Podawanie produktu leczniczego powinno być nadzorowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu kondycjonującym przed przeszczepem komórek macierzystych układu krwiotwórczego. Produkt leczniczy jest stosowany w różnych dawkach, w skojarzeniu z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi u pacjentów z chorobami układu krwiotwórczego lub guzami litymi przed HPCT. Dawkowanie produktu leczniczego podano w przypadku pacjentów dorosłych i dzieci w zależności od typu HPCT (autologiczny lub allogeniczny) i choroby. Dawkowanie u osób dorosłych. Autologiczny HPCT. Choroby układu krwiotwórczego. Zalecana dawka w chorobach układu krwiotwórczego wynosi od 125 mg/m²/dobę (3,38 mg/kg/dobę) do 300 mg/m²/dobę (8,10 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2-4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 900 mg/m² (24,32 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Chłoniak. Zalecana dawka wynosi od 125 mg/m²/dobę (3,38 mg/kg/dobę) do 300 mg/m²/dobę (8,10 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2-4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 900 mg/m² (24,32 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Chłoniak OUN. Zalecana dawka wynosi 185 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed autologicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 370 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Szpiczak mnogi. Zalecana dawka wynosi od 150 mg/m²/dobę (4,05 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (6,76 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 750 mg/m² (20,27 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Guzy lite. Zalecana dawka w leczeniu guzów litych wynosi od 120 mg/m²/dobę (3,24 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (6,76 mg/kg/dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów/dobę podawanych przez 2-5 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 800 mg/m² (21,62 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Rak sutka. Zalecana dawka wynosi od 120 mg/m²/dobę (3,24 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (6,76 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3-5 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 800 mg/m² (21,62 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Guzy OUN. Zalecana dawka wynosi od125 mg/m²/dobę (3,38 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (6,76 mg/kg/dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów/dobę podawanych przez 3-4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 750 mg/m² (20,27 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Rak jajnika. Zalecana dawka wynosi 250 mg/m²/dobę (6,76 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed autologicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 500 mg/m² (13,51 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Guzy zarodkowe. Zalecana dawka wynosi od 150 mg/m²/dobę (4,05 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (6,76 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 750 mg/m² (20,27 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Allogeniczny HPCT. Choroby układu krwiotwórczego. Zalecana dawka w chorobach układu krwiotwórczego wynosi od 185 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) do 481 mg/m²/dobę (13 mg/kg/dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów/dobę podawanych przez 1-3 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 555 mg/m² (15 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Chłoniak. Zalecana dawka w chłoniaku wynosi 370 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) w postaci 2 wlewów/dobę przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 370 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Szpiczak mnogi. Zalecana dawka wynosi 185 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) w pojedynczym wlewie przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 185 mg/m² (5 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Białaczka. Zalecana dawka wynosi od 185 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) do 481 mg/m²/dobę (13 mg/kg/dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów/dobę podawanych przez 1-2 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 555 mg/m² (15 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Talasemia. Zalecana dawka wynosi 370 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) w postaci 2 wlewów/dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 370 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Dawkowanie u dzieci i młodzieży. Autologiczny HPCT. Guzy lite. Zalecana dawka w leczeniu guzów litych wynosi od 150 mg/m²/dobę (6 mg/kg/dobę) do 350 mg/m²/dobę (14 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2-3 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 1050 mg/m² (42 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Guzy OUN. Zalecana dawka wynosi od 250 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) do 350 mg/m²/dobę (14 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 1050 mg/m² (42 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Allogeniczny HPCT. Choroby układu krwiotwórczego. Zalecana dawka w chorobach układu krwiotwórczego wynosi od 125 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów/dobę podawanych przez 1-3 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutycznymi produktami leczniczymi, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 375 mg/m² (15 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Białaczka. Zalecana dawka wynosi 250 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) w postaci 2 wlewów/dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 250 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Talsemia. Zalecana dawka wynosi od 200 mg/m²/dobę (8 mg/kg/dobę) do 250 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) w postaci 2 wlewów/dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 250 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Nawracająca cytopenia. Zalecana dawka wynosi 125 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 375 mg/m² (15 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Choroby genetyczne. Zalecana dawka wynosi 125 mg/m²/dobę (5 mg/kg/dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 250 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Niedokrwistość sierpowata. Zalecana dawka wynosi 250 mg/m²/dobę (10 mg/kg/dobę) w postaci 2 wlewów/dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maks. dawki łącznej 250 mg/m² (10 mg/kg) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Zaburzenia czynności nerek. Nie przeprowadzono badań u osób z zaburzeniami czynności nerek. Tiotepa i jej metabolity są w niewielkim stopniu wydalane z moczem: u osób z niewydolnością nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego nie zaleca się modyfikacji dawki. Zaleca się jednak zachowanie ostrożności. Zaburzenia czynności wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących oceny stosowania tiotepy u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Ponieważ tiotepa jest metabolizowana głównie w wątrobie, należy zachować ostrożność podczas stosowania tiotepy u pacjentów, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności wątroby, zwłaszcza u osób z ciężką niewydolnością wątroby. Nie zaleca się modyfikacji dawki w przypadku przemijających zmian parametrów wątrobowych. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie przeprowadzono specjalnych badań dotyczących oceny stosowania tiotepy u osób w podeszłym wieku. Jednak w badaniach klinicznych u pacjentów powyżej 65 lat stosowano takie same dawki łączne, jak u innych chorych. Nie było potrzeby modyfikacji dawki.

