Dorośli. Dawka początkowa: 100mg, a następnie 50 mg co 12 h przez 5-14 dni. Czas trwania leczenia dobiera się w zależności od nasilenia objawów, lokalizacji zakażenia oraz klinicznej reakcji pacjenta na leczenie. Dzieci i młodzież (8-17 lat). Tygecyklinę stosuje się wyłącznie w leczeniu pacjentów w wieku 8 lat i starszych, po konsultacji z lekarzem mającym odpowiednie doświadczenie w leczeniu zakażeń. Dzieci od 8 do <12lat. 1,2mg/kg mc. tygecykliny podawanej dożylnie co 12 h do maks. dawki 50mg co 12 h przez okres 5-14 dni. Młodzież od 12 do <18 lat: 50mg tygecykliny co 12 h przez okres 5-14 dni. Osoby w podeszłym wieku. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma konieczności modyfikacji dawkowania.U pacjentów (w tym u dzieci i młodzieży) z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w skali Child-Pugh) należy zmniejszyć dawkę tygecykliny o 50%. U dorosłych należy zmniejszyć dawkę podtrzymującą do 25 mg co 12 h, następującą podawce nasycającej (100 mg). Podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w skali Child-Pugh) należy zachować ostrożność i monitorować odpowiedź na leczenie. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ani u pacjentów poddawanych hemodializie. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci <8 lat. Dane nie są dostępne. Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci <8 lat ze względu na ryzyko przebarwienia zębów.

Produkt jest przeznaczony wyłącznie do podawania we wlewie dożylnym trwającym 30-60 min. Instrukcja dotycząca rozpuszczania i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci, u których rozpoznano nadwrażliwość na antybiotyki tetracyklinowe, mogą być również uczuleni na tygecyklinę.

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanek miękkich, powikłanymi zakażeniami wewnątrzbrzusznymi, zakażeniami stopy cukrzycowej, szpitalnymi zapaleniami płuc oraz w badaniach nad opornymi patogenami, stwierdzono większą liczbę zgonów wśród pacjentów leczonych produktem w porównaniu z grupą kontrolną leczoną aktywnym lekiem porównawczym. Przyczyny tych wyników pozostają niewyjaśnione, nie można jednak wykluczyć słabszej skuteczności i mniejszego bezpieczeństwa stosowania niż badanych leków porównawczych. Wystąpienie nadkażeń, szczególnie szpitalnego zapalenia płuc, wydaje się wiązać z gorszymi wynikami leczenia. Należy ściśle kontrolować, czy u pacjenta nie występuje nadkażenie. Jeśli po rozpoczęciu leczenia produktem okaże się, że u pacjenta występuje ognisko zakażenia inne niż powikłane zakażenie skóry i tkanek miękkich czy powikłane zakażenie wewnątrzbrzuszne, należy rozważyć wdrożenie alternatywnej antybiotykoterapii, o wykazanej skuteczności w leczeniu takiego zakażenia. Nie jest zatwierdzone stosowanie produktu we wskazaniach klinicznych innych niż powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich oraz powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne. Nie zaleca się stosowania produktu we wskazaniach innych niż zatwierdzone. Po zastosowaniu tygecykliny donoszono o wystąpieniu mogących zagrażać życiu reakcji anafilaktycznych lub rzekomoanafilaktycznych. U pacjentów otrzymujących tygecyklinę notowano przypadki uszkodzenia wątroby, przeważnie spowodowane zastojem żółci, w tym przypadki niewydolności wątroby prowadzące do zgonu. Chociaż niewydolność wątroby u niektórych pacjentów leczonych tygecykliną może być spowodowana występującymi uprzednio chorobami lub równolegle stosowanymi innymi produktami leczniczymi, należy rozważyć możliwy wpływ tygecykliny. Antybiotyki z grupy glicylocyklin mają podobną budowę chemiczną do antybiotyków tetracyklinowych. Działania niepożądane tygecykliny oraz antybiotyków z grupy tetracyklin mogą być podobne i obejmować nadwrażliwość na światło, guz rzekomy mózgu, zapalenie trzustki oraz działanie antyanaboliczne, które prowadzi do zwiększenia stężenia azotu mocznikowego (ang. BUN), azotemii, kwasicy oraz hiperfosfatemii. Ostre