Sufentanyl powinien być podawany wyłącznie przez anestezjologów lub innych lekarzy, którym znane są działania i zastosowanie leku, lub pod ich nadzorem. Podanie zewnątrzoponowe musi być wykonywane wyłącznie przez lekarza posiadającego odpowiednie doświadczenie w technice zewnątrzoponowego podania leku. Przed podaniem leku należy sprawdzić prawidłowe umiejscowienie igły lub cewnika. Dawkowanie należy ustalić dla każdego pacjenta indywidualnie, zależnie od jego wieku, masy ciała i stanu klinicznego (rozpoznania klinicznego, równocześnie stosowanego leczenia, rodzaju znieczulenia ogólnego, długości trwania i typu zabiegu chirurgicznego). Podczas podawania dawek uzupełniających, należy brać pod uwagę działanie dawki początkowej. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia bradykardii, zaleca się podanie w iniekcji małej dawki jednego z leków przeciwcholinergicznych bezpośrednio przed wprowadzeniem znieczulenia ogólnego. Nudnościom i wymiotom można zapobiec podając leki przeciwwymiotne. PODANIE DOŻYLNE: dorośli i młodzież: jako środek przeciwbólowy w znieczuleniu ogólnym wprowadzanym i podtrzymywanym kilkoma środkami znieczulającymi: dawka początkowa: 0,5-2 µg/kg mc. - podana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub w ciągłym wlewie dożylnym przez 2-10 min. Długość działania leku zależy od dawki. Dawka 0,5 µg/kg mc. działa przez około 50 min. Dawka podtrzymująca: 10-50 µg (ok. 0,15-0,7 µg/kg mc.) - podana dożylnie w razie klinicznych objawów ustępowania znieczulenia. Faza ustępowania - w tej fazie dawkę należy zmniejszać bardzo powoli. Jako środek znieczulający do wprowadzania i podtrzymywania znieczulenia ogólnego: dawka początkowa: 7-20 µg/kg mc. - podana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub w krótko trwającym wlewie dożylnym przez 2-10 min. Dawka podtrzymująca: 25-50 µg (ok. 0,36-0,7 µg/kg mc.) - podana dożylnie w razie klinicznych objawów ustępowania znieczulenia ogólnego. Dawki podtrzymujące wynoszące 25-50 µg sufentanylu zwykle są wystarczające do zachowania stabilności układu krążenia w czasie znieczulenia ogólnego. Uwaga: dawki podtrzymujące należy dobierać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta i przewidywanego czasu, jaki pozostał do zakończenia operacji. Dzieci: skuteczność i bezpieczeństwo stosowania sufentanylu dożylnie u dzieci w wieku do 2 lat udokumentowano tylko w ograniczonej liczbie przypadków. Do wprowadzania i podtrzymywania znieczulenia ogólnego w czasie operacji na sercu i naczyniach lub w zabiegach chirurgii ogólnej, wraz z podawaniem 100% tlenu zaleca się następujące dawki: noworodki i dzieci w wieku do 3 lat: 5-15 µ/kg mc.; dzieci w wieku do 12 lat: 5-20 µ/kg mc. Uwaga: Dawki podtrzymujące należy dobierać indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta i przewidywanego czasu, jaki pozostał do zakończenia operacji. Ze względu na większy klirens leku u dzieci, można podawać dzieciom większe dawki lub zwiększać częstość dawek. Sufentanyl podawany pacjentom w monoterapii we wstrzyknięciu nie wystarczał do osiągnięcia dostatecznego znieczulenia ogólnego i chorzy wymagali podania dodatkowych środków znieczulających. PODANIE ZEWNĄTRZOPONOWE: jako środek przeciwbólowy uzupełniający w znieczuleniu zewnątrzoponowym bupiwakainą: w leczeniu bólu pooperacyjnego po zabiegach chirurgii ogólnej, zabiegach chirurgicznych na klatce piersiowej, po zabiegach ortopedycznych oraz po cięciu cesarskim: śródoperacyjnie można podać zewnątrzoponowo dawkę nasycającą: 10-15 ml 0,25% roztworu bupiwakainy razem z 1 µg sufentanylu/ml. W okresie pooperacyjnym należy podawać 0,175% roztwór bupiwakainy w ciągłym zewnątrzoponowym wlewie razem z 1 µg sufentanylu/ml jako wlew uzupełniający w celu uzyskania efektu przeciwbólowego, z