Produkt leczniczy powinien być podawany przez wykwalifikowanego pracownika służby zdrowia w postaci wlewu dożylnego trwającego 2-4 h przy użyciu cewnika umieszczonego w żyle centralnej. Przed podaniem produkt leczniczy należy rozpuścić w 1,5 ml sterylnej wody do wstrzykiwań, a następnie rozcieńczyć w 500 ml 0,9% roztw. chlorku sodu (9 mg/ml) do wstrzykiwań. Przypadkowy kontakt z tiotepą może wywołać reakcje miejscowe. Dlatego podczas przygotowywania roztw. do inf.i zaleca się zakładanie rękawic ochronnych. Jeśli dojdzie do przypadkowego kontaktu roztw. tiotepy ze skórą, należy natychmiast dokładnie obmyć skórę wodą i mydłem. Jeśli dojdzie do przypadkowego kontaktu roztw. tiotepy z błonami śluzowymi, należy je natychmiast dokładnie spłukać dużą ilością wody.

Nadwrażliwość na substancję czynną. Ciąża i laktacja. Jednoczesne stosowanie ze szczepionką przeciwko żółtej febrze i szczepionkami zawierającymi żywe wirusy i bakterie.

Wskutek leczenia tiotepą w zalecanej dawce i zgodnie z zalecanym schematem dochodzi do głębokiej mielosupresji, która występuje u wszystkich pacjentów. Może rozwinąć się poważna granulocytopenia, trombocytopenia, niedokrwistość lub którekolwiek z tych objawów łącznie. Podczas leczenia i aż do momentu wyzdrowienia należy wykonywać częste badania morfologii krwi z oceną liczby krwinek białych i płytek krwi. W zależności od wskazań klinicznych należy stosować przetoczenia płytek i krwinek czerwonych oraz czynniki wzrostu, takie jak czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF). Podczas leczenia tiotepą i przez okres co najmniej 30 dni po przeszczepie zaleca się codzienne oznaczanie liczby krwinek białych i płytek krwi. W okresie neutropenii należy rozważyć profilaktyczne lub empiryczne stosowanie leków przeciwko zakażeniom (bakteryjnym, grzybiczym, wirusowym) w profilaktyce i leczeniu zakażeń. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania tiotepy u pacjentów z niewydolnością wątroby. Ponieważ tiotepa jest metabolizowana głównie w wątrobie, należy zachować ostrożność podczas stosowania tiotepy u pacjentów, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności wątroby, zwłaszcza u osób z ciężką niewydolnością wątroby. Podczas leczenia takich pacjentów, po przeszczepie zaleca się regularne monitorowanie stężenia transaminaz, fosfatazy zasadowej i bilirubiny w surowicy w celu wczesnego wykrycia hepatotoksyczności. U pacjentów po przebytej radioterapii przewyższającej 3 cykle chemioterapii lub równoważnej bądź u osób po przeszczepie komórek macierzystych może wystąpić zwiększone ryzyko choroby zarostowej żył wątrobowych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z rozpoznanymi chorobami serca, a podczas stosowania tiotepy należy regularnie monitorować czynność serca. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami nerek, a podczas leczenia za pomocą tiotepy okresowo monitorować czynność nerek. Tiotepa może wywierać toksyczny wpływ na płuca, który może się nakładać na działania innych leków cytotoksycznych (busulfan, fludarabina, cyklofosfamid). Wcześniejsze napromienianie mózgu lub czaszki i rdzenia kręgowego może przyczyniać się do wystąpienia ciężkich reakcji toksycznych (np. encefalopatia). Należy poinformować pacjenta o zwiększonym ryzyku rozwoju nowotworów wtórnych wskutek stosowania tiotepy, która jest znanym czynnikiem rakotwórczym u ludzi. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z żywymi atenuowanymi szczepionkami (z wyjątkiem szczepionek przeciwko żółtej febrze), fenytoiną i fosfenytoiną. Tiotepa nie może być stosowana równocześnie z cyklofosfamidem, jeśli oba produkty lecznicze są obecne w tym samym schemacie leczenia kondycjonującego. Produkt powinien być podany po zakończeniu wlewu cyklofosfamidu. Podczas jednoczesnego stosowania tiotepy i inhibitorów CYP2B6 lub CYP3A4 należy dokładnie monitorować kliniczny stan pacjenta. Tiotepa może zaburzać płodność u mężczyzn i kobiet. Przed rozpoczęciem leczenia mężczyźni powinni postarać się o kriokonserwację nasienia i nie powinni płodzić potomstwa w okresie leczenia i przez rok po zakończeniu leczenia. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ale istnieje możliwość, że niektóre działania niepożądane tiotepy, takie jak zawroty głowy, bóle głowy i niewyraźne widzenie mogą zaburzać te czynności.