zapalenie trzustki, niekiedy ciężkie, występowało (częstość: niezbyt często) w związku z leczeniem tygecykliną. U pacjentów przyjmujących tygecyklinę, u których wystąpiły objawy przedmiotowe lub podmiotowe lub nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych sugerujące ostre zapalenie trzustki, należy rozważyć rozpoznanie ostrego zapalania trzustki. Większość z zaobserwowanych przypadków wystąpiła po przynajmniej 1 tyg. leczenia. Notowane przypadki dotyczyły pacjentów bez znanych czynników ryzyka zapalenia trzustki. Zazwyczaj po przerwaniu leczenia tygecykliną u pacjentów następowała poprawa. Należy rozważyć przerwanie leczenia tygecykliną, jeśli podejrzewa się zapalenie trzustki. Doświadczenia dotyczące leczenia zakażeń tygecykliną u pacjentów z ciężkimi współistniejącymi chorobami są ograniczone. W badaniach klinicznych dotyczących powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich do najczęstszych rodzajów zakażeń u pacjentów leczonych tygecykliną należało zapalenie tkanki podskórnej (59%) i duże ropnie (27,5%). Do badań nie zakwalifikowano pacjentów z ciężkimi współistniejącymi chorobami, jak choroby powodujące osłabienie odporności, pacjentów z zakażonymi owrzodzeniami odleżynowymi lub pacjentów z zakażeniami wymagającymi leczenia dłużej niż 14 dni (np. z martwiczym zapaleniem powięzi). Do badań zakwalifikowano jedynie ograniczoną liczbę pacjentów z dodatkowymi czynnikami obciążającymi, jak cukrzyca (20%), choroba naczyń obwodowych (7%), nadużywanie dożylnych substancji psychoaktywnych (2%) oraz zakażenie wirusem HIV (1%). Doświadczenia dotyczące leczenia pacjentów ze współistniejącą bakteriemią (3%) są również ograniczone. Należy zachować ostrożność podczas leczenia tych grup pacjentów. Wyniki dużego badania u pacjentów z zakażeniem stopy cukrzycowej wykazały, że tygecyklina była mniej skuteczna niż lek porównawczy i dlatego nie jest wskazana do stosowania u tych pacjentów. W badaniach klinicznych dotyczących powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych do najczęstszych rodzajów zakażeń u pacjentów leczonych tygecykliną należało powikłane zapalenie wyrostka robaczkowego (51%) oraz - rzadziej - powikłane zapalenie pęcherzyka żółciowego (14%), ropień wewnątrzbrzuszny (10%), perforacja ściany jelita (10%) oraz występujące przed upływem 24 h zakażenie w następstwie perforacji wrzodu żołądka lub dwunastnicy (5%). U 76% spośród tych pacjentów współwystępowało rozlane, wymagające interwencji chirurgicznej, zapalenie otrzewnej. Do badań zakwalifikowano niewielką liczbę pacjentów z ciężkimi współistniejącymi chorobami, jak osłabienie odporności, pacjentów z wynikiem >15 w skali APACHE II (4%) lub pacjentów z mnogimi ropniami wewnątrzbrzusznymi, w których konieczne jest leczenie chirurgiczne (10%). Doświadczenia dotyczące leczenia pacjentów ze współistniejącą bakteriemią (6%) są również ograniczone. Należy zachować ostrożność podczas leczenia tych grup pacjentów. Należy rozważyć zastosowanie skojarzonej terapii przeciwbakteryjnej w przypadku podawania tygecykliny pacjentom w ciężkim stanie, u których doszło do powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych (ang. cIAI) na skutek jawnej klinicznie perforacji ściany jelita lub u pacjentów z rozwijającą się posocznicą lub wstrząsem septycznym. Wpływ zastoju żółci na farmakokinetykę tygecykliny nie został ustalony. Wydzielanie z żółcią stanowi ok. 50% całkowitego wydalania tygecykliny. Dlatego należy prowadzić ścisłą obserwację pacjentów z zastojem żółci. U pacjentów otrzymujących jednocześnie tygecyklinę i leki przeciwzakrzepowe należy kontrolować czas protrombinowy lub inny właściwy parametr krzepliwości krwi. Podczas stosowania prawie każdego produktu przeciwbakteryjnego zgłaszano przypadki wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, o przebiegu od lekkiego do zagrażającego życiu. Rozpoznanie to należy zatem wziąć pod uwagę u pacjentów z biegunką występującą w