szybkością początkową 5 ml/h, a w celu podtrzymania efektu - z indywidualnie dostosowaną szybkością 4-14 ml/h. Na żądanie można podawać dodatkowe wstrzyknięcia w bolusie dawki po 2 ml. Zaleca się zachowanie 20 minutowego czasu blokady. W leczeniu bólu podczas porodu i porodu przez pochwę: równoczesne dodanie 10 µg sufentanylu w czasie znieczulenia zewnątrzoponowego bupiwakainą (roztwór 0,125% - 0,25%) wydłuża i nasila działanie przeciwbólowe. Wykazano, że optymalna objętość do wstrzyknięcia wynosi 10 ml. W celu lepszego wymieszania substancji, należy najpierw pobrać sufentanyl, a następnie bupiwakainę w żądanych proporcjach. Optymalną objętość 10 ml można uzyskać poprzez rozcieńczenie mieszaniny substancji 0,9 % roztworem chlorku sodu. W razie konieczności, można podać dwa kolejne wstrzyknięcia mieszaniny obu leków. Nie należy podawać dawki całkowitej większej niż 30 µ sufentanylu. Uwaga: Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania sufentanylu podawanego zewnątrzoponowo u dzieci zostało udokumentowane jedynie w ograniczonej liczbie przypadków. Pacjenci w podeszłym wieku lub osłabieni potrzebują z reguły mniejszych dawek. U pacjentów w podeszłym wieku okres półtrwania sufentanylu nie jest przedłużony, ale może zaistnieć zwiększone ryzyko wystąpienia nieprawidłowości ze strony układu krążenia. Wybraną dawkę całkowitą należy podawać ostrożnie, w przypadku istnienia jednej z następujących chorób: niewyrównana niedoczynność tarczycy, choroba płuc, szczególnie ze zmniejszeniem pojemności życiowej, otyłość, alkoholizm. W tych przypadkach wskazana jest dłuższa obserwacja pacjenta po operacji. W razie niewydolności nerek lub wątroby, uwzględnić należy możliwość zmniejszonego wydalania sufentanylu, i wtedy dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Przewlekle chorzy otrzymujący opioidy lub z uzależnieniem od opioidów w wywiadzie, mogą potrzebować większych dawek. Długość stosowania sufentanylu zależy od czasu trwania operacji. Roztwór do wstrzykiwań można podawać jednorazowo lub wielokrotnie. Należy unikać podawania sufentanylu w jednej szybko wstrzykiwanej dawce (bolusie). Jeżeli razem z sufentanylem podaje się jeden z leków uspokajających, to należy go podać w oddzielnym wstrzyknięciu. Czas trwania podania zewnątrzoponowego zależy od rozwoju stanu klinicznego pacjenta. Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania leku dłużej niż przez pięć dni pooperacyjnych.

Stosowanie sufentanylu jest przeciwwskazane u pacjentów ze stwierdzoną nietolerancją na którykolwiek ze składników produktu leczniczego lub inne analogi morfiny. Nie stosować dożylnie w trakcie porodu, jak i przed zaciśnięciem pępowiny w trakcie zabiegu cięcia cesarskiego, ze względu na możliwość wystąpienia zahamowania czynności oddechowej u noworodka. Podczas podania zewnątrzoponowego, w przeciwieństwie do podania dożylnego, sufentanyl w dawkach do 30 µg nie wpływa na stan matki i noworodka. Sufentanylu nie należy stosować: u pacjentów, u których stwierdzono nadwrażliwość na sufentanyl lub inne opioidy, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; u pacjentów, u których należy unikać stosowania leków działających hamująco na ośrodek oddechowy; u pacjentów z ostrą porfirią wątrobową; u pacjentów leczonych równocześnie inhibitorami MAO lub u których inhibitory MAO stosowano w ostatnich 14 dniach. Zewnątrzoponowo sufentanylu, podobnie jak innych opioidów, nie należy podawać w przypadku: ciężkiego krwotoku lub wstrząsu, posocznicy, zakażenia w miejscu podania, zaburzeń hemostazy, takich jak trombocytopenia lub koagulopatia, prowadzenia leczenia przeciwzakrzepowego, stosowania innych produktów leczniczych i stanów medycznych, które stanowią przeciwwskazanie do podania zewnątrzoponowego.

