Monitorowanie leczenia. W czasie leczenia należy właściwie oznaczyć poziomy VIII czynnika w celu odmierzenia właściwej dawki, która ma być podana pacjentowi oraz częstości powtarzania wlewów. Reakcje poszczególnych pacjentów na czynnik VIII mogą być zróżnicowane, z uwagi na różne poziomy odzysku oraz różne czasy półtrwania. Dawkowanie w oparciu o masę ciała może wymagać dostosowania w przypadku pacjentów z nadwagą lub niedowagą. Szczególnie w przypadku poważniejszych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest dokładne monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (aktywności VIII czynnika w osoczu). Choroba von Willebranda. Istotne jest, aby dawka była wyliczana przy użyciu podanej liczby j.m. VWF:RCo. Zazwyczaj 1 j.m./kg VWF:RCo podnosi poziom VWF:RCo w krwiobiegu o 0,02 j.m./ml (2%). Powinno się osiągnąć poziomy VWF:RCo rzędu >0,6 j.m./ml (60%) i FVIII:C rzędu >0,4 j.m./ml (40%). Leczenie na żądanie. Zazwyczaj do uzyskania hemostazy zaleca się 40-80 j.m./kg czynnika von Willebranda (VWF:RCo) co odpowiada 20-40 j.m. FVIII:C/kg mc. Może zaistnieć konieczność podania wstępnej dawki 80 j.m./kg VWF:RCo, szczególnie u pacjentów chorych na 3 typ VWD, gdzie utrzymanie odpowiednich poziomów może wymagać większych dawek, niż w przypadku innych typów VWD. Profilaktyka krwotoku w przypadku operacji. W celach profilaktyki nadmiernych krwawień podczas lub po operacji podawanie produktu należy rozpocząć 1-2 h przed zabiegiem operacyjnym. Następnie należy powtarzać podawanie określonej dawki co 12-24 h. Dawka i czas trwania leczenia zależą od klinicznego stanu pacjenta, typu i wielkości krwawienia oraz od poziomów VWF:RCo i FVIII:C. Stosując produkt z FVIII zawierającym VWF, lekarz prowadzący powinien brać pod uwagę, że długotrwałe leczenie produktem może spowodować nadmierny wzrost poziomu FVIII:C. Po 24-48 h leczenia, w celu uniknięcia nadmiernego wzrostu poziomu FVIII:C, należy rozważyć zmniejszenie dawek i/lub wydłużenie okresu pomiędzy podaniem kolejnych dawek, bądź użycie produktuVWF zawierającego mniejszą ilość FVIII. Profilaktyka. W celach profilaktyki długoterminowej u pacjentów z VWD, należy rozważyć podanie dawki wynoszącej 25 do 40 j.m. VWF:RCo na kg mc. 1-3x/tydz. U pacjentów z krwawieniami z przewodu pokarmowego lub krwotokiem miesiączkowym może być konieczne podawanie tego czynnika częściej lub w większych dawkach. Dawkowanie i czas trwania terapii zależy od stanu klinicznego pacjenta oraz od poziomów VWF:RCo i FVIII:C w osoczu. Dzieci i młodzież z VWD. Leczenie krwawień. W leczeniu krwawień u dzieci i młodzieży zalecane jest podawanie 40-80 j.m./kg czynnika von Willebranda (VWF:RCo), co odpowiada 20-40 j.m. FVIII:C/kg mc. (MC). Profilaktyka. Pacjenci w wieku 12-18 lat: dawkowanie oparte jest na tych samych wytycznych, co u dorosłych. Pacjenci w wieku <12 lat: na podstawie wyników uzyskanych w badaniu klinicznym z udziałem pacjentów w wieku poniżej 12 lat, które wykazało mniejszą ekspozycję na VWF, należy rozważyć podanie dawki profilaktycznej w zakresie wynoszącym 40-80 j.m. VWF:RCo/kg mc. 1-3x/tydz. Dawkowanie i czas trwania terapii zależy od stanu klinicznego pacjenta oraz od osoczowych poziomów VWF:RCo i FVIII:C. Hemofilia A. Istotne jest, aby dawka była wyliczana przy użyciu podanej liczby j.m. FVIII:C. Dawkowanie i czas trwania terapii zastępczej są zależne od tego, jak duży jest niedobór FVIII, od lokalizacji i nasilenia krwawienia oraz od stanu klinicznego danego pacjenta. Liczba podanych jednostek F VIII wyraża się w jednostkach międzynarodowych (j.m.), związanych z obecną normą WHO, dotyczącą produktów zawierających F VIII. Aktywność FVIII w osoczu jest wyrażona jako procent (w odniesieniu do normalnego osocza ludzkiego) lub w jednostkach międzynarodowych (w odniesieniu do Międzynarodowego Standardu dla F VIII w osoczu). Jedna j.m. aktywności czynnika VIII jest równa ilości czynnika VIII w jednym ml normalnego ludzkiego osocza. Leczenie na żądanie. Przeliczenie wymaganej dawki czynnika VIII opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 jednostka międzynarodowa (j.m) czynnika VIII na 1 kg mc. zwiększa aktywność F VIII w osoczu o ok. 2% normalnej aktywności (odzysk in vivo 2 j.m./dl). Wymagane dawkowanie przeliczane jest wg następującego wzoru: wymagana liczba jednostek = mc. [kg] x pożądany wzrost poziomu czynnika VIII [% lub j.m./dl] x 0,5. Ilość wymaganą do podania oraz częstość podawania należy zawsze uzależnić od skuteczności klinicznej leku u poszczególnych pacjentów. W razie wystąpienia wymienionych poniżej zdarzeń krwotocznych, aktywność czynnika VIII nie powinna spaść poniżej podanych wartości aktywności w osoczu (w % normy lub j.m./dl) w odpowiednim okresie. W przypadku krwawień i operacji chirurgicznych dawkowanie produktu można oprzeć na wytycznych, szczegóły patrz ChPL. Profilaktyka. W celu prowadzenia długoterminowej profilaktyki u pacjentów z ciężką postacią hemofilii A, zazwyczaj stosuje się 20 do 40 j.m. czynnika VIII na kg masy ciała co 2-3 dni. W niektórych przypadkach, szczególnie u pacjentów w młodszym wieku, konieczne jest podawanie tego czynnika częściej lub w większych dawkach. Dzieci i młodzież z hemofilią A. Dawkowanie w przypadku hemofilii A u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat określa się na podstawie mc. i z tego powodu opiera się na tych samych wytycznych jak dla dorosłych. W niektórych przypadkach konieczne jest podawanie leku częściej lub w większych dawkach. Częstość podawania powinna zawsze zależeć od klinicznej skuteczności w poszczególnym przypadku. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest konieczne dostosowywanie dawki dla pacjentów w podeszłym wieku.

