Epizody dużej depresji. Zalecana dawka początkowa wenlafaksyny wynosi 75 mg raz/dobę. U pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg/dobę korzystne może być zwiększenie dawki do maks. dawki 375 mg/dobę. Dawkowanie można zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Gdy jest to uzasadnione klinicznie z powodu ciężkości objawów, dawkę można zwiększać w krótszych odstępach czasu, ale nie krótszych niż 4 dni. Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tyko po dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy utrzymywać najmniejszą skuteczną dawkę. Pacjenci powinni być leczeni przez wystarczająco długi okres, zwykle kilka m-cy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia z częstością dobraną do konkretnego przypadku. Leczenie długotrwałe może być właściwe jako profilaktyka nawrotów epizodów dużej depresji (ang. MDE). W większości przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotu MDE jest taka sama jak stosowana w leczeniu aktualnego epizodu. Stosowanie przeciwdepresyjnych produktów leczniczych należy kontynuować przez co najmniej 6 m-cy od wystąpienia remisji. Uogólnione zaburzenia lękowe. Zalecana dawka początkowa wenlafaksyny wynosi 75 mg raz/dobę. U pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg/dobę korzystne może być zwiększenie dawki do maks. dawki 225 mg/dobę. Dawkowanie można zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tyko po dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy utrzymywać najmniejszą dawkę skuteczną. Pacjenci powinni być leczeni przez wystarczająco długi okres, zwykle kilka m-cy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia z częstością dobraną do konkretnego przypadku. Fobie społeczne. Zalecana dawka wenlafaksyny wynosi 75 mg raz/dobę. Nie ma dowodów, że większe dawki przynoszą jakąkolwiek dodatkową korzyść. Jednakże u poszczególnych pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg/dobę można rozważyć zwiększenie dawki do maks. dawki 225 mg/dobę. Dawkowanie można zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tyko po dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy utrzymywać najmniejszą dawkę skuteczną. Pacjenci powinni być leczeni przez wystarczająco długi okres, zwykle kilka m-cy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia z częstością dobraną do konkretnego przypadku. Zaburzenia lękowe z napadami lęku. Zaleca się stosowanie wenlafaksyny w dawce 37,5 mg/dobę przez 7 dni. Następnie należy zwiększyć dawkę do 75 mg/dobę. U pacjentów niereagujących na dawkę 75 mg/dobę korzystne może być zwiększenie dawki do maks. dawki 225 mg/dobę. Dawkowanie można zwiększać w odstępach 2 tyg. lub dłuższych. Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tyko po dokonaniu oceny klinicznej pacjenta. Należy utrzymywać najmniejszą dawkę skuteczną. Pacjenci powinni być leczeni przez wystarczająco długi okres, zwykle kilka m-cy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia z częstością dobraną do konkretnego przypadku. Pacjenci w podeszłym wieku. Uważa się, że nie ma konieczności dostosowania dawki tylko z uwagi na wiek pacjenta. Jednakże należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów w podeszłym wieku (np. z uwagi na możliwe zaburzenie czynności nerek, związane z wiekiem zmiany wrażliwości i powinowactwa neuroprzekaźników). Należy zawsze stosować najmniejszą dawkę skuteczną, a w razie konieczności zwiększenia dawki pacjentów należy obserwować dokładnie. Dzieci i młodzież. Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży. Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny u tych pacjentów. Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży poniżej 18 rż. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z lekkim i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże z uwagi na międzyosobniczą zmienność klirensu, pożądane może być indywidualne dostosowanie dawki. Dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Zaleca się ostrożność i rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści wynikających z leczenia w stosunku do ryzyka związanego z leczeniem. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z szybkością przesączania kłębuszkowego (ang. GFR) w zakresie 30-70 ml/minutę, jednakże zaleca się zachowanie ostrożności. U pacjentów wymagających hemodializy i u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (GFR <30 ml/min) dawkę należy zmniejszyć o 50%. Jednakże z powodu międzyosobniczej zmienności klirensu, u tych pacjentów pożądane może być indywidualne dostosowanie dawki. Objawy odstawienne obserwowane w trakcie przerywania leczenia wenlafaksyną.Należy unikać nagłego odstawienia leczenia. Podczas przerywania leczenia wenlafaksyną należy stopniowo zmniejszać dawkę w okresie co najmniej 1-2 tyg., aby zmniejszyć ryzyko reakcji odstawiennych. Jeśli po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia wystąpią nietolerowane przez pacjenta objawy, można rozważyć wznowienie leczenia z zastosowaniem poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale łagodniej i w dłuższym okresie.

