Produkt leczniczy należy przyjmować doustnie raz/dobę, mniej więcej o tej samej porze. Pokarm nie wpływa na wchłanianie cylazaprylu. Dawki podtrzymujące należy dostosować indywidualnie, w zależności od stanu pacjenta i zmian ciśnienia tętniczego. Nadciśnienie tętnicze pierwotne. Produkt leczniczy może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z preparatami przeciwnadciśnieniowymi z innych grup. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym przyjmujący leki moczopędne. Dawka początkowa: zalecana dawka początkowa wynosi 1 mg raz/dobę. U pacjentów z silnie pobudzonym układem renina-angiotensyna-aldosteron (szczególnie z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, z niedoborem soli i/lub płynów, z niewyrównaną niewydolnością serca lub z ciężkim nadciśnieniem tętniczym) może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu dawki początkowej. Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza. Dawka podtrzymująca: zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 2,5 mg, maks. 5 mg, podawana w dawce pojedynczej. Jeśli w ciągu 3-4 tyg. nie uzyska się pożądanego działania dawkę można zwiększyć. Jeżeli ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania dawki 5 mg można jednocześnie podać małą dawkę leku moczopędnego nie oszczędzającego potasu, aby nasilić działanie przeciwnadciśnieniowe. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym otrzymujący leki moczopędne. Po rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów otrzymujących leki moczopędne, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością serca, pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 75 lat) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność, ponieważ u tych pacjentów może występować niedobór płynów i/lub soli. Jeżeli jest to możliwe, lek moczopędny należy odstawić 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia preparatem. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie można odstawić leku moczopędnego, zwłaszcza leczonych dużymi dawkami leku moczopędnego, leczenie produktem leczniczym należy rozpocząć od dawki 0,5 mg. Należy kontrolować czynność nerek i stężenie potasu w surowicy. Dawkę cylazaprylu należy dostosować w zależności od wartości ciśnienia tętniczego. Jeżeli jest to konieczne, można wznowić podawanie leku moczopędnego. Jeżeli leczenie produktem leczniczym rozpoczyna się u pacjentów przyjmujących leki moczopędne, zaleca się nadzór lekarza przez kilka h, aż do ustabilizowania się ciśnienia tętniczego. Niewydolność serca. u pacjentów z objawową niewydolnością serca produkt leczniczy należy stosować w uzupełnieniu leczenia lekami moczopędnymi i, jeśli jest to właściwe, preparatami naparstnicy. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg raz/dobę, podawana pod ścisłym nadzorem lekarza podczas rozpoczynania leczenia. Jeżeli dawka początkowa jest dobrze tolerowana, należy zwiększyć dawkę do najmniejszej dawki podtrzymującej, wynoszącej 1 mg/dobę, w zależności od reakcji klinicznej. Dalsze zwiększanie dawki do zazwyczaj stosowanej dawki podtrzymującej wynoszącej od 1 mg-2,5 mg/dobę, należy przeprowadzić w zależności od reakcji pacjenta, stanu klinicznego i tolerancji leku. Zazwyczaj stosowana dawka maks. wynosi 5 mg raz/dobę. Wyniki badań klinicznych wykazały, że u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, klirens cylazaprylatu jest zależny od Cl_Cr. Dlatego u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i zaburzeniami czynności nerek, należy stosować dawkowanie podane w punkcie „Zaburzenia czynności nerek”. Wystąpienie niedociśnienia tętniczego po podaniu dawki początkowej nie wyklucza ostrożnego zwiększania dawki cylazaprylu po skutecznym wyrównaniu niedociśnienia. U pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia niedociśnienia objawowego, np. pacjentów z niedoborem soli z hiponatremią lub bez hiponatremii, pacjentów z hipowolemią lub pacjentów otrzymujących duże dawki leków moczopędnych należy wyrównać istniejące zaburzenia, jeżeli jest to możliwe, przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego. Należy kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może być konieczne zmniejszenie dawki, w zależności od Cl_Cr: >40 ml/min - dawka początkowa - 1 mg raz/dobę; dawka maks. - 5 mg raz/dobę. Cl_Cr 10-40 ml/min - dawka początkowa - 0,5 mg raz/dobę; dawka maks. - 2,5 mg raz/dobę. Cl_Cr < 10 ml/min - nie zaleca się stosowania. Hemodializa. Pacjentom, u których konieczne są hemodializy, nie należy podawać produktu leczniczego w dniu dializy, zaś dawkę należy ustalić w zależności od wartości ciśnieni tętniczego. Zaburzenia czynności wątroby. Jeżeli pacjenci z marskością wątroby wymagają leczenia cylazaprylem, należy je rozpoczynać ostrożnie od dawki 0,5 mg lub 0,25 mg raz/dobę, ponieważ może wystąpić znaczne niedociśnienie tętnicze. Pacjenci w podeszłym wieku. Leczenie nadciśnienia tętniczego produktem należy rozpocząć od dawki wynoszącej 0,5 mg-1 mg raz/dobę. Następnie dawkę podtrzymującą można zwiększać w zależności od indywidualnej reakcji na leczenie. Leczenie przewlekłej niewydolności serca preparatem należy rozpoczynać od dawki wynoszącej 0,5 mg raz/dobę. Dawka podtrzymująca wynosi 1,0 mg-2,5 mg w zależności od indywidualnej tolerancji leku, reakcji na leczenie i stanu klinicznego. U pacjentów w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca należy ściśle stosować zalecaną dobową dawkę początkową leku wynoszącą 0,5 mg, z powodu ryzyka niedociśnienia objawowego. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży poniżej 18 rż. ze względu na niewystarczające dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności stosowania.

