Lek musi być podawany wyłącznie z małą dawką rytonawiru, który nasila właściwości farmakokinetyczne amprenawiru i w skojarzeniu z innymi preparatami przeciwretrowirusowymi. Przed zastosowaniem preparatu należy zapoznać się z ChPL rytonawiru. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu pacjentów zakażonych wirusem HIV. Fosamprenawir jest prolekiem amprenawiru i nie może być stosowany jednocześnie z innymi preparatami zawierającymi amprenawir. Każdemu pacjentowi należy zwrócić uwagę na konieczność starannego przestrzegania wszystkich zaleceń dotyczących dawkowania. Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku przekroczenia podanych poniżej, zalecanych dawek leku z rytonawirem. Dorośli. Zalecana dawka wynosi 700 mg fosamprenawiru 2x/dobę w skojarzeniu z 100 mg rytonawiru 2x/dobę. Dzieci w wieku od 6 lat. Przeznaczoną dla dorosłych dawkę preparatu w tabletkach, 700 mg 2x/dobę z rytonawirem 100 mg 2x/dobę, można stosować u dzieci o mc. nie mniejszej niż 39 kg, mogących połknąć tabl. Dla dzieci o mc. mniejszej niż 39 kg zaleca się lek w postaci zawiesiny doustnej. Dzieci w wieku poniżej 6 lat. Lek z rytonawirem nie jest zalecany u dzieci w wieku poniżej 6 lat z powodu niewystarczających danych dotyczących właściwości farmakokinetycznych, bezpieczeństwa i odpowiedzi przeciwwirusowej. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Farmakokinetyka fosamprenawiru nie została przebadana w tej populacji pacjentów. Dlatego nie można przedstawić zaleceń dotyczących stosowania w tej grupie pacjentów. Zaburzenie czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności dostosowywania dawki. Zaburzenie czynności wątroby. Zalecana dawka dla dorosłych z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby (punktacja Child-Pugh: 5-6) wynosi 700 mg fosamprenawiru 2x/dobę i 100 mg rytonawiru raz/dobę. Zalecana dawka dla dorosłych z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (punktacja Child-Pugh: 7-9) wynosi 450 mg fosamprenawiru 2x/dobę i 100 mg rytonawiru raz/dobę. Pacjenci tacy powinni być leczeni fosamprenawirem w postaci zawiesiny doustnej, ponieważ uzyskanie zalecanej dawki przy użyciu tabl. nie jest możliwe. Dorośli z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (punktacja Child-Pugh: 10-15): należy zachować ostrożność podczas stosowania fosamprenawiru oraz zmniejszyć dawki do 300 mg fosamprenawiru 2x/dobę i 100 mg rytonawiru raz/dobę. Pacjentom tym należy podawać fosamprenawir w postaci zaw. doustnej, ponieważ nie można uzyskać zalecanej dawki stosując tabl. Nawet mimo takiego dostosowania dawek u dorosłych, u niektórych pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby mogą występować większe lub mniejsze od przewidywanych stężenia fosamprenawiru i/lub rytonawiru w osoczu, w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością wątroby, z powodu zwiększonej zmienności między pacjentami. Dlatego konieczne jest dokładne monitorowanie bezpieczeństwa i odpowiedzi wirusologicznej. Nie jest możliwe przedstawienie zaleceń dotyczących dawkowania u dzieci i u młodzieży z zaburzeniem czynności wątroby, ponieważ nie prowadzono żadnych badań w tych grupach wiekowych.

Tabl. podaje się doustnie. Lek można zażywać z posiłkiem lub niezależnie od posiłku. Lek dostępny jest również w postaci zaw. doustnej do stosowania u pacjentów, którzy nie są w stanie połykać tabl. oraz u pacjentów pediatrycznych (dzieci) o mc. <39 kg.

