (rzadko) zapalenie ścięgien. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) niewydolność nerek, częste oddawanie moczu, proteinuria. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) ginekomastia, nieregularne miesiączkowanie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) retencja płynów, zmęczenie, obrzęk powierzchowny, gorączka; (często) osłabienie, ból, ból w klatce piersiowej, obrzęk uogólniony, dreszcze; (niezbyt często) złe samopoczucie, nietolerancja temperatury otoczenia. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała; (niezbyt często) zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej w krwi. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) stłuczenia. Szczegółowe dane dotyczące działań niepożądanych - patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego.

Doświadczenie z przedawkowaniem produktu w badaniach klinicznych jest ograniczone do pojedynczych przypadków. Przedawkowanie po podaniu 280 mg/dobę przez jeden tydzień opisano u dwóch pacjentów. U obu stwierdzono istotne zmniejszenie ilości płytek. Ponieważ podawanie dazatynibu jest związane z mielosupresją w stopniu 3. lub 4., pacjenci, którzy przyjęli dawkę większą niż zalecana powinni być ściśle monitorowani w kierunku mielosupresji i należy wdrożyć odpowiednie leczenie podtrzymujące.

Dazatynib hamuje aktywność kinazy BCR-ABL oraz rodziny kinaz SRC równocześnie hamuje też inne, liczne, wybrane kinazy onkogenne, w tym c-KIT, kinazy receptora efryny (EPH) oraz receptora PDGFβ. Dazatynib jest silnym, subnanomolarnym inhibitorem kinazy BCR-ABL, działającym w zakresie stężeń 0,6-0,8 nM. Łączy się on zarówno z nieaktywną jak i aktywną postacią enzymu BCRABL. In vitro, dazatynib wykazuje aktywność w liniach komórek białaczkowych, reprezentujących odmiany zarówno białaczki wrażliwej jak i opornej na imatynib. Badania przedkliniczne wskazują, że dazatynib może przełamać oporność wynikającą ze zwiększonej ekspresji BCR-ABL, z mutacji domeny kinazy BCR-ABL, aktywacji alternatywnych dróg sygnalizacyjnych obejmujących kinazy rodziny SRC (LYN, HCK) oraz zwiększoną ekspresję genu determinującego oporność wielolekową. Dodatkowo, dazatynib hamuje kinazy rodziny SRC w stężeniach subnanomolarnych. In vivo, w kilku oddzielnych eksperymentach z zastosowaniem mysiego modelu CML, dazatynib zapobiegał progresji przewlekłej fazy CML do fazy blastycznej i przedłużał czas przeżycia myszy z komórkami CML przeniesionymi od pacjentów i umiejscowionymi w różnych miejscach, w tym także w OUN.

1 tabl. powl. zawiera 20 mg, 50 mg, 70 mg, 80 mg, 100 mg lub 140 mg dazatynibu (w postaci jednowodzianu).