Zaleca się przyjmowanie wenlafaksyny razem z posiłkiem, codziennie mniej więcej tej samej porze. Kaps. muszą być połknięte w całości popijając płynem; nie należy ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać. Pacjenci leczeni wenlafaksyną w tabl. o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w kaps. o przedłużonym uwalnianiu w najbardziej równoważnej dawce dobowej. Np. wenlafaksynę w tabl. o natychmiastowym uwalnianiu 37,5 mg przyjmowanych 2x/dobę, można zamienić na wenlafaksynę w kaps. o przedłużonym uwalnianiu 75 mg raz/dobę. Konieczne może być indywidualne dostosowanie dawki. Kaps. wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawierają sferoidy, które powoli uwalniają substancję czynną do przewodu pokarmowego. Nierozpuszczalne części tych sferoid są wydalane i mogą być widoczne w kale.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przeciwwskazane jest jednoczesne leczenie nieodwracalnymi inhibitorami IMAO z uwagi na ryzyko zespołu serotoninowego, z takimi objawami jak pobudzenie, drżenie mięśni i hipertermia. Nie rozpoczynać leczenia wenlafaksyną przez co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnym IMAO. Leczenie wenlafaksyną należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnym IMAO.

Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu wystąpienia znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu 1-szych kilku tyg. leczenia lub nawet dłużej, pacjenci powinni być poddani ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia takiej poprawy. Z ogólnego doświadczenia klinicznego wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnych etapach powrotu do zdrowia. Inne zaburzenia psychiczne, w których stosowana jest wenlafaksyna, również mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. W dodatku zaburzenia te mogą współistnieć z dużą depresją. W związku z tym, podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi należy stosować takie same środki ostrożności, jak podczas leczenia pacjentów z dużą depresją. Wiadomo, że pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub przejawiający znacznego stopnia skłonności samobójcze przed rozpoczęciem leczenia wykazują większe ryzyko myśli lub prób samobójczych i powinni być poddani ścisłej obserwacji podczas leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych, dotyczących stosowania leków przeciwdepresyjnych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w poniżej 25 rż. stosujących leki przeciwdepresyjne w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo. Leczeniu farmakologicznemu powinien towarzyszyć ścisły nadzór nad pacjentami, zwłaszcza pacjentami wysokiego ryzyka, szczególnie na początku leczenia i po każdej zmianie dawki. Pacjenci (oraz ich opiekunowie) powinni być ostrzeżeni o konieczności obserwacji, czy nie występuje jakiekolwiek pogorszenie stanu klinicznego, zachowanie lub myśli samobójcze i nietypowe zmiany zachowania, oraz o konieczności niezwłocznego zwrócenia się o pomoc lekarską w razie wystąpienia tych objawów. Nie należy stosować produktu leczniczego w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 rż. Zachowania związane z samobójstwem (próby i myśli samobójcze) i wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew) obserwowano w badaniach klinicznych częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u przyjmujących placebo. Jeżeli pomimo tego na podstawie konieczności klinicznej podjęta zostanie decyzja o leczeniu, należy dokładnie obserwować pacjenta czy nie pojawią się u niego objawy samobójcze. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i behawioralnego. W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak podczas stosowania innych środków serotoninergicznych, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnie zagrażający życiu, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków, takich jak inhibitory MAO, które mogą wpływać na system neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego. Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka), chwiejność wegetatywną (np. częstoskurcz, zmienne ciśnienie krwi, hipertermia), zaburzenia nerwowo-mięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji) i/lub objawy ze strony układu pokarmowego (np. nudności, wymioty, biegunka). Podczas stosowania wenlafaksyny może dojść do rozszerzenia źrenic. Zaleca się dokładną obserwację pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym lub zagrożonych ostrą jaskrą z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem przesączania). Często obserwowano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia krwi podczas stosowania wenlafaksyny. Po wprowadzeniu produktu do obrotu, w niektórych przypadkach obserwowano duży wzrost ciśnienia krwi, wymagający natychmiastowego leczenia. Wszyscy pacjenci powinni przejść dokładne badanie przesiewowe pod kątem wysokiego ciśnienia krwi, a istniejące nadciśnienie należy opanować przed rozpoczęciem leczenia. Ciśnienie krwi należy kontrolować okresowo po rozpoczęciu leczenia oraz po każdym zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami podstawowymi, które zwiększenie ciśnienia może zaostrzyć, np. u pacjentów z zaburzeniem czynności serca. Może wystąpić przyspieszenie akcji serca, zwłaszcza w przypadku większych dawek. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami podstawowymi, które przyspieszenie akcji serca może zaostrzyć. Nie oceniano stosowania wenlafaksyny u pacjentów z niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie lub niestabilną chorobą serca. Dlatego u tych pacjentów wenlafaksynę należy stosować ostrożnie. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłoszono zgony wskutek zaburzeń rytmu serca podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu. Przed przepisaniem wenlafaksyny pacjentom z wysokim ryzykiem wystąpienia ciężkich arytmii należy rozważyć bilans korzyści do ryzyka. Podczas leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie a pacjenci ci powinni być ściśle obserwowani. Leczenie należy przerwać u każdego pacjenta, u którego występują drgawki. Podczas leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i/lub zespołu niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Najczęściej obserwowano to u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub u pacjentów odwodnionych. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne oraz ze zmniejszoną objętością krwi krążącej z innych przyczyn ryzyko wystąpienia tego zdarzenia może być większe. Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą powodować osłabienie czynności płytek krwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może występować zwiększone ryzyko krwawienia w obrębie skóry i błon śluzowych, w tym z przewodu pokarmowego. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów ze skłonnością do krwawień, w tym u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i przeciwpłytkowe. W trwających co najmniej 3 m-ce kontrolowanych placebo badaniach klinicznych znaczące klinicznie zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy zaobserwowano u 5,3% pacjentów leczonych wenlafaksyną i u 0,0% pacjentów przyjmujących placebo. Podczas długotrwałego leczenia należy rozważyć oznaczanie stężenia cholesterolu w surowicy. Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z środkami zmniejszającymi masę ciała, w tym z fenterminą. Nie zaleca się równoczesnego stosowania wenlafaksyny z środkami zmniejszającymi mc. Wenlafaksyna nie jest wskazana do stosowania w celu zmniejszenia mc. w monoterapii ani w skojarzeniu z innymi produktami. U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub wywiadzie rodzinnym. U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić agresja. Zaobserwowano takie przypadki na początku leczenia, po zmianach dawki i przerwaniu leczenia. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z agresją w wywiadzie. Objawy odstawienne po przerwaniu leczenia występują często, zwłaszcza jeżeli leczenie przerwano nagle. W badaniach klinicznych zdarzenia niepożądane obserwowane po przerwaniu leczenia (w czasie stopniowego zmniejszania dawki i później) wystąpiły u około 31% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę i 17% pacjentów przyjmujących placebo. Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od różnych czynników, w tym czasu trwania leczenia i stosowanej dawki oraz szybkości zmniejszania dawki. Najczęściej obserwowane reakcje obejmują zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenie mięśni i ból głowy. Zazwyczaj, objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednakże u niektórych pacjentów mogą mieć duże nasilenie. Zwykle występują one w ciągu 1-szych kilku dni od przerwania leczenia, lecz bardzo rzadko takie objawy odnotowano u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę leku. Zazwyczaj objawy te są samoograniczające się i zwykle ustępują w ciągu 2 tyg., chociaż u niektórych pacjentów mogą utrzymywać się dłużej (2-3 m-ce lub dłużej). W związku z tym podczas kończenia leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki wenlafaksyny przez kilka tyg. lub m-cy, w zależności od potrzeb pacjenta. Stosowanie wenlafaksyny wiązało się z występowaniem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub męczącym niepokojem i koniecznością poruszania się, często związaną z niezdolnością do usiedzenia lub ustania w bezruchu. Stan ten z największym prawdopodobieństwem może wystąpić w ciągu 1-szych kilku tyg. leczenia. W przypadku pacjentów, u których wystąpią te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe. Suchość w ustach obserwuje się u 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to zwiększyć ryzyko wystąpienia próchnicy zębów, dlatego też należy pouczyć pacjentów o znaczeniu higieny jamy ustnej. Produkt leczniczy 150 mg zawiera żółcień pomarańczową FCF (E 110), która może powodować reakcje alergiczne. Każdy psychoaktywny produkt leczniczy może zaburzać osąd, rozumowanie i zdolności motoryczne. W związku z tym każdy pacjent przyjmujący wenlafaksynę powinien zostać ostrzeżony o jej możliwym wpływie na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania niebezpiecznych maszyn.

Nie stosować wenlafaksyny w połączeniu z nieodwracalnymi nieselektywnymi IMAO. Nie rozpoczynać leczenia wenlafaksyną przez co najmniej 14 dni po zakończeniu leczenia nieodwracalnym nieselektywnym IMAO. Leczenie wenlafaksyną należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnym nieselektywnym IMAO. Z uwagi na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego nie zaleca się stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z odwracalnym i selektywnym IMAO, takim jak moklobemid. Po leczeniu odwracalnym IMAO można rozpocząć leczenie wenlafaksyną po okresie krótszym niż 14 dni. Zaleca się przerwanie leczenia wenlafaksyną co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia odwracalnym IMAO. Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym i nieselektywnym IMAO i nie powinien być podawany pacjentom leczonym wenlafaksyną. Obserwowano ciężkie działania niepożądane u pacjentów, którzy rozpoczęli leczenie wenlafaksyną krótko po odstawieniu IMAO lub rozpoczęli leczenie IMAO krótko po odstawieniu wenlafaksyny. Działania te obejmowały drżenie mięśni, mioklonie, obfite pocenie się, nudności, wymioty, uderzenia gorąca, zawroty głowy i hipertermię z cechami przypinającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, napady padaczkowe i zgon. Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, zwłaszcza podczas jednoczesnego stosowania innych leków wpływających na układ neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego (w tym tryptanów, inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny - ang. SSRI, inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny - ang. SNRI, związków litu, sybutraminy, tramadolu lub ziela dziurawca [Hypericum perforatum]), środków leczniczych zaburzających metabolizm serotoniny (w tym IMAO) lub prekursorów serotoniny (takich jak suplementy tryptofanu). Jeżeli ze względów klinicznych konieczne jest stosowanie wenlafaksyny jednocześnie z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego (tryptanem), zaleca się dokładną obserwację pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i przy zmianach dawki. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu). Nie oceniono systematycznie ryzyka związanego ze stosowaniem wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi na OUN. W związku z tym zaleca się ostrożność podczas stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami działającymi na OUN. Wykazano, że wenlafaksyna nie nasila upośledzenia zdolności psychicznych i ruchowych spowodowanego przez alkohol. Jednakże, tak jak w przypadku wszystkich substancji działających na OUN, należy zalecić pacjentom unikanie spożywania alkoholu. W badaniu farmakokinetycznym obejmującym podawanie ketokonazolu pacjentom z silnym (ang. EM) i słabym (ang. PM) metabolizmem CYP2D6, po podaniu ketokonazolu stwierdzono zwiększenie AUC wenlafaksyny (o 70% i 21% u odpowiednio pacjentów PM i EM) i O-demetylowenlafaksyny (o 33% i 23% u odpowiednio pacjentów PM i EM). Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir czy telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężenia wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego też zaleca się ostrożność, gdy pacjent przyjmuje jednocześnie inhibitor CYP3A4 i wenlafaksynę. Podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i związków litu może wystąpić zespół serotoninowy. Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu i jego czynnego metabolitu, demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie ma wpływu na farmakokinetykę wenlafaksyny ani O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo czy istnieją interakcje farmakokinetyczne i/lub farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami. Wenlafaksyna nie miała wpływu na farmakokinetykę imipraminy i 2-OH-imipraminy. Podczas podawania wenlafaksyny w dawce od 75 - 150 mg/dobę stwierdzono zależne od dawki, 2,5- do 4,5-krotne zwiększenie AUC 2-OH-dezypraminy. Imipramina nie wpływała na farmakokinetykę wenlafaksyny ani O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji jest nieznane. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania wenlafaksyny i imipraminy. W badaniu farmakokinetycznym z zastosowaniem haloperydolu wykazano 42% zmniejszenie całkowitego klirensu po podaniu doustnym, 70% zwiększenie AUC i 88% zwiększenie C_max, ale brak zmiany T_0,5 haloperydolu. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów leczonych jednocześnie haloperydolem i wenlafaksyną. Kliniczne znaczenie tej interakcji jest nieznane. Wenlafaksyna zwiększa AUC rysperydonu o 50%, ale nie zmienia znacząco profilu farmakokinetycznego całkowitej frakcji czynnej (rysperydonu i 9-hydroksyrysperydonu). Kliniczne znaczenie tej interakcji jest nieznane. Jednoczesne podawanie wenlafaksyny i metoprololu zdrowym ochotnikom w badaniu interakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych spowodowało zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu o około 30-40%, bez zmiany stężenia w osoczu jego czynnego metabolitu α-hydroksymetoprololu. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z nadciśnieniem jest nieznane. Metoprolol nie zmienił profilu farmakokinetycznego wenlafaksyny ani jej czynnego metabolitu, O-demetylowenlafaksyny. Należy zachować ostrożność w razie jednoczesnego podawania wenlafaksyny i metoprololu. Badanie farmakokinetyki obejmujące indynawir wykazało 28% zmniejszenie AUC i 36% zmniejszenie C_max indynawiru. Indynawir nie miał wpływu na farmakokinetykę wenlafaksyny ani O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji jest nieznane.

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Wenlafaksynę można podawać kobietom w ciąży tylko wtedy, gdy oczekiwane korzyści przeważają nad możliwymi zagrożeniami. U noworodków mogą wystąpić objawy z odstawienia, jeżeli wenlafaksyna była podawana do samego porodu lub krótko przed porodem. U niektórych noworodków narażonych na wenlafaksynę pod koniec III trymestru pojawiły się powikłania wymagające odżywiania przez zgłębnik, wspomagania oddychania lub długotrwałej hospitalizacji. Takie powikłania mogą pojawić się bezpośrednio po porodzie. Następujące objawy obserwowano u noworodków, których matki przyjmowały SSRI/SNRI w późnym okresie ciąży: drażliwość, drżenie mięśni, hipotonia, nieustający płacz i trudności ze ssaniem lub zasypianiem. Objawy te mogą być spowodowane przez działania serotoninergiczne albo stanowić objawy ekspozycji na lek. W większości przypadków powikłania te obserwuje się bezpośrednio po lub w ciągu 24 h po porodzie. Dane epidemiologiczne sugerują, że stosowanie SSRI podczas ciąży, zwłaszcza w późnym okresie ciąży, może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (ang. PPHN). Nie przeprowadzono żadnych badań analizujących związek PPHN z leczeniem SNRI, jednakże nie można wykluczyć potencjalnego ryzyka związanego z przyjmowaniem wenlafaksyny, biorąc pod uwagę podobny mechanizm działania (hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny). Wenlafaksyna i jej czynny metabolit, O-demetylowenlafaksyna, są wydzielane do mleka matki. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dziecka karmionego piersią. Dlatego też, decyzję o kontynuacji lub przerwaniu karmienia piersią lub kontynuacji lub przerwaniu leczenia produktem należy podjąć z uwzględnieniem korzyści wynikających z karmienia piersią dla dziecka i korzyści wynikających z leczenia preparatem dla matki.