Leczenie VWD i hemofilii A wymaga nadzoru lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń hemostazy. Decyzja dotycząca zastosowania leczenia w warunkach domowych u chorych z VWD oraz u chorych z hemofilią A powinna być podjęta przez lekarza prowadzącego, po zapewnieniu odpowiedniego przeszkolenia i pod warunkiem regularnego kontrolowania, czy lek jest stosowany we właściwy sposób. Proporcja pomiędzy FVIII:C i VWF:RCo w fiolce wynosi 1:2,4.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którykolwiek składnik produktu.

Możliwe jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. W przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości pacjenci powinni być poinstruowani o konieczności zaprzestania podawania produktu leczniczego i skontaktowania się z lekarzem prowadzącym. Pacjentów należy poinformować o wczesnych sygnałach nadwrażliwości, jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego i anafilaksja. W przypadku wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu. Standardowe środki stosowane w celu przeciwdziałania zakażeniom związanych ze stosowaniem produktów leczniczych otrzymywanych z krwi i osocza ludzkiego, obejmują właściwy dobór dawców, badanie poszczególnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów zakażenia oraz stosowanie procedur inaktywacji/usuwania wirusów na etapie produkcji. Mimo tego, stosując terapię przy użyciu środków farmaceutycznych produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza, nie da się całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów. Stosowane środki są uważane za skuteczne w przypadku wirusów otoczkowych, takich jak ludzki wirus niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wobec bezotoczkowego wirusa zapalenia wątroby typu A (HAV). Podjęte środki mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna). Należy rozważyć odpowiednie szczepienie (przeciw zapaleniu wątroby typu A i B) w przypadku pacjentów, którzy regularnie/okresowo otrzymują produkty pochodzące z ludzkiego osocza zawierające czynnik VIII/VWF. Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi produktu odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku. Istnieje ryzyko powikłań zakrzepowych, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono kliniczne czynniki ryzyka lub wynikające z wyników badań laboratoryjnych. W związku z tym pacjentów znajdujących się w grupie ryzyka należy obserwować na okoliczność wczesnych objawów zakrzepicy. Należy wdrożyć profilaktykę przeciwko epizodom zakrzepowo-zatorowym, zgodnie z aktualnymi zaleceniami. Podając pacjentowi produkt VWF zawierający FVIII, lekarz prowadzący powinien zdawać sobie sprawę, że długotrwałe leczenie może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C. U pacjentów otrzymujących produkty VWF zawierające FVIII należy badać poziom FVIII:C w osoczu w celu niedopuszczania do utrzymywania się nadmiernych poziomów FVIII:C w osoczu, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko zakrzepicy. Należy rozważyć włączenie środków przeciwzakrzepowych. U pacjentów chorujących na chorobę von Willebranda (VWD), zwłaszcza typ 3 choroby, mogą pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Jeśli nie uzyskano oczekiwanych poziomów aktywności VWR:RCo, lub jeśli krwawienie nie zostało zatrzymane właściwą dawką, należy przeprowadzić test w kierunku obecności inhibitora VWF. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może być nie tylko nieskuteczna lecz także prowadzić do reakcji anafilaktoidalnych i należy wówczas rozważyć inne opcje leczenia. Tworzenie się neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciwko F VIII jest znanym powikłaniem w leczeniu pacjentów z hemofilią A. Inhibitory te to zwykle immunoglobuliny IgG skierowane przeciwko działaniu prokoagulacyjnemu F VIII, które oblicza się w jednostkach Bethesda (BU) na ml osocza, przy użyciu zmodyfikowanego testu. Ryzyko pojawienia się u pacjenta inhibitorów jest związane z ekspozycją na czynnik VIII, które to ryzyko jest najwyższe w ciągu pierwszych 20 dni ekspozycji. W rzadkich przypadkach inhibitory pojawiają się po pierwszych 100 dniach od ekspozycji. Przypadki nawracającego inhibitora (niskie miano) zaobserwowano po zmianie z jednego produktu zawierającego czynnik VIII na inny u uprzednio leczonych pacjentów z ponad 100 dniami ekspozycji, u których w wywiadzie stwierdzono rozwój inhibitora. Dlatego zaleca się uważne monitorowanie pacjentów pod kątem wystąpienia inhibitora po każdej zmianie produktu. Zazwyczaj wszyscy pacjenci leczeni ludzkim VIII czynnikiem krzepnięcia powinni być uważnie monitorowani pod kątem rozwoju inhibitorów poprzez odpowiednie obserwacje kliniczne i badania laboratoryjne. Jeśli oczekiwane poziomy aktywności czynnika VIII w osoczu nie są osiągnięte lub krwawienia nie udaje się opanować za pomocą odpowiedniej dawki, należy wykonać badanie w kierunku obecności inhibitorów F VIII. U pacjentów z wysokim poziomem inhibitorów terapia czynnikiem VIII może okazać się nieskuteczna i należy rozważyć inne metody leczenia. Tacy pacjenci powinni być leczeni przez lekarzy posiadających doświadczenie w leczeniu pacjentów z hemofilią A oraz z inhibitorami czynnika VIII. Ten produkt zawiera do 14,75 mg (0,64 mmol) sodu w fiolce. Należy wziąć to pod uwagę w przypadku pacjentów będących na kontrolowanej diecie sodowej. Preparat nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie badano żadnych interakcji VWF i F VIII z innymi produktami leczniczymi.

Nie przeprowadzano badań nad reprodukcją zwierząt z użyciem produktu. Nie przeprowadzono badań klinicznych nad stosowaniem u kobiet ciężarnych lub karmiących piersią. Produkt należy podawać kobietom w ciąży lub karmiącym piersią z niedoborami VWF tylko w przypadku wyraźnych wskazań, biorąc pod uwagę, że poród zwiększa u nich ryzyko krwotoków. Z uwagi na rzadkie występowanie hemofilii A u kobiet brak jest badań dotyczących leczenia podczas ciąży i karmienia piersią. Dlatego produkt należy podawać kobietom w ciąży i karmiącym piersią tylko w przypadku wyraźnych wskazań. Brak danych dotyczących wpływu na płodność.

Podczas terapii produktem u dorosłych i młodzieży mogą wystąpić następujące działania niepożądane: reakcje nadwrażliwości lub reakcje alergiczne, epizody zakrzepowo-zatorowe, gorączka, ból głowy, zaburzenia smaku oraz nieprawidłowe wyniki testu czynności wątroby. Ponadto, u pacjentów może dojść do wytworzenia inhibitorów FVIII i VWF.

W badaniach klinicznych stwierdzono jeden przypadek zastosowania zbyt dużej dawki (podano dawkę dwukrotnie wyższą od zalecanej). Nie stwierdzono działań niepożądanych związanych z tym przypadkiem. Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia epizodów zakrzepowo-zatorowych w przypadku zastosowania istotnie zawyżonej dawki, zwłaszcza u pacjentów z VWD.

Egzogennie podawany VWF pochodzący z osocza ludzkiego działa w taki sam sposób jak endogenny VWF.

1 fiol. zawiera nominalnie: 250 j.m. ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia (FVIII), 600 j.m. ludzkiego czynnika von Willebranda (VWF). Po rekonstytucji 5 mililitrami roztwór zawiera 50 j.m./ml F VIII i 120 j.m./ml VWF.