Leczenie powinno być rozpoczynane i kontynuowane pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z transtyretynową polineuropatią amyloidową. Zalecana dawka megluminianu tafamidisu wynosi 20 mg doustnie, raz/dobę. Jeśli po podaniu produktu leczniczego wystąpią wymioty, w których stwierdzono obecność nienaruszonej kaps. produktu, o ile to możliwe należy zastosować dodatkową dawkę produktu. Jeśli nie stwierdzono obecności kaps., nie ma konieczności stosowania dodatkowej dawki. Kolejną dawkę produktu leczniczego należy przyjąć następnego dnia o wyznaczonej porze. Pacjenci w podeszłym wieku. Dane dotyczące stosowania u pacjentów w podeszłym wieku są bardzo ograniczone. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Niewydolność wątroby i nerek. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek lub łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby. Nie badano stosowania megluminianu tafamidisu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, dlatego zaleca się zachowanie ostrożności u tych pacjentów. Dzieci i młodzież. Stosowanie tafamidisu u dzieci i młodzieży nie jest właściwe.

Kaps. miękkie należy połykać w całości, nie należy ich kruszyć ani dzielić, produkt może być przyjmowany z posiłkiem lub bez posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Kobiety w wieku rozrodczym podczas stosowania produktu powinny stosować odpowiednią antykoncepcję. Produkt zawiera sorbitol (E 420). Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Nie przeprowadzano badań nad wpływem tafamidisu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

W badaniu klinicznym u zdrowych ochotników tafamidis nie indukował i nie hamował enzymu CYP3A4. Dane in vitro wykazały także, że tafamidis nie hamuje znacząco enzymów cytochromu P450 takich jak: CYP1A2, CYP3A4, CYP3A5, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19 oraz CYP2D6. Nie wykonywano badań oceniających wpływ innych produktów leczniczych na tafamidis.

Z powodu długiego T_0,5 produktu, kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować antykoncepcję podczas leczenia produktem oraz przez miesiąc od zakończenia leczenia. Nie ma danych dotyczących stosowania produktu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Nie zaleca się stosowania produktu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Dostępne dane farmakodynamiczne/toksykologiczne uzyskane w badaniach na zwierzętach wykazały, że tafamidis przenika do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Produktu nie należy stosować w okresie karmienia piersią. W badaniach nieklinicznych nie obserwowano zaburzeń płodności.

Transtyretynowa (TTR) polineuropatia amyloidowa jest zaburzeniem rzadkim. W konsekwencji dane kliniczne opisane poniżej odzwierciedlają ekspozycję 127 pacjentów z transtyretynową (TTR) polineuropatią amyloidową na tafamidis w dawce 20 mg, stosowany codziennie przez średnio około 538 dni (zakres 15-994 dni). Działania niepożądane miały w większości nasilenie łagodne lub umiarkowane. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie układu moczowego; (często) zakażenie pochwy. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) ból w nadbrzuszu.

Nie zgłaszano przypadków ostrego przedawkowania. W badaniach klinicznych z udziałem zdrowych ochotników największa podawana pojedyncza dawka tafamidisu wynosiła 120 mg oraz 60 mg przy stosowaniu raz/dobę przez 2 tyg. 4 działania niepożądane związane z leczeniem przy takim dawkowaniu były zgłoszone u zdrowych ochotników; należały do nich: ból głowy (o łagodnym nasileniu), senność (o łagodnym nasileniu), ból mięśniowy (o umiarkowanym nasileniu) i bezsenność (o łagodnym nasileniu).

Tafamidis jest nowym, specyficznym stabilizatorem transtyretyny. Transtyretynowa (TTR) polineuropatia amyloidowa jest wielokierunkową, progresywną, aksonalną, neuropatią degeneracyjną, charakteryzującą się zaburzeniem funkcji nerwów ruchowych, czuciowych i autonomicznych. Dysocjacja tetrameru transtyretyny do monomerów jest samoograniczającym się etapem w patogenezie transtyretynowej (TTR) polineuropatii amyloidowej, zwanej również rodzinną polineuropatią amyloidową TTR (TTR-FAP). Pofałdowane monomery podlegają częściowej denaturacji, dając alternatywnie pofałdowane, monomerowe, amyloidogenowe związki pośrednie. Związki te następnie ulegają nieprawidłowej integracji w rozpuszczalne oligomery, profilamenty, filamenty i włókienka amyloidowe. Tafamidis wiąże się w sposób niekompetycyjny z dwoma miejscami wiążącymi tyroksynę na natywnej, tetramerycznej formie transtyretyny, zapobiegając jej dysocjacji do monomerów. Hamowanie dysocjacji tetrameru transtyretyny daje podstawę do zastosowania tafamidisu w celu spowolnienia progresji choroby.

1 kaps. miękka zawiera 20 mg tafamidisu (w postaci megluminianu).