Dawkę i czas trwania leczenia należy dostosować do rodzaju i stopnia ciężkości zakażenia oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta i takich czynników, jak wiek pacjenta i czynność nerek. Pomiar stężeń leku w surowicy. Stężenia teikoplaniny należy monitorować w stanie stacjonarnym po zakończeniu podawania dawki nasycającej, w celu potwierdzenia, że zostało osiągnięte minimalne stężenie w surowicy: w większości zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi, min. stężenia teikoplaniny wynoszą co najmniej 10 mg/l, jeśli pomiar wykonano metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (ang. HPLC) lub co najmniej 15 mg/l, jeśli zastosowano metodę immunofluorescencji w świetle spolaryzowanym (ang. FPIA); w zapaleniu wsierdzia i innych ciężkich zakażeniach, minimalne stężenia teikoplaniny to 15-30 mg/l podczas pomiarów metodą HPLC lub 30-40 mg/l, jeśli mierzono metodą FPIA. Aby zapewnić stabilność tych stężeń podczas leczenia podtrzymującego, kontrolę minimalnych stężeń teikoplaniny w osoczu można wykonywać co najmniej raz/tydz. Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek. Dawka nasycająca. Zakażenia skóry i tkanek miękkich z powikłaniami; zapalenie płuc; zakażenia dróg moczowych z powikłaniami: 6 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo 3 x/co 12h (docelowe stężenie min. od 5 do 5 dnia: >15 mg/1¹⁾. Zakażenia kości i stawów: 12 mg/kg dożylnie 3-5x, co 12 h (docelowe stężenie od 3 do 5 dnia: >20 mg/l1¹. Infekcyjne zapalenie wsierdzia: 12 mg/kg mc. dożylnie 3-5x, co 12 h (docelowe stężenia min. od 3 do 5 dnia: 30- 40 mg/l1¹. Dawka podtrzymująca: Zakażenia skóry i tkanek miękkich z powikłaniami, zapalenie płuc, zakażenia dróg moczowych z powikłaniami: 6 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo raz/dobę (docelowe stężenia min. w czasie leczenia podtrzymującego: >15 mg/1¹ raz/tydz.). Zakażenia kości i stawów: 12 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo raz/dobę (docelowe stężenia min. w czasie leczenia podtrzymującego: >20 mg/1¹). Infekcyjne zapalenie wsierdzia: 12 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo raz/dobę (docelowe stężenia min. w czasie leczenia podtrzymującego: >30 mg/l1¹). Czas trwania leczenia. Czas należy określić na podstawie odpowiedzi klinicznej. Uważa się, że w infekcyjnym zapaleniu wsierdzia odpowiedni jest zwykle co najmniej 21-dniowy czas leczenia. Leczenia nie należy prowadzić dłużej niż 4 m-ce. Leczenie skojarzone. Teikoplanina ma ograniczone spektrum działania przeciwbakteryjnego (bakterie Gram-dodatnie). Nie jest ona odpowiednia do stosowania w monoterapii w niektórych rodzajach zakażeń, chyba że patogen jest już określony i oznaczona jest jego wrażliwość lub istnieje duże podejrzenie, że najbardziej prawdopodobny patogen (patogeny) będzie wrażliwy na leczenie teikoplaniną. Biegunka i zapalenie jelita grubego związane z zakażeniem Clostridium difficile. Zalecana dawka to 100-200 mg podawane doustnie 2x/dobę przez 7-14 dni. Pacjenci w podeszłym wieku. Modyfikacja dawki nie jest konieczna, chyba że występują zaburzenia czynności nerek. Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek. Modyfikacja dawki nie jest konieczna aż do 4. dnia leczenia, kiedy to dawkowanie należy dostosować w celu utrzymania minimalnego stężenia w surowicy, wynoszącego co najmniej 10 mg/l mierzonego metodą HPLC lub co najmniej 15 mg/l mierzonego metodą FPIA. Po 4. dniu leczenia: w lekkiej i umiarkowanej niewydolności nerek (Cl_Cr 30-80 ml/min): dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć o połowę, podając całą dawkę co 2. dzień lub połowę tej dawki raz/dobę; w ciężkiej niewydolności nerek (Cl_Cr <30 ml/min) oraz u pacjentów hemodializowanych: dawkę należy zmniejszyć do 1/3 zwykle stosowanej dawki, podając jednostkową dawkę początkową co 3. dzień lub 1/3 tej dawki raz/dobę. Teikoplanina nie jest usuwana podczas hemodializy. Pacjenci poddawani ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (ang. CAPD). Po dożylnym podaniu pojedynczej dawki nasycającej 6 mg/kg mc., w 1. tyg. podaje się 20 mg/l do worka z roztworem do dializy, w drugim tyg. 20 mg/l do co 2. worka, a następnie w 3. Tyg. 20 mg/l do worka pozostawianego na noc. Dzieci i młodzież. Zalecenia dotyczące dawkowania są takie same u dorosłych i u dzieci >12 lat. Noworodki i niemowlęta do 2 m-cy. Dawka nasycająca. Pojedyncza dawka 16 mg/kg mc. podana dożylnie w infuzji pierwszego dnia leczenia. Dawka podtrzymująca. Pojedyncza dawka 8 mg/kg mc. dożylnie w infuzji raz/dobę. Dzieci (od 2 m-cy do 12 lat). Dawka nasycająca. Pojedyncza dawka 10 mg/kg mc. podana dożylnie co 12 h, powtarzana 3x. Dawka podtrzymująca. Pojedyncza dawka 6-10 mg/kg mc. podana dożylnie raz/dobę.