Warunkami użycia sufentanylu są intubacja dotchawicza i mechaniczna wentylacja pacjenta. Podobnie, jak w przypadku wszystkich silnych opioidów: Zahamowanie czynności oddechowej jest zależne od dawki sufentanylu i może być zniesione przez podanie specyficznych antagonistów opioidowych (nalokson). Ponieważ zahamowanie czynności oddechowej może utrzymywać się dłużej niż efekt działania antagonisty opioidowego, może być konieczne powtórzenie dawki. Dawka oraz przerwa między kolejnymi dawkami antagonisty opioidowego zależą od uprzednio podanej dawki sufentanylu i czasu jej podania. Głębokiemu znieczuleniu ogólnemu może towarzyszyć znaczne zahamowanie czynności oddechowej. Może się ona utrzymywać w okresie pooperacyjnym, a w przypadku, gdy sufentanyl był podany dożylnie, może dochodzić do ponownego jej wystąpienia. Dlatego pacjentów należy objąć właściwą opieką. Należy zapewnić łatwy dostęp do aparatury do przeprowadzenia resuscytacji oraz zapewnić możliwość podania antagonistów opioidowych. Hiperwentylacja w trakcie znieczulenia może zmieniać odpowiedź pacjenta na CO₂, wpływając na czynność oddechową w okresie pooperacyjnym. Możliwe jest wystąpienie wzmożonego napięcia mięśni, włącznie z mięśniami klatki piersiowej, ale można tego uniknąć zachowując następujące środki ostrożności: powolne wstrzyknięcie dożylne (w przypadku mniejszych dawek jest to zazwyczaj wystarczający środek zapobiegawczy), uprzednie podanie benzodiazepin lub leków zwiotczających mięśnie. Mogą wystąpić ruchy (mio)kloniczne niepadaczkowe. Podanie pacjentowi zbyt małej dawki leku przeciwcholinergicznego, lub stosowanie sufentanylu w skojarzeniu z lekami zwiotczającymi mięśnie nie wykazującymi działania wagolitycznego, może wywołać bradykardię, a nawet zatrzymanie akcji serca. Bradykardię można leczyć atropiną. Tachykardia spowodowana podaniem pankuronium może przeważać nad wywołaną bradykardią. Opioidy mogą wywoływać niedociśnienie, szczególnie u pacjentów z hipowolemią. Należy podjąć odpowiednie środki w celu utrzymania ciśnienia tętniczego na stałym poziomie. U pacjentów z upośledzeniem mechanizmu kompensacji wewnątrzczaszkowej należy unikać podawania leków opioidowych w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Zdarzało się u takich pacjentów, że przejściowemu obniżeniu średniego ciśnienia tętniczego towarzyszył krótkotrwały spadek mózgowego ciśnienia perfuzyjnego. U pacjentów długotrwale stosujących opioidy, lub u których w wywiadzie stwierdzono uzależnienie od leków opioidowych w przeszłości, może być konieczne stosowanie większych dawek. Zaleca się zmniejszenie dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku lub wycieńczonych. Zwiększanie dawki opioidów w celu ustalenia dawki optymalnej należy przeprowadzać ostrożnie w przypadku pacjentów, u których występuje: niewyrównana niedoczynność tarczycy, choroba płuc, zmniejszona pojemność zapasowa płuc, alkoholizm, upośledzona czynność wątroby lub nerek. Takich pacjentów należy dłużej obserwować po operacji. Podając lek zewnątrzoponowo, należy zachować ostrożność w przypadku stwierdzenia zahamowania lub zaburzeń czynności oddechowej oraz w przypadku zagrożenia dla płodu. Pacjenta należy poddać wnikliwej obserwacji przynajmniej przez 1 h po podaniu każdej dawki ze względu na możliwość wystąpienia wczesnego zahamowania czynności oddechowej. Z uwagi na możliwe zmiany częstości akcji serca płodu podczas podania zewnątrzoponowego, należy monitorować częstość akcji serca, a w razie konieczności leczyć jej zaburzenia. Można się spodziewać, że noworodek będzie szczególnie wrażliwy na działanie sufentanylu hamujące ośrodek oddechowy. Dane dotyczące dożylnego podawania sufentanylu u małych dzieci są ograniczone, dlatego przed zastosowaniem tego leku u noworodków i małych dzieci należy starannie rozważyć stosunek spodziewanych korzyści do możliwego ryzyka. Ze względu na dużą zmienność parametrów farmakokinetycznych u noworodków istnieje ryzyko podania dożylnie zbyt dużej lub zbyt małej