Nadwrażliwość na fosamprenawir, amprenawir lub rytonawir, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Lek nie może być stosowany jednocześnie z preparatami mającymi wąski indeks terapeutyczny, będącymi substratami cytochromu P450 3A4 (CYP3A4), np. z amiodaronem, astemizolem, beprydylem, cyzaprydem, dihydroergotaminą, ergotaminą, pimozydem, chinidyną, terfenadyną, doustnie podawanym midazolamem, doustnie podawanym triazolamem. Lek z rytonawirem nie może być stosowany jednocześnie z preparatami o wąskim indeksie terapeutycznym, których metabolizm w znacznym stopniu zależy od CYP2D6, np. z flekainidem i propafenonem. Przeciwwskazane jest stosowanie ryfampicyny razem z preparatem, podawanym jednocześnie podawaną małą dawką rytonawiru. Preparatów ziołowych zawierających dziurawiec (Hypericum perforatum) nie można stosować podczas jednoczesnego przyjmowania preparatu, z powodu ryzyka obniżenia stężenia amprenawiru w surowicy i osłabienia działania klinicznego amprenawiru.

Pacjentów należy poinformować, że preparat podobnie jak inne leki przeciwretrowirusowe nie leczy zakażenia HIV i mogą w dalszym ciągu rozwijać się u nich zakażenia oportunistyczne, oraz inne powikłania zakażenia HIV. Obecnie stosowane metody leczenia przeciwretrowirusowego, w tym także leczenie preparatem, nie zapobiegają przeniesieniu HIV poprzez kontakty seksualne i zakażoną krew. Należy więc nadal zachowywać odpowiednie środki ostrożności w tym zakresie. Fosamprenawir zawiera domieszki sulfonamidów. Potencjalna krzyżowa nadwrażliwość między preparatami w grupie sulfonamidów a fosamprenawirem nie jest znana. W badaniach pilotażowych preparatu u pacjentów otrzymujących fosamprenawir z rytonawirem nie było dowodów na zwiększone ryzyko występowania wysypek u pacjentów z alergią na sulfonamidy w wywiadzie w porównaniu z pacjentami nie mającymi alergii na sulfonamidy. Jednakże lek należy stosować z ostrożnością u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na sulfonamidy. Jednoczesne stosowanie preparatu w dawce 700 mg 2x/dobę z rytonawirem w dawce większej niż 100 mg 2x/dobę nie zostało przebadane klinicznie. Stosowanie wyższych dawek rytonawiru może zmieniać profil bezpieczeństwa tego skojarzenia, dlatego też nie jest ono zalecane. Choroby wątroby. Produkt z rytonawirem należy stosować z ostrożnością i w zmniejszonych dawkach u dorosłych z lekkim, umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem niepożądanych reakcji ze strony wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego odpowiedniego preparatu. Stosowanie preparatu jednocześnie z halofantryną i lidokainą (ogólnoustrojowo) nie jest zalecane. Stosowanie preparatu jednocześnie z inhibitorami PDE5 (np. syldenafil, wardenafil) nie jest zalecane. Jednoczesne stosowanie preparatu i lowastatyny lub symwastatyny nie jest zalecane z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia miopatii, w tym rozpadu włókien mięśniówki poprzecznie-prążkowanej.Zaleca się zmniejszenie dawki ryfabutyny o co najmniej 75% podczas jednoczesnego podawania z preparatem i rytonawirem. Może być niezbędne dalsze zmniejszenie dawki. W przypadku skojarzonego stosowania fosamprenawiru, rytonawiru i doustnych środków antykoncepcyjnych może być zwiększone ryzyko wzrostu aktywności aminotransferaz wątrobowych oraz zmian stężenia hormonów w osoczu. Dlatego też u kobiet w wieku rozrodczym zaleca się wówczas stosowanie alternatywnych niehormonalnych metod antykoncepcji. Brak dostępnych danych dotyczących skojarzonego stosowania fosamprenawiru, rytonawiru oraz estrogenów i/lub progestagenów podawanych w hormonalnej terapii zastępczej. Skuteczność i bezpieczeństwo takiej terapii wraz z fosamprenawirem i rytonawirem nie zostało określone. Leki przeciwdrgawkowe (karbamazepina, fenobarbital) należy stosować z ostrożnością. Lek może być mniej skuteczny z powodu obniżenia stężenia amprenawiru w surowicy krwi pacjentów przyjmujących te produkty lecznicze. Zaleca się kontrolowanie stężeń terapeutycznych produktów leczniczych z grupy immunosupresantów (cyklosporyna, takrolimus, rapamycyna) podczas jednoczesnego podawania z preparatem. Zaleca się kontrolowanie stężeń terapeutycznych trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych (np. dezypraminy, nortryptyliny) podczas jednoczesnego podawania z preparatem. Podczas jednoczesnego podawania warfaryny lub innych doustnych leków przeciwzakrzepowych z preparatem ponownie należy zwrócić uwagę na kontrolę wskaźnika INR (ang. International Normalised Ratio). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z rytonawirem i flutykazonem, lub innymi glikokortykosteroidami, które są metabolizowane przez izoenzym CYP3A4, o ile spodziewane korzyści z leczenia nie przewyższają potencjalnego ryzyka ogólnego działania kortykosteroidów, w tym zespołu Cushinga i zahamowania czynności kory nadnerczy. Wysypki, reakcje skórne. Większość pacjentów z wysypką o niewielkim lub średnim nasileniu może kontynuować przyjmowanie preparatu. Odpowiednie preparaty przeciwhistaminowe (np. chlorowodorek cetyryzyny) mogą zmniejszać świąd i przyspieszać ustępowanie wysypki. Ciężkie i zagrażające życiu reakcje skórne, w tym zespół Stevens-Johnsona, były stwierdzane u mniej niż 1% pacjentów biorących udział w programie badań klinicznych. Podawanie preparatu należy bezwzględnie przerwać w przypadku wystąpienia ciężkiej wysypki lub gdy z wysypką o umiarkowanym nasileniu występują objawy ogólnoustrojowe lub objawy ze strony błon śluzowych. Pacjenci z hemofilią. Donoszono o nasileniu się krwawień, w tym spontanicznych krwiaków skóry i krwawień dostawowych u pacjentów z hemofilią typu A i B leczonych inhibitorami proteazy (PI). U niektórych pacjentów konieczne było podawanie czynnika VIII. U więcej niż połowy stwierdzonych przypadków, leczenie inhibitorami proteazy kontynuowano lub wznowiono leczenie, jeśli uprzednio było ono przerwane. Związek przyczynowy został potwierdzony, chociaż mechanizm działania nie został wyjaśniony. Dlatego też pacjentów z hemofilią należy poinformować o możliwości nasilenia się krwawień. Hiperglikemia. Podczas stosowania leków przeciwretrowirusowych, w tym inhibitorów proteazy, obserwowano wystąpienie cukrzycy, hiperglikemię lub nasilenie istniejącej cukrzycy. W niektórych przypadkach hiperglikemia była ciężka i czasami związana z kwasicą ketonową. U wielu pacjentów z tej grupy występowały również inne choroby, a niektóre z nich wymagały leczenia preparatami, które mogą powodować rozwój cukrzycy i hiperglikemii. Stężenie glukozy we krwi należy oznaczać przed rozpoczęciem oraz regularnie w czasie leczenia produktem. Lipodystrofia. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia). Odległe następstwa tych zmian nie są obecnie znane. Wiedza o ich mechanizmach jest niekompletna. Związek między stłuszczeniem narządowym a inhibitorami proteazy (PI) i między nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) a lipoatrofią jest hipotetyczny. Zwiększone ryzyko lipodystrofii jest związane z czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek, i z czynnikami związanymi z lekami, takimi jak długość prowadzonego leczenia przeciwretrowirusowego i związanymi z nim zaburzeniami metabolicznymi. Badanie kliniczne powinno także obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Leczenie fosamprenawirem powodowało zwiększenie stężenia trójglicerydów i cholesterolu. Stężenie trójglicerydów i cholesterolu należy oznaczać przed rozpoczęciem oraz regularnie w czasie leczenia produktem. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć we właściwy sposób. Zespół reaktywacji immunologicznej. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART, ang. combination antiretroviral therapy) wystąpić może reakcja zapalna na nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygod. lub m-cy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i/lub miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Martwica kości. Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem mc.), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i/lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy, CART). Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się.

