Leczenie powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w leczeniu zaburzeń snu. Lek należy przyjmować w najniższej skutecznej dawce, w zależności od indywidualnej odpowiedzi i tolerancji danego pacjenta na lek, zgodnie ze schematem stopniowego zwiększania dawki, nie przekraczając przy tym maksymalnej dawki 36 mg/dobę. Tydz. 1: dawka początkowa 9 mg (2 tabl. 4,5 mg)/dobę. Tydz. 2: dawkę można zwiększyć do 18 mg (1 tabl. 18 mg)/dobę lub zmniejszyć do 4,5 mg (1 tabl. 4,5 mg)/dobę. Tydz. 3: dawkę można zwiększyć do 36 mg (2 tabl. 18 mg)/dobę. W każdym momencie dawka może zostać zmniejszona (do 4,5 mg/dobę) lub zwiększona (do 36 mg/dobę) zgodnie z oceną lekarza i odpowiedzią pacjenta na lek. Utrzymywanie skuteczności. Dane dotyczące długoterminowej skuteczności leku są ograniczone, dlatego dalsza skuteczność leczenia powinna być regularnie oceniana przez lekarza. Pacjenci w podeszłym wieku. Dane dotyczące stosowania leku u pacjentów w podeszłym wieku są ograniczone. Dlatego dawkowanie u tych pacjentów należy dostosować do stanu nerek i wątroby. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek maks. dawka dobowa to 18 mg. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Child-Pugh) 2 tyg. po rozpoczęciu leczenia dawkę dobową można zwiększyć do maks. 18 mg. Pitolisant jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (klasa C wg skali Child-Pugh). Dostosowanie dawkowania nie jest wymagane u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności pitolisantu u dzieci w wieku od 0-18 lat. Dane nie są dostępne.

Całkowitą dawkę dobową należy przyjmować w pojedynczej dawce rano podczas śniadania. Stosować doustnie.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka niewydolność wątroby (klasa C wg skali Childa-Pugha). Karmienie piersią.

Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom z zaburzeniami psychicznymi w wywiadzie, takimi jak poważne zaburzenia lękowe lub ciężka depresja z ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych. Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom z zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B wg skali Childa-Pugha). Dawkowanie należy dostosować zgodnie z informacjami. U pacjentów przyjmujących pitolisant stwierdzono działania niepożądane w postaci zaburzeń żołądka i jelit, dlatego też należy zachować ostrożność, podając ten lek pacjentom z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi związanymi z nadkwaśnością lub w przypadku jednoczesnego podawania środków podrażniających żołądek, takich jak kortykosteroidy lub NLP. Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom ze znaczną otyłością lub ciężką anoreksją. W przypadku znacznej zmiany mc. leczenie powinno być ponownie ocenione przez lekarza. W 2 badaniach wpływu pitolisantu na odstęp QT, podawanie supraterapeutycznych dawek pitolisantu (od 3-6 razy większych niż dawka lecznicza, tzn. od 108-216 mg) spowodowało wydłużenie odstępu QTc w stopniu łagodnym lub umiarkowanym (10-13 ms). W badaniach klinicznych podczas stosowania leczniczych dawek pitolisantu nie stwierdzono specyficznych sygnałów bezpieczeństwa dotyczących serca. Niemniej jednak należy dokładnie monitorować pacjentów z chorobą serca, przyjmujących jednocześnie inne produkty lecznicze wydłużające odstęp QT lub zwiększające ryzyko zaburzeń repolaryzacji, pacjentów przyjmujących jednocześnie produkty lecznicze znacznie zwiększające wskaźnik C_max i AUC pitolisantu oraz pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Wystąpienie drgawek stwierdzono po zastosowaniu wysokich dawek leku w modelach zwierzęcych. W badaniach klinicznych zgłoszono jeden przypadek nasilenia padaczki u jednego pacjenta cierpiącego na tę chorobę. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką padaczką. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia oraz przez co najmniej 21 dni po jego zakończeniu (ze względu na okres T_0,5 pitolisantu/metabolitów). Pitolisant może zmniejszyć skuteczność antykoncepcji hormonalnej. Dlatego jeżeli pacjentka stosuje hormonalne środki antykoncepcyjne powinna zastosować alternatywną, skuteczną metodę zapobiegania ciąży. Należy unikać łączenia pitolisantu z substratami CYP3A4 oraz z lekami o wąskim marginesie terapeutycznym. W badaniach klinicznych nie stwierdzono efektu z odbicia. Niemniej jednak należy monitorować pacjentów, którzy kończą leczenie. Pitolisant ma niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwanie maszyn. Pacjentów nadmiernie sennych, którzy przyjmują pitolisant, należy poinformować, iż ich poziom czuwania może nie wrócić do normy. Pacjentów nadmie sennych w ciągu dnia, w tym pacjentów przyjmujących pitolisant, należy często oceniać pod względem ich poziomu senności oraz, w razie potrzeby, zalecić im powstrzymanie się od kierowania pojazdami mechanicznymi oraz wykonywania jakichkolwiek innych potencjalnie niebezpiecznych czynności.