dawki sufentanylu w okresie noworodkowym. Bezpieczeństwo i skuteczność sufentanylu podawanego zewnątrzoponowo u dzieci w wieku poniżej 1 rż. nie zostało jeszcze ustalone. Ze względu na swoje właściwości przypominające działanie morfiny sufentanyl może wywoływać uzależnienie. Uzależnienie nie rozwinie się, jeżeli sufentanyl stosowany jest tylko do operacji jako środek znieczulający. Uzależnienie może wystąpić po długotrwałym stosowaniu w oddziałach intensywnej terapii, gdzie podawane są coraz większe dawki sufentanylu w celu osiągnięcia zadowalającego efektu przeciwbólowego. Po leczeniu trwającym ponad tydz., mogą już wystąpić objawy abstynencji, a po 2-tyg. leczeniu jest to nawet prawdopodobne. W związku z tym podaje się następujące zalecenia: 1. Dawki nie powinny być większe niż to konieczne. 2. Zmniejszanie dawek powinno być stopniowe, w ciągu kilku dni. 3. W razie potrzeby, w celu zwalczania objawów zespołu abstynencyjnego można zastosować klonidynę. Produkt leczniczy zawiera 0,15 mmol (lub 3,54 mg) sodu/ml roztw. Należy wziąć to pod uwagę podając duże objętości roztworu (np. ponad 6,5 ml, co odpowiada ponad 1 mmol sodu) pacjentom ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Pacjent może prowadzić pojazdy lub obsługiwać maszyny dopiero po upływie stosownego czasu od podania sufentanylu. Pacjenta należy odprowadzić do domu i poinformować o zakazie spożywania alkoholu.

Produkty lecznicze, takie jak barbiturany, etomidat, pochodne benzodiazepiny, neuroleptyki, opioidy, halogenowe środki anestetyczne i inne substancje nieselektywnie hamujące OUN (np. alkohol), mogą nasilać depresję oddechową wywołaną przez substancje narkotyczne. W razie jednoczesnego stosowania jednego z ww. leków i sufentanylu, dawki jednego lub obu leków należy zmniejszyć. Równoczesne podawanie sufentanylu i benzodiazepin może wywołać spadek ciśnienia tętniczego. Jeżeli pacjenci przyjmowali takie leki, konieczne będzie obniżenie dawki sufentanylu. Podobnie, po podaniu sufentanylu, należy zmniejszyć dawkę innych leków hamujących ośrodkowy układ nerwowy. Równoczesne stosowanie sufentanylu i wekuronium lub suksametonium może wywoływać bradykardię, zwłaszcza jeżeli tętno było już zwolnione (np. u pacjentów otrzymujących blokery kanału wapnia lub β-adrenolityki). Zaleca się zmniejszenie dawki jednego lub obu leków. W przypadku równoczesnego stosowania dużych dawek sufentanylu w roztworze do iniekcji oraz podtlenku azotu może dojść do spadku ciśnienia tętniczego, zmniejszenia częstości akcji serca i minutowej pojemności serca. Sufentanyl jest metabolizowany głównie przy udziale izoenzymu 3A4 cytochromu P450, jednak in vivo nie obserwowano inhibicji jego działania przez erytromycynę (znany inhibitor cytochromu P450 3A4). Pomimo braku danych klinicznych, dane pochodzące z badań in vitro wskazują na możliwość spowalniania metabolizmu sufentanylu przez inne silne inhibitory cytochromu P450 3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir). Mogłoby to zwiększać ryzyko długotrwającej lub opóźnionej depresji oddechowej. Jednoczesne stosowanie tego typu leków wymaga, aby pacjent znajdował się pod szczególną opieką i ścisłą obserwacją. Zwłaszcza może być konieczne obniżenie dawki sufentanylu. Z reguły zaleca się przerwanie podawania inhibitorów MAO na 14 dni przed jakimkolwiek zabiegiem chirurgicznym lub znieczuleniem.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania sufentanylu w postaci dożylnej u kobiet w ciąży, chociaż badania na zwierzętach nie wykazały powstawania ciężkich wad rozwojowych płodu. Należy ocenić ryzyko w stosunku do korzyści dla pacjenta. Sufentanyl przenika przez łożysko. Stosowanie dożylne w trakcie porodu, jak i przed zaciśnięciem pępowiny w trakcie zabiegu cięcia cesarskiego, jest przeciwwskazane. Kontrolowane badania kliniczne przeprowadzane podczas porodu wykazały, że sufentanyl podany zewnątrzoponowo w dawkach do 30 µg, jako środek uzupełniający do bupiwakainy, nie wykazywał szkodliwego działania zarówno na matkę jak i noworodka, jednakże podanie dożylne jest przeciwwskazane podczas porodu. Po podaniu zewnątrzoponowym dawki całkowitej nie większej niż 30 µg, stwierdzono średnie stężenie w osoczu krwi pępowinowej wynoszące 0,016 ng/ml. Zawsze w gotowości do użycia powinno znajdować się antidotum dla dziecka. Sufentanyl przenika do mleka ludzkiego. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania sufentanylu kobiecie karmiącej piersią.