Działaniami niepożądanymi najczęściej występującymi (>1/10) w badaniach klinicznych były nudności, suchość w ustach, ból głowy i nadmierna potliwość (w tym poty nocne). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) wybroczyny, krwawienie z przewodu pokarmowego; (nieznana) krwawienie z błon śluzowych, wydłużenie czasu krwawienia, małopłytkowość, nieprawidłowy obraz krwi (w tym agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia i pancytopenia). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) wzrost stężenia cholesterolu w surowicy, spadek mc.; (niezbyt często) wzrost mc.; (nieznana) nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby, hiponatremia, zapalenie wątroby, zespół niewłaściwego wydzielania wazopresyny (ang. SIADH), zwiększenie stężenia prolaktyny. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) suchość w ustach (10%), ból głowy (30,3%); (często) zawroty głowy, wzmożone napięcie mięśniowe (hipertonia), parestezja, drżenie mięśni, splątanie; (niezbyt często) mioklonie, pobudzenie, zaburzenie koordynacji i równowagi; (rzadko) drgawki; (nieznana) złośliwy zespół neuroleptyczny (ang. NMS), zespół serotoninowy objawy pozapiramidowe (w tym dystonia i dyskineza). Zaburzenia psychiczne: (często) patologiczne marzenia senne, zmniejszenie libido, bezsenność, nerwowość, uspokojenie, depersonalizacja; (niezbyt często) apatia, omamy; (rzadko) akatyzja/ niepokój psychoruchowy, reakcja maniakalna; (nieznana) majaczenie, późna dyskineza, wyobrażenia i zachowania samobójcze. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia; (nieznana) jaskra z zamkniętym kątem przesączania. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) dzwonienie w uszach. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (niezbyt często) częstoskurcz; (nieznana) wydłużenie odstępu QT, migotanie komór, częstoskurcz komorowy (w tym zaburzenia typu torsade de pointes. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie, rozszerzenie naczyń (głównie uderzenia gorąca); (niezbyt często) niedociśnienie ortostatyczne, omdlenia; (nieznana) niedociśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) ziewanie; (nieznana) eozynofilia płucna. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności (20,0%); (często) zmniejszenie apetytu (jadłowstręt), zaparcia, wymioty; (niezbyt często) bruksizm, biegunka, zaburzenia smaku; (nieznana) zapalenie trzustki. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) nadmierna potliwość (w tym poty nocne) (12,2%); (niezbyt często) wysypka, łysienie; (nieznana) rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevens-Johnsona, świąd, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) rabdomioliza. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) zaburzenia ejakulacji/orgazmu (u mężczyzn), brak orgazmu, zaburzenia erekcji (impotencja), zaburzenia menstruacji związane z nasilonym krwawieniem lub nasilonym nieregularnym krwawieniem (np. krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny); (niezbyt często) zaburzenia orgazmu (u kobiet). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zaburzenia oddawania moczu (głównie trudność z rozpoczęciem mikcji), częstomocz; (niezbyt często) zatrzymanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia (zmęczenie), dreszcze; (niezbyt często) nadwrażliwość na światło; (nieznana) anafilaksja. Przerwanie leczenia wenlafaksyną (szczególnie nagłe) często powoduje wystąpienie objawów z odstawienia. Najczęściej obserwowane reakcje obejmują zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i/lub wymioty, drżenia mięśni, ból głowy i objawy grypopodobne. Zazwyczaj objawy te są łagodne lub umiarkowane i ustępują samoistnie, jednakże u niektórych pacjentów mogą być silne i/lub długotrwałe. Dlatego zaleca się stopniowe odstawianie leczenia wenlafaksyną, gdy nie jest już potrzebne, przez stopniowe zmniejszanie dawki. Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych) u dzieci i młodzieży (6 - 17 lat) był na ogół podobny do obserwowanego u dorosłych. Obserwowano zmniejszenie łaknienia, spadek mc., zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi i stężenia cholesterolu w surowicy. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży obserwowano działania niepożądane w postaci wyobrażeń samobójczych. Stwierdzono także zwiększoną liczbę doniesień o wrogości oraz, szczególnie w dużej depresji, samookaleczeniach. U dzieci i młodzieży obserwowano w szczególności następujące działania niepożądane: ból brzucha, pobudzenie, niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa i bóle mięśni.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przedawkowanie wenlafaksyny głównie w połączeniu z alkoholem i/lub innymi produktami leczniczymi. Zdarzenia niepożądane najczęściej obserwowane po przedawkowaniu obejmują częstoskurcz, zmiany poziomu świadomości (w zakresie od senności do śpiączki), rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne zgłaszane zdarzenia obejmują zmiany w zapisie EKG (np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), częstoskurcz komorowy, rzadkoskurcz, niedociśnienie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego i zgon. Opublikowane badania retrospektywne wskazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może być związane ze zwiększonym ryzykiem zgonu w porównaniu do innych leków przeciwdepresyjnych klasy SSRI, ale mniejszym niż w przypadku trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Badania epidemiologiczne wykazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są w większym stopniu obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci przyjmujący SSRI. Nie jest jasne w jakim stopniu zwiększone ryzyko zgonu może być przypisane toksycznemu działaniu wenlafaksyny po przedawkowaniu, zamiast niektórym charakterystycznym cechom pacjentów leczonych wenlafaksyną. W celu zmniejszenia ryzyka przedawkowania, recepty na wenlafaksynę powinny być wypisywane na najmniejszą ilość produktu leczniczego zgodną z właściwym leczeniem pacjenta. Zaleca się ogólne leczenie podtrzymujące i objawowe; obowiązkowe jest monitorowanie rytmu serca i parametrów czynności życiowych. W razie ryzyka aspiracji do układu oddechowego, nie zaleca się wywoływania wymiotów. Wskazane może być płukanie żołądka, jeżeli zostanie wykonane wkrótce po przyjęciu produktu lub u pacjenta z objawami. Ponadto podanie węgla aktywowanego może również ograniczyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i transfuzja wymienna najprawdopodobniej nie przyniosą żadnej korzyści. Nie jest znana swoista odtrutka na wenlafaksynę.

Uważa się, że mechanizm działania przeciwdepresyjnego wenlafaksyny u ludzi związany jest z nasileniem przez nią aktywności neuroprzekaźniczej w OUN. Badania przedkliniczne wykazały, że wenlafaksyna i jej główny metabolit, O-demetylowenlafaksyna (ang. ODV), są inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest także słabym inhibitorem wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i jej czynny metabolit zmniejszają reaktywność β-adrenergiczną zarówno po podaniu ostrym (jednej dawki) jak i przewlekłym. Wenlafaksyna i ODV są bardzo podobne w odniesieniu do ogólnego działania na zwrotny wychwyt neuroprzekaźników i wiązania z receptorami.

1 kaps. o przedłużonym uwalnianiu zawiera chlorowodorek wenlafaksyny odpowiadający 37,5 mg, 75 mg lub 150 mg wenlafaksyny.