Ciągła terapia nerkozastępcza, wraz z przepisaniem tego produktu leczniczego, powinna być przeprowadzana pod kierunkiem lekarza, posiadającego doświadczenie w leczeniu tą metodą. W ostrym uszkodzeniu nerek u osób dorosłych, o mc. 70 kg, odpowiedni dla usunięcia produktów przemiany materii jest zabieg ciągły, z dawką 2000 ml/h roztw., zależnie od stanu metabolicznego pacjenta. Dawka powinna być dostosowana do wielkości ciała pacjenta. U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek dawka roztw. powinna wynosić co najmniej ¹/₃ ciężaru ciała na zabieg, przy stosowaniu 3 zabiegów/tydz., o ile nie jest wskazane klinicznie inne dawkowanie. Wymagane może być zwiększenie objętości stosowanej w ciągu tyg. lub rozdzielenie tej objętości tyg. na więcej niż 3 zabiegi/tydz. W leczeniu ostrych zatruć dawka i czas trwania hemodializy, hemofiltracji lub hemodiafiltracji zależy od rodzaju toksyny, jej stężenia oraz ciężkości objawów klinicznych i wymaga decyzji klinicznej w zależności od stanu konkretnego pacjenta. Maks. zalecana dawka wynosi 75 l/dobę. Dzieci i młodzież. Dotychczas nie określono jeszcze bezpieczeństwa i skuteczności roztw. u dzieci.

Hipokaliemia. Zasadowica metaboliczna. Przeciwwskazania zależne od hemofiltracji, związane z samą procedurą techniczną: niewydolność nerek ze zwiększonym katabolizmem w przypadkach, gdy objawów mocznicy nie można dłużej usuwać za pomocą hemofiltracji; niewystarczający przepływ krwi w dostępie naczyniowym; jeśli istnieje duże ryzyko krwotoku w wyniku systemowej antykoagulacji.

Uzupełnianie elektrolitów, odżywianie pozajelitowe oraz inne infuzje zazwyczaj podawane w intensywnej terapii mają wpływ na skład surowicy oraz gospodarkę płynami u pacjenta. Należy to uwzględniać zalecając leczenie hemofiltracją. Zabieg hemofiltracji może zmniejszać stężenie leków we krwi, zwłaszcza leków w małym stopniu wiążących się z białkami, o małej objętości dystrybucji, o masie cząsteczkowej poniżej granicy zatrzymywania stosowanego hemofiltra (cut-off), a także leków adsorbowanych na hemofiltrze. Może być konieczne odpowiednie dostosowanie dawek takich leków. Toksyczne skutki działania glikozydów naparstnicy mogą być maskowane przez hiperkaliemię, hipermagnezemię oraz hipokalcemię. Zmiana stężeń elektrolitów poprzez hemofiltrację może ujawnić objawy przedmiotowe i podmiotowe zatrucia glikozydami naparstnicy, np. zaburzenia rytmu serca.

Obecnie brak doświadczenia klinicznego. Roztwór substytucyjny buforowany wodorowęglanem wolno stosować tylko po rozważeniu możliwego ryzyka i korzyści dla matki i dziecka.

Objawy niepożądane, takie jak nudności, wymioty, skurcze mięśni, obniżenie lub zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi, mogą być następstwem samej metody leczenia lub być wywołane przez roztwór substytucyjny. W większości przypadków tolerancja roztworów do hemofiltracji buforowanych wodorowęglanem jest dobra. Można jednak spodziewać się następujących możliwych działań niepożądanych: przewodnienie lub odwodnienie, zaburzenia gospodarki elektrolitowej (np. hipokaliemia), hipofosfatemia, hiperglikemia oraz zasadowica metaboliczna.

Podczas stosowania zalecanego dawkowania nie odnotowano sytuacji zagrożenia dla pacjenta; ponadto, w każdej chwili można przerwać podawanie roztworu. W przypadku niedokładnego obliczenia i monitorowania równowagi płynów może dojść do przewodnienia lub odwodnienia z towarzyszącymi reakcjami ze strony układu krążenia. Mogą one polegać na zmianach ciśnienia tętniczego, centralnego ciśnienia żylnego, częstości akcji serca oraz ciśnienia w tętnicy płucnej. W wyniku przewodnienia może dojść do zastoinowej niewydolności serca i/lub zastoju płucnego. W przypadku przewodnienia należy zwiększyć ultrafiltrację oraz zmniejszyć szybkość wlewu i objętość podawanego roztworu substytucyjnego. W przypadku znacznego odwodnienia konieczne jest zmniejszenie lub przerwanie ultrafiltracji oraz odpowiednie zwiększenie objętości wlewu płynu substytucyjnego. Przedawkowanie może prowadzić do zaburzeń stężenia elektrolitów oraz równowagi kwasowo-zasadowej, np. może wystąpić przedawkowanie wodorowęglanu, jeśli poda się we wlewie nadmierną objętość roztworu substytucyjnego. Mogłoby to doprowadzić do wystąpienia zasadowicy metabolicznej, zmniejszenia stężenia jonów wapnia lub tężyczki.

W trakcie ciągłej hemofiltracji następuje poprzez ultrafiltrację usunięcie z krwi wody i rozpuszczonych substancji, takich jak toksyny mocznicowe, elektrolity oraz wodorowęglany. Ultrafiltrat zastępowany jest roztworem substytucyjnym (roztworem do hemofiltracji) o zbilansowanym stężeniu elektrolitów i buforów. Gotowy do użycia roztwór do hemofiltracji jest roztworem substytucyjnym buforowanym wodorowęglanem, do stosowania dożylnego podczas leczenia ostrej niewydolności nerek wszelkiego pochodzenia metodą ciągłej hemofiltracji.

Teoretyczna osmolarność: 292 mosm/l. pH 7,40.