Bezpieczeństwo stosowania sufentanylu oceniano u 650 uczestników 6 badań klinicznych, którym podawano sufentanyl. 78 spośród 650 pacjentów uczestniczyło w 2 badaniach klinicznych sufentanylu podawanego dożylnie, jako środka do wywołania lub podtrzymania znieczulenia u pacjentów poddawanych poważnym zabiegom chirurgicznym (wszczepienie pomostów aortalno-wieńcowych lub zabiegi na otwartym sercu). Pozostałych 572 pacjentów uczestniczyło w 4 badaniach, w których sufentanyl podawano zewnątrzoponowo, jako środek przeciwbólowy po przebytym zabiegu, lub jako uzupełniający lek przeciwbólowy podawany w trakcie porodu zewnątrzoponowo, jednocześnie z bupiwakainą. Uczestnikom tym podawano co najmniej 1 dawkę sufentanylu, i zebrano dane dotyczące bezpieczeństwa. Na podstawie zebranych danych dotyczących bezpieczeństwa, pochodzących z wszystkich wymienionych badań klinicznych, najczęściej zgłaszanymi (częstość występowania ?5%) działaniami niepożądanymi były (częstość podana w %): nadmierne uspokojenie (19,5), świąd (15,2), nudności (9,8) oraz wymioty (5,7). Poniżej przedstawiono działania niepożądane związane ze stosowaniem sufentanylu, w tym te wymienione powyżej, które zgłaszano w trakcie badań klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) nieżyt nosa. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość; (nieznana) wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomoanafila-ktyczna. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) apatia, nerwowość. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) nadmierne uspokojenie; (często) drgawki u niemowląt, zawroty głowy, ból głowy; (niezbyt często) ataksja, dyskineza u noworodków, dystonia, hiperrefleksja, zwiększone napięcie mięśniowe, hipokinezja u noworodków, senność; (nieznana) śpiączka, drgawki, mimowolne skurcze mięśni. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia; (nieznana) zwężenie źrenic. Zaburzenia serca: (często) tachykardia; (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, sinica, bradykardia, arytmia, nieprawidłowości w zapisie EKG; (nieznana) zatrzymanie akcji serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, bladość; (nieznana) wstrząs. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) sinica u noworodków; (niezbyt często) skurcz oskrzeli, hipowentylacja, dysfonia, kaszel, czkawka, zaburzenia oddychania; (nieznana) zatrzymanie akcji oddechowej, bezdech, depresja oddechowa, obrzęk płuc, skurcz krtani. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) świąd; (często) odbarwienia skóry; (niezbyt często) alergiczne zapalenie skóry, nadmierna potliwość, wysypka, wysypka niemowlęca, suchość skóry; (nieznana) rumień. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) drgania mięśni; (niezbyt często) ból pleców, hipotonia niemowlęca, sztywność mięśni; (nieznana) skurcz mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) gorączka; (niezbyt często) hipotermia, spadek temperatury ciała, wzrost temperatury ciała, dreszcze, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, ból. Do działań niepożądanych występujących bardzo często po podaniu zewnątrzoponowym należą: świąd, uspokojenie i nudności (wszystkie zgłaszane częściej niż działania niepożądane występujące po podaniu dożylnym). Ponadto, może wystąpić wczesne zahamowanie czynności oddechowej. Sufentanyl podany zewnątrzoponowo może bardzo rzadko wywoływać odległe zahamowanie czynności oddechowej. Oczekuje się, że częstość, typ i ciężkość działań niepożądanych u dzieci są takie same, jak u dorosłych.