Nadwrażliwość na cylazapryl lub którąkolwiek substancję pomocniczą, lub inne inhibitory ACE, dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy, obrzęk naczynioruchowy, związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorami ACE w wywiadzie, II i III trymestr ciąży.

U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym niedociśnienie objawowe występuje rzadko. Prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym otrzymujących produkt leczniczy jest większe w przypadku zmniejszonej objętości wewnątrznaczyniowej, np. na skutek stosowania leków moczopędnych, diety z ograniczeniem soli, dializoterapii, biegunki lub wymiotów oraz u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym reninozależnym. Obserwowano niedociśnienie objawowe u pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącą niewydolnością nerek lub bez. Ryzyko niedociśnienia jest większe u pacjentów z bardziej nasiloną niewydolnością serca, leczonych dużymi dawkami diuretyków pętlowych, u pacjentów z hiponatremią lub z zaburzeniami czynności nerek. Pacjentów ze zwiększonym ryzykiem objawowego niedociśnienia należy ściśle kontrolować na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. Powyższe uwagi dotyczą również pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia mózgowego, u których nadmierne obniżenie ciśnienia krwi może spowodować wystąpienie zawału mięśnia sercowego lub incydentu naczyniowo-mózgowego. Jeśli wystąpi niedociśnienie, należy pacjenta położyć na wznak oraz, jeśli to konieczne, należy podać dożylnie 9 mg/ml (0,9% ) roztw. chlorku sodu. Przemijające niedociśnienie nie jest przeciwwskazaniem do podawania kolejnych dawek leku; zazwyczaj można podawać je bez trudności po zwiększeniu ciśnienia tętniczego krwi w następstwie uzupełnienia objętości płynów. U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem krwi, istnieje ryzyko dodatkowego obniżenia ciśnienia krwi po przyjęciu leku. Jest to spodziewane działanie i zwykle nie wyklucza kontynuowania leczenia. Jeśli niedociśnienie staje się objawowe, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie leku. Lek należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej i zwężeniem drogi odpływu z lewej komory, takim jak zwężenie zastawki aortalnej lub kardiomiopatia przerostowa. W przypadkach zaburzeń czynności nerek, dawkowanie leku należy dostosować do wartości Cl_Cr. W trakcie leczenia należy u tych pacjentów rutynowo oznaczać stężenie potasu oraz kreatyniny w surowicy. U pacjentów z niewydolnością serca, niedociśnienie tętnicze występujące po podaniu dawki początkowej inhibitora ACE może prowadzić do dalszego pogorszenia czynności nerek. W takich przypadkach obserwowano ostrą niewydolność nerek, zazwyczaj odwracalną. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, leczonych inhibitorami ACE, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj odwracalne po zakończeniu leczenia. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku, gdy współistnieje nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, istnieje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek. U tych pacjentów leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą medyczną, od małych dawek oraz ostrożnie zwiększać dawkę. Leczenie lekami moczopędnymi może być czynnikiem przyczyniającym się do wystąpienia powyższych powikłań, dlatego też należy przerwać leczenie lekami moczopędnymi oraz kontrolować czynność nerek przez 1-sze tyg. leczenia. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem, u których przed leczeniem nie stwierdzono żadnej choroby naczyniowej nerek, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, zwłaszcza, gdy lek był stosowany w skojarzeniu z lekiem moczopędnym. Częściej dotyczy to pacjentów, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i/lub odstawienie leku moczopędnego i/lub preparatu. W rzadkich przypadkach u pacjentów z istniejącą wcześniej niewydolnością nerek , może wystąpić białkomocz. W przypadku białkomoczu klinicznego (powyżej 1 g/dobę) lek należy stosować dopiero po bardzo krytycznej ocenie stosunku korzyści do ryzyka, regularnie kontrolując stan kliniczny i chemiczne parametry laboratoryjne. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym Symibace, rzadko opisywano obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i/lub krtani. Obrzęk może wystąpić w dowolnym momencie leczenia. W takich przypadkach należy niezwłocznie odstawić lek, zastosować odpowiednie leczenie, a pacjent powinien pozostać pod obserwacją do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Nawet w tych przypadkach, gdy tylko język jest obrzęknięty, bez zaburzeń oddechowych, pacjent może wymagać długotrwałej obserwacji, gdyż leczenie lekami przeciwhistaminowymi lub kortykosteroidami może być niewystarczające. Bardzo rzadko donoszono o przypadkach śmierci, gdy obrzęk naczynioruchowy dotyczył krtani i języka. Obrzęk języka, głośni lub krtani może spowodować niedrożność dróg oddechowych, zwłaszcza u osób po operacji chirurgicznej dróg oddechowych. W takich przypadkach należy natychmiast zastosować leczenie doraźne - podanie adrenaliny oraz utrzymanie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien pozostawać pod kontrolą lekarską aż do czasu całkowitego i trwałego ustąpienia objawów. Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania inhibitorów ACE jest większa u pacjentów rasy czarnej w porównaniu do pacjentów innych ras. U pacjentów, u których w przeszłości występował obrzęk naczynioruchowy nie związany ze stosowaniem inhibitorów ACE, może istnieć większe ryzyko jego wystąpienia w czasie leczenia inhibitorami ACE. Obrzęk jelitowy rzadko opisywano u pacjentów leczonych inhibitorami ACE. Pacjenci odczuwali bóle brzucha (z nudnościami i wymiotami lub bez); w niektórych przypadkach nie wystąpił wcześniej obrzęk twarzy a stężenie C-1 esterazy było prawidłowe. Obrzęk zdiagnozowano za pomocą tomografii komputerowej jamy brzusznej lub ultrasonografii lub chirurgicznie. Po odstawieniu ACE inhibitora objawy ustąpiły. Obrzęk jelitowy należy wziąć pod uwagę w diagnostyce różnicowej u pacjentów leczonych inhibitorami ACE skarżących się na bóle brzucha. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE, dializowanych przy użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych (np. AN69) obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne. Należy rozważyć zastosowanie u tych pacjentów membran innej klasy lub innego leku przeciwnadciśnieniowego. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE, podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, rzadko obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne, zagrażające życiu. Reakcji tych można uniknąć, przerywając okresowo podawanie inhibitora ACE przed każdą aferezą. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas odczulania (np. jadem owadów błonkoskrzydłych) występowały reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych samych pacjentów reakcji takich uniknięto poprzez czasowe odstawienie inhibitorów ACE, ale pojawiały się ponownie po nieumyślnym wznowieniu leczenia. U pacjentów z niewydolnością wątroby mogą wystąpić wysokie stężenia cylazaprylu w surowicy. Bardzo rzadko, stosowanie inhibitorów ACE było związane z zespołem rozpoczynającym się od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącej do piorunującej martwicy wątroby i (czasami) zgonu. Mechanizm tego zespołu nie jest znany. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, u których wystąpiła żółtaczka lub zwiększyła się aktywność enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie leku oraz rozpocząć odpowiednie leczenie. Neutropenia/agranulocytoza, trombocytopenia oraz niedokrwistość mogą wystąpić u pacjentów leczonych inhibitorami ACE. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez dodatkowych czynników ryzyka neutropenia występuje rzadko. Neutropenia i agranulocytoza ustępują po odstawieniu inhibitora ACE. Należy niezwykle ostrożnie stosować inhibitory ACE u pacjentów z chorobami tkanki łącznej (kolagenozy naczyń), przyjmujących leki immunosupresyjne, allopurynol lub prokainamid, a także, gdy czynniki te współistnieją, w szczególności, jeśli uprzednio występowały zaburzenia czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwijały się ciężkie zakażenia oporne na intensywne leczenie antybiotykami. Jeżeli lek jest stosowany u tych pacjentów, zaleca się okresowe sprawdzanie ilości leukocytów. Pacjenci powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania wszelkich objawów infekcji. Produkt może wykazywać mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u osób rasy czarnej, prawdopodobnie z powodu małej aktywności reninowej osocza u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. W trakcie leczenia inhibitorami ACE opisywano kaszel. Charakterystyczne, że kaszel był suchy, uporczywy i przemijał po zaprzestaniu leczenia. W przypadku diagnostyki różnicowej kaszlu należy wziąć pod uwagę inhibitory ACE. U pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu z zastosowaniem środków powodujących niedociśnienie tętnicze, lek może hamować powstawanie angiotensyny II, wtórnie do kompensacyjnie uwolnionej reniny. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego spowodowanego tym mechanizmem, można je skorygować poprzez zwiększenie objętości płynów. Podczas leczenia inhibitorami ACE obserwowano u niektórych pacjentów zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Byli to pacjenci z ryzykiem hiperkalemii, włączając tych z niewydolnością nerek lub z pogorszeniem czynności nerek, z cukrzycą, z ostrą, niewyrównaną niewydolnością serca, z kwasicą metaboliczną, z jednoczesnymi chorobami, zwłaszcza z odwodnieniem, pacjenci w wieku podeszłym (powyżej 70 lat), pacjenci stosujący leki moczopędne oszczędzające potas, pacjenci stosujący suplementy potasu lub substytuty soli potasu (szczególnie ci z niewydolnością nerek, u których jednoczesne stosowanie tych preparatów może prowadzić do znaczącego zwiększenia stężenia potasu w surowicy) lub pacjenci przyjmujący inne leki zwiększające stężenia potasu w surowicy (np. heparyna). Hiperkaliemia może powodować poważną, czasami śmiertelną arytmię. Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych leków jest konieczne, zaleca się systematyczne oznaczanie stężenia potasu w surowicy krwi. U pacjentów z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować stężenie glukozy podczas 1-go m-ca leczenia inhibitorami ACE. Nie zaleca się stosowania litu jednocześnie z preparatem. Leczenia inhibitorami ACE nie należy rozpoczynać w czasie ciąży. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leczenie przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba, że dalsze leczenie inhibitorami ACE uważa się za niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży, należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE oraz zastosować leczenie alternatywne, jeżeli jest to konieczne. Produkt zawiera laktozę jednowodną. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Cylazapryl nie ma istotnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Chociaż nie przewiduje się, żeby cylazapryl bezpośrednio wpływał na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn, mogą sporadycznie występować reakcje niepożądane takie, jak obniżenie ciśnienia i zawroty głowy. Występują one przeważnie na początku leczenia, podczas zwiększania dawki, podczas zmiany leku i w czasie jednoczesnego spożywania alkoholu, w zależności od indywidualnej wrażliwości.

Włączenie leku moczopędnego do terapii cylazaprylem może powodować u pacjenta addytywny skutek przeciwnadciśnieniowy. U pacjentów leczonych lekami moczopędnymi, zwłaszcza u tych, którzy dopiero zaczęli je stosować, może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego po włączeniu cylazaprylu. Ryzyko wystąpienia hipotonii można zmniejszyć odstawiając leki moczopędne przed rozpoczęciem leczenia cylazaprylem. Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas lub inne leki zwiększające stężenie potasu w surowicy (np. heparyna). Wprawdzie w badaniach klinicznych zwykle stężenie potasu w surowicy było prawidłowe, jednak u niektórych pacjentów występowała hiperkaliemia. Czynnikami ryzyka hiperkaliemii są: niewydolność nerek, cukrzyca, jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, triamteren czy amiloryd), a także suplementy potasu i substytuty soli zawierające potas lub inne leki zwiększające stężenie potasu w surowicy (np. heparyna). Stosowanie tych leków, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek może prowadzić to znaczącego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Podawanie preparatu jednocześnie z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas pozwoli uniknąć hipokaliemii. W czasie jednoczesnego przyjmowania inhibitorów ACE i litu obserwowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz objawy jego toksyczności. Jednoczesne stosowanie diuretyków tiazydowych z inhibitorami ACE może zwiększyć ryzyko toksyczności litu lub nasilić toksyczność już istniejącą. Nie zaleca się stosowania litu z cylazaprylem, a w przypadku, gdy jest to konieczne, należy systematycznie oznaczać stężenie litu w surowicy. Długotrwałe podawanie NLPZ (w tym: ASA w dawkach przeciwzapalnych, inhibitory COX-2 i nie selektywne NSAID_s) może osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. NSAID_s i inhibitory ACE działając addycyjnie, mogą