trakcie lub po zakończeniu leczenia jakimkolwiek produktem przeciwbakteryjnym. Stosowanie tygecykliny może prowadzić do nadmiernego wzrostu organizmów opornych na leczenie, w tym grzybów. W trakcie leczenia należy starannie monitorować stan pacjentów. Wyniki badań z zastowaniem tygecykliny u szczurów wykazały odbarwienie kości. Stosowanie tygecykliny u ludzi w okresie rozwoju zębów może być związane z trwałym odbarwieniem zębów. Nie należy podawać produktu dzieciom <8 lat z uwagi na ryzyko przebarwienia zębów. Lek nie jest zalecany do stosowania u młodzieży <18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Nie przeprowadzono badań nad wpływem tygecykliny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Mogą wystąpić zawroty głowy, co może mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Jednoczesne podawanie tygecykliny i warfaryny (w jednorazowej dawce 25 mg) zdrowym osobnikom prowadziło do zmniejszenia klirensu R-warfaryny i S-warfaryny odpowiednio o 40% i 23% oraz zwiększenia pola pod krzywą AUC odpowiednio o 68% i 29%. Mechanizm tego zjawiska nie został dotychczas wyjaśniony. W oparciu o dostępne dane uważa się, że ta interakcja nie może powodować znaczących zmian wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR). Jednakże tygecyklina może powodować wydłużenie czasu protrombinowego (ang. PT) oraz czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (czas kaolinowo-kefalinowy), dlatego u pacjentów otrzymujących jednocześnie tygecyklinę i leki przeciwzakrzepowe należy ściśle monitorować wyniki stosownych testów koagulacji. Warfaryna nie wpływała na profil farmakokinetyczny tygecykliny. Ponieważ tygecyklina nie podlega intensywnym przemianom metabolicznym, uważa się, że substancje czynne hamujące lub indukujące aktywność izoform CYP-450 nie wpływają na klirens tygecykliny. W badaniach in vitro stwierdzono, że tygecyklina nie jest ani kompetycyjnym inhibitorem ani nieodwracalnym inhibitorem enzymów CYP-450. Tygecyklina podawana w zalecanych dawkach zdrowym dorosłym nie wpływała na szybkość i stopień wchłaniania oraz klirens digoksyny (0,5 mg, a następnie 0,25 mg/dobę). Digoksyna nie wpływała na profil farmakokinetyczny tygecykliny. Zatem nie ma konieczności modyfikacji dawkowania podczas jednoczesnego stosowania tygecykliny i digoksyny. W badaniach in vitro nie stwierdzono antagonizmu pomiędzy tygecykliną a innymi powszechnie stosowanymi grupami antybiotyków. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i doustnych środków antykoncepcyjnych może zmniejszać skuteczność działania antykoncepcyjnego.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania tygecykliny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały, że tygecyklina może uszkadzać płód, jeśli jest podawana w czasie ciąży. Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Tygecyklina może powodować trwałe uszkodzenie zębów (przebarwienie i ubytek szkliwa) oraz opóźnienie procesu kostnienia u płodów, narażonych na działanie leku in utero w II połowie ciąży, a także u dzieci <8 lat ze względu na odkładanie się antybiotyku w tkankach o szybkim cyklu metabolicznym wapnia oraz tworzenie kompleksów chelatowych z wapniem. Tygecykliny nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Nie wiadomo, czy produkt leczniczy przenika do mleka u ludzi. Badania na zwierzętach wykazały, że tygecyklina przenika do mleka samic szczurów. Ponieważ nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodka, należy zachować ostrożność i rozważyć przerwanie karmienia piersią. Na podstawie analizy pola pod krzywą stężenia produktu w czasie (AUC) nie stwierdzono wpływu tygecykliny na skuteczność krycia ani na płodność szczurów, po zastosowaniu w dawkach 4,7-krotnie większych niż dawka dobowa stosowana u ludzi. Na podstawie AUC u samic szczura nie stwierdzono wpływu leku na jajniki ani na cykl płodności, po zastosowaniu w dawkach 4,7-krotnie większych niż dawka dobowa stosowana u ludzi.