Nie należy podawać żywych szczepionek bakteryjnych i wirusowych pacjentom leczonym chemioterapeutykami immunosupresyjnymi, a pomiędzy zakończeniem leczenia a szczepieniem muszą upłynąć co najmniej 3 m-ce. Wydaje się, że metabolizm tiotepy zachodzi w układzie enzymatycznym CYP2B6 i CYP3A4. Jednoczesne podawanie leku z inhibitorami CYP2B6 (np. klopidogrel i tiklopidyna) lub CYP3A4 (np. azole przeciwgrzybicze, makrolidy, takie jak erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna i inhibitory proteazy) może prowadzić do zwiększenia stężenia tiotepy w osoczu i potencjalnego zmniejszenia stężenia aktywnego metabolitu TEPA. Jednoczesne podawanie induktorów cytochromu P450 (takich jak ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital) może prowadzić do zwiększenia metabolizmu tiotepy i w rezultacie do podwyższenia stężenia jej aktywnego metabolitu w osoczu. Dlatego podczas jednoczesnego stosowania tiotepy i tych produktów leczniczych należy dokładnie monitorować stan kliniczny pacjenta. Tiotepa jest słabym inhibitorem CYP2B6 i może przez to potencjalnie zwiększać w osoczu stężenia substancji metabolizowanych poprzez CYP2B6, takich jak ifosfamid, tamoksyfen, bupropion, efawirenz i cyklofosfamid. CYP2B6 katalizuje metaboliczną konwersję cyklofosfamidu do jego aktywnej postaci 4-hydroksy-cyklofosfamidu (4-OHCP), dlatego jednoczesne stosowanie tiotepy może prowadzić do obniżenia stężenia aktywnego 4-OHCP. Zatem podczas jednoczesnego stosowania tiotepy i tych produktów leczniczych należy monitorować stan kliniczny pacjenta. Szczepionka przeciwko żółtej febrze: ryzyko śmiertelnej ogólnoustrojowej choroby wywołanej szczepieniem. Ogólnie rzecz biorąc, żywe szczepionki wirusowe i bakteryjne nie powinny być podawane pacjentom otrzymującym immunosupresyjny środek chemioterapeutyczny i muszą upłynąć co najmniej 3 m-ce pomiędzy zakończeniem leczenia a szczepieniem. Żywe szczepionki atenuowane (z wyjątkiem szczepionki przeciwko żółtej febrze): ryzyko ogólnoustrojowej, możliwie śmiertelnej choroby. Ryzyko zwiększa się u osób, u których z powodu choroby podstawowej doszło już do immunosupresji. Jeśli to możliwe w zastępstwie należy zastosować inaktywowaną szczepionkę wirusową (poliomyelitis). Fenytoina: ryzyko nasilenia drgawek wynikających ze zmniejszenia wchłaniania fenytoiny w przewodzie pokarmowym przez cytotoksyczny produkt leczniczy lub ryzyko zwiększenia toksyczności i utraty skuteczności cytotoksycznego produktu leczniczego z powodu zwiększenia metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę. Cyklosporyna, takrolimus: nadmierna immunosupresja z ryzykiem limfoproliferacji. Alkilujące środki chemioterapeutyczne, takie jak tiotepa, hamują aktywność pseudocholinoesterazy w osoczu o 35-70%. Działanie sukcynylocholiny może być wydłużone o 5-15 min. Tiotepa nie może być stosowana równocześnie z cyklofosfamidem, jeśli oba produkty lecznicze są obecne w tym samym schemacie leczenia kondycjonującego. Produkt należy podawać po zakończeniu wlewu cyklofosfamidu. Jednoczesne stosowanie tiotepy z innymi środkami mielosupresyjnymi lub mielotoksycznymi (takimi jak cyklofosfamid, melfalan, busulfan, fludarabina, treosulfan) może zwiększać ryzyko niepożądanych reakcji hematologicznych z powodu nakładających się profilów toksyczności tych produktów leczniczych. W chorobach nowotworowych, z uwagi na podwyższone ryzyko zakrzepowe, często stosowane są leki przeciwzakrzepowe. Z uwagi na wysoką zmienność wewnątrzosobniczą stanu koagulacji podczas procesu złośliwego i możliwe interakcje pomiędzy doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i chemioterapeutykami przeciwnowotworowymi, w przypadku podjęcia decyzji o leczeniu pacjenta doustnym lekiem przeciwzakrzepowym należy zwiększyć częstość oznaczania wskaźnika INR.