zwiększać stężenia potasu w surowicy, co w konsekwencji może prowadzić do pogorszenia czynności nerek, zwłaszcza u pacjentów z uprzednią niewydolnością nerek. Leczenie skojarzone należy stosować z ostrożnością, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być dobrze nawodnieni i należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek na początku leczenia i, okresowo, później. Stosowanie preparatu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, takimi jak β-blokery, metyldopa, antagoniści wapnia i leki moczopędne może zwiększyć skuteczność przeciwnadciśnieniową. Jednoczesne stosowanie leku nitrogliceryną i innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia, może obniżać ciśnienie. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne/leki przeciwpsychotyczne/środki znieczulające ogólnie - stosowanie powyższych preparatów równocześnie z cylazaprylem może powodować dalsze obniżenie ciśnienia krwi. Preparaty działające sympatykomimetycznie mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE. Z badań epidemiologicznych wynika, że stosowanie inhibitorów ACE jednocześnie z lekami przeciwcukrzycowymi (insuliną, doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi) może nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi, z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. Dotyczy to zwłaszcza 1-szych tyg. leczenia skojarzonego oraz pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Cylazapryl może być stosowany jednocześnie z ASA (w dawkach kardiologicznych), lekami trombolitycznymi, β-blokerami i/lub azotanami. Leki immunosupresyjne, cytostatyki, kortykosteroidy działające ogólnie, prokainamid, allopurinol - należy unikać stosowania cylazaprylu jednocześnie z lekami immunosupresyjnymi i/lub z lekami powodującymi leukopenię. Alkohol nasila działanie hipotensyjne cylazaprylu. Leki obniżające kwaśność treści żołądkowej (np. wodorotlenek aluminium, wodorotlenek magnezu, simetikon) mogą zaburzać wchłanianie cylazaprylu i dlatego pomiędzy przyjęciem cylazaprylu, a któregoś z tych leków musi upłynąć co najmniej 2 h.

Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w I trymestrze ciąży i jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Dane epidemiologiczne nie dostarczyły wystarczających dowodów na ryzyko teratogennego wpływu inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży, jednak nie można wykluczyć niewielkiego wzrostu tego ryzyka. U pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o potwierdzonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży, chyba, że dalsze leczenie inhibitorami ACE jest niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać leczenie inhibitorami ACE, a w razie potrzeby zastosować leczenie alternatywne. Ekspozycja na inhibitory ACE w II i III trymestrze ciąży zwiększa ryzyko fetotoksyczności (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i toksycznego wpływu na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku narażenia na działanie inhibitorów ACE od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie ultrasonograficznego badania czynności nerek oraz czaszki. Niemowlęta, których matki stosowały inhibitory ACE należy dokładnie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Ze względu na brak danych dotyczących stosowania Symibace w okresie laktacji, jego stosowanie nie jest zalecane u kobiet karmiących piersią. Zaleca się zastosowanie alternatywnego leczenia o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w okresie karmienia piersią, szczególnie w przypadku karmienia noworodków i wcześniaków.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zmniejszenie stężenia hemoglobiny lub zmniejszenie hematokrytu, zahamowanie czynności szpiku, trombocytopenia, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, anemia hemolityczna, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) choroby auto-immunologiczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hipoglikemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy; (niezbyt często) zmiany nastroju, omdlenia, zaburzenia snu; (rzadko) depresja, parestezje, splątanie, zaburzenia smaku; (bardzo rzadko) neuropatia. Zaburzenia serca i naczyń: (często) niedociśnienie, ortostatyczne lub inne; (niezbyt często) zawał serca, udar naczyniowy mózgu, wtórny do znaczącego obniżenia ciśnienia krwi u pacjentów z wysokim ryzykiem, kołatanie serca, tachykardia, objaw Raynauda; (bardzo rzadko) zapalenie naczyń. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel; (niezbyt często) nieżyt nosa, ból w klatce piersiowej; (rzadko) duszność, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych /eozynofilowe zapalenie płuc, skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, biegunka, wymioty; (niezbyt często) ból brzucha, niestrawność, zaburzenia trawienia; (rzadko) suchość błony śluzowej jamy ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, obrzęk jelitowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) cytolityczne lub cholestatyczne zapalenie wątroby z martwicą lub bez (w wyjątkowych przypadkach obserwowano ciężkie postacie), żółtaczka, niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) wykwit, swędzenie; (rzadko) nadwrażliwość/obrzęk: obrzęk twarzy, kończyn, warg, języka, nagłośni i/lub krtani, pokrzywka, łysienie, łuszczyca; (bardzo rzadko) obfite pocenie się, pęcherzyca, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy. Podczas stosowania inhibitorów ACE opisywano złożony zespół, włączając 1 lub więcej z następujących objawów: gorączka, zapalenie naczyń, bóle mięśni, bóle stawów/zapalenie stawów, obecność przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), opóźnione opadanie krwinek (SR), eozynofilię i leukocytozę. Może wystąpić: wysypka, nadwrażliwość na światło lub inne zaburzenia dermatologiczne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) bóle mięśni, bóle stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) uszkodzenie nerek, mocznica; (bardzo rzadko) ostra niewydolność nerek, skąpomocz/bezmocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja; (bardzo rzadko) ginekomastia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie; (niezbyt często) osłabienie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) umiarkowanie zwiększony poziom mocznika i kreatyniny, przemijający po zaprzestaniu leczenia, najczęściej obserwowany u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym. Zazwyczaj przemijająca hiperkaliemia; (rzadko) białkomocz u pacjentów z kłębuszkowym zapaleniem nerek, zwiększony poziom bilirubiny, zwiększony poziom enzymów wątrobowych (transaminaz, bilirubiny, alkalicznej fosfatazy, glutamylotransferazy gamma GT), hiponatremia.

Badania na zdrowych ochotnikach, którym podano jednorazowo 160 mg cylazaprylu nie wykazały niepożądanego wpływu na ciśnienie tętnicze. Istnieje niewiele danych dotyczących przedawkowania leku u ludzi. Objawami przedawkowania inhibitorów ACE mogą być: niedociśnienie, wstrząs, zaburzenia elektrolitowe, niewydolność nerek, hiperwentylacja, tachykardia, kołatanie serca, bradykardia, zawroty głowy, niepokój, kaszel. Zalecane leczenie przedawkowania to podanie dożylne roztworu soli fizjologicznej. Po przedawkowaniu leku pacjent powinien pozostawać pod ścisłym nadzorem lekarza, najlepiej w oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy często kontrolować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Sposoby leczenia zależą od rodzaju i nasilenia objawów. Jeśli przedawkowanie nastąpiło niedawno, należy podjąć działania mające na celu zapobieganie wchłanianiu leku (takie jak płukanie żołądka, podanie adsorbentów i siarczanu sodu w czasie do 30 minut po przedawkowaniu) oraz przyspieszenie jego eliminacji. Jeśli wystąpi hipotonia należy ułożyć pacjenta w pozycji jak przy leczeniu wstrząsu i szybko podać wlew soli fizjologicznej lub roztworów zwiększających objętość osocza. Należy również rozważyć podanie angiotensyny II. Bradykardię lub objawy nadmiernego pobudzenia nerwu błędnego należy leczyć podając atropinę; należy też rozważyć zastosowanie stymulacji serca. Inhibitor ACE można usunąć z krążenia pacjenta wykonując zabieg hemodializy, unikając przy tym stosowania wysokoprzepływowych, poliakrylonitrylowych błon dializacyjnych.

Cylazapryl jest długo działającym inhibitorem ACE hamującym układ reninia–angiotensyna-aldosteron i przekształcenie nieaktywnej angiotensyny I w angiotensynę II, która silnie zwęża naczynia krwionośne. Działanie cylazaprylu po podaniu zalecanych dawek pacjentom z nadciśnieniem tętniczym i przewlekłą niewydolnością serca utrzymuje się przez 24 h. Stężenie potasu w surowicy u pacjentów z prawidłową czynnością nerek leczonych cylazaprylem utrzymuje się w zakresie wartości prawidłowych. Stosowanie cylazaprylu w skojarzeniu z diuretykami oszczędzającymi potas może spowodować zwiększenie stężenia potasu.

1 tabl. powl. zawiera 2,5 mg lub 5 mg cylazaprylu w postaci cylazaprylu jednowodnego.