W badaniach klinicznych III fazy uczestniczyło łącznie 1415 pacjentów leczonych tygecykliną. U ok. 41% pacjentów otrzymujących tygecyklinę opisywano działania niepożądane. U 5% pacjentów leczenie zostało przerwane z powodu wystąpienia reakcji niepożądanych. W badaniach klinicznych najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi związanymi z leczeniem były przemijające nudności (20%) i wymioty (14%), zwykle występujące we wczesnej fazie leczenia (1. i 2. dzień), i miały na ogół nasilenie lekkie lub umiarkowane. Działania niepożądane związane ze stosowaniem produktu, zaobserwowane w trakcie badań klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie płuc, ropień, zakażenia; (niezbyt często) posocznica lub wstrząs septyczny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT), wydłużenie czasu protrombinowego (PT); (niezbyt często) zwiększenie wartości INR; (nieznana) małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipoglikemia; (niezbyt często) hipoproteinemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: (często) zapalenie żył; (niezbyt często) zakrzepowe zapalenie żył. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, biegunka; (często) ból brzucha, niestrawność, jadłowstręt; (niezbyt często) ostre zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności AspAT/AlAT w surowicy, hiperbilirubinemia; (niezbyt często) żółtaczka, uszkodzenie wątroby, przeważnie z zastojem żółci; (nieznana) niewydolność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wysypka; (nieznana) ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevens-Johnsona. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) ból głowy; (niezbyt często) odczyn, stan zapalny, ból, obrzęk, zapalenie żył w miejscu wstrzyknięcia. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności amylazy w osoczu, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego. Działanie charakterystyczne dla antybiotyków. Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego o przebiegu od lekkiego do zagrażającego życiu. Nadmierny wzrost niewrażliwych organizmów, w tym grzybów. Działanie charakterystyczne dla tetracyklin. Antybiotyki z grupy glicylocyklin mają podobną budowę chemiczną do antybiotyków tetracyklinowych. Działania niepożądane antybiotyków z grupy tetracyklin mogą obejmować nadwrażliwość na światło, guz rzekomy mózgu, zapalenie trzustki oraz działanie antyanaboliczne, które prowadzi do zwiększenia stężenia azotu mocznikowego, azotemii, kwasicy oraz hiperfosfatemii. Stosowanie tygecykliny w okresie rozwoju zębów może być związane z ich trwałym przebarwieniem. Ciężkie zdarzenia niepożądane związane z zakażeniem, w badaniach klinicznych III fazy zgłaszano częściej u pacjentów leczonych tygecykliną (6,7%) niż w grupach kontrolnych leczonych aktywnym lekiem porównawczym (4,6%). Stwierdzono znaczącą różnicę w częstości występowania posocznicy lub wstrząsu septycznego po zastosowaniu tygecykliny (1,5%) w porównaniu z aktywnym lekiem porównawczym (0,5%). Zaburzenia aktywności AspAT i AlAT u pacjentów leczonych produktem zgłaszano w okresie po leczeniu częściej, niż u pacjentów otrzymujących leki porównawcze, które wywoływały te zaburzenia częściej podczas leczenia. We wszystkich badaniach III i IV fazy, dotyczących powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych, zgon nastąpił u 2,4% (54/2216) pacjentów otrzymujących tygecyklinę i u 1,7% (37/2206) pacjentów otrzymujących leki porównawcze. Dostępne są jedynie bardzo ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania, pochodzące z badania farmakodynamiki z zastosowaniem dawek wielokrotnych. W badaniu tym nie zaobserwowano żadnych nowych lub nieoczekiwanych działań niepożądanych związanych z tygecykliną.

Brak szczegółowych informacji dotyczących leczenia przedawkowania. Po dożylnym podaniu tygecykliny w pojedynczej dawce 300 mg w ciągu 60 min. u zdrowych ochotników stwierdzono zwiększenie częstości występowania nudności i wymiotów. Tygecyklina nie jest w znaczących ilościach usuwana podczas hemodializy.

Tygecyklina, antybiotyk glicylocyklinowy, hamuje proces translacji białek w komórkach bakterii poprzez wiązanie się z podjednostką 30S rybosomu i blokowanie przyłączania cząsteczek aminoacylo-tRNA do miejsca A rybosomu. Zapobiega to wbudowywaniu reszt aminokwasowych do wydłużających się łańcuchów peptydowych. Tygecyklina jest zaliczana do substancji o działaniu bakteriostatycznym. Podczas stosowania tygecykliny w stężeniu 4-krotnie przekraczającym najmniejsze stężenie hamujące (ang. MIC) obserwowano 2-krotne (w skali logarytmicznej) zmniejszenie liczebności kolonii Enterococcus spp., Staphylococcus aureus i Escherichia coli.

1 5 ml fiolka produktu zawiera 50 mg tygecykliny. Po rozpuszczeniu, 1 ml roztworu zawiera 10 mg tygecykliny.