Kiedy fosamprenawir i rytonawir są podawane jednocześnie, może dominować profil metabolicznych interakcji rytonawiru, ponieważ rytonawir jest znacznie silniejszym inhibitorem CYP3A4. Należy zapoznać się z pełną informacją o leku dotyczącą rytonawiru przed zastosowaniem preparatu z rytonawirem. Rytonawir jest również inhibitorem CYP2A6 i indukuje CYP3A4, CYP1A2, CYP2C9 i transferazę glukuronozylową. Ponadto, zarówno amprenawir jak i aktywne metabolity fosamprenawiru i rytonawir są metabolizowane głównie w wątrobie z udziałem CYP 3A4. Dlatego też leki, które są metabolizowane w ten sam sposób lub modyfikują aktywność CYP3A4, mogą zmieniać farmakokinetykę amprenawiru. Podobnie amprenawir i rytonawir mogą wpływać na farmakokinetykę innych leków, metabolizowanych w tym samym szlaku metabolicznym. Szczegółowe informacje na temat interakcji patrz Karta Charakterystyki Produktu Leczniczego (ChPL).

Leku nie należy stosować podczas ciąży, chyba że w opinii lekarza oczekiwana korzyść przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Leku nie stosować w okresie laktacji. Dodatkowo zaleca się, aby matki zakażone HIV bezwzględnie nie karmiły piersią dzieci w celu uniknięcia przeniesienia HIV.

Najczęściej (u >5% dorosłych pacjentów) zgłaszanymi działaniami niepożądanymi związanymi ze skojarzonym podawaniem fosamprenawiru z rytonawirem były reakcje ze strony przewodu pokarmowego (nudności, biegunka, ból brzucha, wymioty) i ból głowy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle i zawroty głowy, parestezje w obrębie jamy ustnej. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (bardzo często) biegunka, luźne stolce, nudności, wymioty, bóle brzucha. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) zespół Stevens-Johnsona; (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy; (często) wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi; (często) zwiększenie stężenia trójglicerydów we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności lipazy.

Nie jest znana odtrutka na lek. Nie wiadomo, czy amprenawir może być usunięty z organizmu za pomocą dializy otrzewnowej lub hemodializy. W przypadku przedawkowania leku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia objawów toksyczności, a w razie konieczności zastosować rutynowe postępowanie objawowe.

Przeciwwirusowe działanie fosamprenawiru obserwowane in vitro jest wywoływane obecnością śladowych ilości amprenawiru. Amprenawir jest kompetycyjnym inhibitorem proteazy HIV-1. Amprenawir łączy się z centrum aktywnym proteazy HIV-1 i w ten sposób zapobiega powstawaniu prekursorów wirusowej poliproteiny gag i gag-pol, w wyniku czego powstają niedojrzałe, niezakaźne cząstki wirusa. Podawanie fosamprenawiru w dawce 700 mg 2x/dobę z rytonawirem w dawce 100 mg 2x/na dobę wpływa na stężenia amprenawiru w osoczu, powodując, że stosunek median, skorygowanych w odniesieniu do białek, stężeń Cmin/IC50 i Cmin/IC95 wynosi odpowiednio 21,7 (zakres 1,19-240) i 3,21 (zakres 0,26-30,0).

1 tabl. powlekana zawiera 700 mg fosamprenawiru w postaci fosamprenawiru wapniowego (co odpowiada około 600 mg amprenawiru).