Objawami przedawkowania sufentanylu są nasilone efekty jego działania farmakologicznego. W zależności od wrażliwości osobniczej, obraz kliniczny określa głownie stopień nasilenia depresji oddechowej, który może wahać się od spowolnienia akcji oddechowej do całkowitego bezdechu. Farmakologiczne działanie leku może wywołać zahamowanie czynności oddechowej nawet po dawkach terapeutycznych (i.v.: ponad 0,3 µg/kg mc.). Sufentanyl stosowany jest wyłącznie w ściśle kontrolowanych warunkach, co gwarantuje właściwe opanowanie tych objawów. W przypadku zmniejszenia częstości oddechów lub bezdechu należy podawać tlen i stosować oddech wspomagany lub kontrolowany, zgodnie ze wskazaniami. Jeśli jest to wskazane, należy podać swoisty środek o antagonistycznym działaniu, np. nalokson, w celu opanowania zahamowania czynności oddechowej. Nie wyklucza to natychmiastowego podjęcia innych środków zaradczych. Zahamowanie czynności oddechowej może się utrzymywać dłużej, niż efekt działania antagonisty, dlatego może być konieczne podanie jego kolejnych dawek. W razie jednoczesnego wystąpienia zahamowania czynności oddechowej i sztywności mięśni, może być konieczne podanie dożylne depolaryzującego środka zwiotczającego, aby ułatwić oddychanie wspomagane lub kontrolowane. Pacjenta należy starannie obserwować; należy utrzymać właściwą temperaturę ciała oraz bilans płynów. W przypadku znacznego lub nieprzemijającego obniżenia ciśnienia tętniczego należy uwzględnić możliwość wystąpienia hipowolemii, a w przypadku jej stwierdzenia, należy przeciwdziałać podając pozajelitowo odpowiednią ilość płynów.

Sufentanyl to silnie działający środek przeciwbólowy z grupy opioidów o swoistym agonistycznym działaniu na receptor .. Powinowactwo do receptora . jest 7-10 razy większe niż fentanylu. Sufentanyl ma dlatego znacznie silniejsze działanie przeciwbólowe niż fentanyl, przy czym zostaje utrzymana hemodynamiczna stabilność i dobry dopływ tlenu do mięśnia sercowego. Maks. działanie uzyskuje się w ciągu kilku minut po dożylnym wstrzyknięciu sufentanylu. Badania farmakologiczne wykazują, że stabilność układu krążenia i zapisu EEG są podobne jak w przypadku fentanylu. Nie występowały objawy ze strony układu odpornościowego ani objawy hemolizy, sufentanyl nie powodował też uwalniania histaminy. Podobnie jak inne opioidy, sufentanyl może wywołać bradykardię, być może przez działanie na ośrodki układu przywspółczulnego. Zwiększenie częstości skurczów serca wywołane przez pankuronium nie jest znoszone lub tylko częściowo znoszone przez sufentanyl.

1 ml roztw. do wstrzyk. zawiera 5 µg sufentanylu w postaci 7,5 µg cytrynianu sufentanylu.