Brak danych dotyczących stosowania tiotepy u kobiet w okresie ciąży. W badaniach przedklinicznych wykazano, że podobnie jak większość środków alkilujących, tiotepa wywołuje obumieranie zarodka i płodu oraz powstawanie wad rozwojowych. Dlatego tiotepa jest przeciwwskazana do stosowania w okresie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia, a przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać test ciążowy. Nie wiadomo, czy tiotepa przenika do mleka ludzkiego. Z powodu właściwości farmakologicznych i potencjalnej toksyczności dla dziecka karmionego piersią, podczas leczenia tiotepą należy przerwać karmienie piersią. Tiotepa może zaburzać płodność u mężczyzn i kobiet. Przed rozpoczęciem leczenia mężczyźni powinni postarać się o kriokonserwację nasienia i nie powinni płodzić potomstwa w okresie leczenia i przez rok po zakończeniu leczenia.

Bezpieczeństwo stosowania tiotepy zostało ocenione podczas przeglądu zdarzeń niepożądanych zgłoszonych w opublikowanych danych z badań klinicznych. W tych badaniach tiotepa była stosowana u łącznie 6588 pacjentów dorosłych i 902 pacjentów pediatrycznych w leczeniu kondycjonującym przed przeszczepem komórek macierzystych układu krwiotwórczego. Poważne działania toksyczne dotyczące układu hematologicznego, wątroby i układu oddechowego zostały uznane za spodziewane skutki leczenia kondycjonującego i procesu przeszczepu. Obejmują one zakażenia i chorobę przeszczep przeciwko gospodarzowi (GVHD), które, chociaż nie bezpośrednio związane z leczeniem, były głównymi przyczynami chorobowości i śmiertelności, zwłaszcza w przypadku allogenicznych HPCT. Najczęściej występujące zdarzenia niepożądane zgłaszane podczas stosowania różnych schematów leczenia kondycjonującego zawierających tiotepę to: zakażenia, cytopenia, ostra GVHD, przewlekła GVHD, zaburzenia żołądka i jelit, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego i zapalenie śluzówek. Dorośli. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zwiększona podatność na zakażenia, posocznica; (niezbyt często) zespół wstrząsu toksycznego. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) wtórny nowotwór złośliwy związany z leczeniem. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia, trombocytopenia, neutropenia z gorączką, niedokrwistość, pancytopenia, granulocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi; (często) nadwrażliwość. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność przysadki mózgowej. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt, zmniejszony apetyt, hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) stan splątania, zaburzenia stanu psychicznego; (często) niepokój; (niezbyt często) majaczenie, nerwowość, halucynacje, pobudzenie. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy, niewyraźne widzenie, encefalopatia, drgawki, zaburzenia czucia; (często) tętniak węwnątrzczaszkowy, zaburzenia pozapiramidowe, zaburzenia funkcji poznawczych, krwotok mózgowy. Zaburzenia oka: (bardzo często) zapalenie spojówek; (często) zaćma. Zaburzenia ucha i błędnika: (bardzo często) osłabienie słuchu, ototoksyczność, szumy uszne. Zaburzenia serca: (bardzo często) zaburzenia rytmu serca; (często) tachykardia, niewydolność serca; (niezbyt często) kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) obrzęk limfatyczny, nadciśnienie tętnicze; (często) krwotok, zator. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) idiopatyczne zapalenie płuc, krwawienia z nosa; (często) obrzęk płuc, kaszel, zapalenie pęcherzyków płucnych; (niezbyt często) niedotlenienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie przełyku, wymioty, biegunka, niestrawność, ból brzucha, zapalenie jelit, zapalenie jelita grubego; (często) zaparcie, perforacja przewodu pokarmowego, niedrożność jelit; (niezbyt często) owrzodzenie przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) choroba zarostowa żył wątrobowych, powiększenie wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, świąd, łysienie; (często) rumień; (niezbyt często) zaburzenia pigmentacji, erytrodermia łuszczycowa. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból pleców, ból mięśni, ból stawów. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego; (często) problemy z oddawaniem moczu, oliguria, niewydolność nerek, zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (bardzo często) brak plemników w ejakulacie, brak miesiączki, krwawienie z macicy; (często) objawy menopauzalne, niepłodność u kobiet, niepłodność u mężczyzn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, osłabienie, dreszcze, obrzęki uogólnione, stan zapalny w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie błon śluzowych; (często) niewydolność wielonarządowa, ból. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie mc., podwyższenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności amylazy we krwi; (często) podwyższenie stężenia kreatyniny we krwi, podwyższenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności AspAT. Dzieci i młodzież. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zwiększona podatność na zakażenia, posocznica; (często) plamica małopłytkowa. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) wtórny nowotwór złośliwy związany z leczeniem. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) trombocytopenia, neutropenia z gorączką, niedokrwistość, pancytopenia, granulocytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi. Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo często) niedoczynność przysadki mózgowej, niedorozwój gonad, niedoczynność tarczycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) anoreksja, hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) zaburzenia stanu psychicznego; (często) zaburzenia psychiczne wywołane ogólnym stanem zdrowia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy, encefalopatia, drgawki, krwotok mózgowy, zaburzenia pamięci, niedowład; (często) ataksja. Zaburzenia ucha i błędnika: (bardzo często) osłabienie słuchu. Zaburzenia serca: (bardzo często) zatrzymanie akcji serca; (często) niewydolność sercowo-naczyniowa, niewydolność serca. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) krwotok; (często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) zapalenie pęcherzyków płucnych; (często) Idiopatyczne zapalenie płuc, krwotok płucny, obrzęk płuc, krwawienia z nosa, niedotlenienie, zatrzymanie oddychania. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wymioty, biegunka, ból brzucha; (często) zapalenie jelit, niedrożność jelit. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo często) choroba zarostowa żył wątrobowych; (często) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, rumień, łuszczenie się skóry, zaburzenia pigmentacji. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) zahamowanie wzrostu. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) zaburzenia pęcherza moczowego; (często) niewydolność nerek, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, zapalenie błon śluzowych, ból, niewydolność wielonarządowa. Badania diagnostyczne: (bardzo często) podwyższenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności transaminaz, podwyższenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności AspAT/AlAT; (często) podwyższenie stężenia mocznika we krwi, zaburzenia elektrolitowe we krwi, wydłużenie czasu protrombinowego.

Najważniejsze reakcje niepożądane to ablacja szpiku kostnego i pancytopenia. Nie ma antidotum na przedawkowanie tiotepy. Należy ściśle monitorować stan hematologiczny i zastosować skuteczne środki podtrzymujące w zależności od wskazań leczniczych.

Tiotepa jest wieloczynnym środkiem cytotoksycznym związanym pod względem chemicznym i farmakologicznym z iperytem azotowym. Uważa się, że działanie radiomimetyczne tiotepy występuje poprzez uwolnienie rodników imin etylenowych, w wyniku czego, podobnie jak w przypadku radioterapii, dochodzi do rozerwania wiązań DNA np. poprzez alkilację guaniny w pozycji N-7, rozerwanie wiązania pomiędzy podstawą purynową i cukrem i uwolnienie alkilowanej guaniny.

1 fiolka zawiera 15 mg lub 100 mg tiotepy.