Trój- lub czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. imipramina, klomipramina, mirtazapina) mogą zmniejszać skuteczność pitolisantu, gdyż wykazują aktywność antagonisty receptora histaminowego H1 oraz mogą neutralizować działanie endogennej histaminy uwolnionej w mózgu w wyniku leczenia. Leki przeciwhistaminowe (antagoniści receptora H1) przenikające przez barierę krew-mózg (np. maleinian feniraminy, chlorfeniramina, difenhydramina, prometazyna, mepyramina) mogą wpłynąć na skuteczność pitolisantu. Należy dokładnie monitorować jednoczesne przyjmowanie tych substancji z pitolisantem. Jednoczesne podawanie pitolisantu z ryfampicyną w dawkach wielokrotnych znacząco obniża średnią wartość C_max pitolisantu oraz wskaźnik AUC, odpowiednio, o około 39% oraz 50%. Z tego względu należy zachować ostrożność, podając pitolisant wraz z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyną, fenobarbitalem, karbamazepiną, fenytoiną). Należy zachować ostrożność, podając pitolisant pacjentom przyjmującym jednocześnie dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) ze względu na jego silne działanie indukujące CYP3A4. Jednoczesne podawanie obu substancji czynnych należy monitorować klinicznie oraz dostosować dawkowanie podczas jednoczesnego podawania obu substancji i jeden tydzień po zakończeniu leczenia induktorem. Jednoczesne podawanie pitolisantu z paroksetyną znacząco zwiększa średnią wartość C_max oraz wskaźnik AUC_0-72h pitolisantu, odpowiednio, o około 47% oraz 105%. Biorąc pod uwagę dwukrotne zwiększenie narażenia na pitolisant, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania leku z inhibitorami CYP2D6 (np. paroksetyną, fluoksetyną, wenlafaksyną, duloksetyną, bupropionem, chinidyną, terbinafiną, cynakalcetem). Podczas jednoczesnego podawania należy rozważyć dostosowanie dawki. Na podstawie danych z badań in vitro stwierdzono, iż pitolisant oraz jego główne metabolity w stężeniach terapeutycznych mogą pobudzać CYP3A4 oraz CYP2B6 oraz - przez ekstrapolację - CYP2C, UDP-glukuronylotransferazy oraz P-gp. Brak dostępnych danych klinicznych dotyczących wielkości tej interakcji. Dlatego należy unikać kojarzenia pitolisantu z substratami CYP3A4 oraz produktami o wąskim marginesie terapeutycznym (np. z lekami immunosupresyjnymi, docetakselem, inhibitorami kinazy, cyzaprydem, pimozydem, halofantryną). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego podawania innych substratów CYP3A4, CYP2B6 (np. efawirenz, bupropion), CYP2C (np. repaglinid, fenytoina, warfaryna), P-gp (np. dabigatran, digoksyna) i UDP-glukuronylotransferazy (np. morfina, paracetamol, irynotekan) oraz monitorować ich skuteczność w warunkach klinicznych. W przypadku przyjmowania doustnych środków antykoncepcyjnych należy unikać stosowania pitolisantu oraz zastosować dodatkową skuteczną metodę antykoncepcyjną. Pitolisant wykazuje ponad 50% zahamowanie w kierunku OCT1 (transporterów kationów organicznych 1) przy 1,33 µM, ekstrapolowane IC50 pitolisantu wynosi 0,795 µM. Nawet jeśli nie ustalono znaczenia klinicznego tego działania, zaleca się ostrożność w przypadku podawania pitolisantu wraz z substratem OCT1 (np. metmorfiną (biguanidami)). Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia oraz przez co najmniej 21 dni po jego zakończeniu (ze względu na okres półtrwania pitolisantu/metabolitów). Pitolisant/metabolity mogą zmniejszyć skuteczność antykoncepcji hormonalnej. Dlatego jeżeli pacjentka stosuje antykoncepcję hormonalną, powinna zastosować alternatywną, skuteczną metodę zapobiegania ciąży. Brak danych dotyczących stosowania pitolisantu u kobiet ciężarnych lub dane te są nieliczne. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwe działanie na rozrodczość, w tym działanie teratogenne. Badania na szczurach wykazały przenikanie pitolisantu/metabolitów przez łożysko. Nie należy stosować pitolisantu w okresie ciąży, chyba że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko dla płodu. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały obecność pitolisantu/metabolitów w pokarmie matki. Z tego względu karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas leczenia pitolisantem. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały wpływ na parametry nasienia bez znaczącego wpływu na zdolności rozrodcze samców oraz zmniejszenie odsetka żywych płodów u samic przyjmujących lek.