Nadwrażliwość na teikoplaninę, okres karmienia piersią.

Ostrożnie stosować u pacjentów z nadwrażliwością na wankomycynę (pomimo tego, że teikoplanina nie wywołuje objawu "red man" u osób, u których występował on po podaniu wankomycyny), u pacjentów z niewydolnością nerek lub leczonych lekami oto- lub nefrotoksycznymi. Podczas długotrwałego leczenia zaleca się okresową kontrolę obrazu krwi oraz czynności wątroby i nerek.

Działa synergicznie z antybiotykami aminoglikozydowymi (nie łączyć w jednym roztworze).

W ciąży stosować wyłącznie w przypadku, gdy przewidywane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie stosować u kobiet karmiących piersią.

Zazwyczaj jest dobrze tolerowana. Niekiedy występują reakcje nadwrażliwości (wysypka skórna, gorączka, świąd), nadkażenia opornymi szczepami bakterii i grzybami, reakcje miejscowe (rumień, zakrzepowe zapalenie żył), rzadko przejściowe zaburzenia hematologiczne (trombocytopenia, leukopenia, eozynofilia), ból i zawroty głowy, zwiększenie aktywności aminotransferaz i fosfatazy zasadowej w krwi, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zwiększenie stężenia kreatyniny w krwi.

Antybiotyk glikopeptydowy. Działa silnie bakteriobójczo na tlenowe i beztlenowe bakterie Gram(+). Największą aktywność wykazuje wobec Staphylococcus aureus i S. epidermidis (szczepy wytwarzające β-laktamazę, oporne na metycylinę i niektóre koagulazo-ujemne), Streptococcus spp. (w tym także szczepy St. pneumoniae oporne na penicylinę benzylową i inne antybiotyki), Enterococcus spp., Clostridium spp. (także C. difficile), Corynebacterium spp., Listeria monocytogenes, Peptococcus spp., Propionibacterium spp. Teikoplanina nie wykazuje oporności krzyżowej z innymi antybiotykami. Po podaniu domięśniowym jej biodostępność wynosi ponad 90%. Z białkami osocza wiąże się w 90-95%. T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi około 150 h. Szybko przenika do płynów ustrojowych i tkanek, m.in. do skóry, płuc, kości, nerek, nadnerczy, tchawicy, leukocytów. Nie przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Jest wydalana z moczem w postaci nie zmienionej.

1 fiolka zawiera 200 mg lub 400 mg teikoplaniny.