Najczęstszymi zgłaszanymi działaniami niepożądanymi pitolisantu były: bezsenność (8,4%), ból głowy (7,7%), nudności (4,8%), zaburzenia lękowe (2,1%), rozdrażnienie (1,8%), zawroty głowy (1,4%), depresja (1,3%), drżenia (1,2%), zaburzenia snu (1,1%), zmęczenie (1,1%), wymioty (1,0%), zawroty głowy pochodzenia błędnikowego/zaburzenia równowagi (1,0%), niestrawność (1,0%), zwiększenie mc. (0,9%), ból w nadbrzuszu (0,9%). Najpoważniejszymi działaniami niepożądanymi są: nietypowe zmniejszenie mc. (0,09%) oraz spontaniczne poronienia (0,09%). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) potliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zmniejszony apetyt, zwiększony apetyt, zatrzymanie płynów; (rzadko) jadłowstręt, żarłoczność, zaburzenia łaknienia.Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność, zaburzenia lękowe, rozdrażnienie, depresja, zaburzenia snu; (niezbyt często) pobudzenie, omamy, omamy wzrokowe i słuchowe, chwiejność emocjonalna, nietypowe sny, zaburzenia snu, bezsenność śródnocna, trudności w zasypianiu, bezsenność terminalna, nerwowość, napięcie, apatia, koszmary senne, niepokój, atak paniki, zmniejszone libido, zwiększone libido; (rzadko) nietypowe zachowanie, stan splątania, obniżony nastrój, pobudliwość, obsesyjne myśli, dysforia, halucynacje hipnopompiczne, objawy depresyjne, halucynacje hipnagogiczne, zaburzenia umysłowe. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zawroty głowy, drżenia; (niezbyt często) dyskineza, zaburzenia równowagi, katapleksja, zaburzenia uwagi, dystonia, zespół on-off, hipersomnia, migrena, nadpobudliwość psychoruchowa, zespół niespokojnych nóg, senność, padaczka, bradykinezja, parestezja; (rzadko) utrata przytomności, napięciowy ból głowy, zaburzenia pamięci, słaba jakość snu. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zmniejszona ostrość widzenia, kurcz powiek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) uczucie wirowania; (niezbyt często) szumy uszne. Zaburzenia serca: (niezbyt często) skurcze dodatkowe, bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie, uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) ziewanie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, niestrawność; (niezbyt często) suchość w jamie ustnej, ból brzuch, biegunka, dyskomfort w jamie brzuszne, ból z nadbrzuszu, zaparcie, choroba refluksowa przełyku, nieżyt żołądka, ból żołądka i jelit, nadkwaśność, parestezje jamy ustnej, dolegliwości żołądkowe; (rzadko) wzdęcia, dysfagia, wzdęcia z oddawaniem gazów, odynofagia, zapalenie jelit. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) rumień, świąd, wysypka, nadmierna potliwość; (rzadko) wykwity skórne o podłożu toksycznym, nadwrażliwość na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) bóle stawów, ból pleców, sztywność mięśni, osłabienie mięśni, ból mięśniowo-szkieletowy, mialgia, bóle kończyn; (rzadko) ból szyi, ból mięśniowo-szkieletowy w klatce piersiowej. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) częstomocz. Ciąża, połóg i okres okołoporodowy: (rzadko) poronienie spontaniczne. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwotoki maciczne. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie; (niezbyt często) astenia, ból w klatce piersiowej, nietypowe samopoczucie, złe samopoczucie, obrzęki, obrzęk obwodowy; (rzadko) ból, nocne poty, poczucie ucisku. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie mc., zmniejszenie mc., zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wydłużenie odstępu QT w badaniu EKG, zwiększenie częstości skurczów serca, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy; (rzadko) zwiększenie stężenia fosfokinazy kreatynowej, nieprawidłowy ogólny stan fizyczny, nieprawidłowa repolaryzacja w EKG, odwrócenie załamka T w EKG. W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki bólów głowy i bezsenności (od 7,7-8,4%). Większość z tych działań niepożądanych miała charakter łagodny do umiarkowanego. Jeśli objawy się utrzymują, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. W badaniach klinicznych u 3,5% pacjentów przyjmujących pitolisant zgłoszono zaburzenia żołądka spowodowane nadkwaśnością. Te działania niepożądane miały charakter łagodny do umiarkowanego. Jeśli objawy nie ustępują, może zaistnieć konieczność rozpoczęcia leczenia korygującego inhibitorem pompy protonowej.

Objawy przedawkowania leku mogą obejmować m.in. bóle głowy, bezsenność, rozdrażnienie, nudności i ból brzucha. W razie przedawkowania zaleca się hospitalizację oraz monitorowanie czynności życiowych. Nie ma jasno określonego antidotum.

Pitolisant jest silnie działającym, czynnym po podaniu doustnym antagonistą receptora histaminowego H3/odwrotnym agonistą, który poprzez blokadę autoreceptorów histaminowych poprawia aktywność neuronów histaminergicznych mózgu - głównego układu pobudzenia rozpowszechniającego projekcje do całego mózgu. Pitolisant moduluje również różne układy neuroprzekaźników, zwiększając uwalnianie acetylocholiny, noradrenaliny i dopaminy w mózgu. Nie stwierdzono jednak by pitolisant zwiększał uwalnianie dopaminy w prążkowiu, w tym w jądrze półleżącym.

1 tabl. zawiera 5 mg pitolisantu w postaci chlorowodorku odpowiadającego 4,45 mg pitolisantu.